Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-09-20 00:59

Geplaatst: 12-09-20 00:59

Bij onze shet was het in middelmatig stadium. Ik kwam erachter omdat het leek of hij koliek had en we in Utrecht kwamen.
Daar dr Sloet gesproken die net bezig waren met onderzoeken en schrijven over EOTRH.

Me er iets meer in ingelezen en daarna veel mensen gesproken die voor de keus stonden of ook de keus al hadden gemaakt. Ook veel mensen gesproken die wel een paard kende met Eotrh.

Je schreef eerder dat de tanden los zitten, dus dat is wel een ver stadium. En het is bekend dat het echt heel pijnlijk is. Voor het gemak voor eigenaren hebben ze het over de wortel test, maar geloof me; Mijn andere ruin eet alles, al heeft hij 3 gebroken benen en stopt zijn hart.

Dat ze moeten blijven zitten om de kiezen te kunnen bekijken, behandelen, onderzoeken etc etc is echt hele grote onzin.
Onze shet heeft een klein mondje en een goede tandarts heeft ook daar de materialen voor. Hij gaat nog steeds elk jaar naar de tandarts. Vaker meestal, want we hebben meer oudjes en ik wacht meestal geen jaar.
De klem is voor paarden met snijtanden veel pijnlijker dan als ze eruit zijn. Toen het bij mn new forest net begon en nog niet zichtbaar was, was zelfs met sedatie de klem amper te doen voor hem.

Tanden trekken is echt peanuts voor ene paard. Daarna eten ze gewoon en ze zijn van hun pijn af.

Qua de rest; Zit er nog verschil in jaargetijde?

Ik heb ene hele stabiele kudde, dus toen mn ene ruin niet oke was, werd die niet uit de groep gegooid, was hij nog steeds relaxt etc.
Dat ze nog goed eten is niet echt een teken. Paarden blijven dat meestal het langst nog doen of iig proberen, omdat het gewoon levensbehoefte nr 1 is.

Maar ze moeten wel met de rest mee kunnen. Ze hoeven geen endurance te lopen, maar een stukje wegdraven, kort sprintje trekken is toch weleens noodzakelijk.

Verder mogen ze hier oud worden en kijk ik niet naar leeftijd. De oudste is 27 en eigenlijk het beste nog.

Mensen zeggen tegen mij over mn ruin altijd; je weet het wel als het echt zover is. NOu, NOT. Ik heb echt wel paarden laten gaan, vorig jaar en in 2017 nog de laatste 2. Maar voor deze meneer al 3x de veearts en Rendac gebeld, maar hij rent alweer een jaar vrolijk rond. Ondanks zijn luchtweg problemen. Hij is niet kreupel en wel echt heel vrolijk en actief.
Krijgt ook verder geen medicatie. Is 22.

Maar bij een dip dacht ik vaak; Ik kan hem net zo goed laten gaan, want voor hem is het inslapen niet anders vandaag of volgend jaar. Als de tandarts komt en hij krijgt sedatie is dat hetzelfde alleen nu wordt hij weer wakker en dan niet.
Laatst had de shet wat vage klachten en leek op koliek. Even leek hij het niet te redden, maar nacht bij gebleven en hij knapte goed op. Is weer compleet zichzelf. Hij is ong 25.

Die 2 stonden vroeger ook samen in een stal en zijn al zeker 17jr 24/7 samen. Heb toen wel gedacht; als de shet moet gaan, gaat de new forest ook. Die dag komt toch een keer en de stress van het verlies aandoen, doe ik dan niet.
Maar ze rennen nog samen rond. Zonder medicatie. Wel een supplementje nu beiden.

Maar ik hou mn hart vast voor mn merrie van 27 als ik er eentje eerder moet laten gaan.

**Geplaatst**: 12-09-20 01:19

Geplaatst: 12-09-20 01:19

Lieke schreef:
Wat de grens is, is soms heel moeilijk te bepalen. Zeker met klachten die niet doorslaggevend zijn. Onthou wel, je bent niet snel te vroeg met inslapen. Een paard leeft in het hier en nu, hij houdt zich niet bezig met wat er morgen komen gaat, hij heeft geen plannen, dromen en gedachten over de toekomst.

