Mijn ode aan Woods...

Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
Earth

Berichten: 10725
Geregistreerd: 09-04-20
Woonplaats: Ergens oost

Re: Mijn ode aan Woods...

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-11-20 12:31

Ik had je topic al eerder gelezen, maar nu wil ik toch even reageren. Ik vind het heel knap hoe je erin staat. Ik ben normaal nogal een schreeuwerd die zegt laat hem toch inslapen, maar in dit geval denk ik dat jij er heel goed zicht op heb wanneer dat van toepassing gaat zijn.

neetoch
Berichten: 1062
Geregistreerd: 16-06-19

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-20 16:23

Dank je Earth. Ik begrijp dat trouwens hoor, ik kan ook nogal snel denken of roeptoeteren dat inslapen de oplossing is. Maar ik gun hem oprecht nog een periode (hoe klein of hoe groot ook) van alleen maar genieten van zijn maatje, zonder die stress van wat gaan doen belast en onbelast.

En eerlijk gezegd betwijfel ik dat Gini, of ik dat van mij af kan laten glijden. Het rijden stelt niets voor bij mij hoor, maar het is wel waarvoor je je dit allemaal op je hals haalt tenslotte, voor mij is dat mijn ontspanning en dan kan ik de hele wereld weer aan. Ik huur het hier, maar heb 2 hc weiland, dus qua ruimte zou er makkelijk een rijpaard bij kunnen, maar kopen zit er niet meer in helaas.

neetoch
Berichten: 1062
Geregistreerd: 16-06-19

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-20 11:20

Geen idee of het nog gelezen wordt, maar ik blijf toch de behoefte houden om het van mij af te schrijven.

We zijn nu bijna 2 maanden verder en op een enkele slechte dag wat voornamelijk door de vele regen komt (Heeft Woods echt een pesthekel aan en staat dan zelfs met dekens op te sjagereinen en te knarsen), gaat hij eigenlijk heel erg goed, nu er niets meer met hem gedaan wordt.

En als ik hem dan zie donderjagen met zijn kleine grote vriendje, dan ziet zijn lopen er echt zo fantastisch uit dat ik zelf nog de neiging krijg om er een zadel op te gooien en de sterren van de hemel te gaan rijden met hem (bij wijze van natuurlijk, want ik ben dan de enige die sterretjes gaat zien vermoed ik }> ).

Maar ik heb er geen plezier meer in. De zorgen om hem zijn niet weg namelijk, want bij elke stap of knars verkeerd denk ik nog steeds: Daar gaan we... Het voelt nogal als een plicht en dat geeft ook een ontzettend schuldgevoel.

Ik ben nog steeds aan het worstelen met verschillende opties: Ik heb hem beloofd dat er nooit geen zadel meer opkomt. Maar dit betekent ook dat ik hem dus niet terug kan brengen naar eigenaar, want heel eerlijk als ik hem zo zie lopen, onbelast, kan ik het amper geloven nog steeds. Hij ziet er fantastisch uit, zo groot (is zomaar 5 cm gegroeid), volgroeid eindelijk qua lichaam, zo machtig en sterk en vooral goed in zijn koppie, hoe kan ik dan van een ander verwachten dat ze dat ook niet doen. Ik denk dus ook dat hij dit nog jaren gaat volhouden met gemak.

En dat maakt het er voor mij ook niet echt makkelijk op; Want inslapen kan ik dus niet, als hij zich nog zo goed voelt. Ik ben idd aan het kijken voor de optie om ipv het huidige maatje te kijken naar een rijpaard erbij. (Dit zou voor mij het plezier terug geven, maar ook lichamelijk beter zijn, ik merk nu na 2 mnd niets doen eigenlijk alleen maar achteruit gang bij mijzelf in mijn lichaam en niet in Woods, haha). Maar ook daar ben ik nog niet helemaal uit, ook geen idee of er iets op mijn pad komt wat klikt natuurlijk.
Ik neig toch ook nog steeds naar als het rijpaard erbij niet gaat lukken om er toch helemaal mee te stoppen en Woods inderdaad ergens op pensioen te gaan zetten. Het scheelt mij gewoon de helft op maandbasis en als ik er helemaal geen plezier meer in terug ga krijgen is dat wellicht toch een optie...

