rumay schreef:LecyTinker idd zijn alle symtomen besproken en nog een keer en nog veel meer keren.
De meeste paarden hier in dit topic krijgen Pergolide en nog veel meer medicijnen en de meeste doen het best goed, het is soms een beetje op en neer helaas.
Maar wel triest dat je paard een hartaanval kreeg en dat je dan alsnog moet besluiten dat het klaar is.
Soms hoop ik dat die van mij er een krijgt en het in 1 klap over is, maar helaas is dit niet voor de meeste weggelegd.
Dit is al weer een paar jaar geleden en toen was er ook geloof ik op bokt nog niet echt veel aandacht aan gegeven. Dus mijn paard had het al een flinke tijd, maar omdat ze ouder was had ik er niet zo een zorg aan dat ze langer deed om door haar haren te komen van winter naar zomer.
Maar omdat ze dus gewoon een gezelschapspaard was ( had goede papieren, maar bleek onrijdbaar te zijn. was veel te sterk en onwillig en was als gewoon knuffelpaard waanzinnig. En omdat we ons eerste veulen was konden we niet avn haar scheiden. Dus de laatste winter dat we haar hadden had ze lang krulhaar en was ze heeeeeel erg mager geworden binnen een korte tijd. Ik bleef haar voeren maar niets hielp. Ik was toen nog niet op de hoogte van Cushing, dus tja, mijn ouders hun dierenarts wist het ook niet ( was het paard van mijn moeder, maar eigenlijk het gezinspaard)) werd ze niet bereden en dus liep ze zo een beetje altijd rond ons te hangen. Maar toen werd ik het beu en had mijn eigen dierenarts gehaald en die constateerde cushing. Maar hij kon niet aan pergolide komen, dus moest het via hem bij mijn apotheek halen, voordat ik eraan kon starten was het dus al telaat. In de avond belde mijn moeder mij dat het paard in haar stal was gevallen. Mijn ouders hebben een stal naast het huis en daar was ze in gaan staan zodat we haar beter in het oog konden houden. Dus ik was naar mijn ouders gegaan en in de tussentijd was ze dus al naar buiten gekropen. ik was bij haar hoofd gaan zitten en elke keer wanneer ik weg wou gaan sloeg ze in paniek. Dus op een gegeven moment was het al halverwege de nacht en heb ik het besluit genomen dat ze in zo een verre staat was dat mochten we haar weer op de been krijgen dat het een questie van dagen of weken was... Dus ik heb toen het besluit genomen dat het beter was dat ze gewoon in zou slapen. Was een erg moment, weet niet ofdat je het ooit gezien hebt, maar het is zeker niet prettig. Dus tja, was erg moeilijk, maar op een gegeven moment dan weet je dat je echtniet meer verder kan.