EORTH is echt heel naar voor een paard, hij staat nu al op pijnstillers, moet nog wel wat ingrepen ondergaan in de toekomst. Daar moet je ook over nadenken, weegt dat op tegen de perspectieven die hij nog heeft.

Je geeft ook aan dat hij veranderd is, dat kan pijn zijn, maar ook ouderdom. Dat is een vraag waar jijzelf het beste antwoord op kan geven, jij kent je paard het best. Maar misschien kan het geen kwaad om eens aan je stalgenoten te vragen hoe zij tegen je paard aankijken. Soms wordt je blind voor wat je niet wil zien.

Heel veel succes in ieder geval, het is niet makkelijk een beslissing te maken.

Ik ga mee met Lieke, een paard is niet bezig met morgen en heeft geen plannen en dromen. Een paard leeft in het nu. En als het nu pijnlijk is, gezien hij op Bute staat, kan dat een reden zijn dat hij in korte periode veranderd is.

Persoonlijk, ik heb het nu al meerdere keren meegemaakt. Een paard wat gezien de optelsom en de kwalen zelf aangaf dat het genoeg was. En dus ook ingeslapen is. Echt elke keer keek ik op een dag in de ogen en zag gewoon dat het paard het genoeg vond. Ik kan het ook niet verder verklaren, maar er was iets in die blik die mij zei het is genoeg.
En wat Lieke dus ook al schrijft, je bent eigenlijk nooit te vroeg bij een paard met pijn. Ik was elke keer op het randje voor mijn gevoel. Een paard is een meester in pijn verbergen. In het wild moeten ze ook wel, anders worden ze gepakt door een roofdier. Voor mij persoonlijk dus ook, als een paard niet meer pijnvrij (en zonder pijnstillers) rond kan lopen, is het tijd om afscheid te nemen.
Want waarom moet je het een paard aandoen om langer rond te lopen met pijn, of op een pijnstiller, dat is alleen maar omdat wij geen afscheid kunnen nemen. Pijnstillers zijn imo voor een korte periode te verantwoorden, helemaal Bute wat ook nog eens een aanslag op de maag is.
Plus dan idd wat voor toekomst perspectieven heeft het paard bij een evt operatie. Lees hoeveel langer zou hij daarmee krijgen? en wat voor kwaliteit van leven geeft dat. Als dat niet in verhouding staat is het voor mij ook einde verhaal. Dan doe ik zon operatie nl niet voor het paard, maar voor mij.

Ik heb er nu 2 die richting hoeveel kwaliteit van leven hebben ze nog gaan. De ene heeft ook artrose, is dampig en heeft ook problemen met de kiezen. Heeft jaren geleden een klap op dr kaak gehad waardoor er kiezen zijn gebroken en ontstoken. 1 is er al uit, maar als nr 2 moet denk ik niet dat dat nog gedaan word. En nr 2 is 34 jaar oud, heeft een slecht gebit als in bijna geen substantie meer. Gaat nu nog erg goed met Wiesencobs als vervanging van hooi. Maar die wil nog wel eens een slokdarmverstopping krijgen (hooiproppen die niet gewild ingeslikt worden. Hij spuugt ze normaal altijd uit.) En dus ook hier weer als er echt een keer een verstopping komt die we er niet uit kunnen krijgen, is het einde verhaal of als hij het niet meer red met zijn hooivervangers. Je kan het nl wel tot aan het gaatje willen rekken, maar zoals ik eerder al zei dat doe je niet voor het paard, dat doe je voor jezelf omdat je nog geen afscheid kan nemen. En echt ik heb in mijn paardeleven al teveel moeten laten inslapen, het is echt de meeste rottige/beroerde/verschrikkelijkste beslissing die je moet maken. Het gaat aan je hart en het neemt een stuk van je hart mee als ze gaan. Maar dan zet ik hoofd voor hart, hart wordt hoe dan ook wel gebroken, en doe wat het beste is voor het paard. En als dat inslapen is, laat ik ze gaan.

