Nadya schreef:Ik zal eerlijk zeggen, ik heb borderline en juist mijn paard helpt mij enorm met mijn wisselende buien, mijn woede jegens de wereld, mijn ongeduld en overgevoeligheid voor prikkels, mijn grenzen bewaken, enzovoort. Hij is echt mijn leermeester in mijn eigen mentale ellende.
Mijn stalbazin zei laatst 'jij hebt zo'n engelengeduld met paarden', maar zij weet niet dat ik een borderliner ben en dat mijn naasten weten hoe gecompliceerd mijn buien kunnen zijn.![]()
Mijn paard helpt mij enorm met deze stoornis, meer dan sommige mensen ooit zullen en kunnen beseffen.
In ruil daarvoor geef ik hem een fijn paardenleven en alle liefde, zorg en aandacht en ik voel dat we elkaar dankbaar zijn voor alles wat we elkaar geven....
Gaat misschien diep, maar zo ervaar ik het echt.
Ik heb zelf ook bordeline en dan nog een paar dingen.
Mijn pony is voor mij ook gelijk soort therapie.
Niet alleen mijn maatje maar ook iets om elke dag weer de streid aan te gaan.
Ik sta bij ons ook op stal met het engel geduld.
Nadya schreef:Bij sommige paarden kun je ook prima alleen een maatje zijn, hoor.![]()
Elk paard is anders namelijk. Het hangt ook van bv. de leeftijd af soms. Met mijn jonkie (hij is inmiddels 4 jaar) moest ik ook echt leren een leider te zijn, toen kwam daarbij de hechte vriendschap en ik vermoed dat als hij wat ouder en wat ervarener is, wij ook kunnen voldoen met voornamelijk de vriendschap. Dat denk ik echt......
Helaas krijg ik vaak ander dingen te horen dat je ook de leider moet zijn.
Maar ik heb hem nu al bijna 2,5 jaar hij is nu bijna 3,5 jaar.
Heb nog nooit geen problemen gehad met hem.
Alleen sommig als ze zien dat hij bv gaat zitten of wat dan ook zeggen ze van word een boos enz.
Maar dat wil ik helemaal niet.
Waarom moet ik kwaat worden als hij me probeer op te vrolijke of me dingt om we zelf eens te uiten.
.



, maar wil graag de mens plezier doen. De lieverd