Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-22 00:25

Ik weet het niet meer

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-22 00:25

Nooit gedacht dat mijn eerste topic op bokt een als deze zou zijn

maar merk dat ik het echt even van mij af moet schrijven en ook niet meer zo goed weet hoe ik er mee om moet gaan…

Waar zal ik eens beginnen….
Eigenlijk begon het allemaal bij mijn vorige paard. 2 jaar lang had zij een onverklaarbare kreupelheid de ene dag wel, andere dag niet en echt minimaal kreupel. Ontelbaar veel artsen er bij gehad Wat heb ik veel “verhaaltjes” voorbij horen komen. Van artsen die niks zien, tot artsen die zeiden dat het aangeleerd gedrag was. Maar ook dingen als rij hem er maar eens flink doorheen (ja ik was te lief en moest gewoon strenger zijn -:(-

2 jaar lang zijn we kliniek in en kliniek uitgelopen iedere keer was er wel weer iets gevonden en moesten we daar van revalideren want dat Moest het zijn….
Jullie raden het denk ik al 2 jaar lang iedere keer weer hoop dat je eindelijk weet wat het is, om 8 weken later na een revalidatie weer op het zelfde punt te staan of vaak zelfs slechter.
3 klinieken konden het niet vinden en kreeg ik te horen dat ik dus “strenger” moest rijden.
Dit ging er bij mij toch echt niet in en wou ik toch voor een laatste second opinion nog een keer naar een andere kliniek dit keer de lingelhoeve.
Had ik dit maar eerder gedaan alleen maar lof over deze kliniek, wat ben ik netjes behandeld.
Uitgeput als emotioneel wrak kwam ik daar aan met mijn hele verhaal, en bij het monsteren zag de arts het al daar was inderdaad iets niet best.
Na heel wat dingen opnieuw uit te sluiten was de enige optie nog een ct scan.
Hier werd van te voren wel al verteld dat er een grote kans was dat het slecht nieuws zou zijn en ik me er op moest voorbereiden dat ik een telefoontje zou krijgen of we haar nog wakker moesten maken uit de narcose.
De ochtend van de scan vol spanning zit je dan te wachten op dat telefoontje, ja hoor vrij vlot ging de telefoon ….. maar niet de arts…. De anesthesist had ik aan de lijn mijn merrie stond weer veilig wakker in de box :oo

Snel in de auto gesprongen om naar de kliniek te crossen want ja mijn merrie was dat wonder paard die 1% ze is er nog l…
Deze euforie was helaas maar voor korte duur kort hierna ging de telefoon dit keer wel de arts. Slecht nieuws… na het bekijken van de scan met artsen in Amerika.
Na 2 jaar eindelijk de uitslag, een zenuw vernauwing in haar hals, Enige humane is haar zo snel mogelijk uit haar leiden verlossen. Y;(

Blij en verdrietig. Blij voor mijn meisje dat ik mijn gevoel heb gevolgd en door ben gegaan met zoeken. Verdrietig dat het zo lang heeft moeten duren.

Respect voor iedereen die dit verhaal heeft. Nu denken jullie misschien hè waarom vertel je dat.
Nu gaat het verhaal nog verder….

Na het verlies van mijn merrie miste ik het enorm, mijn droom is tenslotte nog steeds om een keer “echt” de wedstrijd sport in te kunnen. Met wat aanmoediging van mensen om mij heen en mijn toenmalige werkgever toch maar weer opzoek gegaan naar een paard :knuffel:

Daar stond ze sneller dan verwacht mijn nieuwe merrie Lotus een mega knappe trackehner van 7 en nog groen ( achteraf denk ik ook waarom gingen er geen alarm bellen rinkelen).

Langzaam zijn we begonnen met beleren wat ze eigenlijk mega braaf deed.! Tot op eem onverwachts moment de jonge die hem beleerde uit het niets behoorlijk hard af gelanceerd werd.

Vanaf hier begon de ellende eigenlijk…. Het onvoorstelbare gedrag onder het zadel werd van kwaad tot erger. Mijn onderbuik gevoel begon alweer overuren te maken hier speelde meer

Na een ander bitje ging het rijden eigenlijk weer beter. We waren op het punt dat ik haar zelf over wou pakken, en wou graag voor die tijd nog een “apk “ bij haar laten doen.

Zadelmaker wat dingen aangepast paard ineens extreemmmmm zadeldwang tot als rodeo af gaan met zadel op de eerste stappen.
Paar dagen later fysio er bij gehad. Wat vast in de bekken maar nog niks zorgwekkends.

Na de behandeling bleef Lotus alleen onregelmatig. En aangezien ik na het verhaal met mijn vorige merrie gewoon niet meer tegen onzekerheid kan. Ook nu maar weer mijn onderbuik gevoe gevold en paard ingeladen om naar de kliniek te gaan.

