Geplaatst Natuurlijk zal het er voor veel mensen aan liggen welke handicap (in dat andere topic werd bijvoorbeeld genoemd dat mensen aan 1 oog blind al een heel ander idee vinden dan blind in twee ogen), en welke gradatie (als het paard kan lopen, eten, etc. is het al heel anders dan als het helemaal niet op kan staan).
Sommige reacties in dat topic waren er eentje die ik wel vaker zie hier op bokt: "een dier voelt er toch niks van en weet niks van de dood, dus beter te vroeg dan te laat" Ja, dat is waar. Maar, aan de andere kant: de meeste dieren hebben wel een sterk overlevings-instinct, en zeker dieren die geboren zijn met een handicap (en dus "niet beter weten") laten een sterk aanpassingsvermogen zien aan hun situatie. Het (zoogdieren)brein is ook een orgaan dat zich erg goed kan aanpassen aan nieuwe situaties.
Het gaat er in dit soort discussies al snel over wat "paard-waardig" is, en vaak wordt dan lopen, vluchten, etc. genoemd als de "basisfuncties" van een paard. Ik denk dat die grens vanuit mens-zijn erg lastig te bepalen is. Je wilt niet redeneren wat voor *mensen* al dan niet acceptabel is (want dat is een andere diersoort), maar tegelijkertijd vind ik ook het argument van "paard-waardig" soms gaan richting "niks anders dan helemaal gezond is paardwaardig" (gechargeerd gezegd), en dat vind ik simpelweg niet juist. Je mag het dan wel niet vermenselijken, maar in theorie hebben mensen ook zicht nodig om te kunnen functioneren (voedsel te vinden, etc.), maar niemand zal snel zeggen "blinde mensen hebben geen mens-waardig leven".
In onze menselijke kudde en maatschappij accepteren wij ook mensen die niet 100% "functioneren", en toch welkome individuen in de gemeenschap zijn, en volle en vruchtbare levens leiden. Om specifiek op de situatie in te gaan: ik heb nooit voor de keuze hoeven staan, maar ik ben erg voor "een kans geven", zeker bij jonge dieren. Zo heb ik ooit een (veel) te vroeg geboren veulen van een tweeling, die aanvankelijk niet kon staan, binnen een paar dagen op zien krabbelen. Dit veulen leek wel een heel sterk karakter te hebben, als in: blijven proberen op te staan, lopen, rennen, etc. Ik denk wel (natuurlijk!) dat er nuance in zit, en voor mij is "helemaal niet of nauwelijks kunnen lopen of bewegen" wel een harde grens, denk ik, zeker voor een paard. Maar doofheid, blindheid, etc. ben ik denk ik milder tegenover, als in: daar zou ik sneller geneigd zijn te kijken of het toch kan werken. Daar moet ik wel bij zeggen dat toen ik paarden hield, dat hobbymatig was (geen werk en ook geen sport-ambities), en dat als ik ooit een veulen zou fokken, ik dit voor eigen gebruik zou doen.
(Het lastige is trouwens, bedenk ik nu, dat blindheid een heel 'zichtbare' handicap is, je kunt het meteen zien en (als je wil) bij de geboorte op ingrijpen. PSSM bijvoorbeeld is een genetisch defect, met soms ook erg ingrijpende gevolgen op het leven van een paard, maar is niet meteen zichtbaar bij de geboorte. Toch zijn mensen dan vaak geneigd te zeggen dat een leven als grasmaaier, of als weidepaard met af en toe wat recreatie, OK is. Ik vraag me af: als er een soort 'hielprik' bij een veulen zou komen, waar dit soort afwijkingen snel gevonden zouden worden, zouden mensen dan eerder euthanaseren? En op welke gronden ("paard-waardig" of toch "niet geschikt voor gebruiksdoel"?)
