@ Ellepel, helemáál ontspannen vind ik hem nog niet, zijn middenstuk houdt hij nog iets vast, zie je dat? wat mij wel opvalt, is dat hij een stukje in je richting loopt, dan met zijn kont voor je langs draait (draait van jou weg waarbij hij zijn kont als het ware laat zien), en dat is het startsein voor het schudden op dat moment. ook schudt hij meer op het moment dat je met je camera (en dus je energie!) zijn hoofd volgt. als je hem laat vrijspringen, doe je dan het tempo bepalen en sturen met een zweep? drijf je hem door de bak en over de hindernissen zeg maar?
@ FCSA, zeker weten!
@ debski, op de momenten dat het heftig was zéker. Faram kon überhaupt niet buiten zijn, wandelen was onmogelijk en levensgevaarlijk, en toen ik aan de DA's wilde laten zien wat hij deed wilde ik hem laten draven, en met héél veel dwang lukte dat, hij sloeg met beide benen naar zijn hoofd, neus tussen de knieën en stampen, echt alles erop en eraan. rijden deed ik toen allang niet meer, alleen binnen borstelen.
in het jaar dat Zneddie het op zijn ergst had deed hij het ook overal, hij had dan ook in de wei een neusnetje op. op zonnige dagen was het op stal wel minder, maar in de schaduw in hun weitje ook. tijdens het werk had hij de meeste last, vaak ook tijdens het borstelen.
@ singasong, ja. Mone is een ander verhaal die is emotioneel gertaumatiseerd en kruipt daar nu langzaam uit. Faram en Zneddie, eerlijk is eerlijk, ze delen dezelfde eigenaar. ik denk dat het aan mij lag. Flicka heeft het trouwens niet en ook nooit gehad, maar Flicka is in karakter héél anders en bovendien deels flessenveulen dus zij kijkt heel anders tegen mensen aan. psychisch is zij totaal anders, is ook veel moeilijker met andere paarden, terwijl Faram en Zneddie supersociaal zijn in groepsverband.
overeenkomsten tussen Faram en Zneddie:
- beiden mannen (niet zomaar ruinen maar dekken ook nog, hebben hun 'eigen' merries en gaan daar ook zodanig mee om, écht mannelijke ruinen)
- beiden dominant van natuur, constant aan het groeien en hun grenzen aan het verleggen.
- beiden zéér gevoelig in alle opzichten
- beiden niet snel van vertrouwen met mensen
- beiden stellen hoge eisen aan degene die met ze omgaat
- beiden bij bepaalde benadering mogelijk agressief en/ of extreem defensief
Bij Faram heb ik altijd gedacht dat het rijtechnisch is geweest, omdat het verdween tijdens het rijden. Ik ben toen zijn training serieuzer gaan nemen en me in de dressuur gaan verdiepen, met resultaat.
voor beiden geldt dat ik ze onvoldoende duidelijke grenzen gaf, en fysiek (en dús mentaal!!!) niet gaf wat ze nodig hadden. ik werkte graag met een los teugeltje, dwang wilde ik absoluut niet want ik was bang ze iets aan te doen. ik communiceerde teveel met hun hoofd en te weinig met hun lijf. hoe het bij Faram precies is opgelost weet ik niet en zal ik ook nooit weten, het is een onbewust iets zijn wat lijkt op datgene wat ik nu wel heel bewust aan het doen ben.
de focus op het hoofd heb ik helemaal laten varen, door het lichaam te vormen (naar fysieke ontspanning te willen) kan ik ze zich prettig laten voelen en ware ontspanning bieden. zij merken dit ook en pikken het dus makkelijk en snel op. bij Mone is het helemaal apart, die zie je zó enorm veranderen in het grondwerken!
ik heb dit net aan FCSA geschreven:
Citaat:
nou, in ieder geval voor een deel en in ieder geval bij een deel van de paarden. als ik sommige van die paarden op het filmpje van Knottenbelt zie kan ik me onmogelijk voorstellen dat die paarden echt geholpen kunnen worden met alleen een beetje gedrags- en psychotherapie.
buiten dat zijn er in mijn optiek ook paarden die daar wel bij gebaat zijn, gevoelige dieren zoals mijn Zneddie die direct reageren op bepaalde energieën (denk bijv. aan wat iemand uitstraalt als ie onzeker is, of boos, dat pikt hij onmiddelijk op en reageert ook direct), kunnen een hoop hebben aan begeleiding naar een natuurlijke ontspanning, daar is Zneddie hoogstpersoonlijk het bewijs van tot op heden.
zodra ik hem uit het stalletje haal ('s morgens haal ik ze eerst op stal om wat te eten) en vastzet voor het poetsen zakt hij helemaal weg, ontspant volledig, en dan ook écht volledig. ik heb er nu dus ook filmpjes van.
