Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-21 12:39

hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-21 12:39

Het klinkt echt heel dramatisch (en sorry als ik het verkeerd geplaatst heb) maar na maanden van revalideren van diverse blessures waarvan de laatste serieus een jaar geduurd heeft, ben ik ondanks dat mijn paard weer helemaal oké is, toch een soort van wanhopig en eigenlijk opzoek naar verhalen van andere mensen.

Hoe ga je om met een periode van vele blessures (of gewoon een simpele blessure met lange revalidatie?)

Mijn paard, 10 jaar oud inmiddels, liep in augustus 2019 zijn laatste Z1 wedstrijd.
Ons lijstje van de afgelopen 2 jaar
Verdraaide kogel,
kneuzing voorknie
ontsteking rug waar per toeval een lichte vorm van KS bovenwater kwam
en we eindigen dit lijstje met een overbelaste tussenpees in het linker voorbeen en een flinke blessure tussenpees in het rechter voorbeen.

Dat laatste heeft er voor gezorgd dat we een jaar bezig zijn geweest.
3,5 maand wei gaf geen verbetering
Vervolgens naar de Raaphorst geweest, waar er 3x shockwave is toegepast en vele weken/maanden hebben moeten stappen.

Inmiddels is onze laatste controle 2 maanden geleden, waarna we groen licht kregen om de boel verder uit te bouwen. Eerst conditie, daarna intensiteit.
Er is littekenweefsel te zien op de tussenpees, maar het gebied eromheen is rustig en niet actief.
Zorgen dat het littekenweefsel flexibel blijft door beweging.
En de kans is zeer groot dat hij gewoon weer kan gaan knallen tussen de witte hekjes.

En nu komt het.....

Ik voel elke dag panisch zijn pezen af. Het is een paard wat op stal staat en 5 dagen per week door stal in de molen gezet wordt. Ik durf het niet aan om hem zonder degelijke warming up in de paddock te doen (het is nogal een lompe in de paddock) dus in de paddock zetten doe ik zelf.
Maar zijn pezen zijn nooit kurk droog op stal, wel al na 10 passen stappen.
Ze voelen niet warm, en hij lijkt gewoon rad.
Regelmatig loop ik zijn pezen na, maar als hij dan een keer terug trekt omdat ik in zijn pees knijp, dan denk ik meteen ZIE JE WEL!
Filmpjes kijken durf ik niet van het rijden of longeren, want ik denk altijd wat te zien, waar andere mensen nooit iets zien.
Tijdens het rijden (wat al minimaal is, niet alleen vanwege zijn oude blessure, maar persoonlijke omstandigheden) ben ik continue aan het voelen, voel ik iets, oh hij struikelt met rechtsvoor (soms een keer of 3) zou hij dan last hebben van iets?
Met longeren kan ik bijna niet stoppen met het bekijken van zijn beenzetting.
De enkele keren dat ik een keer richting middengangen of uitgestrekte gangen ga, (ik moest hier in het begin zuinig mee zijn, dus doe ik dat ook) heb ik daarna meteen spijt. Straks heb ik de boel weer verpest.

Ik rijd 3 soms 4 dagen in de week een half uurtje, lang instappen, beetje basis werk, af en toe wat zijgangen and thats it. Ik denk dat menig ander paard, zelfs op lager niveau veel meer doet zonder hier echt last van te hebben. Hij zweet soms iets op de hals en onder het zadel, maar het echte zweetwerk heb ik al anderhalf jaar niet gezien.

En omdat ik echt zeker weet dat ik niet de enige ben met een paard die nogal een lijstje aan blessures heeft gehad en baasjes die toch wel getraumatiseerd zijn, ben ik echt benieuwd, hoe gaan jullie hiermee om?
Wanneer kon je zelf het los laten en weer gaan genieten van het rijden?
Als hij aan het werk is, kan ik niet ontkennen dat hij als de brandweer gaat, maar ik durf gewoonweg niet meer te genieten, en ik kom elke keer met een rotgevoel weer thuis.

