Ze denkt dat ze het wle af kan met supplementen tegen hoefbevangenheid en euchinea (dat ik dus ook zelf voor hem gekocht heb) en ze denkt dat hij nog gelukkig is.
Ze vind hem zo ontzettend braaf, zo lief momenteel. "Hij is zo braaf de laatste tijd, hij bokt helemaal niet meer". Maar hij is niet braaf en lief, hij voelt zich gewoon te beroert om een stap verkeert te zetten. Hij loopt te zoeken naar waar hij zijn achterbenen neer moet zetten en hij loopt heel wankel. Maar dat voelt ze niet eens met rijden.
Sorry dat ik even zo aan het gal spugen ben, maar ik ben het echt zat gewoon. Ik kan er niet tegen, hoewel ik probeer me voor te houden dat het haar paard is en dat zij zelf moet weten wat ze met hem doet. Maar dat lukt me natuurlijk niet. Soms moet ik het gewoon even spuien. Zeker nu ik zelf vind dat het punt bereikt is dat het niet meer kan. Nu is het voor mij de keus: of mediijnen of inslapen. Andere mogelijkheid is er niet meer voor mij. Maar dat wilz e dus ook niet.
En stoppen met hem, zodat ik het niet meer aan hoef te zien, is voor mij ook geen optie. Ik wil hem, na 8 jaar, niet in de steek laten en zeker nu niet. Bovendien zal ik hem gewoon steeds blijven zien omdat mijn andere verzorgpaard ook daar op de manege staat. Dus zal ik hem iedere keer met pijn in mijn hart zien en hij zal niet begrijpen waarom ik hem niet meer vertroetel. Dus ga ik gewoon met hem door, probeer ik het hem zo veel mogelijk naar zijn zin te maken.
Ik moet zeggen dat zo'n beetje iedereen het helemaal met me eens is, iedereen op de manege staat achter me en vind het heel fijn dat ik zo mijn best doe voor hem. Dat geeft weer een beetje moed, helpt me om hem er doorheen te helpen.
Ik probeer er maar gewoon voor hem te zijn, kom iedere dag even langs en neem iedere dag opnieuw een beetje afscheid van hem.

Het is een heel verhaal geworden. Bedankt voor het lezen.