in het werk wil ik min of meer dát bereiken, alleen minder ver. een dusdanig vergaande ontspanning is in het werk nl niet handig natuurlijk. het gevoel moet echter hetzelfde zijn, hij moet op zijn gemak zijn en alert op mijn signalen en daarop dusdanig vertrouwen dat hij ze ook bereidwillig opvolgt. dit lukt steeds meer en meer, natuurlijk test hij me nog wel, maar ik kan hem in ieder geval terugkrijgen naar die ontspanning, en zoals ik gisteren heb gezien verdwijnt met de spanning ook de neiging tot HS. het wordt niet onderdrukt of genegeerd, maar het verdwijnt gewoon echt. waarschijnlijk zal hij er vandaag geen last van hebben, aangezien dat festival er niet staat. ik denk dat hij gisteren een fractie last had omdat de herrie van dat festival fysiek en emotioneel een spanning meebrengt die niet anders is dan bijv. spanning uit onzekerheid en niet kunnen of willen loslaten.
ook kan ik me voorstellen dat de doortrillende ritmes van die muziek van invloed kunnen zijn op bijv. dat craniosacrale ritme. de energie die van die muziek uitgaat klopt niet met de rust op stal en dat brengt van alles in de war. ikzelf en meerdere van mijn stalgenoten hadden er ook werkelijk last van, zoals ik dus al schreef. ik ben heel benieuwd wat onze paardjes vandaag doen, als het goed is zou Zneddie nu geen last moeten hebben, tenzij er iets is blijven vast hangen. gisteren heb ik hem los kunnen krijgen ervan, maar de muziek is ook doorgegaan tot 12 uur 's nachts en hij was om half 5 weer in zijn weitje. het zou dus kunnen dat hij toch weer wat heeft opgepikt ervan. maar goed als dat zo is zou ik dat nu dus ook weer los moeten kunnen krijgen en oplossen.
Mone wordt ietsje lastiger, óf ze moet gewoon makkelijk aan de longe, dan is het sowieso op te lossen, aan de andere kant vind ik het ook wel tijd worden om het over te brengen naar ohz, omdat ze daarin dus toch nog wat last kan krijgen blijkbaar. bovendien heeft Mone dus een geschiedenis van zichzelf vastzetten en vasthouden, hoe minimaal ook. tot dusver is daar alleen doorheen te komen met correcte, passende omgang, en het is onze fysio ook gelukt met behandelen om haar ervan te overtuigen dat het OK is, dat niet alle mensen haar als een apparaat benaderen. de fysio kan haar losmaken, maar ze houdt onmiddelijk weer vast als je de omgang en dus ook het werk niet aanpast. dan heeft de fysio dus zeg maar voor één dag zin.
mijn uiteindelijke bedoeling, voor zowel Zneddie als Mone, is dat ze leren hoe ze zichzelf kunnen doen ontspannen, ook zonder hulp. áls er dan zo'n festival is bijvoorbeeld, zijn ze minder beïnvloedbaar. net als ze hopelijk minder lijden onder verkeerde omgang en behandeling. ik zou Zneddie om die reden nooit durven verkopen, hij is altijd al een aparte geweest maar hij zou echt zwaar lijden onder een eigenaar die hem niet serieus neemt en als een apparaat behandelt, of forceert. dit geldt voor Mone ook, het verschil is alleen dat Zneddie gewoon zo ís, en dat het bij Mone dus geen persoonlijke eigenschap is maar voor een groot deel aangeleerd gedrag door mensen die haar keer op keer hebben onderdrukt, onderuit gehaald en getreiterd. maar goed, we zullen zien of ik gelijk heb, en of ik mezelf dusdanig kan ontwikkelen dat ik ook hen permanent kan helpen. het proces is in ieder geval begonnen en zelfs al echt op weg, de momenten dat de HS eventueel nog zichtbaar is zijn heel specifiek, en m.n. bij Zneddie minimaal. als hij toen niet zulke echte HS had gehad zou je van gisteren gezegd hebben dat ie een vliegje zag, zo klein.
wat ik wel jammer vind is dat ik niet meer precies weet hoe Faram geholpen is uiteindelijk, ja ik zat erop, maar ik was gefrustreerd en emotioneel, niet bepaald een toestand waarin je met een paard wilt werken. toch is er iets gebeurd wat het probleem in één klap teniet heeft gedaan. heb ik hem per ongeluk ergens van overtuigd? heb ik per ongeluk zijn nek rechtgezet in die rechterbuiging? ik zou het écht niet weten, hij is in ieder geval geholpen! alleen dus jammer dat ik niet kan achterhalen hoe...
Groetjes!