Ik weet het dus allemaal nog niet. Moet wel zeggen dat ik mij erg eenzaam voel.

geerke

Berichten: 31213
Geregistreerd: 06-09-07

Re: Mijn ode aan Woods...

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 12:09

Fijn dat hij redelijk gaat! Je wilt weer rijden begrijp ik? Omdat dat beter voor je lijf is?
Een erbij kost weer een smak geld,maar goed,ik kan niet in je portemonee kijken natuurlijk :D
Om in te slapen is hij nog te goed en om er op te zitten te slecht,tja...ik zou het niet weten.Er mee wandelen gaat ook niet?

kally
Berichten: 5435
Geregistreerd: 17-07-04
Woonplaats: Rotterdam

Re: Mijn ode aan Woods...

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 12:22

Moeilijk moeilijk dus, twijfeling van emoties en behoeftes...
Succes met het uitdenken wat je ermee kunt en kan!

Gini
Berichten: 18593
Geregistreerd: 18-10-06
Woonplaats: Belgje

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 12:25

Ik snap je moeilijke, onzekere gevoel, maar ik moet toegeven dat ik het ook moeilijk vind om troostende woorden te vinden.
Rijden is je hoofddoel en je neemt een paard over waar echt van alles mis aan is, ergens vind ik dat je het dan ook wel aan het paard "verplicht" bent om jouw eigen doelen en dromen opzij te zetten, althans met dit paard. Maar ik wil ook geen hork zijn, ik begrijp je verdriet, onzekerheid en twijfel.
Daarom vraag ik me af waar de vorige eigenaar, een Bokker, in dit verhaal zit? Als je leest dat de nieuwe eigenaar zoveel verdriet om jouw ex-paard heeft, dan wil je toch helpen? Is het niet door het dier terug te nemen, dan toch op zijn minst met het mee helpen zoeken naar een oplossing?

neetoch
Berichten: 1062
Geregistreerd: 16-06-19

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-20 12:48

Ik ben zelf chronisch ziek. En ja ik merk idd dat het helemaal niet meer kunnen rijden voor mij verslechtering geeft. Het is niet eens een hoofddoel echt want het rijden stelt niks voor. Ik kan het moeilijk uitleggen ook eigenlijk: het is meer dat nu ik niks meer doe gewoon merk dat ik het lichamelijk zwaarder krijg, zal vast ook een combi zijn met het geen plezier er meer uithalen en het alleen maar zorgen maken zijn.

En idd een grote erbij kost meer dan een kleintje die er nu bijstaat, dus daarom weet ik het ook niet, ik weet niets op het moment.

En volgens mij geef ik juist aan dat ik juist wel de zorg blijf dragen voor Woods, hoe dan ook, dus wat doe ik dan niet goed volgens jou Gini?
Woods is trouwens een "bruiklener". Officieel ben ik dus geen eigenaar.

goldyc

Berichten: 821
Geregistreerd: 31-10-20

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 12:58

Ik geloof dat je jezelf misschien ook wat tijd moet geven. Ik heb zelf een 'kapot' paard staan (niet in dezelfde mate als Woods; demijne heeft een kapotte kogel rechtsachter en is dus eigenlijk op actief pensioen. Ze is pijnvrij en klinisch 100%). Het is nu ongeveer 2 jaar geleden dat ze mank viel. Ze was er toen 6,5. Ze bleek een barst in haar kogelgewricht te hebben, die om de een of andere vage reden niet meer geneest.

