Ik heb een friese ruin van 10 jaar oud, waar ik M2 mee heb gereden. Het is een echt labrador super braaf, maar ook liever lui dan moe. Twee jaar geleden was hij van de een op andere dag stokkreupel, ik dacht zelf misschien spierbevangen maar de dierenarts ging daar niet in mee. Ik kreeg het standaard ik voel niets, zie niets dus geef hem maar rust verhaal. Wel bloed nog gecheckt op toch eventuele spierbevangenheid of iets anders, maar dit gaf geen afwijkend resultaat.
Na 2 weken liep hij weer redelijk okee, maar toch niet 100% voor mijn gevoel. Voor de buitenwereld was dit echt alleen te zien op het hard op een kleine volte. Omdat ik wilde weten wat het was toch naar Emmeloord gegaan om hem op de foto te zetten. Linksom en rechtdoor liep meneer prima, echter rechtsom op de volte op het harde was hij best aanwezig kreupel. Uit verdoofd en toen op de foto gezet. Kwam hele lichte artrose in zijn hoefgewricht (rechtsvoor) uit, maar niets om om zorgen om te maken.
We zijn na paar weken rust, weer rustig gaan opbouwen en dat ging redelijk goed. Wel viel het mij op dat hij steeds stijver zijn stal uit kwam en langer de tijd nodig had om op gang te komen. Deze tijd kreeg hij dan ook van mij. We hebben weer een paar wedstrijdjes kunnen rijden en het ging ongeveer 4 maanden goed. Tijdens onze laatste wedstrijd voelde ik weer dat het niet goed was, er stond niet eens wat op mijn protocol erover maar ik voelde dat hij weer rechtsom niet goed liep. Ik heb geen moment getwijfeld en hem gelijk weer naar Emmeloord gedaan. Zelfde conclusie als vorige keer, dus weer op de foto gezet. De artrose in zijn hoefgewricht was van amper zichtbaar naar zwaar gegaan in slechts een jaar tijd. Wedstrijden konden we wel vergeten, maar recreatief moest zeker lukken. Hij is toen ook ingespoten. Een paar dagen later belde Emmeloord mij; onze arts had de foto's nog een bij de chirurg neer gelegd en die concludeerde een los zitten fragment bij het hoefgewricht. Dit kon wel eens de reden zijn dat hij er zo kreupel op liep en dat de artrose zo snel achteruit was gegaan. Ze konden hem opereren, maar dit bood geen garanties. Toch voor gekozen om de operatie uit te laten voeren. Watse herstelde onwijs snel, na 2 maanden boxrust zijn wij langzaam aan de hand gaan stappen. De arts kwam uit Emmeloord regelmatig kijken hoe het ging en was ook erg verbaasd over zijn spoedige herstel. Langzaam zijn we weer gaan rijden en dat ging ook erg goed. Voor de operatie kon hij amper van het raampje van zijn stal naar binnen toe draaien en als ik nu met biks aan kwam draaide die wel 10 rondjes want het duurde meneer te lang. Je snapt ik was gelukkig



We zijn nu ongeveer 4-5 maanden verder, maar ik heb weer een stijf oud paard in stal staan. Smorgens kan hij bijna zijn box niet uitkomen en de rondjes draaien doet hij ook niet meer voor zijn plezier...

Maar nu weet ik dus gewoon niet meer wat ik moet doen, ik heb alles al geprobeerd.... Over zijn benen is hij niet echt kreupel door heel zijn lijf wel. Maar komt dat door de maanden pijn voor de operatie, de operatie en het lange stil staan of omdat er ergens anders in zijn lijf iets goed fout zit? Misschien heeft hij wel geen zin om meer te werken voor mij, het is altijd een nogal flegmatiek paard geweest dus hoe kan ik verwachten dat hij nu wel opeens zin heeft om z'n best te doen?
Ik weet het gewoon echt niet meer, ik heb de nijging om hem naar de kliniek te brengen en hem van het puntje van zijn oren tot aan het puntje van zijn staart door de MRI te halen, maarja heeft dat nut of moet ik gewoon even 'doorzetten'? Het laatste wat ik wil is mijn vriendje pijn doen omdat het lichamelijk niet gaat, maar het is ook niet onlogisch dat we een herstelperiode doormaken. Kortom ik zit er even doorheen.. Iemand tips???
