Waarschijnlijk wordt dit een lang verhaal, maar ik doe mijn best om het zo goed mogelijk uit te leggen. Ik weet zelf eerlijk gezegd niet goed meer hoe nu verder, ben op zoek naar mensen die iets vergelijkbaars hebben doorgemaakt en hoop mijn hart een beetje te kunnen luchten.
Goed, waar te beginnen.
Ik heb een fantastische 11-jarige ruin, Tabatha. In november 2018 gekocht toen ik nog blind was. Hij is echt mijn maatje en we zijn enorm gek met elkaar, maar…
In juni 2019 kreeg Tab een ongeluk in de wei, wat er precies is gebeurd weten we niet maar de conclusie was een compleet doorgescheurde peroneus tertius linksachter. Ik, die net mijn zicht weer terug had en net ons eerste buitenritje had kunnen rijden, was hier natuurlijk flink van van slag. Het zou een lang herstel zijn, maar de prognose was relatief goed. Dus nou ja, op het harde op een mini paddock voor een half jaar, iedere 2 maanden scannen en uiteindelijk steeds langere stukken stappen aan de hand, op de weg.
In zijn blessureperiode begon Tab ergere buikklachten (mestvocht, net-niet koliekerig, opgeblazen buik etc) te krijgen. Vanaf dat hij bij ons kwam had hij al mestvocht en slappe mest, maar het werd nu veel heftiger. Logisch, dachten wij. Hij mocht ten slotte niks en stond de hele dag op een klein stukje. In de daarop volgende periode (tot aan een paar maanden terug) zijn we veel gewisseld van soorten voer/hooi/voordroog/stalbedekking etc om te kijken waar hij het beste op reageerde, maar er leek eigenlijk nooit een duidelijk iets waar het goed op ging, behalve op de wei. Ook begonnen zijn hoeven flink te slijten, want ijzers mocht hij niet. Door de aard van zijn blessure mocht er geen gewicht aan zijn been. Zijn voeten werden steeds platter en dat was ook duidelijk te zien aan zijn lopen, zeker aan de voorbenen. Hoefschoenen, ‘opgelost’.
We besloten hem in de zomer van 2020 op de wei te zetten voordat we hem weer op zouden gaan bouwen. De dierenarts gaf hier groen licht voor, mits de bodem hard genoeg was en hij naar binnen/op het harde kon als het ging regenen. Plekje gezocht, paard naar de wei. Deze pret was echter maar van korte duur… want op de 3e avond was hij zo in paniek geraakt van (waarschijnlijk) de enorme hoeveelheid mugjes die daar vlogen, dat hij was gaan rennen. Toen wij er eenmaal waren en hem konden vangen, kon hij bijna niet meer op zijn zwakke been staan. Direct de dierenarts gebeld en zelfs hardop uitgesproken ‘het is klaar met hem’. Gelukkig knapte hij met stappen op. De dagen daarop metacam en weer op de foto en scan. Waarschijnlijk was de extreem hoge belasting op dat been gewoon te zwaar geweest voor de spieren erin. De peroneus tertius en de rest van zijn been waren namelijk helemaal intact, godzijdank. Omdat hij weer thuis kwam van een vreemde plek met vreemde paarden, hebben we direct mestonderzoek laten doen toen. Daar bleek dat hij leverbot over had gehouden aan zijn weideavontuur van 3 dagen (er liepen inderdaad ook geiten op het land). Ook medicatie voor en na een paar weken was hij weer helemaal hersteld van zijn avontuur. Ook de leverbot was niet meer te zien in zijn mest.
De maanden daarop bleef hij op zijn harde paddock, maar mochten we wel rustig gaan rijden in de bak. In eerste instantie ging dat goed, tot november 2020. Ik haalde hem met een hoefzweer uit de stal, maar nadat de zweer weg was, bleef hij net niet goed. Natuurlijk precies op het peroneus tertiusbeen, dus ik was ontzettend bang dat daar opnieuw iets mis was. Daarnaast merkten we op dat hij zich eigenlijk altijd strak hield in zijn hele lijf, ondanks goede training. Dit leken vooral zijn bindweefsels, maar we namen het zekere voor het onzekere en gingen met hem naar de kliniek. Daar hebben we zijn achterbeen opnieuw helemaal onderzocht: röntgen, echo’s… een heel klein stukje ruw bot bij zijn knie (niet loszittend) bleek de boosdoener. Door het slijten van zijn hoeven waren deze op een stand gekomen waar dat stukje precies langs het gewricht schoof. Dat deed natuurlijk zeer. Ook zijn toen zijn rug en hals op de foto geweest, waar niks op te zien was behalve minimale schade op C6-C7. Dit is geen ECVM; daar was ik erg bang voor en heb ik dus ook door 2 artsen van verschillende klinieken laten beoordelen. De ‘schade’ is zo minimaal, dat de dierenarts verwacht dat dit geen problemen oplevert als hij correct gereden wordt. Eigenlijk net als bij de knie.