Hier weer onderzoeken inderdaad niet helemaal goed links achter maar minimaal. Op mijn aandringen toch ook de rug op de foto laten zetten. Helaas ook hier kreeg mijn gevoel gelijk kissing spines
2 wervels ter hoogte van borst score 1/2 van 7
2 laatste lendenwervels score 3/4 van 7
Verder alles nagekeken en niks te vinden.

Ze is behandeld met mesotherapie en een tildren infuus. En de kans volgens de arts is 50/50.
We zijn nu al enkele maanden in de revalidatie en ik moet zeggen het valt mij erg zwaar.. :(:)

De ene dag loopt ze als een zonnetje de andere dag zie ik toch het been weer wat net niet lekker mee komt. (Let op we doen alleen werk aan de hand en longeerwerk voor nu). Iedere tegenslag ben ik angstig dat ik weer de zelfde weg in ga als met mijn vorige paard.

Ik zit echt met mijn handen in het haar en mentaal zit ik er behoorlijk doorheen. Ik merk dat ik het traject wel niet goed lopen/ niet weten waar je aan toe bent gewoon echt niet nog een keer trek.

Waar doe ik goed aan. Met de artsen heb ik afgesproken het revalideren tot zeker volgend jaar voorjaar te geven een jaar om te kijken of ze onder het zadel nog mee zou kunnen. (Mocht dit niet kunnen mag ze 100% zeker door als fokmerrie).

Maar ik vraag me steeds meer af trek ik dit proces wel nog een keer…?
Je kan voor je paard zoveel goed willen doen maar wanneer houd het op en moet je aan je eigen gezondheid gaan denken…?
Maarja heb je überhaupt de keuze om in deze aan jezelf te denken? Welke opties zijn er… Verkopen met een eerlijk verhaal durf ik niet met haar blessure/ aandoening wie zegt dat ik haar een jaar later niet terug vind we kennen de verhalen allemaal wel. Als fokmerrie verkopen… wie zegt dat ze na een x aantal jaar toch niet doorverkocht wordt als rijpaard.
Haar dan maar zelf aanhouden als fokmerrie met als gevolg dat dat inhoud dat ik dan wel al mijn dromen over boord moet gooien…?

Voor haar wil ik alles doen om het voor haar goed te doen, maar trek ik dat zelf eigenlijk wel.

Steeds meer zit ik in de knoop met deze vragen, en ik weet het gewoon niet meer. Beter gezegd niet alleen ik weet het niet meer maar ik trek het ook gewoon niet meer.

Respect voor iedereen die dit hele verhaal heeft gelezen want jeetje wat is het een verslag geworden. Maar ik ben gewoon mentaal op en moest het even van mij afschrijven. -O-

**Geplaatst**: 23-06-22 07:11

Re: Ik weet het niet meer

Geplaatst: 23-06-22 07:11

Wat een heftig verhaal TS.
Je hebt echt alles voor je oude paard gedaan. Goed dat je naar je onderbuikgevoel hebt geluisterd.
Ik vind het echt heel vervelend voor je dat je nu weer in een soortgelijk traject zit met je nieuwe paard.

Een paard alles willen geven is ontzettend nobel en natuurlijk ook het eerste uitgangspunt.
Maar jij geeft aan dat je het niet trekt. Dat is ontzettend belangrijk. Jij bent belangrijk. Jouw gezondheid en levensvreugde is belangrijk.
Je maakt heldere afwegingen. Verkoop kan een risico zijn en fokken kan een risico zijn.
Daarnaast weet je niet of het ooit goed komt en hoe lang het paard evt pijnvrij kan blijven.
Als je het kan zou ik dit paard laten gaan. Je maakt dan in mijn ogen een eerlijke keus naar het paard. Maar vergeet ook jezelf niet.
Je mag voor jezelf kiezen!
Als het paard niks mankeert is het een ander verhaal. Maar dat is nu niet zo.

**Geplaatst**: 23-06-22 07:30

Re: Ik weet het niet meer

Geplaatst: 23-06-22 07:30

Ah wat heftig en wat een zorgen. Ik snap helemaal dat je niet in de herhaling wilt van alles met je vorige paard. Misschien toch verkopen als fokmerrie en hopen dat ze niet bereden gaat worden. Helaas heb je het nooit 100% in de hand bij verkoop. 50% kans is natuurlijk wel een kans dat ze beter wordt maar hoe zit dat dan op langere termijn als ze ouder wordt? Ik vraag me af of het ooit een soepel paardje wordt waar je wedstrijden mee kunt rijden dan. Misschien zijn er wel altijd bepaalde behandelingen nodig om alles onder controle te houden telkens. Net waar je niet op zit te wachten. Sterkte in ieder geval met alles.

**Geplaatst**: 23-06-22 07:54

Geplaatst: 23-06-22 07:54

Wat ontzettend naar TS :(:)

Wat mij betreft is regel 1 altijd: zorg voor jezelf, je eigen gezondheid gaat altijd voor. Je kan ook niet voor je paard (of je partner/kind/etc) zorgen als je zelf ingestort thuis zit. Dat is niet egoïstisch, dat is eerlijk.

