Geplaatst Afgelopen zomer heb ik dit voor het eerst meegemaakt. Jake is nu 4 jaar en snapt dingen al heel goed. De dierenarts legde mij uit dat het beter is om te vertellen dat een dier dood is. Als ik zou vertellen dat onze kat ging slapen en dan vervolgens dus niet meer thuis komt, kunnen ze bang worden om zelf te gaan slapen. Nooit hierover nagedacht.
Toen ik die vrijdag de dierenarts belde voor Vallie, en met tranen ophing, keek Jake mij aan en zei: Vallie gaat ook dood hé? Vervolgens was hij meteen ontroostbaar. Hij wist heel goed dat Vallie straks dus ook weg was en wat dood zijn betekende.
Jake stond erna meteen op, trok zijn kleurtjes uit de kast en wilde een tekening maken voor Vallie.
Met mijn ex overlegd dat we Jake dus wel erbij wilde hebben zodat hij ook afscheid kon nemen.
Ik heb Jake geroepen toen Vallie al rustig op de grond lag te slapen. Jake bracht zijn tekening, knuffelde en aaide hem. Ineens riep hij dat we nog even moesten wachten, rende naar stal en kwam terug met zijn paardenknuffeltje Vallie. (uiteraard). Deze moest ook mee naar de paardenhemel.
Toen Jake klaar was met knuffelen ging hij naast de dierenarts staan.
Mijn paard is dood, zijn hartje doet het niet meer. Mijn hartje is nu ook een beetje kapot.
Nou, daar kwamen weer mijn tranen.
Toen mijn ex Jake wilde meenemen werd hij wel overstuur, schreeuwde om Vallie en wilde niet mee. Dit was wel even slikken.
De volgende dag heeft hij alles verteld op school, kan er gelukkig ook met mij goed over praten en ik ben blij dat ik het op deze manier heb gedaan. Het blijft heftig, want je kan natuurlijk niet je eigen emoties steeds in bedwang houden. Maar dat samen knuffelen met je kind, erover praten en alle tekeningen die we nu hebben gemaakt voor die lieve Vallie, dat stelt mij ook gerust ❤️
