Hij is nog steeds niet kreupel, opstaan gaat steeds beter en hij gaat inmiddels samen met zijn vrienden het gras op. Als ze de paddock weer in gaan, zet ik hem wel weer apart.
Maar het gaat zó goed, dat ik er stiekem aan denk dat ik er volgend jaar misschien wel weer eens op kan. Het zal nooit meer helemaal goed worden, maar stap en drafritjes moet kunnen. Als je hem nu door zijn weitje ziet denderen, zou je niet zeggen dat hij ergens last van heeft.
Ja, die goudkorrels....wie had dat ooit gedacht? Maar ik ben er blij mee