Verder: paarden hebben doe je voor je plezier. Natuurlijk kan het soms een tijd tegenzitten en verkoop je je paard niet voor elke kleine hobbel in de weg. Als je er echter zelf aan onderdoor gaat vind ik dat een heel legitieme reden. Verkopen in jouw situatie is lastig natuurlijk. Is er iemand die je de praktische zorg een tijdje uit handen kan nemen? Of is het bijvoorbeeld haalbaar om haar ergens in een groep buiten te zetten voor de revalidatieperiode, waar je er zelf niet elke dag heen hoeft?

En mocht alleen fok in de toekomst mogelijk zijn; is je paard daarvoor geschikt? Kan ze dat fysiek aan (dracht is ook best zwaar, en ik weet niet of kissing spines erfelijk is?) en is ze verder qua bouw en karakter geschikt om haar genen door te geven? Als dat niet het geval is, dan is het ook een ander verhaal dan wanneer je een top fokmerrie hebt staan.

**Geplaatst**: 23-06-22 08:18

Re: Ik weet het niet meer

Geplaatst: 23-06-22 08:18

Wat een heftig verhaal. Fokmerrie zijn kan ook heel zwaar zijn, dat weet ik wel, dus denk goed na. Niet verkopen, dan kan gebeuren waar je bang voor bent, dat ze toch verkocht zal worden als rijpaard. Kan ze pijnvrij leven en je kunt het je veroorloven, lekker in de wei laten. Als het mogelijk is 1x een veulentje fokken, dan heb je een toekomstig rijpaard. Het is verhipte moeilijk en ik heb ook geen antwoorden voor je, maar ik heb mijn merrie gewoon gehouden tot ik merkte dat ze teveel pijn kreeg, toen heb ik haar laten gaan. Dan maar niet rijden, mijn tijd zou wel weer komen. En dat is ook zo.

**Geplaatst**: 23-06-22 08:41

Geplaatst: 23-06-22 08:41

Wat is de reden dat jullie denken dat rijden niet meer gaat? Want qua graad is het niet zo heftig nog. Tot een 3 worden ze zelfs nog goedgekeurd (of krijgen ze eigenlijk een positief advies) met een aankoopkeuring. Het belangrijkste is op de juiste manier trainen met goed materiaal. Wij hebben paard met ks gehad, stuk erger qua graad 6 tot 7 en daar gold hetzelfde. Hoewel we die in hadden kunnen laten slapen meteen, maar hebben er uiteindelijk nog aantal jaar fijn mee gereden.

Doe je de revalidatie helemaal zelf? Is het mogelijk om hulp daarin te krijgen? Dat iemand anders het overneemt van je of je haar zelfs naar revalidatie trainer brengt?

Ik herken het gevoel trouwens hoor. Ene paard ingeslapen en met de volgende ook weer die onzekere fase in. Maar elk paard kan een blessure krijgen dus de enige manier om dat niet meer mee te maken is geen paard meer te kopen... wij hadden er 2 die we niet volledig hadden laten keuren en die dus al kapot waren bij aankoop. Jarenlang veel zorgen, dus toen die ingeslapen werden lieten we degene daarna helemaal keuren, klinisch foto's van benen, rug en hals. Helemaal goed, niks op aan te merken zelfs. Tot hij een jaar later een ongeluk kreeg en wel een chronische blessure opliep door artsen die eigenlijk net als de jouwe niet verder zochten maar steeds 1 ding vonden en op wilden lappen. Als we meteen naar de lingehoeve waren gegaan was het waarschijnlijk niet chronisch geworden. Hij is uiteindelijk ook ingeslapen daardoor. En ik ben jaren gestopt geweest, maar toch weer begonnen met een nieuw paard.

Dus ik snap je gevoel echt en ook dat je daarna veel scherper bent qua dingen zien en voelen. Ik weet veel eerder als anderen wanneer er iets niet klopt en helaas heb ik ook altijd gelijk. Mijn enige geluk is dat ik er daardoor tegenwoordig heel vroeg bij ben. Maar elk paard gaat wel een keer iets mankeren, dus zelfs met een nieuw paard is er de kans dat je jouw dromen weer een tijd op pauze moet zetten. En ik ken dat gevoel van het niet meer trekken en dat is menselijk. Helaas. Zo heb ik nu weer een paard waar ik alweer anderhalf jaar bezig ben met een peesblessure die ze opgelopen heeft na een gekke bui. En sommige mensen lijken altijd geluk te hebben met paarden die nooit wat hebben, maar dan sta ik te kijken en zie ik wel wat aan die paarden. Dus hebben ze wel wat maar wordt het jiet opgemerkt door de eigenaren. En helaas heb ik ook daar meestal gelijk in, want dan worden ze ineens veel slechter en blijkt er al hele lange tijd wat te zitten.