Heel veel sterkte met wat je ook gaat beslissen. Oja wat Lieke ook schrijft, vraag eens aan je stalgenoten hoe zij vinden dat je paard nu is. Zij kijken er anders naar dan jij.

**Geplaatst**: 12-09-20 07:41

Geplaatst: 12-09-20 07:41

Ik lees ook vooral dat jij het moeilijk vindt en je paard eigenlijk wel happy is.

Hoelang heb je 'm al? Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om te accepteren dat mijn pony oud is geworden, artrose heeft en echt meer opstart/hersteltijd nodig heeft en niet meer zo loopt als vroeger. Mijn dierenarts gaf toen de vergelijking met een opaatje achter de rollator, gaat allemaal niet zo snel en vloeiend, maar mijn opaatje is nog wel blij en dat het toch fijn is als je oud mag worden, met bepaalde kwaaltjes en gebreken die horen bij het ouder worden.

Probeer eens objectief naar je paard te kijken, zonder je emoties en angsten. Hoe gaat het nu en hoe voelt je paard zich nu?

Ups en downs horen er een beetje bij, maar ik schoot in de paniek modus bij een slechte dag en was daar heel erg mee bezig. Nu hou ik het bij in een schriftje (wat ik heb gedaan en hoe het ging, hoe m'n paard zich voelde) en bij een slechte dag zet ik een rode stip. Nu zie ik echt dat het meevalt en ook confronterend, want ik heb vaker een slechte dag dan hij :-P (ik maak me dan om iets kleins heel druk om de toekomst, terwijl het objectief gezien wel goed ging).

**Geplaatst**: 12-09-20 07:58

Re: Advies en ervaringen gevraagd: Wanneer neem je afscheid?

Geplaatst: 12-09-20 07:58

Voor mij persoonlijk is niet meer zonder pijnstillers kunnen de grens.
Een paard is een vluchtdier en last al zo weinig pijn zien, als er dan ook nog een vrij pittige pijnstiller in gaat (het is niet alsof je hem dagelijks een paracetamol geeft), die wanneer je die langdurig geeft, nare bijwerkingen als maagzweren kan geven, dan is dat voor mij een tijdelijke situatie. Als pijnstilling permanent nodig is, vind ik dat geen paardwaardige situatie meer.

Ik heb mijn senior (nu 32) vorig jaar februari bevangen gehad en heb 'm een tijdje op een heel lage dosering bute gehad, maar na 2-3 weken weer gestopt om te kijken hoe hij het deed zonder en dat ging toen weer goed. Sindsdien zijn we bijna 20 maanden verder waarin hij helemaal geen pijnstillers meer nodig heeft gehad. Als ik niet had kunnen stoppen met de bute, dan had ik toen een mooie dag uitgekozen om hem te laten gaan.
Ik weet dus echt hoe moeilijk het is, ik weet ook nog niet of mijn oudje deze winter gaat halen, ik leef bij de dag.

Je geeft aan dat je niet zeker weet wat de oorzaak van de verbetering is. In dat geval is het heel simpel, stop met de pijnstiller of bouw 'm af als je niet in 1x van 3 gram naar 0 wil en kijk wat er met je paard gebeurt.
Als die slechter wordt, kun je altijd meteen weer de dosering ophogen, dan weet je iig of hij nu ok is door de pijnstillers of uit zichzelf.

**Geplaatst**: 12-09-20 10:08

Re: Advies en ervaringen gevraagd: Wanneer neem je afscheid?

Geplaatst: 12-09-20 10:08

Dit is altijd een zeer moeilijk en persoonlijk besluit.

Ik had ook een paard met EOTRH, ook zijn kiezen gingen verkeerd staan hierdoor. Kreeg er artrose bij en was altijd al een zorgenkindje wat veel beweging moest hebben om geen koliek te krijgen. Hij stond ook op pijnstilling maar ik zag zijn uitdrukking en gedrag veranderen. Op het laatst wandelden we 2/3 x in de week alleen maar in het bos. Maar zelfs dat wilde hij op een gegeven moment niet meer. Vroeger schrok hij overal van..dat ging er ook helemaal uit. Lopen deed zeer, eten deed zeer...tijdens het eten begon hij te flemen van de pijn soms. En nog vond ik het zo moeilijk om deze beslissing te maken dat ik het aan de dierenarts gevraagd heb. Deze vond het geen paardwaardig leven meer, dat steuntje had ik nodig ookal was hij pas 17.

