Geplaatst Afgelopen Januari zijn we heel plotseling onze geweldige merrie verloren. Op een maandagavond kreeg ze koorts, dinsdag op woensdagnacht hebben we afscheid van haar moeten nemen in Utrecht. Niks was er meer wat haar had kunnen helpen.. kapot waren we er van..
Veel eerder dan de bedoeling kwamen we een nieuw vriendje tegen, Ivan.
Vooral voor mijn dochter was dit de beste manier om met het verdriet om te gaan.
Vanaf het eerste moment was het liefde op het eerste gezicht van beide kanten. Paard gekeurd en eind Februari was hij daar dan. Onze lieve,toen nog 4 jarige, vriend..
Een lot uit de loterij, braaf, vriendelijk, grappig en o zo lief!
Nooit hebben we iets aan hem gemerkt. Tot die zaterdag in Augustus. Ik was aan het werk en werd gebeld door de stal eigenaar dat Ivan met koliek van de wei gehaald was. Of er een dierenarts gebeld mocht worden en of ik wilde komen. Uit mn werk gevlogen en trof echt een hoopje ellende aan. Dierenarts was er vrij snel en nadat al snel bleek dat hij niet beter werd hebben we hem ingeladen en zijn naar Utrecht gegaan..
Het gevoel van die nacht...pff.. maar gelukkig kwam hij er boven op en mochten we hem Woensdag weer halen.
Rustig aan weer de wei op, rustig aan wandelen..
Tot zondag weer mijn telefoon ging, weer hadden ze Ivan met koliek van het landje gehaald.
Weer dierenarts erbij en na contact met utrecht weer ingeladen en die kant op gegaan.
Om een lang verhaal kort te maken, na een hele reeks onderzoeken bleek Ivan flinke maagzweren te hebben en achteraf bleek hij, als volwassen paard, spoelwormen te hebben.
Behandelingen gestart..Woensdag mochten we hem weer ophalen.
Mijn vertrouwen was ik op dat moment wel aardig kwijt.. maar Ivan knapte echt goed op door de medicijnen en we gingen dus ook vol goede moed begin oktober terug naar utrecht voor controle..
En ja.. zijn Maag zag er ontzettend goed uit!! Hij was er behoorlijk slecht aan toe en zelfs in Utrecht hadden ze niet verwacht dat hij zo snel zou genezen..
Helaas.. de overgang van zn maag naar zn darm was "vreemd"... dat hadden ze niet eerder gezien..uit biopten bleek dit een chronische ontsteking van de dunne darm te zijn. Niet meer te verhelpen.. behandelen met prednisolon, met hopelijk geen gevolgen voor de maag..
We zijn nu weer een maand gastrogard, sucralan en prednisolon verder, we zitten in een cirkeltje en we weten dat hij nooit meer beter word. Mijn allerbeste vriendje, die me er doorheen gesleept heeft toen we ons allerbeste vriendinnetje verloren. Ik zou alles willen doen om hem te helpen, maar niemand kan voorspellen hoelang zijn lijf het straks zelf kan zonder medicatie.
Nu ziet hij er onwijs goed uit, is vrolijk, heeft plezier in alles.. en het is moeilijk te geloven dat er te weinig bekend is over deze vorm van ontstekingen en ellende..
Waarom dit elle lange verhaal? Ik ga kapot van de onzekerheid. Iedere dag dat ik naar stal rijd weet ik niet hoe ik hem aantref.. niemand heeft de oplossing en niemand kan ik vinden met dezelfde ervaring.. misschien dat iemand dit verhaal herkend en heeft "de" oplossing.
Ik ben nu zo bang voor de toekomst.. en zo bang dat ik straks mijn dochter voor de 2e keer in een veel te korte tijd moet vertellen dat ze haar maatje raakt/Is.
