Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-09-09 13:24

Geplaatst: 16-09-09 13:24

mirgino schreef:
mijn pony is in mei ingeslapen op de kliniek aan acute EMS

had ik het maar eerder geweten dan had er misschien wel iets aan te doen geweest.
pony was een harde tante en liet eigenlijk niets merken totdat het echt te laat was

de ongemakken die ze in de 5 jr dat ik haar had gehad heeft, waar volgens de DA geen verklaring voor was ,vielen wel op zijn plaats.

ik heb heel wat bij de DA gelopen met haar en elke keer ging het over,waardoor er niet verder gezocht is
en ik had er nog nooit van dichtbij mee te maken gehad anders waren we zeker gaan doorzoeken.

ze was dus ernstig Insuline Resistend en dat was te behelpen geweest,als het op tijd ontdekt was.

ik baal dus verschrikkelijk en had er alles voor over gehad om haar pijnvrij te kunnen houden.
als ik nu lees in het IR topic hoe daar de IR paarden weer opknappen word ik erg verdrietig.

mijn pony is ingeslapen omdat we er telaat bij waren.

je hoeft jezelf niets te verwijten...je bent atijd tijdig bij een dierenarts geweest....kijk dat er nog relatief weinig bekent is over IR en EMS is gewoon jouw pech geweest.....
Mijn paard kreeg al 13 jaar geleden IR,dat weet ik nu sinds vier jaar.....daarvoor had nog geen dierenarts er van gehoord(in frankrijk)

**Geplaatst**: 16-09-09 13:30

Geplaatst: 16-09-09 13:30

mirgino schreef:
mijn pony is in mei ingeslapen op de kliniek aan acute EMS

had ik het maar eerder geweten dan had er misschien wel iets aan te doen geweest.
pony was een harde tante en liet eigenlijk niets merken totdat het echt te laat was

de ongemakken die ze in de 5 jr dat ik haar had gehad heeft, waar volgens de DA geen verklaring voor was ,vielen wel op zijn plaats.

ik heb heel wat bij de DA gelopen met haar en elke keer ging het over,waardoor er niet verder gezocht is
en ik had er nog nooit van dichtbij mee te maken gehad anders waren we zeker gaan doorzoeken.

ze was dus ernstig Insuline Resistend en dat was te behelpen geweest,als het op tijd ontdekt was.

ik baal dus verschrikkelijk en had er alles voor over gehad om haar pijnvrij te kunnen houden.
als ik nu lees in het IR topic hoe daar de IR paarden weer opknappen word ik erg verdrietig.

mijn pony is ingeslapen omdat we er telaat bij waren.

Ik snap goed wat je bedoeld.
sommige zijn heel hard voor zichzelf, en als ze dan al iets laten zien, is het vaak al te laat.
Mijn merrie heeft 2 jaar geleden een peesblessure gehad, op vrijdagavond ik ze gewoon nog gereden, niks gemerkt en zaterdagochtend was haar been 2 keer zo dik door een ontsteking, de mok was naar binnen geslagen, en toen bleek ook dat ze een peesblessure had..

Ik ben ook bang dat er iets is waardoor ze zo aan het kwakkelen is de hele tijd, sommige vinden me een zeur, maar ik merk gewoon dat er iets is, en ik wil gewoon alles uitsluiten.
Maar als ik niet zo sterk op mijn gevoel zou vertrouwen en de da zei steeds dat er niks is, en als ze toch steeds weer even goed zijn, ga je heel erg aan jezelf twijfelen.
En een da heeft ervoor geleerd, en jij als leek moet dan een pro overtuigen om verder te zoeken, dan wil je toch wel wat zekerder van je zaak zijn, dus ik snap heel erg goed wat je hebt gehad!
Maar je moet jezelf niet schuldig voelen, je hebt alles gedaan wat je kon!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-09-09 13:45

Geplaatst door de TopicStarter : 16-09-09 13:45

Er zijn altijd mensen die weinig proberen of te laat de da halen. Soms wellicht met reden, en soms omdat er mensen zijn en blijven die het paard als gebruiksvoorwerp zien. Als ie het niet meer doet, moet ie weg.
Maar ik denk dat het merendeel van de bokkers, en zeker degenen die op zoek zijn naar zoveel mogelijk info omtrent de problemen van hun paard en soms na lang dokteren besluiten om een grens te trekken omdat de vraag rijst of doorgaan in het belang van het dier is of uit eigenbelang, omdat ze hun vriendje niet kunnen laten gaan anders is.
Ik denk dat die mensen een weloverwogen en zeer moeilijk besluit nemen.
En dan is het cru om te horen dat anderen vinden dat er wel nog wat gedaan had kunnen worden.
Mensen die het paard en de situatie niet kennen.
En daar doel ik op.