Dus ik zou het met je dierenarts overleggen als je twijfelt.

Ander paard wat ik dit jaar heb moeten laten gaan was altijd vrolijk en enorm levenslustig, maar kon zonder pijnstillers niet meer lopen door een botcyste in z'n ene achterbeen. Met pijnstilling was het soms ook strompelen maar paard was enorm hard voor zichzelf en bouwde snel adrenaline op waardoor hij overal doorheen liep. Die kreeg een peesblessure aan zijn andere achterbeen..toen "kon" het ook niet meer. Maar vond ik ook een vreselijk moeilijk besluit omdat dit paard echt wilde leven nog alleen het lijf kon niet meer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-20 12:53

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-20 12:53

Kijken wat hij doet zonder pijnstilling is het proberen waard. Want zonder dat en een uitgebreid onderzoek (foto’s en bloedonderzoek)bij de Lingehoeve weet ik inderdaad niks. Ik ga overleggen wat de juiste route is met de Lingehoeve. Zij kennen mijn paard ook al 24 jaar dus zij kunnen mij ook goed adviseren over wat voor hem het beste is.

Ik merk dat hij minder graag wil lopen. Hij heeft er gewoon geen zin (meer) in. In de bak vind ie niks aan en longeren hoeft van hem ook niet. Het bos nog wel maar ook niet meer als voorheen. Hij komt wel goed zn stal uit s ochtends. Niet extreem stijf oid. En hij is ook niet kreupel. Lekker grazen aan de hand wil ie wel graag. Eten vind ie sowieso heerlijk :-)

. Misschien is het ook tijd om te stoppen met rijden en longeren en is wandelen genoeg voor hem.

Zn snijtanden die hij nog heeft zitten er nog in, op advies van de Lingehoeve. Ik heb gevraagd of het niet beter is om ze eruit te halen maar zij vinden zn snijtanden daar nog te goed voor. Hij gebruikt ze ook nog dusdanig dat pijn niet aan de orde lijkt. En ze checken zn snijtanden op pijnprikkels. Daarnaast zijn er röntgenfoto’s gemaakt waarop de ernst van EOTHR heel goed te zien is. Ze laten ze niet voor niks zitten natuurlijk. En ze laten hem ook niet onnodig pijn lijden. Zij weten hoe naar EOTHR is.

Bedankt weer voor de reacties, zeker over de pijnstilling. Ik geef ze omdat ik het niet nodig vind dat hij (mischien) pijn heeft. Maar dat ik daarmee wellicht een grens overga, zo had ik het nog niet bekeken.

**Geplaatst**: 12-09-20 15:34

Re: Advies en ervaringen gevraagd: Wanneer neem je afscheid?

Geplaatst: 12-09-20 15:34

Ik zou dan zeker stoppen met longeren en rijden. En als je m dan toch naar de kliniek brengt voor onderzoek, zou ik eerder een kreupelheidsonderzoek laten doen dan foto's maken van de rug. Of allebei dan. Met de benen kun je dan bijv buigproef doen en als ie op een been reageert daar foto's van laten maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-20 15:52

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-20 15:52

De foto’s wil ik sowieso omdat hij een KS verleden heeft en hij die acute ataxie heeft gehad. Van zn benen verwacht ik eerlijk gezegd geen verrassingen maar daar kan de Lingehoeve natuurlijk anders over denken.

Stoppen met rijden lijkt me ook wel goed. Stoppen met beweging geven durf ik niet zo goed vanwege zijn KS verleden. Ben bang dat dat dan weer een probleem wordt als zn buik en rugspieren slap worden. Maar goed, misschien valt dat ook wel mee op de foto’s.

**Geplaatst**: 12-09-20 15:56

Geplaatst: 12-09-20 15:56

Gebruiker1 schreef:
De foto’s wil ik sowieso omdat hij een KS verleden heeft en hij die acute ataxie heeft gehad. Van zn benen verwacht ik eerlijk gezegd geen verrassingen maar daar kan de Lingehoeve natuurlijk anders over denken.

