3 jaar later en opeens moest ik na een gesprek over Hero weer aan dit topic denken. Misschien vinden jullie het leuk om een update te krijgen, jullie hebben zo ontzettend meegeleefd toen der tijd.
Eerst het goede nieuws. Hero doet het nog steeds. Ik heb hem op zijn 2e eindelijk naar de opfok kunnen brengen en daar is hij tot zijn 5e blijven staan, enkele maanden terug heb ik hem opgehaald. Pas geleden was ik bij de veearts en viel mijn oog op een artikel. Het bleek dat mijn veearts het al die tijd bij het rechte eind gehad heeft, de "varkens"bacterie waar ze het al van het begin af aan over had, maar wat niet kon omdat hij nooit met iets van varkens in aanraking is geweest. Heel lang is er gedacht dat deze bacterie via varkens werd overgebracht, maar dit is vorig jaar ontkracht. Het hoe of wat weten ze nog niet precies, maar het artikel leek wel over Hero geschreven. Hieruit bleek ook hoeveel geluk hij heeft gehad, lang niet alle veulens overleven dit. De paarden die het wel overleven houden er altijd in meer of mindere maten last van. En dat is in Hero zijn geval zeker waar, het is extreem lastig om hem op gewicht te houden, en hij is flink koliekgevoelig. Maar met de juiste behandeling lijkt het goed te gaan. Zo goed dat hij met inrijden iets brutaler is dan de bedoeling is... 
Na goed nieuws volgt in dit geval slecht nieuws. Vorig jaar ben ik met Tin naar de dierenarts gegaan omdat hij magerder werd, algeel niet goed in zijn vel zat en kreupel liep. Door de medische malle molen gehaald, maar nergens echt duidelijkheid. Ook de bloedonderzoeken waren in orde. Alleen zijn milt gaf iets afwijkende waarden, en omdat we toch zijn knie op de foto wilden hebben, hem onder narcose gebracht en zijn organen na laten kijken. Helaas kreeg ik bij het ophalen de meest rotte diagnose die er bestond, zijn nieren waren voor 3/4 buiten werking, vergrote slokdarm en een longontsteking. Ik moest hem medicijnen geven en hopen op het beste, ze konden niets voor hem betekenen. Dat beste heeft een week geduurd, exact een week na de uitslag ben ik met een doodzieke, gillende hond (en echt, dat geluid wens ik niemand toe) naar de dierenarts geracet. Op 4 juni 2016, 2 dagen voor zijn 5e verjaardag en een maand nadat ik de Schotse collie heb laten gaan, heb ik Tin moeten laten inslapen.
Ik ben hier nog steeds kapot van, mede omdat ik april dit jaar mijn laatste hondevriendje ben verloren aan epilepsie.
Wel heb ik een wolk van een dochter gekregen! Het lijkt mij een goed idee als die niet zoveel met dieren heeft, maar vrees er een beetje voor.