Geplaatst Normaal gesproken maak ik niet zo snel een topic aan. Aangezien ik mij de afgelopen maanden suf heb gezocht naar ervaringen van andere mensen op bokt (en Google), zonder echt iets te vinden, wil ik dit toch graag met anderen delen. Misschien dat een ander hier in de toekomst veel baat bij heeft, of het in ieder geval als steun kan gebruiken.
Ons veulen, Whinnie, is een veulen in de categorie bubbeltjesplastic. Ze begon haar leven aan een infuus, brak een stuk kaak én tand door een drinkbeugel..
Spoiler:
Spoiler:
... en ligt morgen op de operatietafel. Dus echt, denk goed na voor je een eerste veulentje fokt en zorg dat je een spaarpot hebt.
Eind september liep Whinnie van de ene op de andere dag niet goed. Haar kennende, wilde ik dit eerst even afwachten. Het eerste waar ik aan dacht was een verstuiking. Dit heb ik toen een paar dagen aangekeken, maar vooralsnog veranderde er niets.
Het viel me op dat ze bij het neerzetten van haar rechtervoorbeen, niet op haar hele voet wilde steunen. Ze 'landde' bij het lopen op haar teen. Mijn eerste gedachte was dan ook een hoefzweer. Ik heb de dierenarts gebeld, filmpjes gestuurd en een afspraak gemaakt. In de dagen daartussen ben ik braaf begonnen met het weken van haar voet, maar ook met boxrust. Ik wist echt niet waar ik goed aan deed.
Toen kwam de dierenarts. Ze bleek op geen enkele plek gevoelig op haar voet. Wat wel opvallend was, is dat we haar andere voet niet konden optillen. Ze kon dus niet steunen op haar rechterbeen. Na een tijdje observeren, leek het vanuit de schouder te komen. De rechterkant leek ook iets gezwollen, maar minimaal. Dus het plan van aanpak was: twee weken aankijken, ontstekingsremmer/pijnstillers en dan contacten. In diezelfde periode zou ze naar de opfok verhuizen, wat als een knoop in mijn maag zat.
De metacam deed niets. Een paar dagen later, met pijnstillers, liep ze zo:
Weer de dierenarts bellen, die zei dat ik het nog even moest aankijken met de ontstekingsremmers. We hadden een datum afgesproken om te contacten. Zodoende wachtte ik af, en 1,5 week later leek ze ineens een stuk beter te lopen. Er ging toen zo'n opluchting door me heen. Het was nog lang niet goed, maar wel beter.
Dus na goed overleg met de da, groen licht voor de opfok. Ik moest rekenen op een korte terugval, en dat heb ik ook gedaan. Maar het werd niet beter of slechter. Het enige dat veranderde, was dat de bespiering in haar rechterschouder bijna helemaal verdween (inactiviteitsatrofie). Aan haar loopje veranderde vrij weinig, maar het was wel duidelijk dat ze er last van had. Het was tijd om door te pakken. Diezelfde dag heb ik contact opgenomen met de kliniek om op locatie een echo te komen maken.
Ik denk dat het gezegde 'mijn wereld stortte in' niets is in vergelijking met wat er door me heen ging tijdens de diagnose. Een ernstige blessure aan het schoudergewricht, veroorzaakt door een trauma, ontwikkeling van ocd en artrose. Erg pijnlijk en vooral onherstelbaar. Whinnie is 8 maanden oud. Voor een uitgebreidere diagnose, werd mij geadviseerd om naar de kliniek te gaan en röntgenfoto's te maken. Aan de hand van die foto's kon er een conclusie gemaakt worden of het operabel is of niet, maar vooral ook hoe groot haar kansen nog zijn.
Vandaag is ze op de foto geweest. Dapper meisje is het ook. Hier een foto waarop de schade vrij duidelijk te zien is. Het aangewezen gedeelte hoort normaal 'schoon' te zijn, bij haar zie je een soort waas/woeker. Daarbij zie je dat het bot niet meer mooi glad is, maar aangetast.
Maar... het is te verbeteren. Het is met een operatie niet volledig te herstellen; de tijd en haar groei zullen uitwijzen hoe dat vordert en of er ooit mee gereden kan worden. Maar ze heeft haar jonge leeftijd mee en al blijkt ze een hele dure grasmaaier, dan heb ik daar vrede mee, zolang ze maar pijnvrij leeft. Daarbij is het een moeilijke operatie, omdat dit soort blessures blijkbaar weinig voorkomen. De arts zei dat hij dit in zijn meer dan 20 jaar dienst nooit heeft meegemaakt. Ik heb Whinnie daar achtergelaten en morgen wordt ze geopereerd. Ik hoop stiekem dat ze weet dat ik haar wil helpen, maar voel me ook erg schuldig dat ik haar dit allemaal aandoe.
Duimen jullie met mij mee?
Het is ook een avontuur en ik moet eerlijk zeggen dat het mij ook behoorlijk aan het hart gaat. Maar ze is te jong om op te geven, zeker omdat jonge dieren echt wel een grote kans hebben om goed te herstellen. Dat is haar/ons geluk. Bij een volgroeid dier moet je je afvragen of je dit nog wilt. Ik zat zelf vooral in mijn maag met die artrose, maar door de puin operatief op te ruimen, kan je het tegenhouden. 
gelukkig goed wakker geworden en blijkbaar is de operatie zelf geslaagd? 