Het geven van adviezen/mogelijkheden als iemand nog zoekende is, laat ik buiten beschouwing. Dat kan inderdaad zeer zinvol zijn. Ik heb hier zelf ook veel geleerd dankzij mensen die meedenken en een flinke berg kennis in huis hebben.
Maar de mensen die je het beste helpen/de meeste kennis hebben, zijn meestal ook nuchtere mensen, die ook de beperkingen kennen.
Maar een bron van kennis is bokt zeker.
Maar soms ook een plekje waar sommigen iets te ver doordraven in hun geloof in een bepaalde methode/medicatie of wat dan ook.
Het gaat mij er dan ook niet om dat mensen geen adviezen meer moeten geven.
Maar dat mensen begrijpen dat niet altijd alles te genezen is en dat je moet uitkijken met opmerkingen die duiden dat alles te genezen is, terwijl de ts van dat moment wellicht al zo lang heeft gevochten...

Daarnaast zijn er ook mensen die bewust kiezen voor het niet eindeloos dokteren. Vaak is daar ook een goede reden voor. Bijvoorbeeld omdat het ten koste van het paard gaat (niet ieder paard kan dat psychisch aan, steeds onderzoeken, kliniek, naar andere stal om te trainen enz enz)
En zo kunnen er meer redenen zijn.
In die gevallen vind ik respekt en begrip op zijn plaats.

Als mensen een paard opruimen omdat ie niet meer in de Z meekan en ze daarvan balen, vind ik het een ander verhaal... maar dat mag duidelijk zijn.

Overigens heb ik zelf een paard in maart laten inslapen na een hele lange lijdensweg met dokters/klinieken/professors/holistische arts enz enz. Het paard had ernstige artrose, was half blind en had zeer agressieve sarcoiden die zich zeer snel verspreidde. Zelfs prof Knottenbelt in Liverpool, hierin gespecialiseerd, zag geen oplossing meer voor dit paard, gezien de combinatie van de problemen.