Stoppen met rijden lijkt me ook wel goed. Stoppen met beweging geven durf ik niet zo goed vanwege zijn KS verleden. Ben bang dat dat dan weer een probleem wordt als zn buik en rugspieren slap worden. Maar goed, misschien valt dat ook wel mee op de foto’s.

Je weet inderdaad pas of beweging wel of niet werkt als je weet hoe het lijf er van binnen uit ziet. En longeren ben ik niet zo fan van met paarden met mogelijk artrose. Dan zou ik eerder wat lange teugel werk gaan doen bijv, dan kun je nog mooi wat gymnastiseren zonder dat het hem teveel belast.

En een buigproef lijkt me sowieso wel goed om te doen.

**Geplaatst**: 12-09-20 16:17

Re: Advies en ervaringen gevraagd: Wanneer neem je afscheid?

Geplaatst: 12-09-20 16:17

In eens weet je het. Zo lang je twijfelt is de tijd nog niet gekomen. Mijn oudere merrie was 24 jaar en gaf gewoon op. Ze ging elke keer liggen en wilde niet meer zelf op staan. Ze ging dan staan omdat wij haar hielpen. En toen wist ik, ze heeft er genoeg van. Hoe pijn het mij ook deed, maar ik wist dat ik haar moest laten gaan.

**Geplaatst**: 12-09-20 17:11

Geplaatst: 12-09-20 17:11

Ken je de paardenpodcast van Rianne Dekker, Horse in Mind? Een ervan gaat over precies dit thema, en hoe grenzen voor het individuele dier verschillen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-20 17:18

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-20 17:18

Juut schreef:
Ken je de paardenpodcast van Rianne Dekker, Horse in Mind? Een ervan gaat over precies dit thema, en hoe grenzen voor het individuele dier verschillen.

Nee, die ga ik kijken, dankjewel!

**Geplaatst**: 13-09-20 09:05

Re: Advies en ervaringen gevraagd: Wanneer neem je afscheid?

Geplaatst: 13-09-20 09:05

Ik heb wel de ervaring dat ze ineens hard achteruit kunnen gaan zodra ze niet meer "werken". Als je hem in het bos dressuurmatig nog heel rustig goed zou kunnen houden voor z'n KS dan zou ik dat zo lang mogelijk proberen te doen.

Hij is nog niet kreupel dus dat is zeer gunstig, regelmatige lichte beweging is voor artrose ook heel goed om het niet erger te laten worden. Ondersteun je hem al met supplementen zoals glucosamine?

Weet je zeker dat hij geen pijn heeft met eten? volgens mijn DA is EOTRH echt een hele vervelende altijd aanwezige zenuwpijn. Bute is niet gezond om dat langere tijd te geven, als je dat kunt afbouwen zou het fijn zijn. Eventueel ondersteunen met natuurlijke pijnstilling zoals duivelsklauw, wilgentakken etc. kan helpen.

Het is goed om te overleggen met de Lingehoeve denk ik, zij zullen een beter zicht hebben op de situatie. Heel veel succes en sterkte.

**Geplaatst**: 13-09-20 09:14

Geplaatst: 13-09-20 09:14

Ik herken deze vraagstelling.
Hier een 24 jarig trekpaard. Wil niet meer galoppeeren. Een drafje soms nog maar door artrose in de achterbenen niet regelmatig meer. Ze gaat ng mee op stapritjes en is dan altijd erg actief en voorwaarts.
Onderkiezen en snijtanden zijn bijna weg. Ze heeft lichte cpl en dus zeker de (verbeende) artrose. En sinds laatste winter krijg ik ze niet mooi meer op gewicht ondanks bijvoeden met slobber en rijker hooi.

Algemeen is ze wat afgesloten,maar het is nooit een happy sunshine paard geweest,dus dat is ook iets...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-09-20 10:10

Geplaatst door de TopicStarter : 13-09-20 10:10

Even met screenshots, phone liep vast, kon nog net het bericht redden :-)

https://www.horseinmind.nl/waar-ligt-de-grens-paard-inslapen-rianne-dekker/

Afbeelding

**Geplaatst**: 13-09-20 10:19

Re: Advies en ervaringen gevraagd: Wanneer neem je afscheid?