Nou ja, weer op rust en iedere maand zijn stand een beetje aanpassen, waardoor hij uiteindelijk weer helemaal goed liep en loopt. Daarna konden we opnieuw aan de slag. Om de hoefgroei te bevorderen hebben we hem toen ook van zijn kleine paddock afgehaald. Zijn peroneus tertius was er goed genoeg voor en naast de hoefgroei, hoopten we dat dit ook zijn buikklachten zou verminderen. Deze waren er namelijk nog steeds.
Op zijn ‘goede buikdagen’ gingen we weer aan de slag. Hij bleef echter strak en stijf in de rug, had moeite met galopperen (wat wil je na 2 jaar niet mogen dacht ik), overgangen en voelde over-all gewoon net niet. Via mijn instructrice heb ik toen mijn zadel na laten kijken bij een andere zadelmaker dan mijn eigen. Het zadel was op hem aangemeten, maar tot mijn grote schrik kreeg ik van deze zadelmaker te horen en zien dat hij toch een stuk te lang was. Die arme jongen, hij moet daar flink last van hebben gehad. Nieuw zadel… en weer door. Maar de rijtechnische problemen en strakheid bleven en ook buiten het werk zag ik veel ‘mis’ aan hem. Het nadeel van paarden aan huis is dat je dat ook allemaal ziet... Maar goed, met de weet van zijn oude zadel, toch maar een echo van het achterste gedeelte van zijn rug/SI. Daar was (gelukkig) niks geks aan de hand. Dit was allemaal in de lente van 2021.
Met het nieuwe zadel gingen we dus wéér aan de slag. Maar ik werd bij iedere hierboven beschreven keer onzekerder en dat werkt eigenlijk gewoon niet bij zo’n extreem gevoelig paard als Tab. Ook bleven zijn buikklachten, strakke bindweefsels en over het algemeen bleef hij net-niet. Bloedonderzoek leverde niks op. Ik heb toen een aantal keer aan mijn dierenarts gevraagd of we een maagscopie konden doen, maar doordat de dierenarts ons management kende vond hij het niet logisch om daar naar problemen te zoeken. Ik liet me daardoor ompraten.
Tot eind november 2021… hij was zó strak rondom zijn buik (en ook rug), stond de hele dag depressief met net-niet koliek op stal en wilde het liefst gewoon niet bewegen. Wat hij dan bewoog was stijf, stram en gewoon naar om naar te kijken.
Met rijden/werken zijn we uiteraard direct gestopt en ik heb een second opinion bij een andere dierenarts laten doen. Maar ja, zijn klachten waren zo vaag dat hij er niet echt iets mee kon. Hij kon zich echter wel vinden in mijn gedachten over problemen in de darmen/maag en besloot ons door te sturen naar de UKP in Utrecht. Daar hebben ze namelijk een scope die ook een stuk in de darmen kan kijken. Begin januari was de afspraak, dus december was flink schipperen met heel veel zorgen om hem.
Lang verhaal kort: na een paar dagen onderzoek in Utrecht bleek hij een glutenallergie (!!) te hebben. Zijn darmen zaten dan ook vol ontstekingen. Waarschijnlijk de hierdoor veroorzaakte stress, verklaarde ook dat hij tóch flinke maagzweren met bloedingen had. Verder was er niks geks. Hij is daar ook getest op pssm(2) en neurologische problemen, heeft uitgebreid klinisch- en bloedonderzoek gehad. Dus, aan de maagzweermedicatie en zijn management glutenvrij maken. Niet heel gek dat hij er die winter, waar hij als prins op een dikke laag stro stond, zo slecht bij stond. Ook niet gek dat hij zich altijd zo strak hield, dat hij boos werd op mijn been, zich beter voelde op de wei (geen gluten)… je zal maar praktisch je hele leven buikpijn hebben. Na het aanpassen van zijn management en de maagzweermedicatie, kregen we na 4 weken goed nieuws: alle maagzweren waren weg en zijn maag zag er keurig uit!! Hij knapte ook duidelijk op. Toen konden we dus met zijn darmen aan de slag. Prednisolonkuur aangevuld met holistische behandeling vanuit Den Hoek. Hij knapte nog verder op, werd weer vrolijk, alert en dusdanig goed dat hij weer rustig aan de slag mocht! Dat is nu denk ik zo’n 6 weken terug. Heel langzaam weer iets van hem vragen; grondwerk, longewerk en langzaamaan er weer op.
