Geplaatst Ondertussen bleef ik met haar lopen, af en toe even stoppen als ze aangaf moe te worden. Gelukkig leek het weg te trekken, ze mestte nog steeds dus terug op de wei gezet en even naar huis. Na drie zenuwslopende uren terug naar stal, waar ze nog steeds rechtovereind stond in de wei. Oef, gelukkig!! Ja... tot ze me zag en ter plekke kreunend ging liggen van de pijn. Wat er dan door je heengaat.... Da uiteraard weer gebeld, maar het verslechterde eigenlijk per minuut. Ze wilde niet meer omhoog komen eigenlijk, ging zichzelf tegen muren ed. aan gooien omdat mijn meisje zooo verschrikkelijk veel pijn had... De da voelde haar op, en voelde een verdikking in de darm. Dan zakt echt de grond onder je voeren vandaan, want opname in de kliniek.... het is niet zomaar een buikpijntje meer, het is verdorie echt en serieus!!
Dan met een heel erg ziek paard aan een touwtje, paniek in je hoofd een trailer proberen te regelen om naar Moerbeke te kunnen gaan (Ik heb eigenlijk voornamelijk Belgische artsen, dus vandaar die logica) . Het bereik zat niet mee, trailers genoeg op het erf maar geen één eigenaar kunnen bereiken. Op een gegeven moment heb ik geroepen naar mijn da dat hij de dichtstbijzijnde kliniek maar moest bellen, ik ging NU lopen. Mijn man heeft lopendeweg bij Bregh nog van die reflecterende bandages omgedaan, de vrouw van de ph is met de fiets naast me gaan rijden en ik ben gegaan. Breghje liep zonder mankeren mee. Geen één keer is ze gestopt, geen één keer wilde ze gaan liggen. Ze vertrouwde me volledig in het donker en hoewel het rond 22.00 uur was kwamen we totaal geen verkeer tegen zolang we in het niet verllichte deel van de weg liepen.
Eenmaal aangekomen heeft de da van de kliniek haar opnieuw opgevoeld en bevestigd wat de diagnose was, draaiing van de darm. Prognose: 50/50% kans om uberhaupt de ok uit te komen, hoe korter de ok duurt hoe slechter de vooruitzichten. Omdat ze niet verzekerd was, toch even slikken. Maar ze stond daar te knokken voor alles wat ze waard was, liet alle onderzoeken toe zolang ze me maar zag al was het met maar één oogje, dus heeeel diep adem gehaald en gaan. Omdat ze in paniek raakte als ze me niet zag, ben ik zo lang mogelijk bij haar gebleven, net zolang tot ze door haar pootjes zakte van de narcose. Is geen leuk gezicht kan ik je vertellen... En dan moet je weg... Ik mocht van de ph en zijn vrouw bij hen op de bank blijven slapen, waar ik ze nog steeds heeeeeel erg dankbaar voor ben! Daarna begon het zenuwslopende wachten... God wat kan een nacht lang duren... uiteindelijk, 2.5 of 3 uur (geen ideeee meer van de tijd) later, rond 01.00 uur in de nacht, het telefoontje. Ze leeft nog, staat bij te komen en het was een zeer zware zandkoliek, want 8 emmers met zand zijn eruit gekomen. Volslagen verbijstering aan mijn kant, want mijn paard éét geen zand!! Ik deed regelmatig mestcontrole waar niks uitkwam, hooi dat op het zand bleef liggen moest madam niet hebben en al helemaal niet als het in de modder lag.... Maar goed, of ze is gedwangvoederd of ze wist me goed voor de gek te houden.... Nou, het laatste dus want kaboutertjes die zand voeren.... neeh...
Zo zag ze eruit net na de ok:
Gelukkig ging het genezen an sich goed in de kliniek en mochten we al snel wat rondjes rond de kliniek stappen.
En na 5 weken in de kliniek mocht ze weer heerlijk naar haar eigen stalletje. Helaas moest ze nog wel 3 maanden stalrust houden, alleen 2x per dag mocht ze stappen aan de hand. Zodra ze echter gek zou gaan doen (draven, bokken etc) dan meteen terug op stal, want dat kon de wond nog niet aan. Ze vond het op stal staan echter helemaal niks. Ze werdt steeds matter, depressiever en lustelozer. Hing maar hele dagen met haar hoofd naar benee.... Een stalgenootje haar paard vind het heeeeerlijk op stal, dus die mocht halve dagen naast haar staan, zodat ze maar een paar uur per dag alleen moest staan. Met Bach druppels heb ik ook nog gewerkt om te proberen haar het zo comfortabel mogelijk te maken.
Na die drie maanden mocht ze de wei op!! Ik vond wel dat ze een soort van hangbuikje had, maar de da die ik toen aan de lijn kreeg vertelde me dat het waarschijnlijk vocht was en dat kon geen kwaad. Oké dan. Dus op de wei, een klein stukje afgezet zodat ze niet al te idioot kon doen. Een paar dagen later zat dat buikje me toch nog steeds niet lekker... Nog een keer gebeld, ditmaal met degene die haar ok had gedaan en ik moest haar metéén terug op stal zetten, waarschijnlijk had ze wondbreuk (dwz. dat de buikpeesplaten niet meer gehecht waren maar losgeschoten, en ze dus een flinke hernia had) en hij kwam eraan. Jawel, wondbreuk en geen kleintje ook, over het hele litteken was alles losgelaten en ze moest nog eens 6 weken op stal blijven staan... Wát een ellende, ze was juist zooo blij dat ze weer naar buiten kon, en nu kreeg ze echt een terugslag. Wat heb ik afgejankt in die tijd, me vaak afgevraagd wat eerlijker was geweest voor haar, dit terwijl ze zo depri is of toen meteen de knoop doorhakken..... Maar goed, ze at nog steeds, had nog wel regelmatig kolieken en koliekjes als nawee van de ok.