Daarna kocht ik een warmbloeddraver, een merrie. Wist wel dat ze met de neus in de lucht en weggedrukte rug liep, maar weet het aan haar angst voor het bit. (en was zelf eigenlijk nog te emotioneel vanwege het inslapen van mijn vorige paard om nuchter na te denken)
Deels klopte dat overigens. Het gebit van het paard was dusdanig verwaarloosd dat het inmiddels misvormt was. Maar met nazoekwerk en oproepjes (dravers worden geregistreerd dus je kunt veel nagaan) kwam ik erachter dat ze een rotleven heeft gehad. Letsel op de drafbaan, toch nog aan het werk proberen te zetten voor 1 jaar, wat niet lukte, veulens, verwaarlozing daarna, zware mishandeling (opengesneden in en uitwendig van achteren in de wei), ondanks problemen waardoor na dressuuropl galop niet meer lukte toch 1 jaar vol ingezet om te springen, geconstateerde rugproblemen daarna, toch doorgereden, met kapot zadel gereden, pijnlijke mond met bit in.... en dat is alleen nog maar wat ik weet...
Maar goed... ze liep stijf en eerst viel het niet op omdat ze met haar hoofd sloeg; allergie. Daarna kreeg ze een hoefzweer, andere problemen met hoeven, kleine infectie enz... Pas toen dat weer beter ging, zag ik dat ze eigenlijk wel erg stijf liep en dat ze niet liet opstappen. Ze flipte als je dat al wilde doen. Stijve spieren was eerste diagnose... Equitherapeut bij gehad (soort combi van chiropraktiker en fysio) en het werd daarna erger en ze flipte daarna helemaal als je aan de benen wilde komen. Weken mee aan het werk geweest omdat weer goed te krijgen, da hier gehad, hoefsmid komt vaak voor de probleemhoeven, iemand geholpen met rechtrichten, maar ze had een hekel aan het werk Werd vaak boos. Ze had natuurlijk ook een psychologisch probleem hoewel ze mij in de wei volkomen vertrouwde. Nog eens laten nakijken, was het advies. Want de boosheid leek veroorzaakt omdat sommige dingen zo moeilijk voor d'r waren.
Paardenarts van de paardenkliniek hier gehad en hij constateerde zonder meer ks. Te voelen bij de schoft. Zelfs zonder foto's. Zijn vermoeden: KS op heel wat meer delen van de rug. Haar rug heeft, mogelijk door de problemen, een ongeschikte lijn om te rijden. Haar nek is stijf en alles aan haar knakt.
Een optie was sterke pijnstillers en dan toch nog te kijken of iemand erop kon gaan zitten om verder te gaan met rechtrichttraining. Liet ze dat niet toe, dan was het zinloos. Dat zouden nog foto's gemaakt kunnen worden van haar hele lijf om te kijken wat er nog meer mis is, maar vrijwel zeker heeft ze veel meer artrose. Ze kraakt als een oude wagen.
Een andere optie was pensioneren, omdat ze er in de wei volledig tevreden uitziet.
Ze loopt stijf, maar ze lijkt zich prima te voelen. In de wei is ze ook erg lief en vertrouwt ze de mensen nu. Het is het werk wat ze niet vertrouwt.
Ze blijft vanzelf dan in beweging want ze staat dan met nog 3 paarden 24/ 7 op een wei van 5 ha met stukken bos en rotspartijen met de beschikking over een schuilstal.

Ik heb de laatste optie gekozen. Geen pijnstillers, geen training, geen foto's. Ze is 17 jaar, lichamelijk en psychisch kapot omdat mensen altijd zoveel van haar moesten. Mijn inziens na kan ze verdere training echt niet aan. Volgens mij lichamelijk niet, maar psychisch zeker niet.
Misschien, als ik alle foto's zou maken en het paard deskundig in training zou zetten,... misschien zou ze dan wat sterker kunnen worden. Misschien zou het haar ook nog veel verder kapot maken.
Ik heb in deze dus een bewuste keuze gemaakt. Dan maar wat stijfjes de wei op zolang ze wil. En als ze dat niet meer kan, als ze niet meer wilt, dan houdt het op.

Een keuze die ik bewust heb gemaakt.
Maar het is dan toch pijnlijk dat mensen zeggen dat ik daarmee haar maar laat verkommeren (daar komt het op neer)

Ze staat overigens aan huis en krijgt dagelijks aandacht.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-09-09 13:48

Re: alles is te genezen

Geplaatst door de TopicStarter : 16-09-09 13:48

mirgina... ik vind ook dat je alles hebt gedaan wat je kon. IR is inderdaad nog niet erg bekend bij alle da. Bovendien overleeft niet ieder paard IR.
Je kunt nu eenmaal niet altijd alles voor zijn/alles weten.'

Gina... wat jij vertelt herken ik ook. Ik heb ook al heel lang gezegd dat er iets niet goed was met mijn merrie, maar het werd steeds op stijve spieren/onwil/psychische problemen ed gegooid. Maar het is dus duidelijk veel meer dan dat.

**Geplaatst**: 16-09-09 13:54

Re: alles is te genezen

Geplaatst: 16-09-09 13:54

liljebo....even off-topic....had je merrie toch kissing spines?

**Geplaatst**: 16-09-09 13:56

Geplaatst: 16-09-09 13:56

Jep, ik ken het. Mijn ruin heeft behoorlijke artrose in zijn voorknieen en waarschijnlijk ook in zijn heup door een breuk een aantal jaar terug. Artrose komt door een enorme groeispurt na zijn drie jaar(158->173), wormen, ondervoed, verkeerde smid, foute beenstand en blijkbaar ook nog eens erfelijk. Apart zijn het al risico's voor artrose, laat staan allemaal samen.
Hij staat te genieten als decorknolletje met een pony en een ezel met een flinke dosis msm/glucosamine. Zolang hij vrolijk blijft, mag hij blijven genieten van het leven, zoals hij nu duidelijk nog doet! Ik kan echt blij worden als ik hem zie spelen en uitdagen en te zien aanstormen voor zijn eten,...

