Na de operatie leek het in eerste instantie goed te zijn gegaan. Tijdens de operatie heeft de chirurg overleg gehad met de dierenarts of hij niet beter ingeslapen kon worden, omdat het er zoveel slechter uit zag dan verwacht. Vanwege het doorzettingsvermogen van mijn paardje en het feit dat wij zo gek met hem waren hebben ze besloten om de gok te wagen (dat overigens pas na de operatie gehoord). Het lopen ging best redelijk na 2 weken. Zijn been bleef echter wel aan de dikke kant. We moesten toen ook het stappen gaan opbouwen. Maar dat stappen was echt een drama met hem. Hij had nog pijnstillers (ook omdat dat ontstekingsremmend werkt en zijn knie nog zo dik was). Hij flipte iedere keer ineens compleet, ging dan steigeren en rondjes om me heen rennen. Was echt bizar want van het ene moment zat hij met zijn neus in het gras en het volgende moment stond hij met zijn voorbenen in de lucht. Toen in overleg met de dierenarts besloten om hem op een klein stukje wei te zetten. Daar heb ik hem 3 keer op kunnen zetten en daarna was hij er met geen mogelijkheid meer op te zetten. Flipte compleet. Toen maar met zijn vriendje op een groter stuk gezet. Maarja hij is zo vaak uit zijn stekker gegaan met dat pas geopereerde been. Het bleef erg dik en hij ging weer wat slechter lopen.
Dierenarts heeft er toen nog een cortisonenspuit in gezet en dat was meteen het laatste wat hij nog kon dien voor hem.
De knie was 2 dagen minder dik, maar werd toch weer dikker. Hij ging moeilijker lopen. Toen de dierenarts er weer bij gehaald en hij zei dat het beter was om hem in te laten slapen, maar dat we even moesten kijken wanneer we eraan toe waren.
Dat was het moment waarop mijn paardje het opgaf. De volgende dag wilde hij ineens zijn stal niet meteen uit. Uiteindelijk ging hij wel, maar moeizaam. Meteen afspraak gemaakt voor 2 dagen later. Vreselijk die 2 dagen. Hij kwam 's ochtends zo moeilijk zijn stal uit. Maar op de wei oogde hij toch wel tevreden. Draafde nog geregeld een rondje of liever een galopje met zijn vriendje. Je kon aan hem zien dat hij zo graag wilde, een echte vechter. Maar hij was ook moe aan het worden van al dat vechten en ik zag dat het hem frustreerde dat zijn lijf niet meer kon.
Hij is op de wei ingeslapen, met zijn vriendje erbij. Heel kalm en vol vertrouwen. Voor mij een teken dat hij echt moegestreden was. Ondanks dat een vreselijk besluit om te hebben moeten nemen. Ik had hem zo graag een langdurig vroegpensioen gegund.