**Geplaatst**: 07-05-21 12:45

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 07-05-21 12:45

Dat is heel herkenbaar

Heb het bij meerdere paarden sterk gehad. Een ruin die blessures kreeg, paarden met problemen gekocht of gekregen.....

We hadden een paard met dusdanige luchtweg problemen dat ik er echt op sliep en nachtenlang wakker was, weer naar buiten ging voor medicatie of ondersteuning, wandelen etc.
Het was vreselijk toen hij ingeslapen was, maar gaf ook echt rust.

Mijn andere ruin had ik al heel lang. Lang gezocht naar wat hij mankeerde en toen we het wisten gaan revalideren. Maar ik bleef het zien. Bleek uiteindelijk ook erger dan eerste diagnose.
Hij knapte op met ups and downs, maar ik leefde echt jaren met de dag.
Hij heeft uiteindelijk ruim een maand geleden op 23jr leeftijd een soort toeval gehad 's ochtends waar ik wakker van werd en is ingeslapen.

Maar ook dan weer het besef dat je 's avonds een kus en knuf geeft en alles opeens anders kan zijn.

Mijn oudste is 28 en fit, maar elke keer dat ik buiten kom, scannen mijn ogen heel snel alle paarden.

Ik geniet wel van ze, maar pas als ik zie dat alles goed is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-21 12:51

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-21 12:51

In dit geval is hij gewoon zuiver (ik zie het uiteindelijk ook, maar andere zien gewoon echt geen onregelmatigheden en ik geloof ook wel dat het zo is)
Maar ik wordt gewoon moe van mijzelf, dat ik het niet los kan laten.

**Geplaatst**: 07-05-21 12:53

Geplaatst: 07-05-21 12:53

Hier ook dergelijk traject doorlopen. Inmiddels semi gepensioneerd. Nooit helemaal terug op het oude niveau, maar vaak is het ene wat voorkomt uit ontlasting van het andere of beperking van het een (bv vrij durven laten in paard zijn) wat weer gevolg heeft tot andere of puur ongeluk

Maar dat is mijn eigen ervaring.

Wat mij heeft geholpen is iemand te zoeken die verstand heeft van biomechanica van het paard en verder gespecialiseerd is in houding en zit. Zodat je als ruiter op correcte wijze je paard leer sturen op je zit en minimale hulp, waardoor de balans achter op ligt in de motor en correcter (rechtgerichter) gebruik van het lichaam. Wil je op dergelijk niveau verder komen of weer komen, sporters maken ook gebruik van een coach en revalidatietrainer. Ook al is het paard officieel al hersteld. Het is wat anders om 100% fysiek hersteld zijn in 'algemene' doen en laten van paardenwelzijn of dat je iets gaat vragen van je paard aan inspanning en gebruik (sport/ of recreatief bosritten you name it).

Heb er veel aan gehad, anders had ik niet nog 15 jaar plezier van mijn paard.

**Geplaatst**: 07-05-21 12:58

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 07-05-21 12:58

Hier mijn eerste paard in laten slapen die echt stuk was.
Niemand zag er wat aan, ik wel....

Gevolg: ik kijk ieder paard kreupel _O-

Ik mag van mezelf het eerste drafje aan de longe even kijken, pakweg 30 seconden. Daarna kijk ik niet meer naar de beenzetting.

Ik mag eens in de zoveel tijd vragen aan stalgenootjes of ze iets zien maar alleen als ik langer dan 2 x twijfel

**Geplaatst**: 07-05-21 13:00

Geplaatst: 07-05-21 13:00

Ik herken voor een groot deel wel wat je schrijft. Hier ook een paard met problemen aan 3 van zijn 4 benen.

In het begin toen we weer op mochten bouwen ook heel voorzichtig geweest en het heeft ook echt wel een tijd geduurd voordat ik het los durfde te laten. Ieder mispasje werd ik onrustig van.

Dat loslaten kost ook tijd. iedere keer een klein beetje meer.

Durf je hem eventueel na de stapmolen wel even kort in de paddock te laten zetten? wellicht dat je hierover ook met je stal kan overleggen.

