Geplaatst: 21-08-09 10:19 muiszje schreef:Ik geloof niet dat pepper van de 1 op de andere dag de sparkle verliest.. dat is juist het probleem. ALs ik zou weten dat ik op 1 dag zou kunnen zeggen: ok, pepper geeft aan.. dit doen we niet meer, dan zou ik niet bang zijn en dit moment afwachten. Maar pep heeft bloed,, heeft zóveel power dat ze die sparkle nooit gaat verliezen.. altijd door blijft lopen. Ze is letterlijk een doodloper.
Daarbij.. als ik dan opeens een beslissing moet nemen en de DA bel.. dan gaat het zó snel.. misschien ego,, maar ik wil toch minimaal 1 week volledig afscheid kunnen nemen en haar 7 dagen lang volproppen met bananen en slobbers..
Ik ga nu toch even reageren, straks lees ik verder. Was van plan om eerst het hele topic te lezen.
Ik heb mijn hond op 15 juli in laten slapen, met exact dezelfde overwegingen als jij (behalve dan dat er geen jonge hond als katalysator was).
Mijn hond was een Duitse Herder. Hij is altijd prachtig geweest, jong en sterk en mooi. En sterk was hij, in alle opzichten. De 'sparkle' zou ook bij hem nooit verdwijnen. Hij vocht voor wat hij waard was, zijn leven lang. En dat was veel. Hij was een sporter, een vechter, een kameraad. MIjn eeuwige gezelschapsheer. Ik had hem altijd bij me, waar ik heen ging, was hij. Mensen vinden het nu heel vreemd om mij zonder hem te zien, wij waren een twee-eenheid.
Maar mijn mooie man werd ouder, kreeg artrose. Maar hij bleef altijd jong, altijd die vechter, altijd speels, altijd sterk.
Begin dit jaar heb ik het geweten: dit wordt zijn laatste zomer. De herfst zou te zwaar voor hem worden, met die natheid en die kou. Hij kon vooral de natheid niet meer verdragen.
Hij heeft tot het laatst aan toe gesport, en gespeeld. Maar: eventuele medicijnen zouden vanaf juli langer tijd nodig hebben om in te werken dan dat mijn hond achteruitging. Toen heb ik de beslissing gemaakt, en mijn hond, de mooiste hond ooit, laten gaan. 2 weken voor zijn dood heb ik nog pakwerk met hem gedaan. En hij wilde nog altijd, nog altijd bijten, nog altijd op de dummy.
Ik heb hem het lijden willen besparen. En dat is exact wat ik gedaan heb. Want voor hem zou verder leven niet meer een waardig leven zijn. Mijn lieve mooie man was gesteld op zijn waardigheid. Hij was sterk en mooi, en zó wilde hij blijven. En zó is hij gebleven, voor altijd. Ik wilde het leven en het sterven voor hem waardig maken. Mijn hond verdiende geen lijden, verdiende geen egoïsme van mij. Immers is hij zelf nooit egoïstisch geweest. Hij heeft mij nooit verraden, ik kon dat bij hem ook niet.
Mijn hond zal altijd zijn prachtige zelf blijven, altijd mooi, jong en sterk. Hij is 12,5 geworden, maar heeft er nooit een dag ouder uitgezien als 7........ en ik? Ik ben trots. Trots dat ik zo een machtig dier mocht hebben, trots dat ik hem een waardig einde mocht geven.
Spijt heb ik niet, en steeds weer besef ik dat ik hier goed aan gedaan heb. Het was de juiste keuze. Het was niet te vroeg en niet te laat. Zijn laatste dag hebben we alles gedaan waar hij zo van hield. Toen is hij op mijn schoot, in mijn armen ingeslapen. Het huilen is nog niet voorbij, en ik zal nog wel vele tranen laten, en er zullen nog veel momenten zijn dat ik hem mis. Je kunt niet iemand die altijd bij je was, pijnloos laten gaan. Voor hém was het pijnloos, en dat is alles wat telt voor mij.
Wat ik wil zeggen: schuldgevoelens, en zeker wanneer ze terecht zijn, doen veel meer pijn dan gemis. Schaamte is veel pijnlijker dan trots.
Doe wat je moet doen, en wacht niet tot je eraan toe bent. Dat moment zal niet komen. Het gaat namelijk niet om jou.
Wees eerlijk, houd het waardig, en wees trots.
Wij kennen de pony alleen van het verhaal dat hier staat, en niet in het echt.