
Het gaat weer enorm hard bergafwaarts. Zelano staat nu nog aan de Bronchit Pure. Dat is een kuur die bestaat uit twee fases: in fase 1 krijgt ze verzachtende en ondersteunende middelen. Na 20 dagen eindigt fase 1 en gaat fase 2 in: alleen nog ondersteunend. Fase 1 is 12 dagen geleden afgesloten. De afgelopen twee weken ben ik iedere dag bij mijn paarden geweest en ik merkte dat Zelano iedere dag zwaarder begon te ademen. Ze pompt niet, dat niet, maar je hoort haar gewoon ademhalen. Het is net een piepende astmapatient. Ik heb het vandaag aan de weidepaaltjes eens afgemeten en ik hoorde haar al vanaf 60 meter afstand ademen. Echt niet goed.. Over een week is de hele kuur afgelopen, en zoals het er nu naar uitziet heeft ze hier alleen de eerste 20 dagen wat profijt van gehad.
Zodra ze me zag bij stal kwam ze meteen naar me toe gelopen. Ik vond dat ze onrustig was, gestressd. Ik ben even de wei ingelopen en heb lekker met haar staan kroelen. Ik wilde eigenlijk met Alanda gaan rijden, maar Zelano gaf heel duidelijk aan dat ze me nodig had, want ze bleef als het ware aan me plakken. Even mee naar binnen genomen om lekker te poetsen, vervolgens weer naar buiten. Al die tijd bleef ze maar aan me plakken en continu die vreselijke piepende ademhaling. Ik heb het de afgelopen dagen voor mezelf ontkend dat het weer erger werd, maar ik kon er nu echt niet meer om heen. Heb een behoorlijk potje staan janken daar op de wei. Wat dat betreft maar goed dat we lekker afgelegen staan.
Toen ik op een stoel naast de wei wilde gaan zitten, bleef Zelano maar voor de draad heen en weer lopen. Uiteindelijk heb ik de wei maar open gezet zodat ze bij mij kon komen staan. Ze kwam bijna op schoot zitten en bleef weer continu in mijn kielzog. En zo heb ik daar dan de hele middag gezeten met haar. Uiteindelijk kwam er een stalgenoot langs, en heb ik toch maar besloten om de veearts te bellen. Ik durf niet te wachten tot maandag, zeker niet met de voorspelde temperaturen.
De veearts komt morgenochtend en dan gaat ze noodgedwongen aan een kuur prednisolon. Voor mezelf heb ik opnieuw mijn grens gesteld en ik ga proberen me er aan te houden. Met de prednisolon móet ze in principe verbeteren. Verbeterd ze genoeg, dan ga ik toch nog met haar naar Den Hoek. Hopelijk is ze door de prednisolon dan ook fit genoeg om lang op de trailer te kunnen. Het kan me geen reet meer schelen, al ga ik er failliet aan, maar ik ben aan het einde van mijn latijn. Telkens weer die terugvallen.. Bij Den Hoek wil ik kijken welke prognose ze krijgt. Is er een reeële kans op beterschap, dan gaan we er voor. Is die er niet.. nou ja. Ik ga het ook niet typen. Als blijkt dat ze met de prednisolon ook niet voldoende verbeterd, dan ben ik bang dat we niet eens meer naar Den Hoek hoeven..

Ik zit er echt even doorheen nu. Ik moet er niet aan denken dat het nog niet eens zomer is, ze zit dus nog niet eens op haar hoogtepunt. Dit sloopt me echt en zo erg als het vandaag was.. ik wens het niet meer mee te maken. Ik kan het niet aan om mijn paard zo te zien en zeker met de gedachte dat dit voorlopig dus alleen nog maar erger gaat worden...