Geplaatst Het verhaal van Image
geschreven door haar eigenaresse Corinne (boktnaam Janouk)
Begin
Het verhaal begint als wij in augustus 2007 een weiland kunnen huren achter ons huis. Een droom komt uit. Eindelijk kunnen wij onze paarden ook weidegang bieden. Wij hebben een haflinger Janouk (M dressuur mennen) en een 17 jarige KWPN Image (voorheen ZZ springen, maar nu alleen L dressuur). Wij beginnen met heel langzaam wennen aan het gras uit angst voor hoefbevangenheid, vooral voor de haflinger. De eerste week een half uur per dag, de tweede week drie kwartier per dag en de derde week 1 uur per dag.
Op vrijdag 17 augustus 2007 loopt Image licht onregelmatig rechtsvoor in de les. Ze was de dag ervoor op de wei in een gekke bui weggegleden en ik dacht dat ze zich daarbij misschien verstapt had. Dus een paar dagen alleen stappen aan de hand en afspuiten. Image knapt echter niet op, maar lijkt gevoeliger te worden op haar rechterhoef. Ik bel de veearts om uit te sluiten dat ze niet licht hoefbevangen is, door 3 weken weidegang, al lijkt het mij zeer onwaarschijnlijk. De veearts komt en doet een aantal testen zoals een buigproef en uitverdoven voet om te bepalen waar de pijn zit. Het blijkt haar hoef te zijn rechtsvoor. Ze wordt steeds gevoeliger op haar hoef. Ze krijgt 2 x dgs Equipalazone als pijnstilling.
Diagnose
Ik vertrouw het niet en laat 28 augustus 2007 foto’s maken op de praktijk. Op de foto is te zien dat Image haar hoefbeen fors is gekanteld. Wij schrikken ons rot. De diagnose is een gekanteld hoefbeen door forse hoefbevangenheid. Ik twijfel verschrikkelijk, want hoe kan dat nu: na 3 weken weidegang van nog geen uurtje per dag. Waarom dan zo’n heftige reactie?? En maar aan één been. Met spoed wordt de hoefsmid opgetrommeld en samen met de veearts halen ze een flink stuk van de teen van de hoef af op basis van de foto’s om de druk te verminderen en wordt Image op omgekeerde ijzers met siliconen zolen (voor tegendruk) gezet. Ze knapt erg op na dit beslag de eerste dagen. Ze loopt elke dag los buiten in de bak en dat gaat redelijk. Ik ben naarstig op zoek naar informatie over hoefbevangenheid, want ik twijfel over de diagnose. Alles wat ik vind op het internet, leg ik voor aan de veearts, die me telkens geduldig uitlegt dat alle symptomen passen in het beeld van ernstige hoefbevangenheid. Dat betekent nooit meer op het gras en alleen grofstengelig hooi voorlopig. Op het internet vind ik ook de site van Hoofcare.nl. Helaas zitten ze veel te ver weg en is Image op dit moment niet te vervoeren door haar pijnlijke been.
Linksvoor doet nu ook mee
Langzamerhand gaat Image slechter lopen: ze ontlast rechtsvoor steeds vaker en staat daarbij op 3 benen. Vrijdagnacht 7 september 2007 heeft ze erg veel pijn, hangt achterover en ontlast nu beide voorbenen. De linkervoorhoef doet nu ook mee. Hij is heet en uit de kroonrand van de linkerhoef komt vocht. Ze heeft verschrikkelijk veel pijn. Een dienstdoende veearts komt ‘s nachts en geeft haar boven op de Equipalazone een extra pijnstiller, in de hoop dat ze even gaat liggen en haar voorbenen zo rust krijgen. Als dit niet helpt, zegt de veearts dat het meest humane voor het paard is om haar in te laten slapen. Ik kan het gewoon niet geloven. Vorige maand reden wij nog gewoon een wedstrijd: en nu zou ik haar kwijt raken door zoiets stoms. Wij besluiten haar het weekend over te tillen met pijnstillers en tot maandag te wachten voor een beslissing, vooral omdat de hoefsmid zegt dat hij wel ergere gevallen heeft meegemaakt en dat die na een paar dagen/weken opknapten en omdat ik op Hethaflingerforum.nl van verschillende mensen hetzelfde hoor. Op zondag knapt ze op en begint weer langzaam te strompelen en wil weer naar buiten.
