Geplaatst Phinne in betere tijden
Op woensdag 17 februari, tijdens het voeren 's ochtends (onze paarden staan aan huis) merkten we dat Phinne absoluut niet lekker was. Ze ademde zwaar en snel wilde eigenlijk liever niet lopen en eten al helemaal niet, ook had ze een flinke snotneus. Ze stond zielig in een hoekje, niks voor haar. Gelijk getemperatuurd, oliebol, 40 graden koorts. Natuurlijk gelijk de dierenarts gebeld, die gaf aan dat we metacam moesten geven, dat gedaan en daar leek ze wat van op te knappen, het zware ademen werd wat minder en ze ging af en toe een beetje aan wat hooi staan knabbelen. De koorts zakte ook wat. 's avonds liep het wel weer meer op, steeds weer tegen de 40 graden. De dierenarts verwachtte een virusje, toch met metacam nog even aankijken. De volgende dag zat ze op een gegeven moment op 40,5 graden koorts. De dierenarts kwam erbij, heeft een koortsremmer ingespoten en bloed en een neusswab afgenomen. Van de koortsremmer leek ze weer wat op te knappen gelukkig, ze ging ook weer wat aan het hooi knabbelen. De nacht is ze redelijk doorgekomen, maar de volgende dag verbeterde de situatie niet, ze bleef hoge koorts houden en at veel te weinig. Lopen wilde ze ook niet, ze stond de hele dag maar in hetzelfde hoekje en ook liggen deed ze niet. Toen hebben we in overleg met de dierenarts besloten naar Utrecht te gaan. We gingen ervan uit dat ze daar konden bepalen waar ze last van had, goede antibiotica konden geven en dat ze dan snel weer op zou knappen, nou helaas, niets was minder waar...
Kleine hummel in de trailer
En in de isolatie
Eenmaal in Utrecht, gelukkig is het voor ons niet ver rijden, stond er al een heel team klaar, wel in witte pakken en we moesten gelijk door naar de isolatie want ze waren, logisch, bang voor iets besmettelijks als Droes of Rhino. Na een eerste check en vooral het luisteren van de longen werd er gelijk besloten dat er foto's van de longen gemaakt moesten worden. Wij mochten niet mee en moesten wachten. Na ongeveer een kwartier kwam de arts ons halen, ze vertelde gelijk dat ze erg slecht nieuws had en dat Phinne echt heel erg ziek was, ze wist niet of ze het zou gaan halen... Wauw.. dan zakt de wereld wel onder je voeten weg, dat hadden we zo niet aan zien komen... Ze kon nog niet vertellen wat er aan de hand was, er moest een echo gemaakt worden. Phinne hoefde niet meer in de isoleer te blijven, het was duidelijk dat ze geen besmettelijke ziekte had.
Na weer een tijd wachten werden we bij Phinne gebracht, daar stond ze dan, doodziek, een heel groot deel van haar lijfje geschoren, ze hadden haar nergens voor hoeven verdoven, ze gaf sowieso geen kik, zo naar voelde ze zich
En toen vertelden ze wat er aan de hand was. Ze had een longontsteking en een borstvliesontsteking, haar hele borstholte zat vol met vocht, of pus, dat wisten ze nog niet. Het zware ademen kwam doordat ze benauwd was door dat vocht, al waren de artsen nog heel verbaasd dat ze niet megabenauwd was. Het niet willen gaan liggen en niet willen lopen kwam dus ook door dat vocht, dat voelt zo vervelend dat ze niet durven te lopen en al helemaal niet durven te liggen, dan krijgen ze geen lucht meer doordat ze echt heel benauwd worden.