Maar het kwetst inderdaad enorm als ze zeggen dat hij geen artrose heeft en dat ik hem maar een jaar aan hem zou moeten geven om te laten verzorgen, dat hij dan WEL beter zou worden, de minachting van diezelfde persoon omdat ik niet naar een (beruchte) DA ga voor een sec opnion (zou eigenlijk derde of zelfs vierde zijn, maar goed) en zelfs kwaad omdat ik niet naar een pendelaar ga, met louche bolletjes. Ik was eerst razend en vervolgens janken...puur omdat hij je het gevoel doet geven dat je er niet alles aan zou doen, ookal weet je dat het geen ene klap zou uitmaken. Ik kan het tegenwoordig wel veel beter van me af zetten, maar toch...kwetsen doet het wel.

Een andere mannier vind ik veel minder erg. Meisje dat weet hoe ik met mijn paarden bezig ben, die vraagt of ik dit of dat al gedaan heb/wil doen, omdat ze zus of zo had gelezen en ook gewoon accepteerd waarom je iets wel of niet doet.

Voor de rest heb ik ook een heel nuchter paard, dat het "werken en mensenaandacht" niet nodig heeft om gelukkig te zijn. Ik heb wel gemerkt dat ik hem meer krachtvoer bij moet geven om hem op gewicht te houden dan een paar jaar terug toen hij nog volop aan het trainen was. Ik heb voor hem wel een soort DNR-code afgesproken met mezelf. Ik doe het hem niet meer aan om langer dan een paar uur op stal te staan, waar hij erg stijf uit komt en chagrijnig. Dus koliekoperaties, een eventueel andere breuk, waardoor hij boxrust oid zou moeten krijgen, zal hij niet meer krijgen.

mijn advies; zorg dat je zelf het idee hebt, dat je het goed gedaan hebt en alles wat binnen het haalbare valt. Dan kan je jezelf ook niks verwijten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-09-09 14:08

Re: alles is te genezen

Geplaatst door de TopicStarter : 16-09-09 14:08

Wizewo... ik begrijp hoe je je voelt met dergelijke opmerkingen.
Ik denk zelf dat je een goede keuze hebt gemaakt.

**Geplaatst**: 18-09-09 14:11

Geplaatst: 18-09-09 14:11

Ik heb het meegemaakt met mijn merrie Hadassah nu ruim 11 jaar geleden. Een paar maanden na aankoop begon ik al te twijfelen over haar voorbenen, maar ze was 2 keer goedgekeurd. Zowel door de eerste diernearts, als in Utrecht waar ik 2 weken na aankoop met haar was omdat ze aan 1 been onregelmatig was. Dus ik heb het maar naast me neergelegd en mezelf voor gek verklaard. 2 Jaar later, werd mijn vermoeden dat er iets niet goed was weer aangewakkerd. Weer een DA laten kijken, paard had voorbeenartrose, en had dit ook al toen ze gekeurd werd. Speciaal beslag gaf toen een hele verbetering.
Weer 2 jaar later viel het me op dat ik haar nauwelijks op gewicht kon houden. Dus helemaal na laten kijken, maar ze mankeerde niks. Toen begon ze weer af en toe een pasje onregelmatig te lopen, dus de DA er weer bij. Alleen zodra ze de DA zag, weigerde ze 1 pas onregelmatigheid te laten zien. Ook begon ze er steeds vaker bij te staan als een hoefbevangenheidspatient, terwijl ze dit niet had.
Dus maar weer foto's laten maken. De uitslag daarvan was niet best, paardlief verborg heel veel pijn. Vandaar dat ze nauwelijks op gewicht te houden was. We hebben het nog geprobeert met voedingssuplimenten en het gewricht inspuiten. Ze ging daar wel wat beter op lopen, maar ik betrapte haar nog steeds regelmatig op haar "hoefbevangenheidshouding".
Bovendien bleek ze ook nog eens een erge allergische reactie te geven op zonlicht. Ze kreeg zo'n enorme jeuk van, dat ze zich van ellende op de grond liet vallen. Het besluit was voor mijn dus relatief makkelijk.
Alleen het commentaar wat ik kreeg omdat ik haar liet inslapen, want ze ziet er hartstikke goed uit, en ze loopt niet kreupel. Je laat haar dus alleen inslapen omdat je haar niet goed genoeg vind voor concours.
Het was al helemaal foute boel omdat ik binnen 2 weken al weer een ander paard liet keuren. Dat vonden ze een bewijs van hun gelijk. Dat ik zowat aan mijn haren ben meegesleurd naar dat paard door mijn instructrice, en met dat dier een onverwacht goede klik had, vonden ze geen argument, ik had best wat meer voor Hadassah kunnen doen.