Maar na een periode rust, was ze klinisch wel weer 100%. Veel te goed om in te slapen, maar ook te slecht om iets anders mee te doen dan onbelast aan de hand wandelen. Nou ja, dat ze ging blijven op de een of andere manier, was zeker. Maar ik maakte me de eerste maanden altijd zo'n zorgen... Soms doet ze te wild op de weide en dan kreupelt ze wel eens een dag een beetje. En meestal is dat dan eerder omwille van de een of andere foute beweging/misstap en niet omwille van haar kogel. Maar toch was ik dan, in het begin, steeds in alle staten, want, de dag dat ze niet meer pijnvrij is, is het voorbij. Ik wil niet dat ze lijdt. Maar ze was dan alsnog haar vrolijke zelve en twee dagen later liep ze weer goed. En na verloop van tijd kreeg ik een paard dat echt strontvervelend werd omdat ze zich verveelde, dus dan ben ik eens wat basis grondwerk gaan opnemen. Zonder verwachtingen, meer bezigheidstherapie, zeg maar. En ik was zo bang dat ik haar ging forceren, of dat ze zich pijn ging doen, of... Als ik haar door de weide zag crossen, dacht ik idd ook vaak 'daar zie je niks aan' (en dat zie je nog steeds niet, trouwens), maar toch was ik altijd bang dat ze niet comfortabel was, dat ze toch pijn had en ik het gewoon niet zag,...

Maar weet je, ik denk dat ook dat wel slijt. Nou ja, ik heb nog steeds een kneusje van een paard. Maar ik maak me niet meer voortdurend zorgen, ik ga ervan uit dat ik het wel zal merken als het klaar is. Ik denk, als ik met haar werk, ook niet meer voortdurend 'oh jee haar been...!' Vorige week heb ik haar laten vrijspringen, tot 60 cm, dat zou ik een jaar terug nooit gedurfd hebben omwille van haar been. Maar ze wapperde erover alsof het 20 cm was, en het mooie was dat ze vervolgens uit eigen beweging omkeerde en er in de andere richting over sprong (en dat verschillende keren na elkaar). Het was duidelijk niet te zwaar voor haar, en ik had me duidelijk geen zorgen moeten maken. Je geeft zelf aan dat Woods het in de winter sowieso al lastiger heeft, dat hij dan knarst, en dat hij dat in de zomer niet doet. Het is nu natuurlijk winter, dus het feit dat hij zo vrolijk is ondanks de temperaturen, lijkt me een goed teken. Daarnaast heeft hij natuurlijk KS, en eerlijk gezegd, ik voel met dit stormweer ook weer exact waar ik mijn vinger een tijd terug gebroken heb. Dit weer is echt slecht voor alles dat met gewrichten te maken heeft, zeg maar.

Ik begrijp volledig dat je je nu vooral zorgen maakt om hem, dat het toch niet goed is, dat hij toch oncomfortabel is, etc, maar ik denk dat dat er een beetje bij hoort. Je hebt onlangs te horen gekregen dat je paard 'stuk' is en met momenten echt wel last heeft (bv, als je erop gaat zitten). Het is een soort van je kindje, je maakt je er zorgen om. Maar ik denk dat het ook een kwestie van 'wennen' is... Geef jezelf ook wat tijd, oke? :(:) Ik weet nog heel goed hoe moedeloos ik ervan werd. En toen zei de dierenarts dat ik haar, voor haar eigen welzijn, beter ca. een uur per dag kon laten stappen, want na al die verplichte rust was ze erg slap en stijf geworden. We hadden geen stapmolen en van stal verhuizen enkel en alleen voor zoiets is niet in me op gekomen, dus ik ben met haar gaan wandelen, en in het begin ging dat voor geen meter, maar al snel vonden we dat samen leuk. Het zal een tijd duren, maar ik ben er zeker van dat jij en Woods er op de een of andere manier ook wel uitkomen. En als het echt niet gaat, kan je hem alsnog op pensioen zetten, natuurlijk, voor sommige paarden is dat nou eenmaal de beste oplossing.