Geplaatst: 13-09-20 10:19

**Geplaatst**: 13-09-20 11:33

Re: Advies en ervaringen gevraagd: Wanneer neem je afscheid?

Geplaatst: 13-09-20 11:33

Ik heb het idee, dat je de doorslag wil leggen bij de diagnose van de Lingehoeve, als bevestiging dat je de juiste keuze maakt. Heel begrijpelijk, maar eigenlijk onnodig. Het gaat om het beeld wat je paard geeft en of je hem inderdaad een paardwaardig bestaan kunt bieden.

Mijn merrie is 2 jaar geleden ingeslapen, had een immuungemedieerde ziekte en werd tijdens een onderdrukking dmv prednison hoefbevangen. Zij is opgenomen op Utrecht en daar is een "alternatieve" behandeling gestart. Ik wilde er alles aan gedaan hebben. Het heeft voor mij 1,5 week geduurd, voordat ik de beslissing inslapen heb kunnen maken. Dat was op het moment dat ze de pijnstiller af zouden gaan bouwen en ik haar daarna thuis verder kon behandelen. Ik kon haar geen paardwaardig bestaan meer kon bieden. Haar favoriete bezigheid lekker grazen op de wei, zat er niet meer in, ze mocht geen uv krijgen op 1 been, het was gewoon onmogelijk. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad, maar ik weet wel, dat dit het enige was, wat ik nog kon doen. Ik had er dan ook snel vrede mee, al hoewel het erg verdrietig was.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-09-20 11:52

Geplaatst door de TopicStarter : 13-09-20 11:52

Ik ben inderdaad wel zoekende naar bevestiging van de juiste keuze. Maar ik weet ook wel dat ikzelf uiteindelijk de knoop moet doorhakken. Wat is de grens? Maak ik me er niet te makkelijk vanaf? Heb ik alle opties gehad? Doe ik mijn paard er nog een plezier mee? Of doe ik hem juist tekort door de beslissingen die ik neem of niet neem? Dat soort vragen....

En die is dus voor iedereen anders, de grens wat je nog medisch doet voor je paard. De 1 vind het trekken van alle snijtanden acceptabel of geen enkel ‘probleem’. Ik heb daar heel veel moeite mee, de welbekende gevoelsmatige grens. Niet voor mezelf maar voor hem. Wat gaat dit met doen in de breedste zin van het woord ( zie ook mijn vorige bericht) En de ander vindt dus pijnstilling op dagelijkse basis de grens.

**Geplaatst**: 13-09-20 11:57

Geplaatst: 13-09-20 11:57

Gebruiker1, ik vind je een mooi mens, en heel integer. Je houdt van je paard, dat betekent dat je voelt en weet wanneer de tijd daar is om hem te laten gaan. Dat moment kan er opeens zijn, zo maar als je uit je bed komt. Ik weet zeker dat je het dan gaat regelen. Vertrouw dus op je zelf, je gaat allerlei onderzoeksuitslagen krijgen en dat kan je gaan helpen om het beeld wat er allemaal aan de hand is helder te krijgen, en tezamen met gedrag van je paard, zul je weten→ verstand en gevoel tezamen→ wanneer het zo ver is dat je hem moet laten gaan.
:knuffel:

Altijd ben ik bang gewezen voor dat moment en helaas twee keer mee moeten maken. Beide keren wist ik het 100% zeker, de een was 24 jaar en had een prachtig leven gehad, de ander was pas 7 jaar en de schok was enorm. Maar er was geen redden meer aan, helaas.

**Geplaatst**: 13-09-20 13:57

Geplaatst: 13-09-20 13:57

Tessebes schreef:
Ik heb het idee, dat je de doorslag wil leggen bij de diagnose van de Lingehoeve, als bevestiging dat je de juiste keuze maakt. Heel begrijpelijk, maar eigenlijk onnodig. Het gaat om het beeld wat je paard geeft en of je hem inderdaad een paardwaardig bestaan kunt bieden.