Gelukkig is dergelijk achterlijk commentaar me deze keer bespaard gebleven, en heb ik alleen maar begrip gehad. Vorige maand heb ik na 11 jaar afscheid moeten nemen van mijn trouwe vriend. Hij had zijn been gebroken in de wei

.
Een paar dagen later werd ik getipt door een vriendin over een jong paard wat de eigenaar naar de slacht wilde brengen omdat hij toch geen papieren heeft. Ik ben gaan kijken, en vond hem meteen leuk. Dus hoe raar kan het lopen, 1 week na het overlijden van mijn maatje heb ik al weer een ander paard. En nu is iedereen gewoon blij voor me in plaats van stomme verwijten en beschuldigingen.

**Geplaatst**: 18-09-09 14:15

Geplaatst: 18-09-09 14:15

Mooi geschreven!

**Geplaatst**: 18-09-09 14:31

Geplaatst: 18-09-09 14:31

Ik heb na het overlijden van mijn arabier van bijna 11 (waarvan 8 jaar van mij) ook zo'n opmerking gehad.. Hij was al jaren doof, was blind aan 1 oog en het andere werd slecht, en daarbovenop kreeg hij acute ataxie... Ik heb het 3 mnd aangekeken, het kon gelukkig zo lang omdat hij geen pijn had van de ataxie, alleen maar van zijn ongelukjes die steeds ernstiger werden, en hij kon ook niet meer meekomen in de kudde. Kreeg ik te horen dat hij makkelijk op de wei kon blijven met een 'geleidemaatje' (want hij had geen pijn), of in het rusthuis... Het enige wat ik dacht: wat heb ik medelijden met jouw dieren als ze tot in het oneindige in leven gehouden worden..

INOTERRY, net als jij vond ik binnen 2 weken een nieuw paard, gelukkig heb ik daar niet veel negatiefs over gehoord, behalve dan dat het wel een oudje was... 16 jaar!

**Geplaatst**: 18-09-09 18:26

Geplaatst: 18-09-09 18:26

helemaal mee eens! mooi geschreven

**Geplaatst**: 19-09-09 14:24

Geplaatst: 19-09-09 14:24

Ik ben het zeker eens met het feit dat je als eigenaar van welk dier dan ook moet kiezen voor de kwaliteit van leven en niet egoïstisch mag zijn.
Wil alleen wel nog iets kwijt:
Mijn eigen paard is inmiddels tot 2x toe opgegeven en leeft nog steeds! De eerste keer is een aantal jaren geleden toen ik haar na mijn zomervakantie doodziek terug kreeg. Ik dacht zelf toen ook dat het gebeurd was. Wat er precies is gebeurd is een lang verhaal en ga ik nu ook niemand mee vermoeien. In het kort komt het erop neer dat ze zeer ernstige koliek had en eigenlijk ten dode was opgeschreven. Mijn paard heeft het puur door haar eigen vechtlust en wilskracht om te overleven gered. Daar zijn de dierenartsen die er toen bij betrokken waren nog steeds verbaasd over.
De tweede keer is in juli dit jaar geweest toen de diagnose straalkanker werd gesteld. Ik kreeg te horen dat de kans zeer klein was dat ze hiervan zou genezen, ook gezien haar ziektegeschiedenis. In overleg met de dierenarts besloten om toch alles uit de kast te halen. Ik kon kiezen tussen een zware operatie of medicijnen en chemozalf. Ik heb voor het laatste gekozen, omdat ik een operatie aan 4 hoeven uit het oogpunt van het welzijn van mijn paard niet wilde. Wanja toonde wederom levenslust, dus daarom wilde ik ook alles op alles zetten. Ze heeft de intensieve behandeling en soms toch ook best pijnlijke behandeling goed doorstaan en wederom tegen ieders verwachtingen in is de kanker verdwenen! Niemand had verwacht dat dit zou gebeuren, de successen met deze vorm van behandelingen zijn sowieso al zeer klein.

