Ik heb nog eens nagedacht over dit topic. Ik heb mijn paard als 'kapot' paard gekocht, drie jaar voordat de diagnose PSSM 2 algemeen bekend werd en hij bleek dit jaar ook slachtoffer te zijn. Ik heb vier jaar lang met alle liefde en plezier voor hem gezorgd, gewandeld en alles wat hem aan supplementen, revalidatietrainingen, hoefschoenen en therapiedekens kon helpen gegeven, maar dit najaar was het op.
Mijn angst voor hem in het denkbeeldige scenario van 'verkopen' (wat al nooit een optie zou zijn) was niet alleen dat hij bij een slechte baas terecht zou komen die blind zou zijn voor zijn klachten en er gewoon mee op buitenrit, dressuurtraining of trailerritten voor fotoshoots mee zou gaan, maar eigenlijk nog meer dat hij bij een supergoede, lieve en zorgzame baas terecht zou komen - die het niet over haar hart zou kunnen verkrijgen om hem in te laten slapen als hij echt op is, omdat hij nog zo vrolijk kijkt als je met de voerbakken bezig bent, nog zo enthousiast zijn voer opeet en nog zo knuffelig is... Terwijl dat zo knuffelige, voer etende vrolijk kijkende paard vanbinnen helemaal kapot is, bij elke beweging pijn heeft en alleen nog maar verder achteruit zal gaan omdat dat nou eenmaal is wat een chronische progressieve ziekte inhoudt.
Ik schrok van hoeveel mensen na het inslapen van Rio zeiden dat ze dat nooit gedurfd hadden, dat ook al was er niets meer wat er voor hem gedaan kon worden ze het toch nog even aangekeken, in elk geval nog een paar weken, of gewoon nog één winter, want de lente was altijd echt zijn seizoen, of nog één zomer zodat hij nog één jaar lekker paard kon zijn - ook al was er niets waarmee zijn lichaam in tussentijd langdurig stabiel en pijnvrij gehouden kon worden. Mensen die liever een lieve en meedenkende osteo/dierenarts/chiro bij hun paard halen dan een sociaal onaangepaste, hyperkritische die precies zegt waar je paard allemaal last van heeft, hoeveel pijn hij heeft en hoeveel kans hij reeel gezien nog op een paardwaardig leven heeft - of hoeveel bloed zweet en tranen er nodig zijn (ook van de kant van het paard) om er weer bovenop te komen.
Anderen vertelden dat zij hun paarden met chronische gebreken een paar keer per jaar een weekje op pijnstillers zetten als ze echt zuur werden tegen hun kuddegenootjes, en dan konden ze er weer een tijdje tegenaan. Dat is in mijn ogen prima als je een zure pismerrie hebt die bij het eerste pijntje al de stal afbreekt, maar bij een paard dat chronisch pijn heeft en dat combineert met een keihard en verschrikkelijk mensvriendelijk karakter betekent dat dat hij al heel ver heen is voordat hij überhaupt één oor plat legt bij pijn.
Hoe stom het ook klinkt, ik wilde Rio toen hij nog 'goed' was ook tegen die mensen beschermen, want ik was er heilig van overtuigd dat hij voor zijn mens tot het gaatje zou gaan en nooit zou klagen - en achteraf bleek dat helaas ook echt zo te zijn.
Natuurlijk moet iedereen zelfstandig bepalen wanneer het genoeg is voor een paard (en dat zal nooit makkelijker worden), maar ik ben blij dat ik Rio's pijn heb kunnen stoppen zodra duidelijk werd dat we de strijd hadden verloren, en ik hem niet nog één laatste winter, lente of zomer heb aangedaan.
Maar goed, ik had de luxe dat het lichaam van mijn paard (zijn geest weliswaar niet) en een hele rij dierenartsen aangaven dat het klaar was, het moet zo ontzettend veel zwaarder zijn om een paard echt 'preventief' in te laten slapen.
Geplaatst: 08-01-19 21:29 
