Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
goldyc schreef:Ik geloof dat je jezelf misschien ook wat tijd moet geven. Ik heb zelf een 'kapot' paard staan (niet in dezelfde mate als Woods; demijne heeft een kapotte kogel rechtsachter en is dus eigenlijk op actief pensioen. Ze is pijnvrij en klinisch 100%). Het is nu ongeveer 2 jaar geleden dat ze mank viel. Ze was er toen 6,5. Ze bleek een barst in haar kogelgewricht te hebben, die om de een of andere vage reden niet meer geneest.
Maar na een periode rust, was ze klinisch wel weer 100%. Veel te goed om in te slapen, maar ook te slecht om iets anders mee te doen dan onbelast aan de hand wandelen. Nou ja, dat ze ging blijven op de een of andere manier, was zeker. Maar ik maakte me de eerste maanden altijd zo'n zorgen... Soms doet ze te wild op de weide en dan kreupelt ze wel eens een dag een beetje. En meestal is dat dan eerder omwille van de een of andere foute beweging/misstap en niet omwille van haar kogel. Maar toch was ik dan, in het begin, steeds in alle staten, want, de dag dat ze niet meer pijnvrij is, is het voorbij. Ik wil niet dat ze lijdt. Maar ze was dan alsnog haar vrolijke zelve en twee dagen later liep ze weer goed. En na verloop van tijd kreeg ik een paard dat echt strontvervelend werd omdat ze zich verveelde, dus dan ben ik eens wat basis grondwerk gaan opnemen. Zonder verwachtingen, meer bezigheidstherapie, zeg maar. En ik was zo bang dat ik haar ging forceren, of dat ze zich pijn ging doen, of... Als ik haar door de weide zag crossen, dacht ik idd ook vaak 'daar zie je niks aan' (en dat zie je nog steeds niet, trouwens), maar toch was ik altijd bang dat ze niet comfortabel was, dat ze toch pijn had en ik het gewoon niet zag,...
Maar weet je, ik denk dat ook dat wel slijt. Nou ja, ik heb nog steeds een kneusje van een paard. Maar ik maak me niet meer voortdurend zorgen, ik ga ervan uit dat ik het wel zal merken als het klaar is. Ik denk, als ik met haar werk, ook niet meer voortdurend 'oh jee haar been...!' Vorige week heb ik haar laten vrijspringen, tot 60 cm, dat zou ik een jaar terug nooit gedurfd hebben omwille van haar been. Maar ze wapperde erover alsof het 20 cm was, en het mooie was dat ze vervolgens uit eigen beweging omkeerde en er in de andere richting over sprong (en dat verschillende keren na elkaar). Het was duidelijk niet te zwaar voor haar, en ik had me duidelijk geen zorgen moeten maken. Je geeft zelf aan dat Woods het in de winter sowieso al lastiger heeft, dat hij dan knarst, en dat hij dat in de zomer niet doet. Het is nu natuurlijk winter, dus het feit dat hij zo vrolijk is ondanks de temperaturen, lijkt me een goed teken. Daarnaast heeft hij natuurlijk KS, en eerlijk gezegd, ik voel met dit stormweer ook weer exact waar ik mijn vinger een tijd terug gebroken heb. Dit weer is echt slecht voor alles dat met gewrichten te maken heeft, zeg maar.
Ik begrijp volledig dat je je nu vooral zorgen maakt om hem, dat het toch niet goed is, dat hij toch oncomfortabel is, etc, maar ik denk dat dat er een beetje bij hoort. Je hebt onlangs te horen gekregen dat je paard 'stuk' is en met momenten echt wel last heeft (bv, als je erop gaat zitten). Het is een soort van je kindje, je maakt je er zorgen om. Maar ik denk dat het ook een kwestie van 'wennen' is... Geef jezelf ook wat tijd, oke?Ik weet nog heel goed hoe moedeloos ik ervan werd. En toen zei de dierenarts dat ik haar, voor haar eigen welzijn, beter ca. een uur per dag kon laten stappen, want na al die verplichte rust was ze erg slap en stijf geworden. We hadden geen stapmolen en van stal verhuizen enkel en alleen voor zoiets is niet in me op gekomen, dus ik ben met haar gaan wandelen, en in het begin ging dat voor geen meter, maar al snel vonden we dat samen leuk. Het zal een tijd duren, maar ik ben er zeker van dat jij en Woods er op de een of andere manier ook wel uitkomen. En als het echt niet gaat, kan je hem alsnog op pensioen zetten, natuurlijk, voor sommige paarden is dat nou eenmaal de beste oplossing.