Maandag belt Edwin Evers van Radio 538: in een actie betalen zij je rekening. En ze hadden het verhaal van Image uitgekozen en ………………ze betalen de 1e veeartsrekening van Image voor het maken van de foto’s, etc. 568 euro. Als dit geen goed teken is.
Wij besluiten het per dag aan te kijken. Zolang Image elke dag opstaat, eet, drinkt en naar buiten strompelt, proberen wij haar hier doorheen te helpen. Ik ben eigenwijs en niet overtuigd dat het hopeloos is.
De linkerzool is nu helemaal plat van de overbelasting. Maar bij de kroonrand komt een hoefontsteking naar buiten: vernageld? Ik denk van wel. De veearts zegt dat de hoefontsteking past in het beeld van hoefbevangenheid. De hoefsmid denkt dat ik wel eens gelijk kan hebben en haalt het ijzer eraf. Eerst de hoefzweer laten genezen. Omdat ze op zand staat in de bak en in de box en op het pad er naartoe ook zand laten storten voor haar, zal het zand voldoende tegendruk moeten geven aan de rechterhoef. Wij proberen het zonder ijzers.
Image knapt eerst op en lijkt het zonder ijzers beter te doen dan met ijzers. Het beeld is alleen heel wisselend. Soms strompelt ze, soms belast ze haar rechterhoef, maar ze rolt niet over de hoef en in stilstand tilt ze haar hoef op. De hoef is nog steeds warm, de punt van het hoefbeen is duidelijk te zien in haar zool. Soms heeft ze extreem veel pijn en soms valt het weer mee en loopt ze met haar hoef redelijk. Ze staat inmiddels al weken op 4 zakjes Equipalazone. Ik ben nog steeds naarstig op zoek naar informatie, want ik twijfel nog steeds over de diagnose. Er ontbreekt een puzzelstukje naar mijn gevoel, maar ik weet niet welk. Ik stuur in deze weken emails uit voor zesde, zevende, achtste opinies, waaronder ook naar Hoofcare.nl.
31 oktober 2007
Ik voel me machteloos en hulpeloos. Het beeld is zo wisselend. Maar Image wordt niet beter. Voor mijn gevoel eerder slechter. Het is zo naar om haar zo te zien strompelen en hinkelen door de bak. Het duurt al 2 maanden. Arm dier. Ze is te slecht op haar been om haar te vervoeren, dus ik bel een mobiele kliniek om nog eens een foto te maken om te zien hoe het hoefbeen erbij staat. Na het ontwikkelen van de foto’s is de diagnose verschrikkelijk. Het hoefbeen is nog verder gekanteld en op sommige plekken is te zien dat het hoefbeen ontstoken is. Het paard heeft teveel pijn en wordt nooit meer beter. Het advies is: uit haar lijden verlossen. Het klopt gewoon niet, het is te oneerlijk. Ik laat haar hoef in het gips zetten voor extra steun, want ze heeft veel pijn en besluit de beslissing uit te stellen tot na het weekend om mezelf tijd te gunnen afscheid te nemen en niet een dood paard het hele weekend in de tuin te hebben.
1 november 2007
Alsof het zo moet zijn, reageert Rob van Nassau (eindelijk na een week), maar precies op het goede moment. Wij leggen het probleem voor en sturen de verschillende röntgenfoto’s (leve het internet). Hij bestudeert de foto’s en belt terug: het is ernstig, het hoefbeen is gekanteld en ontstoken, maar hij ziet mogelijkheden. Terwijl hij telefonisch zijn mening geeft op basis van de foto’s, vallen voor ons alle puzzelstukjes op hun plaats. Dit voelt goed en als hij zegt: Kom haar maar brengen, twijfelen wij niet. Hij kan geen garanties geven, want hij wil eerst het paard zien en de hoef, maar hij wil het proberen.
Als door een wonder belast Image op 2 november 2007 haar hoef goed, het gips geeft blijkbaar voldoende steun. Ze heeft een goede dag, waardoor de reis van 2 uur in de trailer voor haar een stuk aangenamer is.
