Geplaatst Ik ga een heel lang verhaal plaatsen, en begrijp het als niet iedereen het wil uitlezen, maar ik moet het ergens kwijt. Het ligt heel gevoelig en het huilen staat me nader dan het lachen.
Een gedeelte ga ik copy/paste die ik eerder in topics heb gezet, maar ik voeg nog dingen toe.
28/03/2011:
Montana staat al een hele tijd kreupel.
Van onzuiver lopen naar super mank en omgekeerd.
Nu, ik had al langer een vermoeden dat ze niet 100% liep. Maar Montana is mijn eerste paard, ik ken(de) niks van ziektebeelden et cetera.
Ik heb ze dus van november 2009. Hiervoor stond ze 7/7 in een klein donker stalletje. Ze kwam er enkel in het weekend uit om een uurtje in het bos te gaan stappen. Daarna direct terug in haar "kot".
Ik reed op die manege. Ik werd toen gevraagd om montana een beetje "door te rijden". Ze mocht ook meedoen met de lessen, maar daar is bijna iedereen afgebokt geweest. Echter voelde ik al in het begin een klik met haar!
Wist weliswaar niets over de eigenaars of de wijze waarop ze met montana reden of wat ermee gedaan werd.
Montana was zuur, stijf en "luisterde" niet. Ik had mijn hartje direct verloren aan deze zuurpruim
Ik moest op de duur haar "afrijden" (galop,galop,galop) voor de eigenares kwam rijden. Nu schaam ik mij ervoor, maar soit... Ik wist toen niet beter.
Ik begon meer en meer na te denken over hoe het nu kwam dat montana zo was. Ik ben me er meer over gaan ontfermen. Heb een zadel dat pastte gekocht, ben haar op de wei gaan zetten (wat in het begin een hel was. Ze werd helemaal gek
)De eigenares begreep montana gewoon niet. En om het nog duidelijker te zeggen; die eigenares kan niet goed genoeg rijden.
Het kwam zo ver dat ze er buiten is afgevallen en de maat toen vol was. Ze wou montana inruilen op de manege.
De stalbaas heeft toen letterlijk gezegd dat hij dat niet deed, want dat hij montana niet als manegepaard kon gebruiken, omdat dat dan iemand zijn dood zou kunnen worden.
Montana is toen bij mij belandt
Na veel wikken en wegen. Ik was financieel niet in staat om een paard te onderhouden.Ik werk nu elk weekend, ga in de week naar school, en werk in de vakanties en heb elke maand zo'n 100 euro over. Mijn zus betaalt een derde van de stalling, en ons mama probeert een spaarpotje opzij te houden voor als er iets is dat ik niet kan betalen.
Ik heb direct de dierenarts laten komen om bloed te nemen.
Ze had een vit e te kort. Ook heeft ze in de winter van 2009 en 2010 een bronchitis gehad. (ik wou een les rijden, maar ze hoestte een keer. Ik wist direct dat dat niet normaal was. Iedereen zei van probeer de les aan te zien, maar ik ben blij dat ik niet geluisterd heb en direct weer de DA heb gebeld) Ik wil hiermee duidelijk maken dat Montana toch wel ziek was, maar dit amper liet merken.
Ik ben ook van smid veranderd, omdat de vorige haar elke keer verdoofde (met iets wat een smid in principe niet eens mag geven) en ik een andere aanpak voor mijn paard wou!
Ik heb er een uit de duizend gevonden. De eerste keer is hij er vier uur aan bezig geweest. Montana vertrouwt het niet erg als het op voetjes geven aankomt.
Ben daar ondertussen veel mee bezig geweest, en het gaat zeer goed. De smid begint ze te vertrouwen, maar andere mensen mogen er niet aankomen.
Montana heeft altijd wel iets "anders" gelopen... Ze is ook niet gekeurd of weet ik wat. Het ging allemaal zo snel, en ik wist zelfs niet dat zoiets bestond. Ook al had ze iets gemankeerd, dan had ik ze genomen
Ons mama lachte er altijd mee, dat ze zo met haar poep wiegelde
Nu viel het mij meer en meer op, wanneer ik mijn zus op haar aan het lesgeven was, dat ze echt heel stijf liep. We zijn de zomer doorgekomen, hebben zelfs wat wedstrijden meegedaan, maar ik voelde gewoon weer aan dat er iets mis was.
Aan jan en alleman gevraagd of ze iets zagen, maar niemand merkte op dat ze mankte. Hoogstens liep ze misschien wat stijf zeiden ze.
In november 2010 toch maar een osteopaat laten langskomen.
