Geplaatst 
Ik wil gewoon wat tips van mensen die hetzelfde gehad hebben, of misschien nog creatieve ideeën hebben voor een oplossing. Ik heb absoluut geen behoefte aan aanvallende reacties, dat ik dom geweest ben, dat ik dit had moeten doen, of dat want zo help ik mijn paard de vernieling in. Alles wat we in de afgelopen drie jaar gedaan hebben is met eer en geweten gedaan, in onze ogen voor het belang van het paard. (klinkt alsof ik hem half mishandeld heb, maargoed)
Om dat even voorop te stellen.
In 2001 ontmoette ik een geweldig leuk Haflingertje op de manege, waar iedereen een spuughekel aan had en ik natuurlijk weer meteen verliefd op werd. Deze mafketel, Bart, kreeg al snel het predikaat gevaarlijk en moest verkocht worden.
Je raad het al, wij kochten hem, in 2005.
Ik kende hem dus al van 2001 tot 2005, en er was werkelijk waar nóóit wat mis mee, afgezien van een paar keer kreupel dat binnen een dag weer weg was. Gebruikelijke, ongevaarlijke kruepelheidjes door te kort bekapte hoeven en nieuwe hoefijzers.
Omdat we hem zo kenden, besloten we hem te kopen van de manege.
In 2005 hadden we een leuke deal gemaakt met de manege eigenaar, ik zou toen drie weken op vakantie gaan, in die drie weken ging Bart net nog even mee naar Zeeland, in de laatste week kwam ik ook naar Zeeland voor een weekje aan het strand. Niks aan het handje gewoon leuk.
Ware het niet dat hij in die drie weken twee keer per dag was gereden met elke keer anderhalve kilo biks voor zijn neus.
Thuis reed ik hem misschien 3 keer in de week omdat hij nog niet officiëel van mij was, en kreeg hij een halve kilo biks. Ik wist niks van zijn trainingsschema af in Zeeland, niemand had er eigenlijk bij nagedacht omdat spierbevangenheid nog nooit op de manege was voorgekomen.
Je raad het al, zo bevangen als maar zijn kon. Met waardes over de LDH 2000, waar 500 min of meer de norm is.
Een week na thuiskomst kreeg hij zo'n trap dat hij stalrust moest (oei) en werd het biks door de leverancier veranderd (ookal zeiden ze van niet, de samenstelling was spontaan veranderd).
Goed, rampenscenario, daar kon Bart alleen maar bevangen van worden.
Toeval wil dat 12 andere paarden in die tijd ook bevangen raakten. (best apart, nietwaar?)
Bart op rust, infuus erin met elektrolyten om de verzuring in zijn spieren af te breken. Acetylzuur, vitamine e, mocht zijn stal niet uit. Na een maand 10 minuten aan de hand stappen. Omdat meneer ondertussen zo knettergek was geworden door de stalrust (ik nam het hem niet kwalijk) moest hij twee uur van te voren verdoofd worden, omdat hij anders weer de pan uit rees.
Dit hebben we een half jaar volgehouden, toen mocht ik er weer op.
10 minuutjes stap, 20 minuutjes stap. Gebruikelijke opbouw van een paard met spierbevangenheid.
Toen, door een inschattingsfout waar ik zelf ook schuld aan heb, een terugval. Weer rust. Vita e, acetylzuur, spoelinkje.
Opnieuw opstarten.
Leek goed te gaan. En toen weer een terugval. Elke keer met hele hoge waardes. Ik probeer me nog iets speciaals te herinneren, maar dit ging denk ik zo een jaartje of anderhalf door. Zijn nieren waren in orde, maar zijn bloedwaardes daalden heel langzaam en kwamen ook heel snel weer op.
Ondertussen waren er van de 12 paarden nog drie over die het echt zwaar te pakken hadden.
Nu, drie jaar later, zijn er nog twee paarden die er nog steeds niet vanaf zijn. De mijne, en een ander manegepaardje.
Goed, heden ten dage. Bart staat in een hitactief stal, kan dus zelf bewegen. Dit was een gigantische vooruitgang ten opzichte van toen hij nog op stal stond. Zijn waardes werden er een stuk constanter door.
Hij heeft speciale muesli van Cavalor, speciaal samengesteld door het bedrijf voor paarden met dit soort spierproblemen. Echt tevreden ben ik nog niet, maar ze sleutelen er weer wat aan dus dat wacht ik nog even af. Hij heeft de hele tijd vitamine e bijgevoerd gekregen, maar daar zijn we vorige week mee gestopt. Kom ik zo op terug.
