zorro schreef:Maar zullen jullie de rekening van een anders paard gaan betalen dan?
Stel: je bent alleen op stal. Een paard van een stalgenoot ligt vast met een been tussen de spijlen van de box. Zijn lichaam ligt raar, hij lijkt alsof het been gebroken is. Paard komt niet los, zweet, kreunt van de pijn. Je kan je stalgenoot niet bereiken en de stalbaas ook niet.
Alleen krijg je het paard niet los, sterker nog, door je getrek lijkt het dier alleen maar meer pijn te krijgen. Je belt je eigen dierenarts, dat is het enige nummer die hebt van een dierenarts in je telefoon. Je legt de situatie uit en hij komt gelukkig gelijk.
Ik zou hier al gestopt zijn, waarom een DA bellen als je niet eens weet of er een medisch probleem is? Voor hetzelfde geldt had het paard pijn doordat hij vast zat en was het nu volledig over. Dan had ik iemand dichterbij gebeld die kon helpen het paard los te krijgen, wie dan ook.
En ik zou een andere stal zoeken als mijn staleigenaar onbereikbaar was, dat ook.
Citaat:
Ondertussen blijf je bij het paard en probeer je het dier te kalmeren.
Als de dierenarts er is, weten jullie samen het dier los te krijgen . Het paard heeft nog steeds veel pijn en een vervelende schaafwond op zijn been die door het vele bewegen om los te komen erg vies is geworden. De dierenarts wil penicilline spuiten om infecties te voorkomen.
Nu alle stress wat onder controle lijkt te zijn probeer je de eigenaar van het paard nog eens te bellen en die neemt gelukkig op. Je legt kort de situatie uit, en geeft de telefoon aan je dierenarts zodat die kan vertellen wat het paard mankeert. Je hoort de dierenarts zeggen dat ze penicilline gaat spuiten tegen infectie van de wond en dat het paard pijn heeft.
Je hoort de eigenaar van het paard door de telefoon zeggen dat ze dat niet wil, en dat ze het allemaal overdreven vind. Je voelt je rot, want jij hebt net wel tijden bij een vastliggend paniekerig paard gezeten en dacht dat je goed handelde.
De dierenarts denkt dat het meer de schrik is, dat de eigenaar daarom zo reageert. Hij spuit alsnog penicilline, omdat hij niet de dag erna verwijten wil hebben omdat het paard met een flinke infectie staat. Hij heeft er immers voor geleerd, en ziet dat dit is wat hij het best kan doen.
Dus als eigenaar en betaler geef ik aan een behandeling niet te willen, maar de dierenarts denkt "ja, dat kan de eigenaar wel vinden, maar ik vind het wel nodig dus ik doe het toch"? Niet betalen zou dan wel het minste zijn dat ik zou doen. Ik zou woest zijn. Mijn insziens geeft een dierenarts aan wat de juiste behandeling is, maar beslis ik uiteindelijk of ik die behandeling ook daadwerkelijk wil bij mijn dier of niet. En niet de dierenarts die tegen een expliciete wens in gaat, omdat hij denkt voor mij in te vullen dat "het vast de schrik is en hij er voor geleerd heeft".
Citaat:
De dierenarts neemt afscheid van je, jij geeft het paard wat extra hooi voor de nacht en gaat met een rotgevoel naar huis. Je hebt je best gedaan, maar begint nu toch aan jezelf te twijfelen door de reactie van de eigenaar.
Als je de eigenaar later die week treft is ze woest op je, en krijg je de rekening van 195 euro in je hand gedrukt. Die mag jij betalen!
Doe je het niet, ben je je dierenarts kwijt, terwijl je daar op goede voet mee stond. Je voelt je dubbel rot, want de eigenaar blijkt daar ook al heen te hebben gebeld om daar haar woede te uiten.
En nu sta je daar, met de rekening in je hand.
Stel dat. Betalen jullie de rekening?
Nee dus. Ik zou woest zijn op die arts om tegen mijn wens in te behandelen. En hetbfeit dat een dierenarts een niet ernstige situatie gaat behandelen zonder toestemming van de eigenaar. Alleen voorrijkosten met een controle had ik prima betaald, hoewel ook met irritaties. Een behandeling van ernstige koliek ook. Maar in dit geval is de dierenarts zijn boekje te buiten gegaan. En i.m.o. Ook geen slachtoffer van de situatie.
Op stalgenootje zou ik niet woest zijn omdat er goede intenties waren maar ik zou wel een goed gesprek aan gaan over niet levensbedreigende situaties en op eigen houtje dierenarts bellen. Oh, en ik zou een gesprek aangaan met mijn stalhouder waarom deze niet bereikbaar is.
Waar leggen we de grens neer? Een omstander die ooit geleerd heeft dat een liggend paard koliek heeft en een dierenarts belt voor mijn soezende paard? Een paard dat kreupel op weiderust staat waar een bijdehandte stalgenoot van denkt dat er een dierenarts nodig is?
Als het niet levensbedreigend is bel je gewoon geen dierenarts voor andermans dier. Als iedere seconde telt is dat anders, maar anders is het aan een eigenaar om de keuze te maken.
Daarnaast heb ik geen goed woord over voor een dierenarts die tegen de wens van een eigenaar medicatie toedient. Gewoon nee.
Laatst bijgewerkt door secricible op 13-12-18 14:40, in het totaal 1 keer bewerkt
Geplaatst: 13-12-18 14:15 
Geen dierenarts meer gebeld, paard voelde zich weer prima. Het is ook niet meer gebeurd. Had de dierenarts geen spoedgeval gehad, dan was hij meteen naar mij toegekomen en had ik dus ook voor vrijwel niets een rekening kunnen overhandigen aan de eigenaresse. Ik weet dat zij er nooit moeilijk over zou doen, liever te snel bellen dan te laat. Maar dan had ik me wel vervelend gevoeld. Ik vind koliek ernstig en moet er niet aan denken dat het paard in mijn zorg was overleden, omdat ik nalatig was geweest. 
En de DA noemt het een schaafwond, dan neem ik aan dat het dus geschaafd is en geen diepe put tot op het bot. 
