Geplaatst Van het een op andere moment was hij niet meer makkelijk uit de stal te halen: kont keren, in hoek staan, paniek. Ook dekens op- en af doen was een ramp.
We zijn uiteindelijk verhuisd en op de pensionstal erna ging het allemaal weer redelijk goed, tot de dag dat hij over de halve staldeur is gesprongen in paniek. Hij leek er met spierpijn en wat kleine schaafplekjes goed vanaf gekomen te zijn. Echter begonnen hierna problemen met opzadelen: aansingelen = paniek.
We dachten maagzweren, hiervoor is hij onderzocht en behandeld, probleem bleef bestaan. Ook is de bovenlijn toen op de foto gezet en zijn borstwervels ook (2021) maar hier kwam niets bijzonders uit. De benen zijn toen niet op de foto gezet. Op ‘traditionele’ pensionstallen moest ik met regelmatig zelf vlug komen om hem uit de stal of uit de wei te halen omdat hij dan weer niet benaderbaar was. Voor pensionhouders was het niet het makkelijkste paard om op stal te hebben.
Uiteindelijk daardoor verhuisd naar een paddock paradise; dit ging redelijk.
Nu staat hij (gelukkig!) thuis omdat we een huis met paardenfaciliteiten hebben kunnen kopen, samen met zijn maatje (kleinere pony) waar hij al twee jaar mee samen staat en veel steun aan heeft. Hij is inmiddels al vier maanden met ‘prepensioen’ omdat het probleem met zadelen bleef. Ook toen we nog wel reden met hem, na het rijden was hij drie dagen zeker niet te benaderen. Ik wilde hem die stress niet meer aan doen en had besloten dat hij "gewoon paard" mocht zijn. Overigens was hij wel altijd braaf met rijden zelf in de bak, bitloos met bit, met zadel of zonder zadel maakt niet uit. Buitenrijden was dan weer geen optie meer, dat resulteerde ook in blinde paniek.
Inmiddels met prepensioen ging het een periode vrij goed. Hij bleef benaderbaar, we konden hem uit de stal halen, poetsen en verder genoot hij gewoon van het paard zijn met zijn maatje. Helaas is het gedrag weer terug omgeslagen. Nu is het zo erg dat hij continu zijn maatje aanvalt; meerdere keren per dag zeker een halfuur de ander najagen, bijten, écht aanvallen.
Het ging er zo heftig aan toe dat ik ze uit elkaar heb gehaald. De kleine pony is flink toegetakeld. Wederom is de ruin niet meer benaderbaar in de stal; we hoeven maar naar hem te wijzen, met een halster of borstel aan te komen en het is paniek. Paniek wil bij dit paard zeggen: alsof het licht uitgaat en hij niet meer ‘hier’ is. Volle vaart rennen, ookal zijn er obstakels, kont draaien, trillen over het hele lichaam. Hij is dan echt in blinde paniek. Dit kan ook gebeuren als er iets kleins veranderd is: hooi op een andere plek, een bezem die normaal tegen een andere muur aan staat etc. Dekens kunnen we nog steeds niet op doen, dit resulteert in een zelfde paniekaanval.
Het ene moment kan ik heel veel met hem, borstelen, wandelen, hem pakken, niets aan de hand. Als een blad aan de boom slaat hij om en is het blinde paniek, en kont draaien met dreigen tot trappen. In die periodes wordt hij ook echt 'gemeen' als je hem benadert, oren plat in de nek en bijten.
Nog wat meer informatie over zijn dagelijkse leven: Zo goed als onbeperkt onverpakt hooi, hij krijgt een balancer, glucosamine voor zijn gewrichten en af en toe wat muesli. Hij staat vrijwel de volledige dag buiten met voerpunten en water. We zijn bezig met een track maken dus helaas staan ze daar nu nog niet op. In de wei vertoont hij dit gedrag ook. Verder staan er nog twee merries op het terrein maar niet bij hun. Ze kunnen wel over de draad neuzen met de merries.
Hij gaat ieder jaar naar de tandarts, iedere 8 weken wordt hij bekapt en hij wordt jaarlijks door de fysiotherapeut behandeld (als deze het voor elkaar krijgt hem aan te raken..), zadelpasser kwam ook toen hij nog gereden werd.
Wie kan mij goede adviezen geven? Ik wil hem verder de medische model doorhalen als dat nodig is maar ik weet gewoon niet in welke hoek ik het nu moet zoeken. We zitten met de handen in het haar. Als hij met pensioen moet is dat helemaal niet erg; hij blijft tot het einde bij ons, maar hij moet wel handelbaar blijven in de omgang en geen gevaarlijke situaties voor ander paard of voor mensen veroorzaken.
Vandaag liet ik de veearts komen maar die stelde dat, omdat zijn longen en ogen goed waren, er niets aan de hand is fysiek maar alleen gedragsmatig. Dit antwoord heb ik al vaker gehad zonder verdere onderzoeken. Toch denk ik dat er iets niet goed is, dít is echt niet meer het paard waarmee ik zoveel avonturen heb beleefd, hij is écht niet altijd zo geweest. De eerste twee jaar was alles prima..
Alvast bedankt voor het lezen van het verhaal en ik zou willen vragen een beetje respectvol te blijven.
