
De angst was er eindelijk uit na meer dan 4 jaar zonder koliek en zelfs nog een veulen in de tussentijd. Haar voerschema is optimaal en rijden ging goed.
Helaas kreeg ik op 4 december een telefoontje van de staleigenaar om te zeggen dat Casu was vastgerold op stal en nu wat koliekerig deed. Eenmaal op stal stapte ze erg moeizaam omdat het gevoel uit haar benen was door een tijdje op har rug te hebben gelegen. Ze toonde een beetje koliekerig maar omdat het na buscopan nog niet over ging besloten we om haar ter observatie aan te melden bij de kliniek.
Na enkele onderzoeken kwam er uit de echo dat ze een dunne darm strangulatie had en dat het niet duidelijk was hoeveel darm er al was afgestorven. De chirurg maakte ons duidelijk hoe deze operatie nog veel ernstiger was dan de vorige en hier maar een 30% kans was op overleven omdat er zeer veel complicaties konden optreden. Ik stelde voor om te kijken hoe het er van binnen uitzag en als het echt om 6 meter of meer darm ging die afgestorven was, haar dan te laten inslapen. Uren gingen voorbij en wonder boven wonder hadden ze geen darm moeten wegnemen. Enkel de "knoop" eruit en alles op gang masseren.
Dag 1 na de operatie had ze zelfs al terug een beetje eetlust! Wij waren super blij! Maar zo blij als we toen waren zo snel en hard ging het bergaf met haar. De fonkel was uit haar ogen en ze vond het zelfs niet leuk als wij bij haar op bezoek kwamen. Elke paar uur werd haar maag leeggepompt door de reflux en de medicatie om haar darmen op te starten sloeg niet aan. Na 4 dagen besloten ze haar het laatste redmiddel te geven. Ofwel ging hiervan alles terug in werking binnen de 48u ofwel zou ze er zo hard diarree van krijgen dat ze binnen de x aantal uren zou overlijden. Helaas was het de enige mogelijkheid...
Wonder boven wonder begon alles stilletjes aan terug op gang te komen. De reflux bleef weg, bloedwaarden werden beter, de fonkel in haar ogen kwam terug, ze begon hooi, slobber en krachtvoer te eten en genoot van de aandacht en liefde die we haar gaven.
14 dagen na haar operatie mocht ze terug naar huis! De chirurg zegt dat zij samen met een ander paard de enige zijn in zijn carrière die dit op deze manier overleefd hebben!
Wat zijn we trots op haar

Nu 3 maanden "boxrust", al nemen we dat dit x veel minder strict dan vorige keer. Ze heeft een klein stukje waar ze buiten kan staan en ze komt ook vaak aan de hand buiten. Haar wonde is bijna helemaal dicht, en als dan de bodem niet te nat is kan ze op een grotere paddock samen met haar vriendinnetje.
Ik heb terug angst, deze keer omdat er helemaal niets is wat we kunnen veranderen om dit te voorkomen. Het is gewoon pech, en met het litteken op de plaats van de strangulatie heeft ze meer kans om dit nog eens te krijgen dan een ander paard. Ik probeer vooral te genieten nu, maar bij elk telefoontje dat ik krijg begint mijn hart te racen tot ik op het scherm lees dat het niet de staleigenaresse is

14 oktober (4 jaar na de eerste operatie)

15 december (9 dagen na de operatie, toen ze aan de betere hand was op de kliniek)

14 januari (in haar vertrouwde stalletje

