Geplaatst Ik zal even vooraan beginnen. Begin vorige week bleek mijn paard een hoefontsteking te hebben. Erg vervelend, ze liep licht kreupel en de hoef was warm. Vanaf het moment dat we het ontdekten heb ik haar natuurlijk niet meer gereden, maar wel elke dag een half uur aan de stapmolen gezet. En natuurlijk gepoetst en geknuffeld enzo, ja ik ben een echte muts met die dingen maar gelukkig vindt mijn paard het heerlijk
. Eind vorige week kwam de hoefsmid en hij heeft het ijzer er af gehaald en de onsteking open gemaakt. Hij zei al dat het wel een flinke ontsteking was en dat ik het goed in de soda of Biotex moest zetten, liefst twee keer per dag. Zaterdag kwam ik 's middags op stal om met de Biotex aan de slag te gaan, en ik zag al dat het bewuste been (linksachter) flink dik was. En toen ik aan het been wilde komen om te voelen, sloeg mijn paard naar me. Zo iets zou ze normaalgesproken nooit doen, dus ik wist meteen dat er iets niet goed was. Ik ben de staleigenaar gaan halen en hij zag het al in een oogopslag, bloedvergiftiging! Meteen de dierenarts gebeld en hij heeft haar ingespoten met onstekingsremmer en antibiotica, ook moest ze nog een paar dagen een vochtafdrijver krijgen. Dus vanaf afgelopen zondag heeft ze elke dag 1 uur aan de stapmolen gestaan, en gelukkig ging het al redelijk snel weer beter. Ijzer is er ook weer terug onder gezet. Woensdag zag het been er al prima uit, en de plek van de onsteking in de hoef was nog wel wat gevoelig maar het been was niet meer dik of warm ofzo. Mijn paard was alleen inmiddels wel erg fris en chagerijnig geworden van de rust (ze heeft trouwens op drie dagen na ook elke dag overdag op de wei gestaan), dus in overleg met de staleigenaar hadden we besloten om gisteren (donderdag) weer even te gaan rijden zodat ze even kon lopen en dan konden we meteen zien hoe ze zou lopen.
Dus gisteren ben ik op mijn paard geklommen, ze was natuurlijk erg fris en draafde zelf na een paar passen stappen al met een vrolijk huppeltje aan en ik heb haar gewoon laten lopen. We hebben een rondje of 5 gedraafd en dat ging prima, daarna heb ik haar teruggenomen naar de stap. Toen viel het me al op dat ze heel laag ging lopen met haar hoofd, terwijl ik met lange teugels reed en bovendien rijd ik normaal nooit laag, dus dat was wel vreemd. Ik heb even door de bak gestapt en wilde weer gaan aandraven, maar het leek wel of mijn paard op slot zat. Er was bijna geen beweging in te krijgen. Dus ik ben meteen afgestapt want ik had wel door dat er iets niet goed was. Vanaf het moment dat ik afstapte begon mijn paard te trillen, te zweten en te pompen. Ook begon ze heel veel te flehmen. En het flitste meteen door mijn hoofd, bevangenheid. Ik heb haar dus supersnel afgezadeld en meteen naar stal gebracht, maar inmiddels liep ze al heel moeilijk en viel ze bijna in de gang. Het leek wel alsof de achterbenen verlamd waren, het was zo eng. Toen mijn paard veilig in de stal stond ben ik meteen bij de staleigenaar naar binnen gerend, en zo kalm mogelijk gezegd dat hij toch echt even heel snel moest komen kijken (al kwam het er waarschijnlijk niet zo kalm uit
). We hebben mijn paard even uit de stal gehaald en toen liep ze nog veel moeilijker dan daarvoor en het zweten, flehmen en pompen was ook nog erger geworden. Dus meteen de dierenarts gebeld en met spoed laten komen. Hij was er al heel snel maar het leek zooo lang te duren.