**Geplaatst**: 07-05-21 13:02

Geplaatst: 07-05-21 13:02

Wat jammer. Ik herken het wel, ook al lang bezig met een blessure en zelfs het opbouwen een paar maanden uitgesteld omdat we daar tegenop zagen. Heb je goede begeleiding, in de vorm van instructie? Dat helpt mij enorm. Zoals hierboven wordt gezegd inderdaad een persoon die gespecialiseerd is in biomechanica, revalidatie en dergelijke, dat geeft ook rust.

Daarnaast ben ik dus pas beginnen met opbouwen toen ik én de juiste begeleiding had én zelf echt weer 'zin' had om wat te doen. Als het 'moet' is het al snel met tegenzin en dat helpt absoluut niet. Eigenlijk is het vooral de angst voor de (nieuwe of terugkeer) blessure die het moeilijk maakt, terwijl daar misschien in jouw training helemaal geen sprake van is. Juist omdat je zo voorzichtig bent. Gun jezelf de tijd om dat vertrouwen weer terug te krijgen. Bekijk het per dag, elke dag dat het goed gaat is weer super!

**Geplaatst**: 07-05-21 13:07

Geplaatst: 07-05-21 13:07

Heel herkenbaar TS, mijn paard heeft vorig jaar een ieniemienie peesirritatie gehad, wat met gewoon paar weekjes rust opgelost zou zijn. Na 4 weken stond hij stokkreupel, met een gebroken hoefbotje. Vervolgens 2 maanden op stalrust (wel minipaddock, maar echt formaat stal) en 0 beweging. Bijna op het einde van de rustperiode, een koliek eroverheen, wat bagger is als je hem niet mag laten bewegen.

Inmiddels is hij al weer bijna 9 maanden heel, en we zijn ook al een half jaar weer flink aan het trainen. Hij loopt beter dan ooit. Maar ik heb nog bijna elke dag als ik hem uit de paddock haal het gevoel dat hij weer krom zal zijn.

Met rijden, zeker het eerste drafje, denk ik vrijwel altijd wat te voelen. Aan de longeerlijn denk ik ook constant dat hij onregelmatig is. Ik hoop dat dat gevoel ooit weg is, het wordt al wel wat minder met verloop van tijd.

Denk ook niet dat er een gouden tip is om hier vanaf te komen.

**Geplaatst**: 07-05-21 13:08

Geplaatst: 07-05-21 13:08

Mijn jonge Vivaldi hengst brak zijn knie op 3 plaatsen in de opfok. Laten opereren, revalidatie van een jaar. Ik wilde hem wel in bubbeltjesplastic rollen tot de chirurg zei dat ik dat los moest laten. Dus, laten castreren, lekker weer thuis in de kudde en op naar de toekomst. 2 maanden later stierf hij aan koliek.
Nu een Vivaldi merrie. Tijdens haar dracht ontstonden er problemen met haar linkerachterbeen en begon ze neurologische symptomen te vertonen. Alles gedaan om haar gaande te houden tot na de bevalling want als het veulen er af was zouden we echt kunnen behandelen.
Tijdens de bevalling is ze weggegleden in het vruchtwater terwijl ze in de wand van de box stond te hangen. Achillespees van haar rechterachterbeen stuk, ze mag haar dochter grootbrengen met alle hulp die ik haar kan geven en dan neem ik afscheid en krijgt ze rust.

Ik heb geleerd dat het totaal niet helpt om je zorgen te maken of blind te staren op een bepaald punt, als het mis gaat gebeurd het toch wel. Ik geniet van mijn dieren zolang het kan.