Mijn merrie is 2 jaar geleden ingeslapen, had een immuungemedieerde ziekte en werd tijdens een onderdrukking dmv prednison hoefbevangen. Zij is opgenomen op Utrecht en daar is een "alternatieve" behandeling gestart. Ik wilde er alles aan gedaan hebben. Het heeft voor mij 1,5 week geduurd, voordat ik de beslissing inslapen heb kunnen maken. Dat was op het moment dat ze de pijnstiller af zouden gaan bouwen en ik haar daarna thuis verder kon behandelen. Ik kon haar geen paardwaardig bestaan meer kon bieden. Haar favoriete bezigheid lekker grazen op de wei, zat er niet meer in, ze mocht geen uv krijgen op 1 been, het was gewoon onmogelijk. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad, maar ik weet wel, dat dit het enige was, wat ik nog kon doen. Ik had er dan ook snel vrede mee, al hoewel het erg verdrietig was.

Dat ben ik niet helemaal met je eens. Ik zie vaak genoeg dat eigenaren geen goed beeld meer hebben van de gezondheid van hun paard Soms is het heel waardevol om eens goed te kijken of het nog wel zo goed gaat. Misschien dat je dingen zelf niet goed ziet, omdat het sluimert. Ik ken TS niet, maar ik ken genoeg eigenaren die niet zien dat hun paard kreupel is, of niet zien dat hun paard niet happy is. Die niet door hebben dat het eigenlijk paardonwaardig is, maar omdat het langzaam gaat ga je sneller over de grens heen.
Dus ja, ik zou dat dus wel doen, en laat eens mensen mee kijken die je paard niet kennen, of er neutraal naar kijken.

**Geplaatst**: 13-09-20 14:32

Re: Advies en ervaringen gevraagd: Wanneer neem je afscheid?

Geplaatst: 13-09-20 14:32

Ja maar zo neutraal zijn zij niet en kunnen alsnog hoop geven, terwijl je het zelf genoeg vindt geweest. Ik heb bij mij op stal ook gezien dat bij een paard die zo goed als op was, alsnog een redelijk zware behandeling werd gedaan, voor nog een jaartje leven rekken.

**Geplaatst**: 13-09-20 14:36

Geplaatst: 13-09-20 14:36

Ik denk dat je om de EOTRH niet het meest druk moet maken. Dan zou ik echt kijken naar hoe erg je zijn andere kwalen laat meetellen en hoe erg hij daaronder lijdt.

Anders zou ik juist zo snel mogelijk zijn snijtanden laten verwijderen, dat scheelt een hoop pijn en veel paarden knappen daar duidelijk van op. Het verder moeten zonder snijtanden is echt geen probleem. Het tandvlees heelt snel en ze kunnen uiteindelijk ook weer gewoon grazen. Die van mij is er echt van opgeknapt nadat zijn snijtanden zijn verwijderd.

Mocht je meer willen weten over hoe dit is gegaan bij die van mij, mag je altijd een pb sturen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-09-20 15:10

Geplaatst door de TopicStarter : 13-09-20 15:10

Het probleem is dat zn kiezen ook geen heel lang leven meer hebben. Dus dan mist ie straks zn snijtanden en (een deel) van zn kiezen. Dat is toch vreselijk voor zo’n paard

Ik vind dat er best ‘makkelijk‘ over het trekken van snijtanden wordt gedacht. wat zijn jullie gedachten en ervaringen hiermee?:

Afbeelding

Zn snijtanden zijn er nog niet uit omdat dit nog niet nodig is. Aan de hand van röntgenfoto’s en klinisch beeld is dit besloten. Dit is dus geen beslissing die ik zelf genomen heb.

Laatst bijgewerkt door Gebruiker1 op 13-09-20 15:16, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-09-20 15:13

Geplaatst: 13-09-20 15:13

Maar toch kan dat heel lastig zijn of te laat. Zeker als je een paard langere tijd hebt of elke dag veel ziet, kan je beeld echt wel vertroebelen.