Ze zat nergens vast, misschien een klein beetje achteraan haar rug, maar dat kon komen omdat ze hengstig stond en op die plek net haar baarmoeder zat, en dat we haar schouders soepel moesten houden.
Er werd nogmaals bloed getrokken, en ik liet voor de zekerheid de magnesium ook nakijken. Alles was perfect inorde. Maar toch liep ze niet zuiver.
Op Dinsdag 18 januari 2011 is de dierenarts dan nogmaals langsgekomen. Ik had drie dagen daarvoor een les meegereden, niemand heeft iets gezien, maar ik voelde dat het gewoon niet goed zat! Dacht dat ik er misschien moest "door rijden", maar dinsdag zag je ze duidelijk manken. Dierenarts heeft toen een buigproef gedaan die (héél) positief was :'-(.
Donderdag werd ze intra-articulair ingespoten in het hoefgewricht. Een week later zou ze in principe niet meer mogen manken. Ze mocht gewoon mee de wei op.
Een week later was er niks verbeterd. Ze kreeg een week verplichte stalrust. Haar dieet werd aangepast.
Na die week niets verbeterd, ze kreeg een week bij. Nog niets beter.
11 februari 2011 naar de dierenkliniek in kasterlee geweest.
De diagnose was zeer gunstig. Ze zagen namelijk niks speciaal... Alle pezen, kapsel etc was ook helemaal inorde.
Ze heeft een steiler voetje, dus: aangepast beslag.
Anamnese:
Voorvoet, ReV voet intraarticulair behandeld, geen effect. Ongelijke hoeven.
Zeer moeilijk te onderzoeken en behandelen paard, geeft moeilijk voorbeen.
Sinds zes maand ongeveer kreupel (intermitterend).
Klinische gegevens:
Inspectie: steile hoef ReV, ingezonken kroonrand. Weinig opzet aanwezig in ijzer.
Geen gevoelige zool.
Bewegingsonderzoek:
Stap: ok
Draf rechte lijn: 1/5 ReV
Volte LiOm: 0/5 LiV, volte ReOm: 2/5 ReV
Het paard wordt onderzocht en behandeld met de horse stabiliser
Geleidingsanesthesie:
Abaxiale anesthesie ReV: geen effect
Lage vierpuntsanesthesie 80% verbeterd
Rechte lijn ok en volte ReOm 1/5.
Radiografische opnames: Agfa 11/2/11
ReV: DPRPDO + LM voorvoet
ReV kogel: vier standaarviews
Hoef: hoge hiel, remodellering van de draagrand van het hoefbeen. Verschillende fysiologische can ses, distale rand.
Kogel: seer lichte remodellering van het caudale kootbeen (prox), lichte mate van arthrose
Echografisch onderzoek:
Enkele beschadigingen en onregelmatigheden aan het gewrichtskraakbeen.
Geen verdere afwijkingen aan de ligamenten en kapsel en strekkers en buigers.
Advies:
Het gewricht werd intraarticulair behandeld en een drie weken rust werd voorgeschreven.
Gewoon ijzer met breed garnituur, beiderzijds vooraan, goede roller toe
Hercontrole na 4 weken door uw dierenarts of hier op de dierenkliniek.
Injectie met hyaluronzuur en triacinolone na bursografie werd ondernomen op datum van vandaag.
Stalrust gedurende drie dagen, nadien twee tot drie weken enkel stap en drafwerk.
Dit is wat de veearts toen letterlijk zei; ze is zéker nog niet einde carrière hoor!!!
Niet ernstig dus, maar zo'n verslag geeft wel een beangstigend gevoel.
Tijdens die weken van stap en drafwerk mijn eigen veearts nog eens laten evalueren.
Het resultaat was niet het gewenste, maar ze had misschien een langere herstellingsperiode nodig..
4 maart opnieuw naar de dierenkliniek; volgens hen was het al “veel beter”, en op de rechte lijn zagen ze niets meer (montana was super druk en opgefokt, ze liep heel hoog en door de adrenaline denk ik dat ze de pijn even niet meer voelde). Op de volte mankte ze nog overduidelijk.
Zij het nu dat het langs de andere kant harder opviel ????
Zou het toch aan de verkalking liggen die de eerste keer amper zichtbaar was.
Ik voel me trouwens er nog steeds niet goed bij. Eerst kon het niet aan die verkalking liggen (want arthrose was een groot woord), en nu dat de inspuitingen al de rest niet werkt, dan zal het ineens aan de arthrose liggen...?? En als dit niet werkt, dan kan ik nog een sessie inspuitingen proberen die rechtstreeks in de spier worden gegeven, kost ook weer ietsje meer dan 300 euro.
Tja, hallo...ik heb hier geen geldboom staan he??!!