In oktober had hij opnieuw een terugval. Toen heb ik hem weer een infuus gegeven. Door korte hoefjes deed hij zowieso even rustig aan, en na zes weken stappen liep hij als een zonnetje. Ik heb hem nog nooit zo lekker voelen lopen. Hij liep als een trein, was soepel, en was helemaal schoon.
Tot ik in januari begon te merken dat hij weer minder ging lopen. Meteen afgebouwd, ik vreesde een nieuwe aanval.
Maar hij werd hoefbevangen. Hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, is geen directe, logische verklaring voor. Doet er ook niet toe, ik hou het gewoon op de afvalstoffen in zijn lijf.
Maargoed, maand later, hoefbevangenheid voorbij, wilde Bart opnieuw opstarten en natuurlijk was hij bevangen.
Dat was even geleden. Meteen een infuus erin, weer zes weken lang alleen maar gewandeld, pas de laatste vier weken gestapt (15 minuten), maar ik heb het idee dat het dit keer niet geholpen heeft.
Op de manege werd toen ook net een nieuw rigoreus medicijn ingezet, dat alle paarden die op dit moment enigszins spierbevangen zijn, zijn geweest of nog altijd zijn, in één keer schoon zou vegen van de verzuring.
Best heftig spul, kuur van 10 dagen, daarna bloedprikken.
Alle paarden waren of helemaal schoon, of bijna schoon. Behalve Bart.
Die is in waardes geloof ik iets van 200 gezakt. Van LDH 1758, CPK 636, naar LDH 1564, CPK 458.
Oftewel, in mijn ogen is het resultaat niet echt geweldig.
De normale waardes liggen rond de LDH: 500, CPK 100, bij Bart ongeveer LDH: 700, CPK 200.
Ik zit nu dus even met de handen in het haar. Infuus heeft niet gewerkt. Zelfs dit medicijn heeft niet gewerkt terwijl alle andere paarden (inclusief de merrie die net zo ernstig verzuurd was) helemaal schoon zijn.
Ik kan wel vitamine e blijven voeren, zal beslist wel wat helpen, maar een oplossing is het niet. Ik wil hem nu helemaal van de muesli afhebben, omdat ik toch twijfel of dat nou wel het beste is, en gewoon een vita e en mineralen bij ga voeren. Hij krijgt in de hooi genoeg hooi, meer dan genoeg zelfs want hij is moddervet aan het worden (ik weet het, helpt niet) door te weinig beweging.
Maar ik weet het gewoon even niet meer, zit even in een zwart gat. Bart is er duidelijk ook niet blij onder. Hij is sloom (echt sloom), terwijl hij vroeger een race eend was. Met rijden doet hij zijn best, maar je voelt gewoon dat zijn spieren hem dwarszitten. Wandelingetjes over de weg vind hij leuk, maar rijden word gewoon langzaam steeds minder leuk. Het enigste wat we ook kunnen doen is stappen, dat komt ons allebei wel de strot uit nu na drie jaar.
Wat mij ook dwarszit, is het paard van een stalgenootje. We dachten dat die hetzelfde had als Bart, namelijk ook EPSM (chronische variant van spierbevangenheid), die is klinisch onderzocht en bleek de zwaarste vorm van spat te hebben. Haar bloedwaardes waren zo hoog door de pijn.
Aï, ik zeg niet dat Bart dat meteen moet hebben, maar het zet je toch even aan het denken. Het was voor mij nogal een schok, omdat ik me opeens realiseerde dat het helemaal geen spierbevangenheid hoefde te zijn.
Alle tips en ideeën zijn welkom. Ik ben er best emotioneel door, sta op het puntje van de spreekwoordelijke ontploffing, kan misschien wat verhit reageren (zeg het bij voorbaat) maar als iemand van buitenaf misschien hier wat in ziet of een oplossing weet wil ik het risico wel lopen dat ik afgebrand word.
Ik ga vanmiddag even de dierenarts bellen, vragen of hij een verklaring heeft waarom het medicijn bij Bart niet heeft geholpen. Ik ben aan het sparen voor een klinisch onderzoek (sparen ja, na drie jaar van dit ben je niet rijk meer), hoop ook dat iemand me kan vertellen hoe duur ik het schatten moet.
En vooral hoop ik dat Bart en nou eens vanaf komt, of in iedergeval stabiel raakt. Hij heeft gewoon duidelijk pijn, is nog steeds even lief, maar dit vind ik gewoon niet leuk meer voor hem.
Sorry voor het lange verhaal.
Maarja, hoe schrijf je drie jaar lang aanmodderen kort op? 
*schiet weer wat te binnen*
Weet nooit wat je vind. 
als we Bart echt willen pesten. Kan hij in iedergeval zich niet meer tonnetje rond vreten aan hooi in de hit. Maargoed, voor verdediging is zo'n graaskorf niet geweldig. Communicatie verslechterd dan ook. 