3 november 2007
Wat een zenuwslopende dag. Image staat op de kliniek Visdonk in Roosendaal en vandaag gaan Mark van der Harst (veearts) en Rob van Nassau (hoefsmid) met haar aan de slag. Het is te ver om er even heen te rijden en ik kan toch niets zinnigs bijdragen. Wij wachten af op het verlossende telefoontje. Maar we bereiden ons ook voor, dat ook zij het te ernstig vinden en ook zeggen dat wij haar beter kunnen laten inslapen.
Om 14.00 uur eindelijk het verlossende telefoontje van Mark: de operatie is goed gegaan, de hoef is opengemaakt, al het slechte ontstoken weefsel is weggehaald, op een zoolontsteking na (die is volgende keer aan de beurt) en het hoefbeen gecuretteerd. Ze zien mogelijkheden en gaan ervoor. Image staat op speciaal beslag en in het verband en heeft boxrust.
November en december 2007
Image blijft in Visdonk en dagelijks brengt Mark mij op de hoogte van de voortgang. (zo fijn dat hij dat doet, want het is mega zwaar als je paard zo ziek is en zo ver weg) De pijnstilling wordt gestopt, omdat zoveel maanden Equipalazone in zulke grote hoeveelheden funest is voor haar lichaam. En Image heeft het niet nodig. Ze doet het prima zonder pijnstillers. Elke dag krijg ik steeds beter nieuws uit de kliniek. De veearts en hoefsmid zijn tevreden over de ontwikkelingen. Elke zaterdag gaan wij op ziekenbezoek en zien hoe Image weer haar 4 benen belast in rust. En nog beter: ze stellen dat Image nooit hoefbevangen is geweest. Ze heeft een ontstoken hoefbeen en daardoor hebben de lamellen losgelaten. Dat betekent dat ze straks de wei weer op mag en daar verder kan revalideren.
15 december 2007
Groot nieuws bij ons thuis. Image mag naar huis!! Ze krijgt nog 2 weken boxrust en dan mogen wij langzaam opbouwen in stap. 26 december 2007 is ze lastig op stal en besluiten wij voor de eerste keer te gaan stappen 10 minuten. Image stapt regelmatig, wel stijf na 10 weken boxrust, maar ze stapt en dat zonder pijnstillers. Het gaat zoveel beter als wij ooit hadden kunnen hopen. Gauw filmpjes gemaakt en opgestuurd naar Visdonk en Van Nassau, zodat zij dit ook kunnen zien. Want dat hebben ze toch maar mooi voor elkaar gekregen.
10 januari 2008
Terug voor controle naar Mark en Rob. Ze zijn erg tevreden. Ze stapt goed en regelmatig. In draf is ze op het harde nog licht onregelmatig. Het valt mij tegen, maar zij zijn tevreden. Ik had haar nog niet zien draven en het stappen was goed. Weer röntgenfoto’s gemaakt en de hoef ziet er goed uit van binnen. Nu kan de zool ook onder handen genomen worden en komt Image op nieuwe ijzers. Ik vraag of Image weer los mag in de bak, zodat ze lekker zelf kan bepalen wat ze doen wil. En dan zeggen ze: je mag er zelfs weer op gaan stappen!!??!!??
Dat had ik in al die maanden allang opgegeven en nooit gedacht dat wij er ooit weer op zouden kunnen. Ons doel was pijnvrij met pensioen.
25 januari 2008
Ik blijf eigenwijs en heb nog niet op Image gezeten. Ik wil eerst dat ze haar eigen lichaam weer vertrouwd. Inmiddels staat ze weer los in de bak, samen met haar vriendin de haflinger. Elke dag durft ze meer. Eerst kleine stukjes draven uit zichzelf en gisteren is ze voor het eerst helemaal uit haar dak gegaan in uitgestrekte draf, staart op haar rug, bokkend en steigerend.
Zo fijn om te zien, al ben ik nog steeds doodsbang dat er iets gebeurd met haar ‘gouden wonder’ hoefje.