Vergeet ook niet dat winter gewoon altijd een erg vervelende paardenperiode is, he. In de zomer is alles mooier..
Wat voor jezelf misschien ook een optie zou zijn, is een bijrijdpaard zoeken waar het mee klikt. Dan kan je voor je wel gaan rijden, maar zit je niet meteen met eventuele medische issues, of andere zorgen die wel bij een eigen paard komen kijken. Ik ben zelf een bijrijdpaard gaan zoeken omdat ik vanwege een chronisch issue in beweging moet blijven. Ik had (en heb) niet de mogelijkheid om 2 paarden zelf te onderhouden, maar op deze manier kon ik en rijden op een paard dat ik oprecht tof vindt, en mijn eigen kneusje houden. Het gekke is dat nu mijn bijrijdpaard erger in de lappenmand ligt dan mijn paardje, en dat die sinds 3 maand weer onder het zadel loopt. Heel voorzichtig op stapwandeling, maar toch... De dierenarts heeft ons afgelopen zomer, tegen alle verwachtingen in, onverwacht groen licht gegeven toen hij voor iets heel anders langs moest komen. Ik had het hem ook niet gevraagd oid, want ik was er helemaal van overtuigd dat ik er nooit meer op zou kruipen. Hij kwam er zelf mee. Wonderen zijn de wereld nog niet uit, geloof ik. Ik zeg niet dat je dat met Woods zal overkomen, de kans dat zoiets gebeurd is sowieso klein, en niemand kan in de toekomst kijken. Maar ik denk ook dat je, op dit moment, gewoon nog geen overhaaste beslissingen hoeft te nemen. Hij vermaakt zich goed op de weide; je hoeft nu niet te beslissen of je hem op pensioen gaat zetten, of dat je gaat proberen om, ik weet niet, aan de hand te gaan wandelen met hem oid. Je hebt tijd :(:)

Gini
Berichten: 18593
Geregistreerd: 18-10-06
Woonplaats: Belgje

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 13:05

Ik probeer echt mijn woorden te wikken en te wegen, neetoch, ik wil je echt niet voor de kop stoten of nog dieper duwen dan je al zit. Ik zeg ook nergens dat je "iets niet goed doet". Ik wil enkel zeggen dat dit geen zorgeloos rijpaard gaat worden.
Daar kan je ofwel vrede mee nemen, beseffen dat je een heel grote hond hebt en alsnog plezier proberen te halen uit dingen die je wel kunt (grondwerk? werken aan de hand?)
Ofwel is deze zorg echt niet wat je wilt en maak je de keuze om het paard toch terug naar de eigenaar te doen.

Maar de zorg blijven dragen terwijl je er geen vrede mee kan hebben dat je het rijden en het plezier moet opgeven en zo jezelf mentaal en fysiek naar de bodem jagen, daar ben je toch niet bij gebaat?

neetoch
Berichten: 1062
Geregistreerd: 16-06-19

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-20 13:17

goldyc schreef:
Ik geloof dat je jezelf misschien ook wat tijd moet geven. Ik heb zelf een 'kapot' paard staan (niet in dezelfde mate als Woods; demijne heeft een kapotte kogel rechtsachter en is dus eigenlijk op actief pensioen. Ze is pijnvrij en klinisch 100%). Het is nu ongeveer 2 jaar geleden dat ze mank viel. Ze was er toen 6,5. Ze bleek een barst in haar kogelgewricht te hebben, die om de een of andere vage reden niet meer geneest.

Maar na een periode rust, was ze klinisch wel weer 100%. Veel te goed om in te slapen, maar ook te slecht om iets anders mee te doen dan onbelast aan de hand wandelen. Nou ja, dat ze ging blijven op de een of andere manier, was zeker. Maar ik maakte me de eerste maanden altijd zo'n zorgen... Soms doet ze te wild op de weide en dan kreupelt ze wel eens een dag een beetje. En meestal is dat dan eerder omwille van de een of andere foute beweging/misstap en niet omwille van haar kogel. Maar toch was ik dan, in het begin, steeds in alle staten, want, de dag dat ze niet meer pijnvrij is, is het voorbij. Ik wil niet dat ze lijdt. Maar ze was dan alsnog haar vrolijke zelve en twee dagen later liep ze weer goed. En na verloop van tijd kreeg ik een paard dat echt strontvervelend werd omdat ze zich verveelde, dus dan ben ik eens wat basis grondwerk gaan opnemen. Zonder verwachtingen, meer bezigheidstherapie, zeg maar. En ik was zo bang dat ik haar ging forceren, of dat ze zich pijn ging doen, of... Als ik haar door de weide zag crossen, dacht ik idd ook vaak 'daar zie je niks aan' (en dat zie je nog steeds niet, trouwens), maar toch was ik altijd bang dat ze niet comfortabel was, dat ze toch pijn had en ik het gewoon niet zag,...