Ze zijn aan de ene kant zo sterk, maar tegelijk zo kwetsbaar. Sterkte ermee!

**Geplaatst**: 23-06-22 09:10

Re: Ik weet het niet meer

Geplaatst: 23-06-22 09:10

Op de duur neemt de emotie de bovenhand, ik begrijp het helemaal. Engagement, liefde voor je paard, het financiële impact, schuldgevoelens en al die ( dikwijls duurbetaalde) raadgevers die allemaal pretenderen de oplossing te hebben. Je zou voor minder!

Ik zou aanraden om een break te nemen:
Zet ze 4 maanden in een weide ( met andere paarden op rust) waar je weet dat het ok is, maar waar je ze niet ziet. Ga ook niet kijken.
Ondertussen kan je even afstand nemen en nadien de zaak rustig evalueren.

**Geplaatst**: 23-06-22 09:26

Re: Ik weet het niet meer

Geplaatst: 23-06-22 09:26

Ik zeg vaak: als je geen zorgen hebt, koop een paard.
Helaas is dat vaak waar en heel naar dat je daar nu ook met je 2e paard tegenaan loopt.

De KS klinkt inderdaad niet erg ernstig op basis van de beoordeling.
Even andere boeg ivm Trackehner. Veel Traks neigen naar zeer sterke eenkennigheid en kroppen ontzettend veel stress op als ze de wereld niet begrijpen. Dood-brave Trackehners heb ik in levenslinke projectielen zien veranderen na iets simpels als een stalwissel. Met een beetje pech maken ze dan door de stress ook nog maagzweren.

Misschien ook nog iets om in gedachten te houden.
Maar denk op de eerste plaats om je eigen veiligheid, sterkte met je overwegingen :(:)

**Geplaatst**: 23-06-22 10:14

Geplaatst: 23-06-22 10:14

Wat sneu. Ik heb ook meerdere verhalen zo meegemaakt. Zeker met 5 paarden. En toen was ik er klaar mee. Dus ik begrijp jouw gevoel heel goed. Ik was klaar met het verdriet, de teleurstelling, de zorgen en het vele geld wat erin ging zitten en eigenlijk door het afvoerputje geloosd werd. Want beter werden ze niet, ze moesten allemaal met pensioen of ingeslapen worden. Ook ervaring met Kissing Spines helaas, vage virusinfecties, botcystes, hoefkatrol en nog veel meer.
Dus inmiddels heb ik geen paarden meer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-22 21:19

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-22 21:19

MyWishMax schreef:
Wat is de reden dat jullie denken dat rijden niet meer gaat? Want qua graad is het niet zo heftig nog. Tot een 3 worden ze zelfs nog goedgekeurd (of krijgen ze eigenlijk een positief advies) met een aankoopkeuring. Het belangrijkste is op de juiste manier trainen met goed materiaal. Wij hebben paard met ks gehad, stuk erger qua graad 6 tot 7 en daar gold hetzelfde. Hoewel we die in hadden kunnen laten slapen meteen, maar hebben er uiteindelijk nog aantal jaar fijn mee gereden.

Doe je de revalidatie helemaal zelf? Is het mogelijk om hulp daarin te krijgen? Dat iemand anders het overneemt van je of je haar zelfs naar revalidatie trainer brengt?

Ik herken het gevoel trouwens hoor. Ene paard ingeslapen en met de volgende ook weer die onzekere fase in. Maar elk paard kan een blessure krijgen dus de enige manier om dat niet meer mee te maken is geen paard meer te kopen... wij hadden er 2 die we niet volledig hadden laten keuren en die dus al kapot waren bij aankoop. Jarenlang veel zorgen, dus toen die ingeslapen werden lieten we degene daarna helemaal keuren, klinisch foto's van benen, rug en hals. Helemaal goed, niks op aan te merken zelfs. Tot hij een jaar later een ongeluk kreeg en wel een chronische blessure opliep door artsen die eigenlijk net als de jouwe niet verder zochten maar steeds 1 ding vonden en op wilden lappen. Als we meteen naar de lingehoeve waren gegaan was het waarschijnlijk niet chronisch geworden. Hij is uiteindelijk ook ingeslapen daardoor. En ik ben jaren gestopt geweest, maar toch weer begonnen met een nieuw paard.

Dus ik snap je gevoel echt en ook dat je daarna veel scherper bent qua dingen zien en voelen. Ik weet veel eerder als anderen wanneer er iets niet klopt en helaas heb ik ook altijd gelijk. Mijn enige geluk is dat ik er daardoor tegenwoordig heel vroeg bij ben. Maar elk paard gaat wel een keer iets mankeren, dus zelfs met een nieuw paard is er de kans dat je jouw dromen weer een tijd op pauze moet zetten. En ik ken dat gevoel van het niet meer trekken en dat is menselijk. Helaas. Zo heb ik nu weer een paard waar ik alweer anderhalf jaar bezig ben met een peesblessure die ze opgelopen heeft na een gekke bui. En sommige mensen lijken altijd geluk te hebben met paarden die nooit wat hebben, maar dan sta ik te kijken en zie ik wel wat aan die paarden. Dus hebben ze wel wat maar wordt het jiet opgemerkt door de eigenaren. En helaas heb ik ook daar meestal gelijk in, want dan worden ze ineens veel slechter en blijkt er al hele lange tijd wat te zitten.

