muiszje schreef:lieve mensen,
Ik heb echt enorm veel steun aan de posts en aan al jullie lieve pb's. Het dringt nog niet echt tot me door. Het voelt alsof ik zometeen mn rijbroek en stalschoenen weer aantrek en naar stal rij. Dat peppert naar me toe komt lopen in de wei en dat we lekker kletsen met elkaar. Pfoe.. nu ik dit schrijf realiseer ik me opeens wél dat ze er niet meer is.
Mijn moeder is vanochtend nog even langsgeweest om te kijken of ze netjes is opgehaald. Het is zó leeg en vreemd allemaal.
Muiszje, ook van mijn kant heel veel sterkte.
Ik weet hoe ik mezelf nu voel al heb ik gelukkig nog een heerlijk stel paarden waar ik mijn verdriet bij kwijt kan, ons merrieveulen achtervolgt mijn nu de hele tijd in het land, legt haar neus in mijn nek en likte zelfs de tranen van mijn gezicht.
Gelukkig dat je zoveel steun krijgt uit het topic, stiekem heb ik alle berichten ook gelezen en een beetje op mezelf betrokken.
Ik heb gisteren een zware dag gehad, heb Djilaly en Roos heerlijk verwent, ze hebben geen van beide te lijden gehad en zijn heel rustig in de groep ingeslapen waarna de rest van de paarden afscheid heeft kunnen nemen.
Ze hebben de hele nacht nog bij de andere gelegen bij het hekwerk en tot een uur of 10 vanmorgen hebben alle paarden bij Laly en Roos gestaan.
Gelukkig deed de rendac niet moeilijk over het feit dat ze over een hekwerk heen moesten werken maar ik kon de gedachte om ze aan de weg te leggen echt niet aan, daar hoorde ze niet.
Ik heb het er zelf moeilijker mee dan ik had verwacht, leefde al zo lang met het idee dat Laly en Roos misschien weleens niet zo lang meer bij ons waren maar aan de andere kant waren ze er ook al zo lang.
Ik weet dat het goed is zo maar het gemis is er absoluut niet minder om.