Geplaatst De grote man waar, na 3 maanden nadat ik hem had gekocht, EMND bij werd geconstateerd.
Mijn droom viel uiteen...
In Utrecht gaven ze me de keuze. Direct daar in laten slapen of hem voor 2 weken nog mee naar huis nemen, want langer zou hij het echt niet redden...
De keuze was niet moeilijk. Het werd mee naar huis nemen.
De 2 weken werden 3 weken. De 3 weken werden een maand. De maand werden 2 maanden en daarna kwam een jaar.
En nu 6 jaar verder en op een leeftijd van 20 jaar gaat het sinds gisterenmiddag heel erg slecht met hem...
Toen ik gisterenmiddag in stal kwam om te mesten, vond ik hem helemaal trillend en schuddend in de stal. Nat van het zweet. Mijn eerste instinct zei spierbevangen.
Ik ben direct terug naar binnen gerent en heb de DA gebeld.
Deze was er binnen 15 minuten.
Hij stond zo te schudden dat het luisteren naar zijn hart niet lukte.
Ze heeft hem pijnstiller en iets gegeven om rustiger van te worden. Ze heeft bloed afgenomen en in overleg besloten om deze eerst na te kijken, voor we wat zouden doen.
We hebben samen doorgelopen wat het zou kunnen zijn.
Het leek inderdaad op spierbevangen, maar het verhaal was er niet naar.
Het zou ook calcium tekort kunnen zijn. Ik was net 2 dagen van voordroog naar hooi overgestapt.
Nadat ze terug naar de kliniek was gereden belde ze binnen een kleine 3 kwartier terug.
Het kwam er op neer dat er uit de bloedtest niets bijzonders was gekomen. Niets wat dit duidelijk kon verklaren.
Wel zei ze dat de spierbevangenheid zo acuut kon zijn geweest dat nu nog niet te zien was in het bloed.
Ze is terug gekomen en samen hebben we hem meerdere infusen gegeven.
Vocht, calcium (geloof ik) een injectie selenium omdat ze niet wist of dit eventueel met zijn EMND te maken zou hebben en nog iets. (Ik weet niet alles even helder meer...)
We zijn bijna 3 uur met hem bezig geweest. In de 3 uur rees het vermoeden dat hij misschien iets met zijn hersenen kon hebben. Een infarct of zo.
Om de zoveel tijd begon hij extreem te schommelen, van voor naar achter of van links naar rechts.
Hij kon steeds heel moeilijk zijn evenwicht bewaren en leek enkele keren om te vallen.
Al die tijd maar trillend en schuddend, badend in het zweet.
Om 20.45 waren we klaar en zat alles erin om tegen te gaan wat het eventueel zou kunnen zijn. Het was afwachten of hij de nacht zou halen.
De DA kon me geen garantie geven of hij over 2 uur nog zou leven...
Het advies was om hem voor nu even met rust te laten omdat hij door het minste of geringste getriggerd werd en weer vreselijk begon te wiegen. Toen wij de staldeur sloten begin hij wat te knabbelen aan het voordroog wat ik had neer gelegt.
De DA was enorm onder de indruk van zijn vechtlust!
ze heeft me gezegt dat ik altijd kon bellen die nacht. Mocht hij verslechteren, direct bellen. Mocht hij extreem onrustig blijven, direct bellen. ze zou de volgende ochtend terug komen.
Om 22.30 heb ik de avondronde gelopen.
Jukie was zeiknat van het zweet en stond nog steeds te schudden, trillen en te wankelen, maar hij knabbelde wel aan het voordroog.
Ik ben op zoek gegaan naar een deken en heb deze op gedaan.
Het was puur op de gok, omdat hij normaal gesproken altijd zonder deken staat en ik aan de ene kant bang was dat hij het te warm zou krijgen. Maar aan de andere kant durfde ik hem niet zo nat de koude nacht in te laten gaan.
Ik heb hem een injector pijnstilling gegeven en heb de deur achter me dicht gedaan vrezend voor wat er die nacht komen ging.
Om 03.00 ben ik weer bij hem wezen kijken.
En dan kom je de stal binnen en zie je hem niet staan...
Eenmaal bij de stal zie ik hem languit liggen. Nek plat op de grond, benen gestrekt.
Mijn gedachten waren dit was het dan...
Nadat ik zijn naam geroepen had kwam er geen reactie. Mijn hart stortte in...
Nadat ik nogmaals zijn naam roep zie ik één oor mijn kant uit bewegen. Gelukkig, hij leeft nog!!!
Dan slaat de schrik me om het hart wanneer hij iets omhoog komt en heen en weer bewegingen met zijn hoofd en hals gaat maken...
Er schoot van alles door mijn hoofd en dan maakt Jukie aanstalten om op te staan.
Ik draai me om en hou angstvallig mijn oren dicht... Ik was zo bang dat hij het niet zou redden en weer zou vallen.
Ik draai me te vroeg terug en zie hem omhoog komen. Hij staat! Heel wankel en wiebelend, maar hij staat zonder dat hij weer gevallen is!!!
Hij komt naar de deur geschuiveld en begint wat uit de emmer te drinken die ik hem voor hou. Nadat hij deze leeg is drinkt hij wat uit zijn waterbak.
Ik geef hem wat vers voordroog en hij begint te knabbelen.
En weer sluit ik de deur met angst in mijn hart...
Na een hele lange en slecht nacht, ren ik vanochtend om 07.30 direct naar de stal.
Ik hou mijn adem in wanneer ik binnen kom, maar hij staat!
Hij trilt en schud niet meer, maar kan nog steeds geen stap verzetten zonder dat hij omvalt.
Om 09.00 is de DA er en neem weer bloed af om te vergelijken met het bloed van gisteren.
Ik wacht op het telefoontje en van daaruit gaan we verder kijken.
En nu is het afwachten...
Jukie in betere tijden, 2009
sterkte na zo'n heftige nacht. Het is inderdaad erop of eronder. 