Ze zijn aan de ene kant zo sterk, maar tegelijk zo kwetsbaar. Sterkte ermee!

Bedankt voor je uitgebreide berichtje jou zit het dus ook niet mee. Mijn vorige paard ook volledig op de foto botten van een 3 jarige had ze maar toch niet goed (kwam door iedere keuring heen)
De reden dat wij twijfelen of het goed komt is puur door haar karakter singeltje om doen is reden tot af gaan als een rodeo stier. wanneer weet je of het pijn is of karakter...

Sizzle schreef:
Ik zeg vaak: als je geen zorgen hebt, koop een paard.
Helaas is dat vaak waar en heel naar dat je daar nu ook met je 2e paard tegenaan loopt.

De KS klinkt inderdaad niet erg ernstig op basis van de beoordeling.
Even andere boeg ivm Trackehner. Veel Traks neigen naar zeer sterke eenkennigheid en kroppen ontzettend veel stress op als ze de wereld niet begrijpen. Dood-brave Trackehners heb ik in levenslinke projectielen zien veranderen na iets simpels als een stalwissel. Met een beetje pech maken ze dan door de stress ook nog maagzweren.

Misschien ook nog iets om in gedachten te houden.
Maar denk op de eerste plaats om je eigen veiligheid, sterkte met je overwegingen

Wat interessant dat jij dit "merk"

kent. Wat je hier zegt klopt namelijk ook helemaal. Ze is enorm
eenkennig en een enorme streskip (ook luchtzuiger) heeft bij het minste geringste koliek en hierdoor ook al meerdere keren op de kliniek gestaan. Maagzweren zijn uitgesloten. sinds een halfjaartje haar op een stal in eigenbeheer en dit gaat wat betreft management (koliek) goed maar het is en blijft af en toe een aparte vogel.

Dit is direct ook de reden dat de artsen (en fysio) zeggen dat het een 50/50 procent kans gaat worden. Lichamelijk zou ze het aan moeten kunnen en worden ze met deze gradatie nog goed gekeurd op keuringen, maar mentaal kan het wel is een enorm struikelblok worden, het is nou eenmaal een paard met een randje wat alles behalve vergevingsgezind is.

Lijsken schreef:
Wat ontzettend naar TS

Wat mij betreft is regel 1 altijd: zorg voor jezelf, je eigen gezondheid gaat altijd voor. Je kan ook niet voor je paard (of je partner/kind/etc) zorgen als je zelf ingestort thuis zit. Dat is niet egoïstisch, dat is eerlijk.

Verder: paarden hebben doe je voor je plezier. Natuurlijk kan het soms een tijd tegenzitten en verkoop je je paard niet voor elke kleine hobbel in de weg. Als je er echter zelf aan onderdoor gaat vind ik dat een heel legitieme reden. Verkopen in jouw situatie is lastig natuurlijk. Is er iemand die je de praktische zorg een tijdje uit handen kan nemen? Of is het bijvoorbeeld haalbaar om haar ergens in een groep buiten te zetten voor de revalidatieperiode, waar je er zelf niet elke dag heen hoeft?

En mocht alleen fok in de toekomst mogelijk zijn; is je paard daarvoor geschikt? Kan ze dat fysiek aan (dracht is ook best zwaar, en ik weet niet of kissing spines erfelijk is?) en is ze verder qua bouw en karakter geschikt om haar genen door te geven? Als dat niet het geval is, dan is het ook een ander verhaal dan wanneer je een top fokmerrie hebt staan.

Een revalidatie stal heb ik inderdaad ook over gedacht. Maar ik vind dit financieel gewoon even te ver gaan. Mijn vorige paard is wat betreft medische kosten in de duizenden euro's gelopen (haar heb ik in december moeten laten inslapen), maar de rekeningen van lotus (met koliek en kissingspines behandelingen) loopt nu ook al richting de duizenden euro's. waardoor om heel eerlijk te zijn het spaarpotje daar nu ook even te leeg voor is. Wij krijgen bij de revalidatie nu wel goede begeleiding door de fysio die 1x in de 6 weken komt, We krijgen grondwerk lessen van iemand die revalidatie trainingen geeft. En mocht ze weer onder het zadel komen wordt dit door een professionele ruiter gedaan die samen werkt met de fysiotherapeut.