De arts kwam met een dramatische mededeling, ze had slechts 20-30% kans om het te overleven, de prognose was echt slecht en als ze er al doorheen kwam was het de vraag of ze ooit nog als sportpaard zou kunnen functioneren, de kans op verklevingen van de longen aan het borstvlies was groot, net als het beschadigen van delen van de longen. De behandeling was langdurig en kostbaar en er zou lange tijd van risico op complicaties blijven, het zou zomaar kunnen dat alles goed leek te gaan maar dat er op dag 6 ofzo nog ernstige complicaties op zouden treden waardoor ze het alsnog niet zou halen. Het was aan ons om te beslissen wat we zouden doen, een behandeling starten of haar laten gaan. Voor ons was er maar 1 optie, we gaan het absoluut proberen, haar nu laten gaan was echt absoluut geen sprake van. Het is zo'n bijzonder paardje voor ons, als ze geen sportpaard meer zal worden, dan kunnen we daar absoluut mee leven, dat is dan niet anders, dan mag ze haar hele leven hier in het weiland lopen. Wel zelf aangegeven dat als het echt lijden voor haar werd we een andere beslissing moesten nemen, maar we wilden het nu wel op gaan starten. Jemig wat een verdriet, onze lieve kleine meid ineens op het randje van de dood...
De arts heeft gelijk een drain aangelegd bij haar linkerlong. Dat was heel erg spannend, als er pus uit zou komen zou de kans op genezing sowieso nul zijn en zou ze alsnog ingeslapen worden. Als het helder vocht zou zijn dan was waarschijnlijk alleen leeg laten lopen voorlopig voldoende, als er vlokken eiwit in zouden zitten moest er sowieso gespoeld worden want dan zou de kans op verklevingen 100% zijn als ze het alleen leeg zouden laten lopen.
We zaten trillend op een krukje in het hoekje af te wachten wat er uit de drain zou komen, niet te doen gewoon.. We konden meekijken dus zagen het ook direct, knalgeel vocht, maar godzijdank geen pus. Er zaten wel heel veel ontstekingswaarden en eiwitten in dus spoelen was nodig en de kans op verklevingen op de lange termijn was ook groter. Ze hebben haar trouwens ook direct volgestopt met antibiotica, er gingen echt heel veel spuiten in.
Guppie vlak voordat de drain erin ging
Na dit nieuws moesten we naar huis. De arts ging een permanente drain aanleggen en ze gingen de borstholte spoelen. Dat spoelen zou de komende dagen twee keer per dag gebeuren en de antibiotica moesten ervoor zorgen dat er steeds minder nieuw vocht bij zou komen. Ook moest de temperatuur omlaag gaan en moest ze echt gaan eten. Ze zou zich waarschijnlijk ook wel wat beter gaan voelen doordat het vocht uit haar borstholte gehaald werd, ze hebben er 3,5 liter uitgehaald, uit dat kleine lijfje..
Ze hebben trouwens alleen een drain aan de linkerkant geplaatst omdat er aan de rechterkant veel minder vocht zat, de hoop was dat dat uit zichzelf zou gaan verdwijnen. Voor ons begon nu een slapeloze nacht, wat een spanning, zouden we gebeld worden dat ze toch ineens heel slecht was geworden en ze haar moesten laten gaan? Of zou ze misschien wat opknappen? We hadden geen idee de artsen in Utrecht overigens ook niet, het kon echt alle kanten op. De volgende dag, zaterdag, zou de arts ons bellen. Door corona mochten we trouwens niet op bezoek bij haar, alleen om afscheid te nemen als het zover zou komen, en anders pas weer als ze naar huis zou mogen... Ze zielig, dat kleine zieke meisje helemaal in haar eentje daar zonder haar vertrouwde kudde om zich heen
Zo, even tot hier, anders wordt het wel een enorm lang stuk om te lezen, ik zal straks verder schrijven.
. Ik dacht eerst bij het lezen van de titel dat het om een grappig topic zou gaan (pleuropneumonie, pleur op, ga weg, eigenwijs veulen en zo), maar het is gewoon echt een ernstige ziekte 
.
Maar dus ook een nieuwe drain en een infuusaansluiting aan de andere kant...
arm klein meisje heel erg veel sterkte en ik duim keihard dat het goed komt. 
