Geplaatst Na zelf een beetje ouder te zijn en beter geschikt (hoop ik) om om te gaan met verscheidene meningen en opmerkingen, zal ik toch maar eens een topicje posten
Mijn merrie was in tip top conditie vorig jaar, tot ze in juli boem pats een abces kreeg aan haar voorhoef. Ze verloor spieren, ze zag eruit alsof ze 27 was, you name it. Ter info - ze stond met een graasmasker op de weide vanwege haar vermogen om in alle hoeken en kantjes gigantisch veel vet op te slaan. Zodra ze opeens op drie benen liep en de dagen erop gigantisch veel gewicht verloor het ding afgegooid omdat ik me zorgen maak over zowat alles
(Volgens mij zijn alle dierenartsen mij ook gewoon kotsbeu 
) Dus, daar was het dan, een abces, ze hinkte door de weide, de mensen waar ze bij stond destijds belden me op om te zeggen dat ze mijn paard dood zagen liggen in de weide. Ja, echt, ik was niet de meest kalme persoon op dat moment. Aangekomen stond ze recht, maar was ze op drie benen aan het rondhinken, legde zich continu terug neer.
Hoefsmid laten komen, die heeft zitten snijden omdat hij dacht dat het een blaar was - nope, het zat in het leven, super - en nadien dierenarts laten komen. Gaf wat ontstekingsremmers, en that's it. Uiteindelijk is het abces gebarsten in de bal van haar hoef en is het mooi geheeld geraakt, maar ze heeft maanden slecht gelopen. De week na het abces ging ze door de prikkeldraad in de weide van een boer, achterbenen onder het bloed, maar leek geen blijvende schade te hebben.
Uiteindelijk toch terug dierenarts bijgehaald. Ze was suf, had een opgeblazen buik, verloor spieren, zag er bleek uit. Dierenarts nummer twee, want de eerste bleef ontstekingsremmer voorschrijven en ondertussen had ze al 4 weken daarvan gezien. Bleek dat ze bloedwormen had (ik heb twee maanden moeten zeuren achter dat bloedresultaat) en ze zeiden "ontworm ze eens". Ik kreeg nooit tips en er werd mij niets verteld over de bloedwormen, gewoon "wormen".
Dierenarts nummer drie komt langs, wie ook osteopate is. Ze behandelt haar en ziet het rapport, waarop ze alles omgooit en zegt ga nu equest pramox halen en binnen twee weken equest; Als dit nog lang duurt is ze er niet meer. Ze heeft ze ook behandeld met succes. Een week later stond mijn paard een paar gradaties donkerder in de weide (ik wou dat ik er een foto van had, dat een vachtkleur zo snel kan veranderen...) en een stuk happier. Ontwormd zoals ze zei, en het ging terug de betere kant op. Mijn enige probleem was dat ze nog steeds vrij loom was en korte stapjes zette, dus ik reed amper tot uiteindelijk niet. En toen ik reed, was het stappen. Enkel stappen om op te bouwen. Ik heb drie maanden met haar ge "ponied" vanaf een ander paard, en dit deed haar duidelijk goed.
Toch wrong er iets. Verhuisd naar een stalling omdat de boer achter mijn rug om dingen voerde en mijn paard er terug geïnfecteerd uitzag en hij zijn paard nooit ontwormde, noch mij terugbetaalde om zijn paard te ontwormen.
Op deze stalling (waar ik nu nog sta) stond ik enkel samen met een andere persoon met een arabier. Eerst leek het allemaal van een leien dakje te gaan - paardjes allemaal gezond en happy, mijn merrie was heer en meester van de ruinen, en ze bokten er op los in de weide.
Ik kwam er echter achter dat de persoon van de arabier ze heel weinig hooi gaf in de winter. Ze stonden op de weide en kregen voor 2.5 paarden (shetlandpony) maar een halve bot hooi. Een halve bot hooi per dag voor drie paarden. Ik meen dit, ik was heel erg boos. Mijn merrie vermagerde zienderogen, en op een gegeven moment waren haar ribben te tellen. Mijn ouders dachten dat ik me teveel zorgen maakte, dus ik haalde haar deken af voor hun ogen (ook vrij dik, omdat ze zo koud aanvoelde en geschoren was in de herfst voor haar hoest, wat wel hielp) en zelfs mijn moeder was geschokt.
