Bokt.nl

Focussed schreef:

*komt weer even uit meeleesmodus*

Mocht je nog vragen hebben, mag je mij ook altijd aan m'n mouw trekken hoor! Onze paarden zijn niet voor niets buren

Citaat:

Helaas kom ik me hier ook melden, als baasje van een insuline-resistente Haflingermerrie . Lees al een tijdje mee, maar zal nu ons verhaal met jullie delen.

Jasmijn heb ik al vanaf veulen, eerste jaren altijd lekker buiten gestaan op verschillende soorten weilanden in een groep, ze zag "er altijd goed uit" (lees goed gevuld dus) kreeg niet niet veel meer dan andere paarden, van kleins af aan had ze wel al wat kadetjes op haar billen. Na haar tweede vulde ze helemaal gauw zag ze eigenlijk voor het goede iets te vet, als ze dan weer gegroeid was trok het weer bij. In de winter voordat ze 4 werd, had ze vaak last van koliek-achtige verschijnselen, en had ze opeens mok welke later (ondanks behandeling) overgegaan is in rasp en tot op heden nog niet geheel weg is. Het voorjaar van haar vierde heb ik haar ingereden en was ze veel aan het werk en goed in conditie en slank (wel een speknek zoals mijn instructrice het noemde).

Ik weet nog goed dat ik op een dag naast haar zat, en ik het vond lijken alsof haar "uitdrukking" anders was dan anders, na eens heel goed kijken constateerde ik de bultjes boven haar ogen. Naar mijn idee had ze die eerder niet, maar iedereen verklaarde me voor gek .
Na een middag rijden haalde ik haar kreupel aan haar linker voorbeen uit het land, ze liep alsof er iets in haar hoef zat, was natuurlijk niet zo. Volgende dag was de smid er en hij heeft haar na gekeken met de visiteertang, kloppen etc alleen geen reactie.
Pees was iet wat opgelopen, dus na een paar daagjes rust nog maar eens kijken.
Volgende morgen wilde ik haar uit haar stal halen, alleen ze kon geen stap meer verzetten, na veel moeite haar naar buiten gekregen en daar stond ze met haar voorbenen geheel gestrekt......va erbij en waar we al bang voor waren hartstikke hoefbevangen (compleet met harde manenkam en warme hoeven en pulserende pols)! Als eenigste uit een kudde 50 paarden waarmee ze het grasland deelde en nog net 4 jaar!
Na de benodigde medicatie en stalarrest (we hadden daar alleen grasland) maar wel met drie maal per dag met haar voorzichtig in haar eigen tempo een stukje lopen, kon ze na een week weer redelijk lopen. Gelukkig hadden we in die tijd net een huis gekocht met stallen en stukje land voor de paarden (we hebben ook nog een Noriker), want waar laat je midden zomer zo gauw een paard als hij niet op het gras mag? De daarop volgende drie maanden hebben we overbrugd, met altijd een graaskap, langzaam aan weidegang weer opbouwen, snachts binnen staan, en op de drainagecompositum te houden.
Gelukkig is dat helemaal goed gegaan en was is geheel hersteld .

In de herfst van haar 4e is ze mee verhuisd naar ons nieuwe huis, hier staan ze in soort van hele grote paddock, deels bestrating en een bak, gras hebben we verwijderd, want behalve Jasmijn d'r bevangenheid die we aan het gras wijtte had de Noriker als hij op het land gestaan had, vaak gaskoliek...klaar met gras dus . Hier thuis stonden ze op goed hooi, hele dag buiten, wat kantjes knippen (riet, en wat onkruid en lange grassen) en wilgentakken. Ze deden het er allebei zeer goed op, allen Jas d'r vetdepots en rasp verdween nooit, ondanks het voeren met beleid!

Twee jaar is het goed gegaan.....tot op een zaterdagmorgen afgelopen november.....we een praatje maakten met de boer wiens land aan de onze grenst, hij vroeg of we nog wat grasland nodig hadden voor de paarden. De gedachte aan een paar uurtjes grasland (evt met graaskap) werden de volgende morgen meteen om zeep geholpen .
Jasmijn kwam naar buiten met twee stramme voorbenen en strompelde hangend op de verzenen naar de waterbak, kap keihard enz.!
Weeeeeer bevangen??? V.A. erbij hoe, kon dit nu toch.....ze kreeg alleen hooi, een handje "save and sound van Dodson and Horrel" en af en toe een worteltje. Gezien haar uiterlijk dacht de va toch ook aan insuline-resistentie, waarop we besloten dat zodra de bevangenheid over zou zijn en ze een tijdje van de medicatie af was we haar zouden laten onderzoeken op i.r..

Deze keer liet het herstel langer op zich wachten, kap is weer zacht en ze loopt weer rad alleen over haar hele lijf blijft ze wat hard aanvoelen. Ze staat nu sinds november op een heeeel streng geweekt hooi dieet van 2.5 plakje per dag, s'avonds nog een klein beetje stro bij om te knabbelen.
Vorige maand op i.r laten testen.... en helaas Jas haar waarden waren fors verhoogd naar 89 om precies te zijn . Verklaard nu wel de bevangenheid, alleen ze zal toch wel iets moeten eten?
Schoot op dat moment wel vanalles door mijn hoofd hoor, ze is nog maar 6 en ondanks maatregelen toch bevangen geraakt en als je dan te horen krijgt dat er nog geen therapie tegen is wordt je toch wel erg somber en bang .

Inmiddels, staat Jas nog steeds op 2.5 plak geweekt hooi, krijgt ze nu in overleg met de veearts langdurig drainage compositum van de groene os, en geef ik haar nu ook wat magnesium (een overschot zou het lichaam geen kwaad moeten doen aldus de v.a.).
Ze lijkt wel heel langzaam d'r vetjes (schouder, billen en hals) te verliezen (ze is verder heel slank) en tevens is haar rasp ook een stuk minder dan de afgelopen 2.5 jaar! Beweging gaan we nu weer langzaam aan opbouwen nu ze weer hersteld is, want ze heeft inmiddels wel wat spiermassa verloren.

Vandaar dat ik hier dan ook al een tijdje met jullie mee lees en naarstig op zoek ben naar alle info over i.r, want ik leg me er natuurlijk niet zomaar bij neer dat er niets aan te doen is .

ohjajoh6 schreef:

Anders is misschien seniores priores een idee Batlow?

tamary schreef:

ohjajoh6 schreef:

Anders is misschien seniores priores een idee Batlow?

Zit soja in en dat kan hormonen ondersteboven gooien. Niet iets wat je eigenlijk wil als pony al een onbalans heeft op dat gebied.

Er is ook een verdenking van gmo soja (wat subli gebruikt) als oorzaak van maagzweren.