Hevonen schreef:Snap je helemaal. Heel veel sterkte. Ondanks de opluchting blijft zoiets lang pijn doen.
klopt, zijn naam horen, foto's zien, en verder zoveel momenten op de dag krijg ik een brok in mijn keel.
Het lijkt ook zo onwerkelijk, net alsof we morgen wakker worden en we alles gedroomd hebben.
Afgelopen 5 maanden heeft ons leven echt om en rond Cassis gedraaid, we hebben nu echt tijd over , dat we bij de paarden in de wei staan zo van goh ja ze hebben alles nu gehad en zijn lekker aan het eten..zullen we maar naar huis gaan zeker..
Maar het gemis is ontzettend groot, hoop dit echt niet snel meer mee te moeten maken