Diezelfde week (ze hebben een grote inloopstal) gingen ze samen binnen vanwege het nog-steeds-niet-gefikste-elektriciteitsbakje. Ik herinner me het nog perfect, want ik was aan het schoonmaken in het tweede stallenblok en ik zei nog aan haar - Doe het niet, Lana is verzwakt, ik heb ze samen in de weide bezig gezien en aan zijn uitdrukking te zien is dat een slecht plan. Toch deed ze het, zei ze "het is maar voor tien minuten" en ik knikte ondanks een slecht voorgevoel te hebben. Ze stonden gelukkig apart in de loopstal - of dat dacht ik toch. Ik moet écht stoppen met te snel ja te zeggen tegen mensen, en ik denk dat ik dat na dit debacle wel leerde.
5 minuten. Ik hoorde gegil vanuit de loopstal, lawaai en klappen. Ik liep uit het stallenblok, rende de inloopstal in, en vond de arabier in een hoek, vlak voor Lana, haar aan het opdrijven en hij was vlakaf op haar ribben aan het inslaan. Mijn merrie stond er bibberend bij, volledige paniek, geraakte niet weg van de ruin. Mijn shet stond helemaal aan de andere kant in paniek heen en weer te draaien, probeerde rond de arabier te raken tot bij mijn merrie. Ik gooide mij er gillend, roepend en tierend tussen en klauwde van mij af, hij bleef terugkomen om haar terug op te jagen. Op de grond gestampt, in zijn richting gestampt, ik moest en ik zou mijn paard verdedigen, en na wat voelde als een halfuur maar in werkelijkheid vijf minuten waren, ging hij toch in een hoekje mij skeptisch staan aankijken. Mijn paard stond vlak achter mij en was dichterbij gekropen, was helemaal aan het trillen en hield één voorbeen trillend in de lucht, hoofd omlaag, ogen samengeknepen. Ik vreesde voor het ergste.
Ze bleek mank te zijn, maar verbeterde snel, weg van de arabier. Na een week was haar manken over. Ze bleef natuurlijk nog steeds loom en suf, had amper bespiering.
Dierenarts nummer.... drie? Kwam erbij. "Ik ga er alles aan doen om het te vinden". Hij kwam kijken en zei dat ze er wat "raar" uitzag. Maar "ze was tenslotte al 13".
Bloedonderzoek gedaan, alles kwam er zogezegd perfect uit terug. Zogezegd - lees verder.Hij zei dat hij me niet kon helpen en verwees me door naar een prof voor het bewegingsapparaat. Bel een osteo ofzo, zei hij - dus ik belde mijn vaste osteo. Zij kwam weer terug in februari, was ook vrij bezorgd om hoe mager ze erbij stond en hoe schraal. Behandelde haar, ze bleek te lijden aan ataxie en was enorm verzwakt. Zei dat ze zelf ook niet per se iets vond dat haar rare gang zou veroorzaken, maar artrose bleek het niet te zijn. Na de behandeling liep ze wel alweer een stuk beter vanuit de achterhand, waar het probleem lijkt te zitten. Ik moest ze 24/7 hooi geven (met veel gegrommel van de stalgenoot, die vond dat ik ze aan het overvoeren was) en fibreforce van cavalor, samen met een gewrichtensupplement.
Zo gezegd zo gedaan. Ze verbeterde zienderogen in haar lijf, maar haar karakter bleef achter. Alle soorten supplementen op de markt geprobeerd - medicatie voor maagzweren, supplementen voor gewrichten, msm, horseflex joint power, zeewier, magnesium, andere soorten voer, pre en probiotica.
Uiteindelijk detox van NAF gaan halen. Ik leek haast mijn merrie terug te hebben - ze fleurde op, keek terug op als ik de berg afkwam, ging terug met volle teugen richting haar eten en durfde zo nu en dan eens te draven in de weide, en ik dacht, laat ik haar eens meenemen onder het zadel met een vriendin. Ze heeft zich toen rot geamuseerd in de velden, en haalde de andere pony met gemak in (al hield ik haar wel een beetje tegen, stel je voor dat ze nog iets verrekt ofzo). Haar stap was vlot.