Maar weet je, ik denk dat ook dat wel slijt. Nou ja, ik heb nog steeds een kneusje van een paard. Maar ik maak me niet meer voortdurend zorgen, ik ga ervan uit dat ik het wel zal merken als het klaar is. Ik denk, als ik met haar werk, ook niet meer voortdurend 'oh jee haar been...!' Vorige week heb ik haar laten vrijspringen, tot 60 cm, dat zou ik een jaar terug nooit gedurfd hebben omwille van haar been. Maar ze wapperde erover alsof het 20 cm was, en het mooie was dat ze vervolgens uit eigen beweging omkeerde en er in de andere richting over sprong (en dat verschillende keren na elkaar). Het was duidelijk niet te zwaar voor haar, en ik had me duidelijk geen zorgen moeten maken. Je geeft zelf aan dat Woods het in de winter sowieso al lastiger heeft, dat hij dan knarst, en dat hij dat in de zomer niet doet. Het is nu natuurlijk winter, dus het feit dat hij zo vrolijk is ondanks de temperaturen, lijkt me een goed teken. Daarnaast heeft hij natuurlijk KS, en eerlijk gezegd, ik voel met dit stormweer ook weer exact waar ik mijn vinger een tijd terug gebroken heb. Dit weer is echt slecht voor alles dat met gewrichten te maken heeft, zeg maar.

Ik begrijp volledig dat je je nu vooral zorgen maakt om hem, dat het toch niet goed is, dat hij toch oncomfortabel is, etc, maar ik denk dat dat er een beetje bij hoort. Je hebt onlangs te horen gekregen dat je paard 'stuk' is en met momenten echt wel last heeft (bv, als je erop gaat zitten). Het is een soort van je kindje, je maakt je er zorgen om. Maar ik denk dat het ook een kwestie van 'wennen' is... Geef jezelf ook wat tijd, oke? :(:) Ik weet nog heel goed hoe moedeloos ik ervan werd. En toen zei de dierenarts dat ik haar, voor haar eigen welzijn, beter ca. een uur per dag kon laten stappen, want na al die verplichte rust was ze erg slap en stijf geworden. We hadden geen stapmolen en van stal verhuizen enkel en alleen voor zoiets is niet in me op gekomen, dus ik ben met haar gaan wandelen, en in het begin ging dat voor geen meter, maar al snel vonden we dat samen leuk. Het zal een tijd duren, maar ik ben er zeker van dat jij en Woods er op de een of andere manier ook wel uitkomen. En als het echt niet gaat, kan je hem alsnog op pensioen zetten, natuurlijk, voor sommige paarden is dat nou eenmaal de beste oplossing.

Vergeet ook niet dat winter gewoon altijd een erg vervelende paardenperiode is, he. In de zomer is alles mooier..
Wat voor jezelf misschien ook een optie zou zijn, is een bijrijdpaard zoeken waar het mee klikt. Dan kan je voor je wel gaan rijden, maar zit je niet meteen met eventuele medische issues, of andere zorgen die wel bij een eigen paard komen kijken. Ik ben zelf een bijrijdpaard gaan zoeken omdat ik vanwege een chronisch issue in beweging moet blijven. Ik had (en heb) niet de mogelijkheid om 2 paarden zelf te onderhouden, maar op deze manier kon ik en rijden op een paard dat ik oprecht tof vindt, en mijn eigen kneusje houden. Het gekke is dat nu mijn bijrijdpaard erger in de lappenmand ligt dan mijn paardje, en dat die sinds 3 maand weer onder het zadel loopt. Heel voorzichtig op stapwandeling, maar toch... De dierenarts heeft ons afgelopen zomer, tegen alle verwachtingen in, onverwacht groen licht gegeven toen hij voor iets heel anders langs moest komen. Ik had het hem ook niet gevraagd oid, want ik was er helemaal van overtuigd dat ik er nooit meer op zou kruipen. Hij kwam er zelf mee. Wonderen zijn de wereld nog niet uit, geloof ik. Ik zeg niet dat je dat met Woods zal overkomen, de kans dat zoiets gebeurd is sowieso klein, en niemand kan in de toekomst kijken. Maar ik denk ook dat je, op dit moment, gewoon nog geen overhaaste beslissingen hoeft te nemen. Hij vermaakt zich goed op de weide; je hoeft nu niet te beslissen of je hem op pensioen gaat zetten, of dat je gaat proberen om, ik weet niet, aan de hand te gaan wandelen met hem oid. Je hebt tijd :(:)



