Ik weet niet zo goed waar ik het neer moest zetten, dus besloot ik het hier maar neer te zetten.
Mijn paard heeft PSSM1 en ik vermoed ook PSSM2, maar niet op getest. Wel geef ik hem extra eiwitten boven de vitamine E en magnesium (en dan nog de balancer en vulling voor de smaak, alles laag in suiker & zetmeel uiteraard). Ondertussen zelfs in overleg met de dierenarts duivelsklauw en MSM (vandaag dag 4) gaan geven, omdat het allemaal niet beteren wilt.
Mijn blije gup, werd voor zijn 3e jaar al symptomatisch. In korte tijd herkende ik hem niet meer. Hij was zichzelf niet meer. Een hoop aangepast en langzamerhand en gelijkertijd ook in korte tijd werd hij weer wat blijer en voelde zich duidelijk weer een stuk beter. Na de verhuizing ging het zelfs zo erg de goede kant op, dat ik uiteindelijk zelfs kon beginnen met het rijden. Zo goed dat het ging, gaat het nu weer hard bergafwaarts en in plaats van beter worden lijkt het er alleen maar slechter op te worden. Totaal niet verwacht, want waar ging het ineens mis? Een trap van een paard? Het weer? Misschien wat anders? Of 'gewoon dikke pech'?
Harde spieren, onvoorspelbaar (van nuchter naar in paniek wegrennen en door alles en iedereen heen rennen, totáál niks voor Elano..), gespannen blik en lichaam, een lichaam die alle kanten op gaat doordat zijn spieren in 1 keer aanspannen (kramp), hoeven bekappen is net alsof hij het nooit geleerd heeft en nog wel een hoop dingen. Hij wilt zo graag wat doen, maar hij kan het niet. Een ander zal hem misschien als lui bestempelen, maar ik weet dat hij niet lui is. Ik kan ook niet buiten wandelen, zowel vanwegen zijn lichaam als het gevaarlijke onvoorspelbaarheid. Ik breng niet alleen hem, maar ook anderen dan in gevaar.
Ik heb voor mijzelf afgesproken om te kijken rond eind januari of het met de supplementen is verbeterd, zo niet overleggen met de dierenarts hoe en wat verder. Al ben ik enorm bang dat ik straks misschien voor een hele moeilijke keuze zal moeten staan. Als ik hem zo zie kan ik wel janken, dit is niet mijn paard. Zelfs mijn familie, die zelden mijn paard zien, zien dat hij zichzelf niet is en niet blij is. Dat zegt ook héél wat.
Ik had al snel gezegd, ik ben al blij als hij 10 wordt. Maar nu, hij moet nog 5 worden. Ik zou hem nog zo graag 30 jaar bij mij willen hebben, maar niet op deze manier. Wat als het niet meer beter wordt, wat als hij er niet meer bovenop komt? Hij wilde vandaag niet eens 1 rondje lopen door de bak, zo ellendig voelde hij zich. Hij wilde rollen, ging liggen en ging gelijk rechtop zitten. Met pijn en moeite begon hij zijn buik(?) te krabben en oef.. Wat doet dat een pijn om hem zo te zien. En dan denk ik, dan kán hij toch ook niet zonder pijn lopen in zijn 'vrije tijd'? Of ben ik nou gek?
Pff, het is zo moeilijk. Hij is zo blij om mij te zien en zijn hapje 'groentesoep' (
) te krijgen. Maar achter die blije oortjes zie ik zoveel ellende. En wat nou als ik hem er wel weer bovenop krijg? Of de andere kant, wat nou als het zo blijft.. Ik wil mijn maatje nog niet verliezen, ik wil hem beter laten voelen. Maar ik wil ook niet dat hij pijn zal blijven houden de rest van zijn leven. Wanneer zeg ik dat het écht genoeg is? Filmpje van vandaag. Dat hij wilde rollen, maar al gauw door had dat het hem niet werd. 2 Dagen terug rolde hij wel echt, maar met moeite en een hoop gekreun (oef gekreun, geen genot gekreun). Op het filmpje, als je goed luisterd hoor je ook dat hij geluid maakt die hij anders nooit maakt.
Wat een rot ziekte is dit zeg.. Dit is alles behalve wat er bekend was bij mij toen ik hem kocht. Het is helemaal geen 'suikerarm voeren en klaar'. En 'tinkers hebben geen last' of 'Paarden hebben pas op latere leeftijd last van' klopt ook niks van. En helaas is Elano ook niet het enige paard met deze ellende op zo'n jonge leeftijd. En wat ben ik blij dat ik hem uiteindelijk nog heb laten testen, waardoor ik gelijk kon ingrijpen. Maar toen hielp het en nu lijkt het niks te helpen. Gelukkig kan hij dingen voor mij goed aangeven en weet hij dat ik ernaar luister. En ik denk ook, dat hij heel goed door heeft dat ik aan hem kan zien dat hij echt last heeft.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil of verwacht. Vooral om het van mij af te kunnen schrijven.. Want pff, wat is dit moeilijk zeg. Zoveel onzekerheid te hebben en niet meer goed weten wat te doen.
zo herkenbaar.mijn oude man heb ik ook zo zien martelen. Gelukkig moes hij vanwege andere klachten al jong op afwijkend voerregime wat zijn geluk was. Maar voor zover ik weet was hij een van de eerste tinkers met aantoonbare pssm klachten. 
)