Maar je kan de verhoogde dosis niet zo lang geven, natuurlijk. Een week, en toen we op de onderhoudsdosis overgingen leek het effect weg te ebben, maar ze hield zich duidelijk beter dan voor de detox.
Ik was nog niet tevreden. Er wás iets, maar niemand geloofde me. Dierenarts nummer vier doet zijn intrede en zegt me dat mijn paard moet afvallen (oh, de ironie) en dat dat het enige probleem is. Terug bloedonderzoek (derde keer nu) en volgens haar was er "niets mis". Ik was het beu dat iedereen meteen stopte met zoeken, ik wilde een echo, een opvoeling, iets. Deze dierenarts zei tegen me dat ik haar er gewoon "door moest rijden" en er niets met haar mis was.
Nog steeds niks, dus. Raar stapje, loom in de weide. Ze zag er ook oud uit, gespannen. Dikke buik, maar voor de rest volledig onbespierd.
Dierenarts nummer vijf. Ze was de eerste die een volledig onderzoek deed met buigproeven, die tegen me zei "ja, een bloedonderzoek nu, als je er een maand geleden weer eentje had, is nutteloos" en ze bekeek de vorige rapporten. Haar buigproeven waren "niet goed, maar ook niet slecht" en haar rechterachterbeen leek volgens haar ook iets raars te doen, ze tilde dat meer op, draaide het rond.
Ze bekeek het voer, het hooi, de weide, het rijden, het zadel. Ik moest een smallere boom in het zadel steken, een andere singel om vooruitschuiven te voorkomen nu met haar buik, 24/7 hooi in de weide parkeren, 2 kilo krachtvoer (hier was ik wat minder happig op, en stiekem heb ik dat eigenlijk gewoon teruggeschroefd naar 500 gr na twee weken 1 kilo per dag te geven) en duivelsklauw, samen met om de 12 weken equest, een jaar lang.
Duivelsklauw doet niets voor haar, ze reageert er ook totaal niet op, haar gang verandert niet.
Na de equest werd ze meteen iets levendiger, maar niet met een grote marge.
Van het krachtvoer verdikte ze (van het hooi zag ze er gewoon mooi rond uit, haar flanken vulden een heel klein beetje extra terug op).
Nieuwe prolite singel die alles netjes op zijn plek houd, geen schuurplekjes meer waar de singel zat, en zadel schuift niet meer.
Maar ze is nog steeds zo... zielig. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Ze is happier nu, maar ze zit precies weer vast op een plateau. Ze kijkt op en bromt als ik met eten afkom, maar als ze ervoor moet afkomen doet ze dat enkel in stap, terwijl mijn shet erop af sjeest (niet echt normaal voor haar, hiervoor zou ze in volle galop op je afkomen en een sliding stop maken voor je neus). Mijn shet plakt ook enorm aan haar. Als zij traag loopt begint hij in draf af te komen, maar kijkt hij achter zich en als hij beseft dat ze achterblijft, gaat ook hij niet sneller gaan. Hij lijkt wel volledig gezond, en doet zijn grond- en koetswerk met volle aandacht en vind bijna niets leuker dan targetten en de piste.
Ze schuift ook regelmatig uit met haar achterbenen, voornamelijk op lichte tot sterke afdalingen. Bergop schuift ze niet zodanig uit, of toch niet dat het opvalt. Op rechte vlakken schuift ze uit op gras en op asfalt. Ze heeft geen ijzers en is recent bekapt. Ik merk dat als ik haar teen zo goed mogelijk afrond, ze iets minder last heeft. Ze kan ook amper haar gangen verruimen.
Als ze zweet, staan er letterlijk "bezorgdheidslijntjes" boven haar ogen.
Dus euhm... tot zover de situatie"schets". Sorry, sorry dat ik zo'n boek heb geschreven, maar soms is het afgelopen jaar zo'n chaos in mijn hoofd dat ik alles er zo stapje voor stapje aan moet lijmen
In het kort - 5 dierenartsen, nog nooit antibiotica gehad, negatief voor cushings, lyme en leptospirose, en geen artrose.
Hopelijk komen hier nog goede tips uit! Staat ook op amerikaanse fora, waar ik ook veel tips heb gekregen.