Weet je... dank je wel uit de grond van mijn hart! Dit is gewoon exact hoe dat ik mij idd voel, elke stap verkeerd en mijn hart slaat een slag over, omdat hij het nu dus zo goed doet met niks doen, durf ik helemaal niets meer met hem idd. Het is voor mij ook heel duidelijk: pijnvrij en gelukkig en ik blijf dit doen voor hem, maar ik ga uiteraard niet meer dokteren of dure medice dingen nog uitvoeren, maar die angst dat dit gebeurd en ik hem moet laten hemelen is heel groot en maakt het er dus niet leuk op. Heel fijn dat je de moeite hebt willen nemen voor je uitgebreide bericht, echt een fijn gevoel dat je begrijpt hoe en wat met mijn emoties. En stiekem is dat nog best een goede tip ook, een bijrijdpaard zoeken, daar heb ik geen moment aan gedacht door mijn mankementen vooral.
Laatst bijgewerkt door neetoch op 27-12-20 13:29, in het totaal 1 keer bewerkt

neetoch
Berichten: 1062
Geregistreerd: 16-06-19

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-20 13:28

Gini schreef:
Ik probeer echt mijn woorden te wikken en te wegen, neetoch, ik wil je echt niet voor de kop stoten of nog dieper duwen dan je al zit. Ik zeg ook nergens dat je "iets niet goed doet". Ik wil enkel zeggen dat dit geen zorgeloos rijpaard gaat worden.
Daar kan je ofwel vrede mee nemen, beseffen dat je een heel grote hond hebt en alsnog plezier proberen te halen uit dingen die je wel kunt (grondwerk? werken aan de hand?)
Ofwel is deze zorg echt niet wat je wilt en maak je de keuze om het paard toch terug naar de eigenaar te doen.

Maar de zorg blijven dragen terwijl je er geen vrede mee kan hebben dat je het rijden en het plezier moet opgeven en zo jezelf mentaal en fysiek naar de bodem jagen, daar ben je toch niet bij gebaat?


Ik heb het al opgegeven, dus dat is niet eens een issue meer. Ik heb er wat Woods betreft zeker vrede mee, ik heb hem niet voor niets beloofd dat er geen zadel meer opkomt en dus zal ik daar voor moeten zorgen hoe dan ook. Maar ik begrijp je wel hoor. Daarom ook die gedachte van hem ergens op pensioen zetten als ik het niet meer kan vinden of terug krijg het plezier.

Earth

Berichten: 10725
Geregistreerd: 09-04-20
Woonplaats: Ergens oost

Re: Mijn ode aan Woods...

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 13:39

Weet je, ik vind inslapen helemaal nog niet zo gek hoor. Je hebt er zelf constant stress van, het paard heeft er geen voordeel of nadeel van dat hij er zo bij staat. Hij zal er niks van merken, jij wel. En dat is rust.

goldyc

Berichten: 821
Geregistreerd: 31-10-20

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 13:46

Ik was me aan het afvragen of mijne lang uitgevallen boekwerk wel relevant genoeg was om te posten, maar ik ben blij dat je er wat aan hebt :(:)

