Ik heb Black Beauty nu al 4 jaar, waarvan we 2 jaar lang van kliniek naar kliniek zijn gegaan met 'rare kreupelheden'.
Ze is niet stokkreupel, maar was van de ene op de andere dag in september 2014 heel kort in de passen van haar beide achterbenen geworden. Het begon op de moment dat het kouder werd

Dan zijn we in maart 2015 naar een goed aangeschreven kliniek gegaan, een hoop kreupelheidsonderzoeken, geen duidelijke oorzaken te vinden, alle 4 de benen op de foto:
Jeuj ik heb een paard met 4 perfecte benen


Voorstel om een tijd met een speciaal ijzer te gaan rijden, en daarna verder te evolueren. Het werd warmer en het ijzer leek te werken

September 2015 begon het hele verhaal opnieuw, terug kort, terug een paard dat niet gelukkig was. Ik zat met een heel moeilijke thuissituatie dus beslist paard gewoon een paar maanden op het land te houden, gewoon complete rust.

Tegen dat mijn thuissituatie beter was, terug opgepakt aan de longe, en nog steeds hetzelfde beeld, kort in de achterbenen. Dus in februari 2016 een afspraak gemaakt met een andere dierenkliniek.
Daar heb ik gezegd: het maakt niet uit wat het me kost, als ik maar weet wat er met dit paard mis is.
Alles overlopen: Keupelheidsonderzoek, RX, Echo's, MRI en een botscan/scinthigrafie (Auw de bankrekening

En pas bij de botscan zagen ze het probleem, tussen de Lumbale wervels L1 en L2 zat een ontsteking. Paard is nooit gevoelig geweest op de rug, osteopaat heeft nooit stijfheid gemerkt in de rug, maar die ontsteking zat er toch.
Dus ontstekingsremmers ingespoten in de rug, een revalidatieprogramma gestart, en ineens had ik een super lopend paard


En nu zijn we oktober 2016, en mijn paard loopt terug kort, en toont enorm ongemak als je ze aanraakt in de buurt van de lumbale wervels. Dus terug naar de laatste kliniek, terug kreupelheidsonderzoek, terug ontstekingsremmers in de wervels gespoten, en nu weeral een revalidatieprogramma.

Nu ga ik bokt inschakelen voor tips om deze ontstekingen te voorkomen, ik zie het namelijk niet zitten om een paard elke 6 maanden te moeten inspuiten, terwijl dat voor de arts in de kliniek de normaalste zaak van de wereld leek.