Wij zijn er nog niet. Maar we zijn op de goede weg naar volledig herstel! Met dank aan Mark van Visdonk en Rob van Hoofcare.
Update november 2011
Inmiddels is het 4 jaar verder. Image loopt hier nog steeds en het gaat goed met haar. Ze heeft in 2008 nog 1 keer in de dressuurwedstrijd gestart in de L dressuur en heeft daarmee haar wedstrijd carrière afgesloten. Ze is officieel met pensioen. Ze is 21 jaar oud; fit en vitaal. Ze wordt 4 x per week onder het zadel of aan de hand getraind om haar soepel te houden.
****************************************************************
Het verhaal van Flavio :
(Eigenaresse Ilonka, boktnaam Flavlip)
Ik heb mijn mannetje al sinds hij 1,5 jaar was. Zijn eerste tekenen van HB had hij op 2 jarige leeftijd. Hij ging heel stijf lopen en ik twijfelde of het een gewone kreupelheid was, de toenmalige hoefsmid zei mij hem heel hard aan het werk te zetten, omdat hij op het randje van HB zat. Dit heb ik gedaan, ook leerde hij mij dat ik het ook aan zijn manenkam kon voelen (dat deze heel hard was). Vanaf toen heeft Flavio eigenlijk elke zomer wel een beetje last gehad, ik zeg een beetje omdat ik pas achteraf deze link heb gelegd. In de zomer had ik een ander paard dan in de winter. In de winter is Flavio hyper en actief, erg rennerig. In de zomer is hij liever lui dan moe, een stuk rustiger. Ik dacht dat dit door de warmte kwam en vaak was hij ook een stukje dikker in de zomer, hij liep dan op het land.
Echt fout ging eind vorig jaar, dec 2010. Niet eens in de zomer, als ik nu foto's terugkijk van de zomer ben ik verbaasd dat hij deze is doorgekomen :
Hij was echt veel en veel te dik. In de winter ging het fout, ik kwam en merkte dat hij erg stijf liep. Het was ook erg koud, het vroor, ze liepen met een groepje in de paddock, dus de alarmbellen gingen niet meteen rinkelen. Zomers was ik altijd alert en bij maar een klein beetje stijvigheid zette ik hem extra aan het werk en gingen mijn gedachten meteen naar HB, maar in de winter...nee, dat duurde iets langer, ik dacht dat hij te wild had gedaan, misschien was uitgegleden of een trap had gehad. Een paar dagen later was er geen ontkennen meer aan, het lopen ging steeds moeizamer en ik dacht al iets te zien aan de witte lijn. Meteen mijn hoefsmid gebeld (op zondag) en zij zou maandagochtend langskomen. Ook meteen zijn voer aangepast, alleen hooi en water. Ook kreeg hij magnesiumchelaat, dit gemengd door wat zemelen met appelazijn, anders wilde hij dit niet.
Maandag had Flavio echt de typische stand, naar achter leunend en wilde het liefst geen pas meer verzetten. De hoefsmid heeft hem cytek ijzers gegeven en ik zag aan Flavio dat dit hem meteen verlichting gaf. Pas achteraf las ik alle horrorverhalen over deze ijzers, maar bij Flavio hebben ze hun werk goed gedaan, of doen nog steeds. Als de hoef volledig is afgegroeid dan gaan ze er weer af, tot die tijd is hij nog steeds herstellende.
Ik vond het verschrikkelijk mijn ventje zo te zien :
http://www.youtube.com/v/nv1hAiuaSGI
Vooral op het harde, het deed hem echt pijn, maar eenmaal in de paddock of in de berm ging het wel iets beter, vandaar dat ik hem toch probeerde over te halen met me mee te komen, wel in zijn eigen tempo.
http://www.youtube.com/v/4AXML81bB_g
Voor mijn gevoel ging de vooruitgang toen echt langzaam, vooral die eerste week, maar achteraf gezien is hij snel opgeknapt. In mei heb ik hem verhuisd, rijdend, 20km.
Hier ging natuurlijk wel een hele hoop nog aan vooraf. De eerste weken was het echt alleen maar stukjes stappen aan de hand, waarbij ik hem probeerde te paaien met wilgentakjes. Naar buiten vond hij leuk, maar moest ik wel opletten, omdat hij dan vaak over zijn eigen grens ging en dan de dag erna weer meer last had. Steeds een stukje meer, steeds een stukje verder.