Ik denk dat je het zelf wel zal merken als Woods ooit klaar zou zijn voor 'meer'. Mijn paard werd, zoals ik zei, strontvervelend uit verveling na enkele maanden rust. Ze had vriendjes en onbeperkt hooi in slowfeeders en ik poetste haar bijna dagelijks, en we stapten wel vaak op het harde, maar dat is natuurlijk mentaal alles behalve moeilijk. Ze had blijkbaar niet genoeg uitdaging... En als je haar dan van de paddock/weide wou halen, begon ze als het ware 'tikkertje' te spelen met ons. En je zag gewoon dat ze er een echt spelletje van maakte. Het is nooit een paard geweest om zich niet te laten vangen, maar ik denk dat ze ons gewoon als speelkameraadjes begon te zien. En het was niet enkel bij mij, ook bij de pensioneigenaar, die haar eten gaf, en eigenlijk iedereen op stal... Toen heb ik haar los in de bak gezet, bak goed dicht gedaan, en 4 slalomkegels in de bak gezet. En geprobeerd om haar te laten slalommen door die kegels zonder dat ik haar aan een halster had oid. Ik was namelijk doodsbang dat ik haar ging overvragen, en op deze manier kon ze altijd 'weg' als het te moeilijk werd... Ze had ze maar een hele bak om weg te lopen van de opdracht. Maar dat deed ze niet en de dag nadien stond ze aan de draad op me te wachten met haar oortjes naar voren... Tja, ik geloof dat het duidelijk was. Ze heeft sindsdien ooit nooit meer tikkertje met ons gespeeld (terwijl ze wel gewoon heel vaak rent op de weide met haar vriendjes). Ik denk dus dat je het vanzelf wel te weten komt als Woods zijn pensioen maar saai begint te vinden... En misschien is dat morgen en misschien is dat nooit, maar ik denk dat hij het je wel op de een of andere manier zal aangeven als hij wat wilt doen.

Nou, je hebt maar één bijrijdpaard + eigenaar nodig waarmee het klikt, hoeveel mankementjes je zelf ook hebt.. . Als je actief gaat zoeken, kan het ook even duren voor je het 'juiste' bijrijdpaard tegenkomt, maar dat komt wel vanzelf met wat geduld. Het is gewoon even wachten tot er een passende advertentie verschijnt (en als je echt wilt, kan je natuurlijk zelf een advertentie schrijven). In mijn ervaring willen veel mensen vooral een betrouwbaar persoon die hun paard niet stuk rijdt, het lijkt me wel dat je daar zeker aan voldoet. ;)

@Earth, maar wil je een paard dat, voor zover je kan beoordelen, nog plezier heeft in het leven wel inslapen? Ik zou het zelf nooit over mijn hart krijgen. En ik zal ook geen rust hebben, want ik zal mijn hele leven het idee hebben dat ik een vreselijke beslissing gemaakt hebt, dat het paard nog niet klaar was, en dat ik een fout gemaakt heb. Maar ik kan wel begrijpen waarom je het zegt, want ik zou liever een paard laten inslapen, dan het risico lopen dat hij 'stuk' in de handel terecht komt. Wie weet wat er dan mee gebeurt.

neetoch
Berichten: 1062
Geregistreerd: 16-06-19

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-20 13:50

Earth schreef:
Weet je, ik vind inslapen helemaal nog niet zo gek hoor. Je hebt er zelf constant stress van, het paard heeft er geen voordeel of nadeel van dat hij er zo bij staat. Hij zal er niks van merken, jij wel. En dat is rust.


Ik hoor je... Ik heb ook de mogelijkheid om die beslissing te nemen voor hem. En bij ieder ander was het mijn eigen advies geweest. En ik kan het niet, omdat hij het zo goed doet op pensioen en idd zoals hier al werd gezegd voor de tijd van het jaar.

Earth

Berichten: 10725
Geregistreerd: 09-04-20
Woonplaats: Ergens oost

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 13:53

Ik denk niet in de vorm dat paarden perse plezier hebben in het leven. Dat is voor mij vermenselijken. Paarden hebben geen besef of ze een mooi leven hebben. Die leven met de dag, die gaan het je niet kwalijk nemen als je deze keuze maakt.