Fok is door zowel dierenart als fysio bevestigd dat dit zeker weten moet kunnen. het stukje erfelijkheid blijft natuurlijk onbekend. Maar het is met vrij veel zekerheid te zeggen dat de kissing spines niet aangeboren zijn bij haar (maar uit het extreme luchtzuigen voort komt wat ze al vanaf veulen doet dagelijks contact met haar fokker). ze heeft verder een leuk papier, kan heel goed bewegen en maat en uitstraling dus best interessant voor de fokkerij. (maar ben ik geen fokker)

**Geplaatst**: 23-06-22 21:27

Re: Ik weet het niet meer

Geplaatst: 23-06-22 21:27

Oh, dan snap ik het! Wat vervelend zeg! Ik had ook zo 1 die rodeode met nieuwe dingen, dus nieuwe singel, te druk met zadelen. Enorme singelnijd en zadeldwang. Diegene van dat ongeluk, maar daar zijn we wel doorheen gekomen. Die was met zadelmak maken ook wel erg lastig daardoor en ik heb zijn hele leven wel hetzelfde riedeltje moeten doen qua opzadelen en opstappen, maar dat ging dus uiteindelijk goed. Nog maar 2 keer per jaar rodeo, maar toen kende ik hem zo goed dat ik er niet opklom omdat ik de spanning zag of er nog snel af kon springen.

Qua pijn of karakter, je kan altijd nog eens overleggen over een aantal weken pijnstilling geven. Dat heb ik gedaan na ongeluk toen hij staakte. Als ze dan wel braaf is en blijft en weer rodeot als je stopt weet je het. En anders is het karakter en kan je zekerder aan de slag en eventueel zoeken naar mensen die ervaring hebben met inrijden en zadelmak maken van wat lastigere/sensibelere dieren.

Dikke knuffel, zo is de hobby tijdelijk niet leuk.

**Geplaatst**: 23-06-22 21:28

Geplaatst: 23-06-22 21:28

Wat heftig TS, en wat verdrietig van je vorige merrie.
Zijn deze dingen er bij de keuring niet uitgekomen?
Verkopen zou voor mij echt een no go zijn. Je kan er donder op zeggen dat die de handel in gaat. Fokmerrie is, wat al eerder gezegd, belastend. Laat staan met deze medische feiten. Zelf zou ik haar nog de behandeling af laten maken, op de foto, wat heeft het gedaan/naar de kliniek oid en daarna toch echt voor je paard kiezen, hoe moeilijk ook..

**Geplaatst**: 23-06-22 21:32

Geplaatst: 23-06-22 21:32

Ipv een revalidatiestal zou ik eens kijken naar een eerlijke eventing ruiter met tijd en zin. Zonder dollen heb ik inmiddels nu 2x gezien dat het van levensgevaarlijke capriolen ging waar dressuur trainers en peuten en paten bibberend afkwamen naar paarden die daarna top gefocussed waren op het werk en ruiter.
Ik vind trackehners een beetje de border collies onder de paarden. Ze hebben vaak hele duidelijke doelen en regelmaat nodig, fysiek inspannend werk en vooral een heldere leiding zonder open vragen.

**Geplaatst**: 23-06-22 21:37

Re: Ik weet het niet meer

Geplaatst: 23-06-22 21:37

Dat is wel een goede idd

**Geplaatst**: 23-06-22 22:17

Re: Ik weet het niet meer

Geplaatst: 23-06-22 22:17

TS, ik begrijp je emotie en je frustratie maar ik wil toch een kleine opmerking maken om je nog meer leed te besparen; Kissing spines kan erfelijk zijn. Een paard dat op jonge leeftijd al last heeft van kissing spines (gezien je zelf vermoed dat ze daarom niet door gereden is.) zal dat dus waarschijnlijk niet door trauma gekregen hebben. Wil je dan echt het risico nemen dat je een veulen fokt dat ook KS ontwikkeld?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-22 22:32

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-22 22:32

Ayasha schreef:
TS, ik begrijp je emotie en je frustratie maar ik wil toch een kleine opmerking maken om je nog meer leed te besparen; Kissing spines kan erfelijk zijn. Een paard dat op jonge leeftijd al last heeft van kissing spines (gezien je zelf vermoed dat ze daarom niet door gereden is.) zal dat dus waarschijnlijk niet door trauma gekregen hebben. Wil je dan echt het risico nemen dat je een veulen fokt dat ook KS ontwikkeld?

Bedankt voor je bericht. En hier is uitbundig over gesproken met zowel artsen als fysio. Erfelijkheid is natuurlijk nooit 100% kans uit te sluiten maar de kans is erg gering dat het bij mijn merrie aangeboren is. Ze heeft inderdaad nooit onder het zadel gelopen helaas doet ze wel extreem luchtzuigen Van veulen af aan. Precies de plekken die bij het zuigen onder druk komen te staan zijn de plekken waar zij kss heeft. Ook het fokken is dus een weloverwogen optie geworden. Ook of ze het lichamelijk zou trekken is mee genomen in deze overweging en ook hier is groen licht op Gegeven.