Aangezien Flavio geen pijnstilling of andere medicijnen kreeg kon ik goed naar hem blijven kijken, hij mocht het zelf aangeven. Toen hij zonder problemen kon stappen en draven ben ik voorzichtig aan het rijden weer op gaan pakken. Dit was ongeveer maart, dus echt een paar maanden later. Wat was Flavio blij en ik natuurlijk ook!. De bedoeling was even stappen, maar Flavio was zo enthousiast en amper te houden dat we ook even gedraafd hebben. Zo afgetraind en op conditie als Flavio tijdens die verhuizing was is hij nooit geweest! De rit verliep echt super, al was ik erna natuurlijk wel bang voor een terugval, door de rit of door de verandering van voer, maar nee hoor, nergens last van. Nu kon hij weer langer het land op. Dit wilde ik namelijk heel graag voor Flavio, was ik ook bij de andere stal al aan het proberen, maar daar was het vaak na 2u alweer mis...Koeienland...en voorheen dus koeienkuil...Dat was dus echt de trigger bij Flavio, in combinatie met te weinig beweging. Op de nieuwe stal heeft hij de zomer hele dagen op het land gelopen (van 08.00u tot 20.00u). Met uitzondering van een periode dat hij kreupel liep, ik schrikken, maar het was geen terugval (waren de DA en HS met me eens). Wel korter land in combinatie met paddock en weer stappen. Dit deed hem goed, maar na 2 weken zag ik een ander soort stijvigheid en dit was voor mij een teken om weer aan het werk te gaan met hem. Ik blijf het lastig vinden, stijf van HB of stijf van iets anders, ik kies er vaak voor Flavio te laten werken, tot nu toe altijd juist gekozen.
Met de winter op komst besloten weer te verhuizen, het weiland was super, maar in de winter zou Flavio niet uit stal komen als ik niet kwam (doe-het-zelf-stal). Hierdoor heb ik het werken eigenlijk te snel opgepakt, de rit verliep goed, maar vrijwel dezelfde week had hij weer last van dezelfde kreupelheid (aan zijn achterbenen, sprong/knie). Weer stappen, stappen, stappen, nu het geluk dat we in het bos konden wandelen. Wel natuurlijk weer stress voor een eventuele terugval, maar ging allemaal goed. Het scheelde ook wel dat de overstap naar het voer elke keer een positieve is, hij krijgt nu 'hoogwaardig droog kuil', maar ik vind het gewoon hooi (heel stengelig en droog), biks nog steeds maar een handje, dat zal ik nooit veranderen en een mineralensteen erbij.
Nu eindelijk zijn we het werk weer een beetje aan het oppakken, rustig aan los in de paddock laten werken. Flavio zijn conditie is nog niks, na 10 minuutjes is hij al moe en maar briesen omdat hij zo 'hard' gewerkt heeft! Zijn spieren zijn nog wel aanwezig, door al het stappen. Buikspieren gaan we wel weer aan werken als we het rijden op kunnen pakken.
Ik ben blij waar we nu zijn, ook al blijft het echte rijden voorlopig nog even achterwege. Het is fijn om m'n paardje weer blij en vrolijk te zien.
Het beeld waar Flavio ontzettende pijn heeft en gewoon niet kon lopen blijft me altijd bij, maar dat houdt me alert en ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om dat nooit meer te laten gebeuren.
Bij ieder paard is het anders en het blijft een puzzel, maar ik heb het 'geluk' dat de oorzaak bij Flavio redelijk simpel was : het kuilgras. Niet zozeer het gras, daar is hij ook gevoelig voor, maar in combinatie met voldoende beweging is weidegang voor Flavio mogelijk.
*****************************************************************
Wil je ook je verhaal over je genezen paard kwijt in deze post, vraag dan de moderators jouw tekst en foto’s voor je te plaatsen en toe te voegen onder de hierboven geplaatste verhalen.
Deel 3 : [BEH] [INFO] Hoefbevangenheid - deel 3