Als ik haar nu zie staan in de stal of zie lopen in de wei dan denk ik bij mezelf: wat ben ik toch een gelukkig mens dat ik dit paard in m'n bezit heb!
Dat ik tot twee keer toe heb besloten om er toch voor te gaan, ondanks het feit dat iedereen mij vertelde dat ze kansen zeeeer klein waren geeft aan dat blijkt dat je je niet altijd bij het lot moet neerleggen. Misschien (of ik weet eigenlijk wel zeker) dat de band die ik heb met Wanja ook een hele belangrijke rol speelt. Ik ben met haar opgegroeid en ken haar door en door.

Dit wilde ik toch even kwijt

**Geplaatst**: 19-09-09 15:09

Geplaatst: 19-09-09 15:09

mee eens. mijn paardje had ook een openbotbreuk bij haar been, bijna het hele bot van haar knie tot de hoef was er uit gevlogen. was gewoon echt niets meer aan te doen, hoe graag ik haar ook bij me had willen houden...

**Geplaatst**: 19-09-09 19:19

Geplaatst: 19-09-09 19:19

Ik denk dat je als eigenaar die "alles" voor haar/zijn paard overheeft ook wel voelt wanneer het genoeg is wat het medische circuit aangaat.
Je kent per slot van rekening je eigen paard toch het beste.
Ik heb het niet over degene die denken, ik heb "geen zin" om daar geld aan uit te geven maar voor het paard beslissen dat het genoeg is geweest.
Deze beslissing is an sich zwaar genoeg, maar wel degelijk bedoeld uit liefde voor het paard en niet uit financieel oogpunt.
Advies over mogelijke behandelingen hier op bokt kunnen waardevol zijn omdat je daar nog niet van op de hoogte was, maar "commentaar" op het feit dat je niet (meer) behandeld vind ik kwetsend.

Ik lees vaak dat het financiële aspect hoog in het vaandel staat, is ook goed maar overdrijven is ook nog een factor. Alle medische handelingen uitproberen is niet altijd de beste weg. Mijns inziens in ieder geval.

Wij hadden een drie jarige merrie, niet ingereden, die losse knieën had. Ze schoten telkens uit de kom. De merrie leed helse pijnen tot het gewricht weer terugschoot. Soms lag ze in haar stal te gillen en slaan van de pijn tot het weer goed zat. De gewrichten zaten zo los dat ze ook weer terug schoten.
DA was van mening dat er misschien, door het trainen van die spieren een mogelijkheid was dat deze ontwikkelde spieren het gewricht zodanig zouden inkapselen dat ze er minder last van zou hebben.
Je moet dan altijd zeer fors met dit ponytje blijven trainen.
Wij vonden dat geen optie. Voordat een niet ingereden ponytje zulke spieren heeft ontwikkeld gaat er nog een lange tijd van veel pijn aan vooraf. Dat is geen leven voor zo'n beestje.
Plus het feit dat deze merrie (kleine d- maat) voor jonge kids bedoeld was die nooit in staat zijn deze spieren te kweken.
Wij hebben besloten, met veel pijn, deze merrie te laten inslapen zodat verder lijden haar bespaard zou blijven.
Niet om het geld, niet omdat wij geen zin in die trainingen hadden, maar om het leed van deze pony te verzachten, haar het lijden te besparen.

Ik heb naderhand commentaar gekregen op onze toen toch bijzonder zware beslissing.
En tot op de dag van vandaag vraag ik me af, waarom daar commentaar op moet komen, in plaats van medeleven omdat je verdriet hebt.

TS ik ben het dus helemaal met jouw stelling eens!
Bedankt dat je het zo eens onder de aandacht brengt.

