Ik weet niet goed waar te beginnen, het verhaal is ondertussen zo lang...
2 jaar geleden kocht ik mijn paard. Helemaal gekeurd dus dit kwam zeker goed. Ik heb heel veel tijd nodig gehad om samen met mijn paardje een team te vormen. Dit door heel wat hindernissen onderweg. Hier ons verhaal:
3 maand nadat ik mijn paard gekocht had, ging ik naar de weide en stond hij mank. Paard opgeladen en naar huis onmiddellijk DA er bij. Hij had een blessure aan het collaterale hoefbandje van zijn linker achterbeen... Zeker 3 maanden reva. Dit mooi gedaan en paard herstelde.
Terug willen rijden en dit was niet evident. Paard sprong met mij over de omheining van 1m20 vanuit sukkeldrafje en met dressuurzadel
Hij deed heel gek in de piste, werkte zijn hoofd uit en durfde de piste spinnend te verlaten. We gingen dus op onderzoek. Paard verschillende keren osteopathisch laten behandelen aangezien zijn rug toch wel gevoelig was. Kosten nog moeite gespaard.
Jammer genoeg na 2 maanden viel mijn paard terug mank. Weer mank van de weide gehaald. Nu aan het rechterachterbeen. Terug een peesblessure. Deze keer minder erg maar toch 2 maanden rust...
Terug mooi de tijd gegeven. Paard herstelde goed. Om dan bij het rijden weer tegen alle moeilijkheden aan te botsen. Bitfitter er bij en zadelpasser er bij die door de osteo aangeraden werd. Dus nieuw zadel gekocht en samen werden we thuis stilaan een team. Ik slaagde er zelfs in om hem alleen te laden en te wandelen in het bos.
Paard bleef aan huis. (We hebben hier een weide van 30 are) Nu konden we hem niet meer uit het oog verliezen en kwam hij 's nachts binnen. (Ben grote voorstander van zo veel mogelijk uren buiten dus hij liep tussen de 10 a 12 uur buiten)
Eindelijk waren we vertrokken. Samen werden we dressuurmatig sterker en mijn paard wou steeds meer voor mij doen.
Op wedstrijd had ik wel mijn vriend nog nodig want daar was hij nog heel kijkerig en dan is hij soms onbestuurbaar. Vriend durft meer en paard had dan ook een duidelijke leider nodig om hem gerust te stellen. Eenmaal bij het inrijden aangekomen, wisselden we en kon ik perfect inrijden.
De dressuurresultaten waren niet zo goed (L2 België) maar we werden steeds meer een team. Zondag ben ik zelfs helemaal alleen op wedstrijd geweest. Heb ik hem alleen opgezadeld, alleen ingereden en alleen de proef gereden. En ja hoor, we waren er eindelijk. Het team was er klaar voor. Na dit seizoen kon ik inzetten op afwerking ipv overwinnen van angsten...
Tot deze maandag...
Ik haal mijn paard van de weide (stukje van 30 are is in 2 getrokken) en hij mankt goed. Onmiddellijk koude compress aangedaan.
DA verwittigd en die zou de dag nadien komen.
De dag nadien haal ik mijn paard uit de stal en hij stapt gewoon op... precies of er is niets aan de hand. Ok paard terug op de weide en DA gebeld dat ik nog even wil afwachten... zal gewoon een verstuiking zijn. Paard voelt zich goed op de weide en doet geen gekke dingen. Hij heeft een oud shetje dat bij hem staat dus die lokt zeker niets uit. De enige die hem lastig valt is de hond.
De dagen gaan voorbij en paard is gelukkig, stapt zonder enige vorm van manken. Ook mijn vriend heeft er een goed oog in (Werkt ook in de hippische sector) Met een 2 tal weken rust zal het wel voorbij zijn.
Gisterenmiddag kom ik op de weide en paard staat met zijn been omhoog. Ik heb hem bij mij genomen en al springen (zonder steunen op het been) sukkelt hij naar zijn stal. Mijn hart breekt in duizend stukken...
DA onmiddellijk gebeld. Zij kon jammer genoeg niet komen en verwijst mij door. (Mijn DA is super dus dat was echt balen en ik kan altijd op haar rekenen dus ze zal zeker haar redenen gehad hebben. Zij heeft ook veel ervaring met Dravers en peesproblemen)
2e DA is 's avonds langs gekomen.
Paard zou een scheur hebben aan zijn diepebuigpees van zijn rechter voet. Hij heeft moeten stappen en bij iedere stap had hij meer en meer pijn. Draven lukte al helemaal niet. Ik kon wel janken ( en dat heb ik ook gedaan)
Paard zeker 6 maanden out...
Na telefonisch contact met mijn DA viel bijna achterover. Ze vond het natuurlijk verschrikkelijk jammer dat ze niet kon komen. Zij trekt namelijk de diagnose in twijfel... Ze wil zwart op wit diagnosticeren wat er scheelt. De andere DA heeft enkel gekeken en aan zijn been gevoeld. Geen echo, geen foto... niets... Dus nu eerst 10 dagen ontstekingsremmer en dan komt zij langs om 100% uitsluitsel te geven.
Nu wordt ik dus heen en weer geslingerd tussen wanhoop, hoop en schuldgevoel... Wat als ik hem sinds maandag binnen gehouden had? Had het dan ook zo erg geweest?
Zou mijn DA gelijk hebben? Wat als ik mijn paard 6 maand moet opsluiten?
Het huilen staat mij nader dan het lachen...
Tips zijn dus altijd welkom, hoopgevende maar realistische verhalen ook...
Ik ga sowieso door een vuur voor mijn paard, dus wat medische opvolging betreft haal ik het uiterste uit de kan.
Ik denk dat het goed is om je eigen DA er bij te halen en een echo te maken, alleen dan weet je zeker of er een peesblessure zit. Praat jezelf vooral geen schuldgevoel aan hoor, je hebt gedaan wat je goed achtte en daar moet je op vertrouwen. Met 'wat als'-denken is nog nooit iets opgelost. Heel veel sterkte en beterschap voor je paard. 
M.T.N. 
