First things first :

Wat een poedersuiker situatie...!
De grens die je stelt vind ik prima.
Ik stel me altijd voor hoe het voor een paard in de vrije natuur zou zijn.
Wankel staan en nauwelijks lopen betekent de komst van een roofdier.
Dus als de kliniek geen echt perspectief biedt (en dat doen ze niet)
is het oude gezegde 'liefhebben is loslaten' van kracht.

En een practische tip: ivm de tranen en de beroerde nachtrust - kun je iemand in de arm nemen die namens jou met de kliniek kan praten...?
Misschien inderdaad je eigen dierenarts...?
En een tip voor deze onderhandelaar: er werken vast meerdere DA's op de kliniek, degene die jou dit rotgevoel bezorgde wens jij uiteraard niet meer te zien
(niet nu, misschien later om uit te praten)
en dat je te maken krijgt met een andere DA die achter jouw beslissingen staat.