Een paard laat met zijn lijf letterlijk zien hoe hij zich voelt, dit werkt twee kanten op. als hij zich prettig voelt zal je dat zien aan hoe hij beweegt en staat en doet, als zijn lijf echt ontspannen eruit ziet, beweegt en doet, vóélt hij zich ook zo!
bij het werken en de omgang gaat het dan ook om minieme dingetjes, paarden lezen elkaar constant, dat is hoe een paard door de natuur geprogrammeerd is. zijn enige optie is dus om dat bij mensen ook te doen. een paard kan een hoop leren van hoe mensen zijn, maar er zijn ook een heleboel paarden waarbij je je gewoon zult MOETEN aanpassen, en laten dat nou net de paarden zijn waar ik me toe aangetrokken voel. ik heb Faram en Zneddie niet voor niets gekozen, en zo kan ik dus ook verklaren waarom zij beiden HS kregen.
met minieme dingetjes bedoel ik bijv. een schouderbeweging tijdens het poetsen, richtingen waarin het paard kijkt, hoe zijn blik is, zijn neusgaten, zijn staarthouding, tot aan zijn gehele uitstraling en energie. van onze menselijke kant zal dit ook moeten kloppen! als ik onbewust tegen zijn hoofd zeg 'rot op!', door bijv. met mijn heup verkeerd te staan (weleens gezien hoe het ene paard de ander zijn heup aan de kant zet?), kan ik er donder op zeggen dat zo'n dier erop gaat reageren.
Zowel Faram als Zneddie willen weleens bijterig zijn. ik reageerde daarop door op hun hoofd te letten, in de gaten te houden wat ze ermee deden en evt. bijten te voorkomen. niks bijzonders nee, maar wél focus op het hoofd! wat ik moet doen is dusdanig met het LIJF (en nogmaals, het lijf houdt dus in het hele paard!!!) omgaan dat zij niet meer WILLEN bijten, en ik dus niet op het hoofd HOEF te focussen.
slechts een klein voorbeeld maar dat is hoe het werkt. mensen zijn van nature roofdieren (zeker in de optiek van het paard), die 'face to face' praten. paarden doen dat NIET! met face to face praten maken wij onze paarden onzeker en gespannen, en paarden als Zneddie en Faram worden daar defensief/ agressief van.
nou goed ik ga nu stoppen, het wordt een véél te lang verhaal want dit alles is zo veelomvattend, het bijterige is slechts een minuscuul (maar wel zichtbaar) voorbeeldje. ik hoop wel dat het een beeld geeft.
ik denk dus echt dat het aan mijn omgang heeft gelegen, ik voel zó veel liefde voor mijn paarden, ik hou zó verschrikkelijk veel van ze dat het bijna pijn doet. ik heb me altijd in de paarden verdiept, helaas later pas een aantal sleutels gevonden die hen veel leed hadden kunnen besparen.
Zneddie is daarin mijn grootste leermeester geweest, en nog steeds. die pony is zó gevoelig, óf je moet hem afstompen tot hij geen identiteit meer heeft (hoewel hij ook echt vals en gevaarlijk zou kunnen worden), óf je MOET je aanpassen. vergeleken met hem is Faram een voorproefje geweest. ik heb deze paarden niet voor niets (al dan niet bewust) uitgekozen.
met de liefde die ik voor ze voel komt ook mijn menselijke drang mee om ze te willen knuffelen, aaien, gewoon wat mensen doen. bij paarden werkt dat NIET zo! als mens moet je voor je paard een 'beter paard' zijn. een leider die alles aankan, maar die ook vriendelijk is, grenzen stelt en máákt dat het paard zich oprecht prettig kan voelen.
mensen zitten graag veel bij het hoofd, om met het paard te kletsen, hem te aaien, noem maar op. veel paarden leren wel dat dat OK is, hoewel het onderbewuste zegt van niet. bepaalde typen karakters kunnen dat niet onbeperkt volhouden en MOETEN reageren, hoe lief de mensen het ook bedoelen.
wat er ook meekomt met mijn liefde voor ze is de drang om te willen dat ze zich prettig voelen, gelukkig zijn en dat we elkaar begrijpen. dat is wat ik aan het doen ben, me zó aanpassen dat we elkaar écht begrijpen. daarin leer ik elke dag bij, maar ik heb hun basis criteria aardig te pakken nu. wat ik merk is dat ze zich écht ongedwongen kunnen loslaten, ze zijn letterlijk gezonder, fitter en vrolijker, kalmer van aard.
het komt neer op héél veel kleine stukjes die samen één geheel gaan maken, elk signaaltje oppikken maar ook zélf elk dingetje correct laten zien en geven. in het werk heb je het dan over zweephulpen, je handen etc., en in de dagelijkse omgang is dat waar je kijkt, hoe je kijkt, hoe je staat, loopt, beweegt, praat, tot hoe je je voelt aan toe.
we gaan zien hoe zich alles gaat ontwikkelen met de weg die we zijn ingeslagen, de HS is onder controle, nu is het zaak dit volledig te laten verdwijnen. wat voor Zneddie een kleine stap is voor mijn gevoel, maar wat voor Mone betekent dat ze teruggebracht moet worden naar zichzelf, haar trauma's moet kunnen loslaten.
en nu stop ik echt, anders ben ik over 300 pagina's nog bezig. ik probeer het allemaal zo volledig mogelijk in woorden te vatten, zodat het voor een lezer ook klopt maar ik merk dat dat niet eenvoudig is...