De overweging voor mij is dus niet meer zozeer wat nog kan (dit is volledig uitgeplozen) maar meer welke weg gaan we bewandelen, en of ik mijzelf in bescherming ga nemen voor de zelfde medische uitputting slag als met mijn vorige paard.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-22 22:34

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-22 22:34

Sizzle schreef:
Ipv een revalidatiestal zou ik eens kijken naar een eerlijke eventing ruiter met tijd en zin. Zonder dollen heb ik inmiddels nu 2x gezien dat het van levensgevaarlijke capriolen ging waar dressuur trainers en peuten en paten bibberend afkwamen naar paarden die daarna top gefocussed waren op het werk en ruiter.
Ik vind trackehners een beetje de border collies onder de paarden. Ze hebben vaak hele duidelijke doelen en regelmaat nodig, fysiek inspannend werk en vooral een heldere leiding zonder open vragen.

dat is een tip waar ik nog niet aan heb gedacht, en nu je het zegt heb ik dit soort verhalen ook wel is voorbij horen komen. Ik ga hier even wat meer over denken

bedankt

**Geplaatst**: 23-06-22 22:46

Geplaatst: 23-06-22 22:46

Ik heb een iets andere insteek

Ik denk dat de 'oplossing' hem niet zit in je paard, of je paard verplaatsen

.

De oplossing zit hem in jou

Ik zie het meer om mij heen, mensen die niet meer genieten van hun paard , die alleen maar bezig zijn met wat het paard mankeerde, of misschien wel gaat mankeren.

Wat ik nu zeg is misschien wat zwart/wit: er is geen paard in Nederland wat gezond oud word. Ze krijgen allemaal wat.

De vraag is alleen, kan jij je dan als eigenaar daarbij neerleggen ( wat voor mij betekend dat je de best mogelijke zorg aan je paard bied, maar nog wel geniet van je hobby). Dat kan betekenen je doelen aanpassen: er zijn duizenden mensen die alleen grondwerken met hun paard en daar zielsgelukkig mee zijn namelijk. Waarom lukt dit jou niet? Als je paard daarin pijnvrij is?

Als je je daar niet mee kan verenigen, dan zou ik stoppen met de paarden, of een nieuw paard kopen wat wel past bij het doel waar jij gelukkig van word.

**Geplaatst**: 24-06-22 20:39

Geplaatst: 24-06-22 20:39

Ik kan je een soort van de hand schudden. Eerste paard in laten slapen ivm immuun gemedieerde ziekte. 2e paard binnen een jaar in laten slapen. Bleek staatsgevaarlijk en een gedeeltelijke afgescheurde sesamband te hebben. 3e paard na een jaar gaan beleren. Na 3 maanden staken en niet goed lopen. Werd ook steeds slechter en na 10 kliniekbezoeken in 8 maanden mogelijk de oorzaak gevonden. Sinds de daaropvolgende behandeling gerichte training aan de hand gaan doen. Daar ging ze op vooruit en toen kreeg ik er gelukkig ook weer plezier in. Nu zijn we 10 maanden verder en zit er zelfs weer op. Het is echt back to basics, maar je leert blij te zijn met kleine stappen.

Het is voor mij november 2017 dat ik voor het laatst normaal op een paard van mezelf heb gereden. Het onbevangen kunnen genieten van een paard is er ook wel vanaf.

Probeer voor jezelf uit te vinden waar je op dit moment voldoening uit kunt halen en zorg dat je mensen om je heen hebt, die je kunnen steunen en aanmoedigen. Je moet vertrouwen en hoop kunnen houden, anders kwel je alleen maar jezelf en je paard. Stel termijnen en haalbare doelen en accepteer dat een revalidatie altijd gaat met ups en downs.

**Geplaatst**: 25-06-22 09:14

Re: Ik weet het niet meer

Geplaatst: 25-06-22 09:14

Wat een vervelende situatie er zijn al goede tips gegeven! Ik wil alleen even zeggen dat luchtzuigen 100% erfelijk is dus fokken zou ik niet doen met een extreme luchtzuiger.

**Geplaatst**: 25-06-22 09:22

Geplaatst: 25-06-22 09:22

Citaat:
Wat interessant dat jij dit "merk" kent. Wat je hier zegt klopt namelijk ook helemaal. Ze is enorm
eenkennig en een enorme streskip (ook luchtzuiger) heeft bij het minste geringste koliek en hierdoor ook al meerdere keren op de kliniek gestaan. Maagzweren zijn uitgesloten. sinds een halfjaartje haar op een stal in eigenbeheer en dit gaat wat betreft management (koliek) goed maar het is en blijft af en toe een aparte vogel

ik zou haar al om dit niet gebruiken voor de fok.
liever een gezonde blije merrie die gezond en blij een veulen aan kan.
voor een veulen niet fijn om in een box te moeten staan als de merrie weer eens wat heeft.
niet doen dus…

**Geplaatst**: 25-06-22 09:22

Geplaatst: 25-06-22 09:22

Nog afgezien van luchtzuigen en beginnende KS die beide een erfelijke badis hebben hebben. Fokken omdat je niet kunt rijden vind ik sowieso geen briljante keuze. Als je als hobby ruiter fokt dan doe je dat meestal omdat je zo‘n fantastisch fijne merrie hebt waar je wel een 2e van zou willen hebben.
Merries geven hun gedrag in hun opvoeding door. Straks zit mogenlijk je met een veulen waar je ook geen klik mee hebt.
Daarnaast is fokken ook stress en risico en mij klinkt het of je wel even genoeg stress hebt.