Mijn paard is geen proefkonijn. Als het nu moest zijn dat alle mogelijke oorzaken onderzocht zijn en er is niks, ja oke, dan kan ik andere dingen proberen. Of dan zoek ik een oplossing voor mijn paard.
Maar nu?? Is het misschien iets in de schouder? In de borst? In de rug??
Want het is natuurlijk gemakkelijk om het dan ineens toch op die "arthrose" te steken (in eerste instantie spraken ze zelfs niet eens over arthrose)
Ik kreeg een pot equitop gonex mee. Mijn veearts is na twee weken equitop gonex komen evalueren en kon concluderen dat alles voor niks is geweest.
Hij zei: als je ze zo ziet, zou je bijna denken dat ze fractuur mank is.
29/03/2011, universitair dierenkliniek merelbeke:
Ik weet helemaal niks meer ivm montana :'-( Ik was daarstraks zo boos!
Sinds dinsdag is er een pees opgezet (ik vermoed een gevolg van het rijden dat ik MOEST doen!!!). Wat zeggen zij: ahja maar die mankt omdat die pees is opgezet... Euh, die pees is nooit eerder opgezet geweest, een hele discussie ... Oke, echo gemaakt, pees is verzwaard, maar er was ook al nieuw weefsel, dus de pees was al herstellende ???!!!??? (ze is nog maar pas opgezet sinds dinsdag).
Wat zeggen ze dan; we kunnen nu niks meer voor u doen. Die pees moet eerst genezen.
Hallo, daarvoor heb ik niet die trip tot ginder gemaakt!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Mijn dierenarts kon ook wel equipalazone of whatever voorschrijven met wat rust! Die dingen zijn trouwens gebeurd enal.
Ik wou zo niet afgewimpeld worden, dus heb die met mijn dierenarts laten bellen. Dan toch besloten om een foto te maken van de schouder/elleboog (niks op te zien), maar dan kon je geen weke delen zien... En ze wou geen onderzoek starten met die dikke pees.
Ik sta dus gene klop verder.
Mijn veearts zei dat ze van een zwelling van het check ligament niet op die manier kon manken.
Dat zal er wel aan meedoen, maar is niet de oorzaak.
Zal is kijken of ik dat verslag overgetypt krijg... Er staat in dat ze in stap niet mankt, maar ze mankt wel in stap.. :-/
ik was naar daar doorverwezen omdat alle behandelingen in de hoefstreek en rond de kogel al zijn gedaan.
Dus was het vermoeden dat het hoger zat.
Nu had ik en montana pech dat die pees gezwollen is, maar dan kan je toch verder naar boven onderzoeken?
Mijn veearts zei ook dat ze dat eventueel konden uitverdoven en de elleboog/schouder verder konden bekijken.
Ik heb echt moeten aandringen om toch al foto's te nemen van haar schouder.
Kwam er nog bij dat ze niet voldoende reageerde op de verdoving waardoor ze moesten bijspuiten, wat op de duur zelfs gevaarlijk werd (cardio-vasculair gezien).
Pfff...
Ik verwijt hen wel dat zij mij op die manier wouden afwimpelen. Ik zit namelijk al langer met dit probleem, en nu met die pees een bijkomend probleem.
Volgens hun lag de oorzaak van het manken aan die pees, maar dat is volgens mij gewoon een gevolg van het primaire probleem.
7/6/2011
Ik ben vandaag naar Tom Mariën geweest.
Montana haar griffelbeentje is gebroken. Het drukt tegen haar pees. Die pees is heel ernstig beschadigd, gescheurd en vol gaten.
Ze moet minstens opnieuw 3 maanden op stalrust, en als alles goed herstelt moeten we rekenen op zo'n 6 maanden voor ze "genezen" is.
Het griffelbeentje hebben ze niet nodig en kan eventueel operatief verwijderd worden. Echter vond de dierenarts dit op deze moment nog niet aan de orde, omdat de kans reëel is dat het zich goed herstelt.
We hebben ontstekingsremmers en pijnstillers gekregen (+ een pot artigold voor een gunstiger herstel), zodat de pees zich kan herstellen.
18 juli (binnen 6 weken) moeten we terug op controle. Kijken of de pees zich aan het herstellen is. Er bestaat namelijk ook een kans dat die dat niet meer van zichzelf doet.
Dan kan je nog stamcellen gaan gebruiken voor die pees te laten herstellen, maar da's niet goedkoop.
De dierenarts kon er niet aan uit. Ook de verslagen (Kasterlee) staan vol tegenstrijdigheden, zo begrijpt hij niet waarom ze de hiel hebben ingespoten wanneer een verdoving van dat gebied niet hielp. Dan zit het probleem namelijk ergens anders gelokaliseerd!