Gini
Berichten: 18593
Geregistreerd: 18-10-06
Woonplaats: Belgje

Re: Mijn ode aan Woods...

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 13:57

Het leven is geen lijden voor dit paard, dus inslapen is voorbarig. Ik denk dat TS hier ook geen rust of opluchting uit zal halen. Eerder een enorm schuldgevoel.

geerke

Berichten: 31213
Geregistreerd: 06-09-07

Re: Mijn ode aan Woods...

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 14:07

Tja...de dood is inderdaad voor het paard niet erg.Als het lijdt.
Maar wat zou ik er megaveel voor over hebben als mijn pablo,5 jaar geleden ingeslapen...zo goed was geweest als Woods.Maar dat is natuurlijk zeer persoonlijk.
Ik rij ook al jaren niet meer :D

neetoch
Berichten: 1062
Geregistreerd: 16-06-19

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-20 14:12

@goldyc.

Ik poets hem hooguit 2x per week op moment, meestal maar 1x, ligt ook aan het weer (buitenstallen, dus in de regen gaan staan wordt hem voor ons allebei niet, hahaha) en dat bevalt Woods blijkbaar ook prima, want hij is een stuk relaxter qua knarsen dan.
En ik vermoed ook dat hij dat wel gaat aangeven, tenminste dat hoop ik, want ik vind het soms nog steeds moeilijk om een ruin te lezen geloof ik (altijd merries gehad en die zijn zo lekker duidelijk dat het pijn kan doen soms :D )
De andere kant is dat ik oprecht denk dat ik een speciale band met hem heb, dat is toch altijd met de zorgenkindjes?
En dat is ook een dingetje; ik ben van er een dag taak aan hebben met liefde trouwens naar alleen nog maar buiten en binnen zetten en uitmesten gegaan zo ongeveer. Hij staat notabene aan huis en ik mis hem gewoon, klinkt dat heel raar?

Ik kan hem ook niet in laten slapen, want idd dat vergeef ik mijzelf nooit met hoe goed hij op het moment is.

goldyc

Berichten: 821
Geregistreerd: 31-10-20

Re: Mijn ode aan Woods...

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 15:04

Nee, dat is niet raar. Dat had ik ook. Het was alsof ik haar op een bepaalde manier kwijt was, terwijl ze er wel nog gewoon stond, en pijnvrij was, en voor zover ik kon beoordelen vrolijk. Maar ik denk dat het niet het paard zelf was dat ik miste - want ze stond er nog - maar al mijn dromen, doelen, wensen met haar. Want het was een rijpaard en ik zou nog met haar springles gaan volgen en in het bos gaan rijden etc. En dat zijn allemaal maar 'stomme' dingen, maar ze waren wel plotseling weg. En het was alsof ik iets kwijt was, ondanks het feit dat mijn paard er nog gewoon stond. Maar ook dat is gewoon gesleten. Het was alsof ik me er rationeel al had bij neergelegd - maar emotioneel op de een of andere manier nog niet, al dacht ik van wel. Ik ging trouwens deels ook dagelijks aan de gang met haar omdat ik haar indertijd nog moest stappen ^^

Earth

Berichten: 10725
Geregistreerd: 09-04-20
Woonplaats: Ergens oost

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-12-20 16:15

neetoch schreef:
Earth schreef:
Weet je, ik vind inslapen helemaal nog niet zo gek hoor. Je hebt er zelf constant stress van, het paard heeft er geen voordeel of nadeel van dat hij er zo bij staat. Hij zal er niks van merken, jij wel. En dat is rust.


Ik hoor je... Ik heb ook de mogelijkheid om die beslissing te nemen voor hem. En bij ieder ander was het mijn eigen advies geweest. En ik kan het niet, omdat hij het zo goed doet op pensioen en idd zoals hier al werd gezegd voor de tijd van het jaar.


Snap ik ook hoor, maar mocht je er aan denken, voel je dan niet schuldig :)

hahahatsjoe

Berichten: 2770
Geregistreerd: 01-05-12
Woonplaats: Friesland

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-08-24 11:40

Hoe gaat het nu ?