Ondertussen ben ik in de stal blijven staan om te proberen haar gerust te stellen en haar te laten weten dat ze niet alleen was. Ze was inmiddels ook heel erg tegen de andere paarden aan het hinniken en van alles aan het proberen om de pijn weg te drukken, kuilen graven met haar voorbenen, proberen te gaan liggen (wat ze niet mocht dus ik moest haar steeds motiveren om weer omhoog te gaan), rondjes draaien, met haar hoofd slaan, ook tegen de muur aan, en ondertussen bleef ze maar trillen en zweten en pompen. Het was zo verschrikkelijk om te zien, ik zal het nooit meer vergeten en heb het vannacht nog wel 10 keer voorbij zien komen in mijn dromen. Het leek ook steeds of ze om ging vallen, heel eng. Ik probeerde steeds om bij haar te gaan staan en te kriebelen op haar hoofd, maar ik moest heel erg opletten voor de zwaaiende voorbenen. Af en toe keek ze me aan alsof ze me vroeg om te helpen, en dan probeerde ik weer te kriebelen en tegen haar te praten, maar even later draaide ze weer van me weg en ging me dan weer aan staan kijken alsof ze wilde zeggen 'doe nou eens iets!'. Mijn hart brak, het was echt vreselijk
.Toen de dierenarts er was heeft hij haar in de stal onderzocht en daarna moest ze er toch even uit om te kijken hoe ze liep. Dat lukte dus bijna niet meer, ze kon bijna niet meer lopen. Ik had het niet meer toen ik dat zag. Hij heeft haar een pijnstiller ingespoten die al snel moest gaan werken, en na een half uur moest ik nog 5 minuten met haar stappen. Ook heeft hij wat bloed afgenomen om te onderzoeken, zodat ze dan in kunnen schatten hoe erg het is en hoe lang het herstel ongeveer gaat duren.
We (staleigenaar was er gelukkig ook bij gebleven) hebben aan de dierenarts het hele verhaal uitgelegd en hij gaf aan dat we er eigenlijk niets aan konden doen voor zover hij het in kon schatten. De afgelopen anderhalve week heeft mijn paard dus rust gehad, maar wel elke dag op de wei en half uur of een uur gestapt, en ze heeft minder krachtvoer gekregen in die periode. Ook heb ik gisteren helemaal niet veel gedaan met haar, alleen die 5 rondjes in draf in de binnenbak. De dierenarts gaf al aan dat het soms gewoon niet helemaal duidelijk is waarom het gebeurd, en dat bv die 5 rondjes toch al teveel kunnen zijn geweest. Toch voel ik me erg schuldig.....
Ze mag nu de komende tijd niet op de wei, mag maar een kwart van de normale hoeveelheid voer, krijgt nog een tijd pijnstillers en krijgt extra vitamine E en selenium en olie over het voer. Ze mocht wel wat zemelen bij krijgen, anders eet ze al die poeders enzo niet op. Maandag kan ik bellen voor de uitslag van het bloedonderzoek, dan weten we hopelijk wat meer.
Het is een flink verhaal geworden, knap als je het helemaal uitgelezen hebt
. Nu mijn vragen aan jullie. Hebben jullie dit ook wel eens meegemaakt? Was het toen ook zo heftig? Hoe lang heeft het geduurd voordat je paard weer in orde was? Is het nog wel eens teruggekomen? Dierenarts gaf namelijk aan dat daar een verhoogde kans op is. Hebben jullie ook vitamine E, selenium en olie bijgevoerd? Hoe lang heb je dat gedaan en had je het idee dat het hielp? Heeft je paard er nog iets aan over gehouden?
Sorry voor mijn mega-lange verhaal en al die vragen, maar ik heb het nog nooit eerder meegemaakt en ik wil er graag meer over lezen. Heb alles natuurlijk al gegoogled, maar ik wil graag jullie ervaringen weten.
Heel erg bedankt!
Groetjes, Sanne