**Geplaatst**: 20-09-09 00:26

Geplaatst: 20-09-09 00:26

Wij hebben bijna een maand geleden een paard in moeten laten slapen. Ongelooflijk hoe bot mensen kunnen zijn. Er is letterlijk gezegd dat we onze paarden doodvoeren en veel te dik zijn en we een andere hobbie moeten zoeken.
Dit was helemaal niet aan de hand, ribben kon je voelen niet zien. Paard is ook gewogen en was niet te zwaar. Paard leek dik door het oedeem overal wat extreem kwam in de laatste dagen. Paard haar lever was gestopt. Niet door giftige planten, wormen etc. dat is allemaal uitgesloten.
De mensen die dat beweren dat het onze schuld was hebben geen enkele bloeduitslag gezien, het paard zelfs niet gezien.

Ik vind dit een heel goed topic en heel goed om bespreekbaar te maken.
Ik heb geleerd dat de mensen met de grootste bek over wat je allemaal wel niet had moeten doen om paard te redden zelf nogal kort door de bocht. Zeker als ze veroordelen zonder te weten wat er aan de hand was, wat er allemaal is geprobeerd en ze zelfs geen bloeduitslag gezien hebben. Er is zelfs kritiek geweest op de medicatie van mijn paard door leken die geen dierenarts zijn. Moet 'natuurlijk' allemaal van ze. Zelfs pijnstilling mocht niet.
Voor mij heeft dit persoonlijk ook veel consequenties gehad, die zogenaamde 'kenners' voor hen is de deur op slot gegaan en is de sleutel weggegooid.

**Geplaatst**: 20-09-09 00:59

Geplaatst: 20-09-09 00:59

TS ik snap wel wat je bedoelt. Sommige mensen zijn in hun uitspraken verre weg van subtiel
en realistish.

1 jaar geleden had ik een drachtige merry. Alles ging goed, ze gaf nog geen tekenen en ze stond leker met haar maatje op het land en we hadden voor alle zekerheid al een draadje gespannen bij de sloot zodat ze niet richting sloot kon bevallen, mocht het al gebeuren. De merry was een engels volbloedje en altijd erg druk als ze alleen
binnen moest blijven. Bovendien vind ik beweging goed voor een drachtige merry.
S'ochtends wordt ik gebeld door de staleigenaar dat mijn merry dun was, de zak lag op het land maar hij kon nergens een veulen vinden! Ik dacht dat ik gek werd. DA erbij, maar die bevestigde dat het geen loze dracht was dus dat er ergens een veulen moest zijn. De hele ochtend waren we met 8 man, inclusief DA het land en sloot aan het af zoeken. Van 7 uur tot een uur of 12. De merry stond in een afgezet stuk van ongeveer 20 bij 40 en aan de korte zeide was de sloot. Om 12uur ging ik naar huis. Ik was radeloos, overstuur, kon alleen maar huilen en wist niet meer wat ik moest doen. Ik had hulp nodig en misschien kon bokt mij die geven. Wie weet wist die nog iets, wat ik over het hoofd gezien had. Dus ik heb een topic geopend (dom,dom,dom) 20 paginas verder was ik nog verder van huis want wie laat zijn paard nou buiten bevallen en wie gaat er nou zo onverandwoord met zijn drachtige merry om. Wie is er nou zo dom. Echt vrezelijke dingen heb ik naar mijn hoofd gehad. Uiteinderlijk heeft één bokker (potverdikkie, still thankfull) telefonisch contact gezocht en ben ik naar stal gegaan. Zij heeft mij super begelijd en ik heb het veulen teruggevonden. In een hoek van de sloot, waar we al 80 keer gekeken hadden die ochtend. Het veulen had een misvormt achterbeen en waarschijnlijk hierdoor afgestoten door de moeder en de sloot in gegaan. Moeders heeft ook niet 1x gehinnekt dat ik aan kwam en stond superrustig te eten al die tijd. In en in triest. Bokt heeft me zo gekwetst toen met iedereen die het op dat moment beter wist en durfte te zeggen dat het mijn eigen stomme schult was......ik had alles gedaan om dit te voorkomen en de tranen zitten nu weer in mijn ogen.....