Het griffelbeentje hebben ze in merelbeke ook nagekeken, maar dat was een oud letsel volgens hen. Terwijl deze dierenarts zegt dat dit in een periode van MAXIMUM dit en 6 maanden geleden gebeurd moet zijn, aangezien dat bot (nog) niet eens aan elkaar gegroeid is.
12/10/2012:
Montana is altijd blijven manken, zelfs nadat de pees (en die herstelperiode heeft lang geduurd) volledig is hersteld. De dierenarts kon zelfs amper zien waar het was geweest, en die pees kan zomaar niet kapot gereden worden.
Alles leek op echo en foto super super goed te zijn, maar toch bleef ze manken.
Uiteindelijk beslist om haar te laten ontzenuwen, aangezien ze op beide voorbenen mankte, en er verder geen andere dingen te zien waren, behalve het littekenweefsel wat in principe enkel esthetisch voor de mens kan storen, maar waar het paard geen last van heeft.
Operatie is op 18juli goed verlopen, mankt niet meer op linker voorbeen, maar wel nog steeds op dat rechtervoorbeen.
Uiteindelijk hebben ze dat rechter voorbeen moeten opensnijden om te zien wat er gaande was. Dat is maandag 1 oktober gebeurd. In principe als het enkel wat littekenweefsel wegschrapen was, dan had het zes weken revalidatie geweest.
Helemaal uitverdoofd, en nog steeds mankte ze. Als je op de zijkant van haar pees drukte, reageerde ze ook nog extreem gevoelig (terwijl ze dat in principe, in combinatie met de praam, niet eens mocht voelen).
Foto's gemaakt, echo's, ... Alles was gewoon goed en perfect inorde. Het enige was dat er waarschijnlijk littekenweefsel gevormd was rond die pees, die de beweeglijkheid ervan belemmerde.
In stap zou ze er geen pijn van mogen hebbe, dus ik kon haar op een wei van haar oude dag laten "genieten" (tussen haakjes, want in draf zou ze wel continu last/pijn hebben, maar een paard zet zich vaak naar de situatie)... Of ik kon het weefsel laten wegsnijden. Revalidatie zou zo'n 6 weken in beslag nemen.
Wou er nog eens over nadenken, dus ik had ze al weer opgeladen en wou gaan betalen, toen ik toch maar besliste van haar te laten opereren. Ik wou ze liefst ineens daar laten, gelukkig nog een stal vrij.
Ik was bij de operatie, en de chirurg vroeg me naar binnen tijdens de operatie.
Wat 6 weken revalidatie ging worden, zijn er nu 6 maanden! Bleek toch geen standaardoperatie te zijn. Check ligament volledig doorgesneden, heel wat weefsel weggeknipt/geschraapt/gesneden. De diepe buiger werd afgesnoerd en helemaal versmacht door dat weefsel. Was bijna helemaal ingekapseld!
Hoewel de operatie geen garantie biedt, zei Tom da we,hij, de juiste beslissing hadden genomen. Ze zal er heel veel deugd van hebben nu da stuk eruit is!
In eerste instantie (18juli) dacht hij dat ze erfelijk belast was met die "pijnlijke hielen", maar da bleek dus het secundaire probleem te zijn, en er is van erfelijkheid geen sprake
Het is ni genetisch bepaald. Botstructure etc zijn tiptop in orde! Dat probleem is in het verre verleden onderkent geweest, waardoor die ontsteking op de pees chronisch is geworden en wildgroei mogelijk was. Er is nooit naar gekeken geweest of opgevolgd en dat lichaam probeert zich dan maar op die manier te herstellen... Is ni iets van afgelopen jaren, maar al van véél langer zei de dierenarts. Kon anders ni zo ingekapseld zitten.
Op foto was er ook nooit iets te zien ivm da hoefkatrolmechanisme (hoeft ook niet altijd te zijn om wel dat probleem te hebben). Da hoefje is gewoon zo gegroeid vanwege de pijn in haar onderbeen, waardoor ze dus uiteraard ook pijn kreeg in haar hiel, het andere been meer belastte en op de duur ook daar pijn kreeg...
Da griffelbeentje bleek dus ook gebroken door de druk van da overtollige weefsel, da stukje bot heeft dan die pees helemaal in flarde gescheurd, waardoor da eerst moest geneze. In ieder geval, er is licht te zien aan het einde van de tunnel
Ik ga straks nog een beetje verder aanvullen...ik hoop dat de mods mijn topic niet verplaatsen, aangezien ik mij in dit gedeelte het meeste thuisvoel