**Geplaatst**: 07-05-21 13:08

Geplaatst: 07-05-21 13:08

Wat naar, jullie zien er zo fijn uit.
Ik herken het wel een beetje hoor, heb mijn merrie nu 11 maanden en een halfjaar geleden begon de 'ellende' eerst een einschuss been, toen knieën steeds op slot en vervolgens staakgedrag onder het zadel. Dierenartsen erbij en foto's laten maken, knieën en rug ingespoten en speciaal beslag. Maar bij alles wat ze doet denk ojee wat doet ze nu? heeft ze pijn?
Ze was eerst vrij heet, weer dierenarts erbij want wat is er mis? vervolgens werd ze vrij traag, bloedonderzoek laten doen want wat heeft ze nou? soms trekt ze haar been wat op en dan schiet ik direct in de stress terwijl ze verder nergens last van lijkt te hebben.
Beetje overbezorgd denk ik, snap dat het heel moeilijk is om los te laten.

**Geplaatst**: 07-05-21 13:26

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 07-05-21 13:26

Heb er ook last van. Ik voel altijd aan de benen en scan ze ook allemaal. Zowel bij mijn oudje als bij mijn jonkie in de opfok. Heb met mijn oudste paard een verleden van hoefzweren, rug/bekken problemen achter de rug en keek wel honderd keer of ie wel rad liep. Nu is hij 26 en heeft op zijn oude dag een paar jaar geleden nog twee peesblessures aan zijn voorbenen opgelopen (de ene verstapt en dus acuut en de andere een tussenpees) en begint hij echt stram te lopen. Ik durf bijna niet te kijken als hij draaft. Zijn hoofd is fris, zijn lijf niet.

Maar goed, het ‘trauma’ blijft en bij alles wat er gebeurt ben ik vreselijk overbezorgd en ga uit van het ergste als er wat gebeurt en ben mega opgelucht als het mee blijkt te vallen. En onregelmatige paarden vallen me ook altijd op in de baan. Het is een automatisme geworden

**Geplaatst**: 07-05-21 13:33

Geplaatst: 07-05-21 13:33

Och TS, wát een herkenbaar verhaal. Dat als er een keer iets mis is, de hele beerput open getrokken wordt. Maar ook het continu analyseren van je paard. Zo herkenbaar en zo vermoeiend voor jezelf.
Des te meer je leert en ziet, des te meer blijkt er ook te zien.. ook bij andere paarden.

Ik denk dat het toch een angst is en over angst kom je maar op een manier.
Ik denk dat het tijd nodig heeft om weer erop te kunnen vertrouwen dat het ‘gewoon goed’ is en om te kunnen genieten en ontspannen.

Wel denk ik dat je je zelf een beetje ‘onder controle’ dan wel in bescherming moet nemen; stop met continu controleren en checken. Spreek jezelf toe als je dat doet.
En wat iemand hier ook zei: ik moet het eerst 2-3 keer gecheckt hebben en zeker weten en dan er pas iets mee doen.

**Geplaatst**: 07-05-21 13:39

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 07-05-21 13:39

Ben niet te streng voor jezelf! Je hebt ontzettend veel meegemaakt op medisch gebied met je paard en dat maakt gewoon indruk. Dan kun je niet van jezelf verwachten dat je dat van de een op de andere dag vergeet en doet alsof er nooit wat is gebeurd. Neemt niet weg dat hoe meer tijd er verstrijkt, je meer vertrouwen gaat krijgen dat het weer goed zit. Probeer inderdaad niet te focussen op alle pijntjes die er kunnen zijn (we hebben allemaal wel eens een minder dagje, jouw paard ook) en focus op de dagen dat je heerlijk hebt gereden, je paard lekker door de wei gaat etc. Probeer actief deze herinneringen op te slaan.

**Geplaatst**: 07-05-21 13:40

Geplaatst: 07-05-21 13:40

ivy_power89 schreef:
In dit geval is hij gewoon zuiver (ik zie het uiteindelijk ook, maar andere zien gewoon echt geen onregelmatigheden en ik geloof ook wel dat het zo is)
Maar ik wordt gewoon moe van mijzelf, dat ik het niet los kan laten.

Nee, maar dat gebeurt denk ik ook niet meer volledig.

Ik zie altijd wel wat en moet dingen loslaten.

Alleen al dat ik na alle ervaringen 2 tellen mijn adem inhoud als ik naar buiten loop, zegt genoeg.