**Geplaatst**: 25-06-22 19:30

Geplaatst: 25-06-22 19:30

Wat een ellende allemaal zeg.

Wil ik je toch even een hart onder de riem steken, met de juiste training en begeleiding kunnen paarden met kissing spines vaak prima als rijpaard door.
Het vergt wel wat inspanning en op de juiste manier trainen, maar het hoeft geen einde rij carrière te betekenen. Onze draver heeft kissing spines en doet het met zijn 28 jaar nog steeds prima. ( Elk geval is uniek natuurlijk, maar om maar even aan te geven. )

De kissing spines zal op den duur minder pijnlijk worden, zeker bij de juiste training.

Naast dat, mocht je toch verder willen, zou je je merrie bij iemand in bruikleen kunnen zetten als zijnde fokmerrie. Eventueel onder contract. Dan houd je er zelf de controle over, en kun je toch aan je eigen droom werken.
Luchtzuigen kan erfelijk zijn, maar wordt mijn inziens 99% van de tijd vooral veroorzaakt door huisvesting en/of voerbeleid. Daar valt over te discussiëren.

Ik wens je in ieder geval heel veel succes, dat je een fijne oplossing mag vinden.

**Geplaatst**: 25-06-22 21:08

Geplaatst: 25-06-22 21:08

Wij hebben paard 1 6 jaar oud en vanaf zijn 3e bij ons, verkocht met hele verhaal en foto's aan een springpaardenfokker als recreatiefmenpaard, omdat hij kissingspines had en zelfs niet oké was om met onze dochter (13 jaar) recreatief te rijden.
Hij was te goed om in te slapen, en als menpaard deed hij het heel goed. Voor hem was 24/7 natuurlijke fysio lekker in de weide het beste, dat zou misschien ook voor jouw merrie goed zijn.

Na 1 jaar ging het mis en om een lang verhaal kort te maken, hij belande zonder het eerlijke verhaal in de handel.

Paard 2 helaas stokkreupel, artrose in haar kogel, bij aankoop alles op de foto en uitgebreid hadden laten keuren. Ze was 9 maanden bij ons en slechts 6 jaar.

En dan ons huidige paard, net na aankoop dikke knie, 2 maanden revalideren gelukkig alleen een fikse bloed uitstorting en geen springknie zoals gevreesd.
Daarna training en de band verder opbouwen, toen professioneel beleerd voor de wagen.
Toen kwam hij licht spierbevangen terug, na een behandeling en weer rustig opbouwen weer een terugval, na grondig onderzoek helaas zéér ernstige maagzweren.
En dan de behandeling, echt dik €4000,- verder en na ruim 2 jaar zijn we nu redelijk positief en durven bijna te zeggen dat we het onder controle hebben.

Maar ik snap dat sommige mensen de handdoek in de ring gooien. Je weet niet waar het heen gaat, en of je er goed aan doet om door te blijven dokteren (bankrekening geplunderd).

**Geplaatst**: 25-06-22 23:55

Geplaatst: 25-06-22 23:55

Ik lees
Kss in lichte mate
Serieus luchtzuigen
Niet zadelmak op een leeftijd dat ze al in haar topjaren moet zijn
Ontplofbaar
Eenkennig, sensibel, handleiding nodig ...
Grote medische kosten ...

Wat is er zo goed aan die merrie, dat je haar wil houden?
Ze moet toch fantastische kwaliteiten hebben ter compensatie?

Als die er niet zijn, neem je verlies (emotioneel, qua eergevoel en financieel) en doe haar dan snel weg.
Koop een gewoon, leuk en gezond paard, voor een eerlijke prijs. Eentje met beperkte capaciteiten, dat daarom weg gaat.
Bij een serieuze handelaar kan je enige garantie krijgen. Er bestaan ook eerlijke particulieren.
Heb je geen vrienden met een paard op overschot?

Ben je nu nog niet aan de beslissing toe, zet haar dan 4 maanden op de weide, ergens op een plaats waar ze een oogje in het zeil houden. En ga er al die tijd niet heen. Kom tot rust, step back.
Nadien kan je beslissen.

Misschien klink ik hard, maar je paard mag nooit de oorzaak zijn van je depressie, of je failliet!