Vergeet ook niet dat winter gewoon altijd een erg vervelende paardenperiode is, he. In de zomer is alles mooier..
Wat voor jezelf misschien ook een optie zou zijn, is een bijrijdpaard zoeken waar het mee klikt. Dan kan je voor je wel gaan rijden, maar zit je niet meteen met eventuele medische issues, of andere zorgen die wel bij een eigen paard komen kijken. Ik ben zelf een bijrijdpaard gaan zoeken omdat ik vanwege een chronisch issue in beweging moet blijven. Ik had (en heb) niet de mogelijkheid om 2 paarden zelf te onderhouden, maar op deze manier kon ik en rijden op een paard dat ik oprecht tof vindt, en mijn eigen kneusje houden. Het gekke is dat nu mijn bijrijdpaard erger in de lappenmand ligt dan mijn paardje, en dat die sinds 3 maand weer onder het zadel loopt. Heel voorzichtig op stapwandeling, maar toch... De dierenarts heeft ons afgelopen zomer, tegen alle verwachtingen in, onverwacht groen licht gegeven toen hij voor iets heel anders langs moest komen. Ik had het hem ook niet gevraagd oid, want ik was er helemaal van overtuigd dat ik er nooit meer op zou kruipen. Hij kwam er zelf mee. Wonderen zijn de wereld nog niet uit, geloof ik. Ik zeg niet dat je dat met Woods zal overkomen, de kans dat zoiets gebeurd is sowieso klein, en niemand kan in de toekomst kijken. Maar ik denk ook dat je, op dit moment, gewoon nog geen overhaaste beslissingen hoeft te nemen. Hij vermaakt zich goed op de weide; je hoeft nu niet te beslissen of je hem op pensioen gaat zetten, of dat je gaat proberen om, ik weet niet, aan de hand te gaan wandelen met hem oid. Je hebt tijd
Gini schreef:Ik probeer echt mijn woorden te wikken en te wegen, neetoch, ik wil je echt niet voor de kop stoten of nog dieper duwen dan je al zit. Ik zeg ook nergens dat je "iets niet goed doet". Ik wil enkel zeggen dat dit geen zorgeloos rijpaard gaat worden.
Daar kan je ofwel vrede mee nemen, beseffen dat je een heel grote hond hebt en alsnog plezier proberen te halen uit dingen die je wel kunt (grondwerk? werken aan de hand?)
Ofwel is deze zorg echt niet wat je wilt en maak je de keuze om het paard toch terug naar de eigenaar te doen.
Maar de zorg blijven dragen terwijl je er geen vrede mee kan hebben dat je het rijden en het plezier moet opgeven en zo jezelf mentaal en fysiek naar de bodem jagen, daar ben je toch niet bij gebaat?
Earth schreef:Weet je, ik vind inslapen helemaal nog niet zo gek hoor. Je hebt er zelf constant stress van, het paard heeft er geen voordeel of nadeel van dat hij er zo bij staat. Hij zal er niks van merken, jij wel. En dat is rust.
neetoch schreef:Earth schreef:Weet je, ik vind inslapen helemaal nog niet zo gek hoor. Je hebt er zelf constant stress van, het paard heeft er geen voordeel of nadeel van dat hij er zo bij staat. Hij zal er niks van merken, jij wel. En dat is rust.
Ik hoor je... Ik heb ook de mogelijkheid om die beslissing te nemen voor hem. En bij ieder ander was het mijn eigen advies geweest. En ik kan het niet, omdat hij het zo goed doet op pensioen en idd zoals hier al werd gezegd voor de tijd van het jaar.