Maar daar tegenover ga ik ook niet meer klakkeloos van veeartsen uit.

Neem mijn ruin (22); Luchtwegproblemen en beginnend EOTRH. Oude blessures, maar loopt super laatste jaar. Veearts komt omdat hij hoestte. Longen waren slecht, moest maar laten inslapen. Komt een collega uit zelfde praktijk en we huren flexineb en het gaat goed.
Dat zegt niks over de toekomst. Halen we de tanden er nog uit? Niet iets waar ik tegenop zie, maar doe het ook niet als hij daarna nog maar een maand leeft bijv.

Hij rent vrolijk rond, is goed met de rest, dus wordt niet afgestoten, eet prima etc etc. Dat zouden tekenen kunnen zijn dat het goed gaat, maar tref je net die persoon die er anders tegenaan kijkt, zeggen ze; Een paard wil overleven en zal zo lang mogelijk doorgaan en niks tonen.

Op het moment dat ik het dan genoeg vind, ben ik dus eigenlijk sowieso te laat, want ik wacht op een teken dat het moet gebeuren. Daarvoor moet hij dus op enige manier gaan lijden.

Onze shet; 2015 alle snijtanden eruit en gaat prima. Sindsdien ook nu in totaal 5 kiezen kwijt. Ik hoor en lees veel vooroordelen, maar dat zijn het, niet meer en niet minder. Mensen projecteren hun eigen gevoel op het paard.
Onze shet eet hooi ( we hebben alleen hooi, nooit verpakt) kan goed grazen en krijgt zijn hapje eten gelijk met de rest en 1x extra.
Was laatst niet helemaal goed en vaag beeld, maar is helemaal zichzelf en goed opgeknapt. Rent weer mee ernaast, loopt hier op onze pp 24/7 met de rest en kan wel degelijk voor zichzelf op komen.

Om de mond te gebruiken als communicatie zijn tanden echt niet per se nodig.

Als je gaat zoeken op EOTRH zal je ook veel positieve verhalen tegenkomen.

Maar het moet het wel waard zijn. EOTRH doet echt pijn, dus je haalt het eruit voor een pijnvrij leven. Is dat leven nog kort, kan je beter nu afscheid nemen.
Dan zou ik niet wachten tot alles erger wordt.

Paarden met artrose hebben we hier ook, maar die lopen ook nog 24/7 rond en de oudste met KS is zelfs super vlot. Gaat ook echt nog steeds mee rondje stappen. Haar zoon heeft ook artrose, maar meer last daarvan.
Maar ook in artrose heb je gradaties en vormen. Je kan geen 2 paarden gelijk trekken daarin.

Een paard blijft echt lang overleven en als ze ook maar ergens aangeven dat gewonde dingen niet meer gaan, is het echt tijd. ( of te laat)

Maar ik zou me nooit laten leiden door mensen die reageren of handelen uit hun eigen gevoelens en emoties. Ik heb bijv zelf reuma en doe het vrij goed, maar heb echt slechte dagen. Als ik dat zou vertalen naar paarden, krijg je echt scheve verhoudingen.
Ik kijk en luister heel goed naar mn paarden en bekijk het per paard. Ook omdat ik heel zeker weet dat de ene veel langer door zal lopen met pijn en ongemak als de ander.

**Geplaatst**: 13-09-20 15:20

Geplaatst: 13-09-20 15:20

Ik laat een dergelijke zware beslissing over aan het oordeel van de DA.Die weten immers waarschijnlijk de prognose als er wat is.Ik heb er 1 keer om gevraagd toen mijn paardje hele erge koliek had,vreselijk om te zien. Maar de DA vond het niet nodig,behandelde hem en is inderdaad opgeknapt toen.Bij chronische ziektes zoals bij ts blijf ik behandelen in samenwerking met de DA.En pas voeding,stalling etc. aan naar de behoeften van het paard.Ts zegt dat haar paard zich zonder snijtanden niet zou kunnen verdedigen in de wei. Dan zou ik een andere wei of andere weidemaatjes voor hem regelen. Zowiezo aangepast voer voor een paard met gebitsproblemen.Dat is toch allemaal op te lossen.