Weer 6 tergend lange weken later mocht ze dan toch de wei op. De breuk was groot, waardoor de kans dat er ingewanden in zouden zakken zeer groot aanwezig was, maar door de grootte zouden ze ook weer ongehinderd de breuk moeten kunnen verlaten. In de tussentijd was ik langzaamaan begonnen met fysio oefeningen om de verveling te doorbreken, rekken en strekken met een stukje appel als lokmiddel. De eerste paar keer op de wei vond ze.... best wel leuk geloof ik gezien onderstaande foto's:
Hoewel daarna haar hobby wel weer de overhand kreeg...
Ondertussen waren we beland bij maart dit jaar, en mocht ik weer met haar aan de slag! Eerst rustig longeren en stappen aan de hand om wat conditie en spieren op te bouwen, maar al snel zat ik er weer op.
Die grijns is een week niet van mijn snuit af te sláán geweest!! Ze at weer als een bootwerker, 2 volle grote kruiwagens kuil gingen erin, halve emmers slobber en muesli en noem maar op. Met één oog hield ik haar als een havik in de gaten wat hoefbevangenheid betreft, maar ze had alles nodig wat erin ging want nergens last van (af en toe nog een koliek, ze bleek wel heel erg gevoelig op wisseling van pakken kuil ondanks dat ik het netjes mengde om zo min mogelijk verschil te hebben)
Ze mocht ook weer lekker 24/7 op de wei en knapte zienderogen op. Helaas is haar buik een zeer zwakke plek en liever niet meer in een kudde, ook met gras moet ik voorzichtig zijn want verhoogde kans op hoefbevangenheid en koliek uiteraard ook. Heel de zomer een heerlijk paard gehad! Echt genoten van elkaar met rijden, de training ook weer opgepakt en omdat ze na de ok behoorlijk scheef was een chiropraktor laten komen die haar weer netjes uitgelijnd afgeleverd heeft.
Vorige week dacht ik even dat ik haar alsnog kwijt was, het stalseizoen is weer begonnen en ze vind stal nog steeds helemaal niks. Kan het haar niet kwalijk nemen, de ervaring van begin dit jaar zal er echt nog wel ingehamerd zitten vermoed ik... Ze had weer een koliek, een stevige deze keer. Achteraf bleek ze er al een week last van te hebben hoorde ik van een alerte buurman, en dat was net de dag.... dat ik haar was gaan wennen aan kuil.. Want daar had ze het van het voorjaar ook zo goed op gedaan... Nu niet dus, ze verstopte weer en had veel pijn ook nadat ik haar pijnstillers gegeven had (ik heb nu standaard een paar spuiten liggen met Quadrisol, is een pasta die je geeft zoals wormkuur) . Op een gegeven moment zoveel dat ze kreunde van de pijn en weer constant wilde gaan liggen... Daar gaan we alsnog, was mijn eerste gedachte... Da erbij en ze moest gespoeld worden met paraffine.
Gelukkig is ze ook daar weer van opgeknapt en zijn we weer aan de slag.
Deze foto's zijn ongeveer een half jaar geleden genomen, als je goed kijkt zie je waarom ze haar titel "HangbuikFries" met verve draagt, maar verder.. glimwormpje toch?
Voor degenen die er nog voor komen te staan: het kán, ze kunnen ervan genezen en hoewel het heel erg zwaar is als je paard ervoor gaat is het het overwegen waard.
Voor mezelf: Nee, er komt geen tweede operatie. Ze eet nog steeds zand, ik houd dat in beweging door elke dag psyllium husk te geven en gekookt lijnzaad als een kuurtje af en toe. De husk stimuleerd ook de darmen dus de peristaltiek is wel in orde, en van het voorjaar krijgt ze ook een graasmasker om te zien of de ook dan nog zand binnen gaat krijgen. Waarom nu niet: omdat ze stal nog steeds helemaal niks vind, en ik haar niet nu ook nog een masker voor wil gaan doen, er zijn grenzen aan wat je een paard moet aandoen, ook al is het levensbedreigend. Liever een happy paard wat korter bij me, dan nu een graasmasker op doen en een paard dat wegkwijnt...
Ik wil bij deze ook degenen bedanken die me door die tijd heengesleept hebben, dat is met stip de meiden van het peesblessure topic. Vanaf dat ik er ééntje een sms had gestuurd dat Bregh in de kliniek stond heeft mijn mobiel alleen nog maar gerinkeld en gepiept. Lieve belletjes, sms'jes etc, super meiden, zonder jullie had ik het niet gered!!! UIteraard ook de meiden op stal, engeltje dat elke dag met haar gewandelt heeft, ph en zijn vrouw waar ik mocht slapen en janken en leunen, maar vooral natuurlijk: Breghje herself.
Meis, dat we nog maar heeeeeeeel veel jaren saam mogen zijn, en dat je zo onderhand dat kalóte zandvreten eens laat!!!
) 
! 
. 
(Doet overigens net zo zeer als die 5000 van jou vermoed ik...) 