Het opbouwen ging goed, maar zijn beweegpatroon bleef gewoon niet helemaal goed. Absoluut niet kreupel, maar hij bleef overal strak, stram en zijn voorbeenpas kort. De dierenarts en fysio vonden dat niet raar, want hij heeft waarschijnlijk zijn hele leven gecompenseerd voor de buikpijn én het herstellen van de stand van zijn voorhoeven duurt lang. Naast ‘correcte’ training voor zijn lijf moesten we vooral dingen gaan doen die hij leuk vond. Dan zou hij losser kunnen en durven laten.
Maar ik bleef twijfelen over zijn voorbenen, want die hadden we natuurlijk nog nooit op de foto gehad. Toen hij vorige week kreupelachtig liep op rechtsvoor, was ik er klaar mee en besloot ik zijn voorbenen ook in beeld te laten brengen. Die afspraak was vandaag en ik had mezelf er al zo van overtuigd dat er iets flink mis zou zijn, dat ik gisteren al zat te janken. Ook al liep hij toen al niet meer kreupel. :’) En uiteraard… de foto’s waren gewoon goed. Vrijwel niks geks op te zien, op een mini stukje ruw bot waar hij geen last van heeft na. De korte pas is dus ingesleten gedrag en zijn nog niet helemaal gecorrigeerde stand voor helpt niet mee.
Nu we toch bezig waren, ook zijn rechterachterbeen meegenomen, want die hadden we ook nog nooit van binnen bekeken. Dat was ook gewoon goed.
Verder is er door deze 3 jaar heen regelmatig een tandarts, osteopaat, sportmasseur en fysio bijgeweest. Ik heb inmiddels een heel team om hem heen verzameld en zelf ook al veel geleerd over hoe ik hem kan helpen. Hij kan op dit moment 24/7 kiezen of hij in de stal of (grote) paddock wil en heeft onbeperkt goede kwaliteit hooi. Hij heeft vriendjes, rust, regelmaat, geen buikpijn meer en lijkt over-all blij. Na een hele lange weg heb ik dus een gezond paard. Maar wel met een verstoord bewegingspatroon en daar moeten we hem uit gaan helpen. Hij moet het plezier in bewegen weer terug gaan vinden en leren loslaten.
Ik durf alleen niks meer met hem. Niet omdat ik bang voor hem ben, maar omdat ik geen vertrouwen in zijn lijf, en bovenal in mezelf meer heb. Ik heb mezelf aangepraat dat het allemaal mijn schuld is dat hij steeds niet goed was, dat ik hem pijn heb gedaan en dat ik hem verpest heb. Terwijl ik ook wel weet dat het allemaal dikke pech is (geweest) en ik heb gedaan wat ik kon.
Als ik nu iets qua werk met hem wil/ga doen, ben ik zo onzeker over hem en mezelf, dat het eigenlijk alleen maar mis kan gaan. Tab is enorm gevoelig en voelt direct dat ik gespannen ben, waar hij dan natuurlijk ook gespannen op reageert. Zo ontstaat er een cirkel en dat komt alles behalve ten goede aan hem.
Ik had hem na onze eerste afspraak op de UKP tot juni dit jaar gegeven om te ‘herstellen’. Als hij dan niet goed zou zijn, ging hij met pensioen. En nu is hij goed… maar lukt het mij niet meer.
Tab voelt alles van mij, maar andersom ook. Dat maakt het juist zo ontzettend moeilijk. We moeten hier doorheen, maar ik kan het niet. Het lukt me niet om hem als gezond paard te zien en dat heeft direct uitwerking op hem.
Moet ik hem dan uit handen geven? Een paar maanden bij de juiste trainer zetten zodat ik kan zien dat het écht oké met hem is? Is dat mijn spaarpot waard (ik bedoel, die is door al deze grapjes al flink geslonken en als er dan weer iets gebeurt…
)? Gaat dat wel, met een paard met zo’n enorme gebruiksaanwijzing? En vooral: wíl ik dat wel en komen we daarna niet gewoon in dezelfde cirkel terecht, omdat ik niks in mijzelf heb kunnen veranderen mét hem? Ik weet het niet. Zo, end of the story. Het is nogal een verhaal. Wie weet heeft Bokt ideeën, of gelijkgestemden om mee te sparren. Mochten er nog dingen onduidelijk zijn, stel dan vooral je vragen. Ik kan nog eeuwig over hem doorvertellen
Bedankt voor het lezen!
De snoet waar het om gaat
). Dan begint hij in zijn vastgesleten patroon, maar met wat hulp hier en daar (heel simpel, rechtrichten, zeggen dat 'ie het goed doet en activiteit toevoegen) lukt het hem om zijn hele lijf los te laten en gewoon écht fijn te bewegen. Dan pas merkt hij ook wat fijner is voor hemzelf volgens mij, want zodra we even op weg zijn hoef ik eigenlijk weinig meer te doen en loopt hij met voorwaartse energie en oortjes naar voren keurig in balans. (dan zie ik het zelf ook 
