Ruim anderhalf jaar geleden is mijn paard kreupel geworden. Twee keer achter elkaar een hoefzweer in verschillende hoeven, maar daarna bleef hij maar net onregelmatig. Vanuit daar kreupelheidsonderzoek laten doen en daaruit kwam een herpeesblessure in de diepe buigpees. De kansen op volledig herstel waren 50/50. Hij heeft vervolgens PRP gehad, op speciaal beslag gestaan en magneetveldtherapie gehad. En vooral: langere tijd rust.
Van de zomer zijn we voor controle terug geweest naar de kliniek en was het gat nagenoeg dicht en liep hij ook aanzienlijk beter. Langzaam oppakken was het advies, m.n. in stap en als hij goed draaft, ook dat mee pakken. Zo niet, dan nog niet doen.
Ondanks dat hij wel verbeterd is, loopt hij nog steeds niet 100% goed en lijkt het er steeds meer op dat hij niet meer als rijpaard door het leven kan. Nou is het helemaal niet erg als hij weidemaatje moet worden, maar dan wel pijnvrij. Als je hem nu ziet draven, loopt hij voor zo’n 98% goed. Je ziet er bijna niks aan. Maar als hij gek doet, gaat bokken of een keer een sprintje trekt, dan ontlast hij duidelijk zijn geblesseerde been en loopt hij daarna een stuk kreupeler. Hij staat 24/7 buiten.
Ik heb er een heel dubbel gevoel bij. Enerzijds ben ik vrij nuchter: kan een paard niet pijnvrij door de wei scheuren, dan gaat hij hemelen. Maar toch spreekt er dan een ander stemmetje die zegt, hij is pas 12, verder gezond op lichte artrose na, en veruit het grootste deel van de tijd zie je er bijna niks aan. Echt heel minimaal. Verder is hij heel vrolijk en alert. Ik ben ergens ook bang voor een schuldgevoel als ik hem “te vroeg” laat inslapen.
Wat niet meehelpt is dat hij de dierenarts een drama vind (en de dierenarts hem inmiddels ook
), maar ook het financiële plaatje speelt ergens wel mee. Ik wil niet eindeloos met hem blijven dokteren als dat hem iedere keer zo enorm veel stress oplevert.Wat zijn de gedachten van bokkers hierover?
. 