Na laatste nare ochtend slaap ik alleen maar nog meer op geluiden en loop ook rustig naar buiten. Maar niet kijken, geeft ook geen rust, dus check maar weer. Wordt niet gewaardeert door de paarden

Het is ook echt lastig. Mijn merrie was 19 en voor ons toen oud, was broodmager, dus gaf haar nog een paar maanden. Mn ruin met blessures was toen14 dus opeens jong.
Maar zij werd ouder en ouder en elke keer zei ik; maar zij is 20,21,22,23, 24 etc.
Maar die eronder werden ook 19, 20, 21, 22 etc en zijn dan opeens nog jong...

Ik behandel die merrie als porselein, waar zij zich zelf nog jong en fit vindt. Als een idioot kan rondrennen, gek doet etc. Soms draai ik echt om.

En dan zie ik mensen die niks met hun paard doen, er niet naar omkijken en nooit iets hebben.......Tja

Het zal ook in "ons" zitten om je zorgen te maken. Mijn man is gek op de dieren, doet alles voor ze, maar kan het geheel afsluiten, hoort en ziet niks, loopt onbevangen naar ze toe etc. Ondanks alle ellende die we hebben meegemaakt en de verliezen.

**Geplaatst**: 07-05-21 13:41

Geplaatst: 07-05-21 13:41

Zo herkenbaar dit verhaal. Ik ben dit het 'paardenmoekes-syndroom' gaan noemen bij mezelf :')

Ik heb ook een paard dat elke wel weer 'wat' heeft. Dan weer een zere knie, dan een zere rug, dan een maagzweer. Het is ook een paard met een niet heel makkelijk karakter, dus hij kan best wel eens boos doen, omdat ik bijvoorbeeld niet lekker in m'n vel zit of omdat ik tijdens het rijden iets doe wat hij niet fijn vindt (niet helemaal goed meezitten ofzo).
En als hij ook maar 1 oortje een beetje naar achteren legt dan denk ik: oh wat nu weer? En wil ik hem het liefst totaal (laten) nakijken (ligt het zadel wel goed, heeft ie last van z'n knie, heeft ie last van zn buik, heeft ie een zere rug?).
1 pasje struikelen en ik zie hem alweer op drie benen bij de kliniek staan in m'n hoofd.
Eén keer buikpijn en ik zie hem in gedachten eindigen bij de slager.

Yup, heel herkenbaar, en het maakt soms dat je niet echt kunt genieten van de momenten dat het super goed gaat.
Maar ik ben nu actief aan het proberen dan tóch te genieten van die fijne momenten, want daar hebben we uiteindelijk een paard voor, om samen te genieten. Toch?

Laatst bijgewerkt door kunamosity op 07-05-21 13:50, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 07-05-21 13:42

Geplaatst: 07-05-21 13:42

Heel erg herkenbaar, maar dan mbt koliek.

Mijn paard had al een aantal keer koliek gehad, uiteindelijk zo erg dat hij geopereerd moest worden.

Na die tijd elke keer als hij lag (te slapen), sloeg bij mij de stress toe!
Ik denk ook dat dat best menselijk is.

Het heeft toch wel meer als een jaar geduurd voor alles minder werd bij mij!

We moeten allemaal niet vergeten dat we onze paarden niet in bubbeltjesplastic kunnen pakken, ondanks dat we dat soms wel graag zouden willen!

Je moet gewoon weer vertrouwen krijgen in jezelf en je paard. Daarbij jezelf soms echt even een halt toe roepen, realistisch nadenken en van daaruit pas weer verder handelen!

Het duurt even, maar je gaan vanzelf merken dat je weer wat makkelijker word!
Geef het ook de tijd en wees niet te streng voor jezelf. :(:)

**Geplaatst**: 07-05-21 13:47

Geplaatst: 07-05-21 13:47

ivy_power89 schreef:
In dit geval is hij gewoon zuiver (ik zie het uiteindelijk ook, maar andere zien gewoon echt geen onregelmatigheden en ik geloof ook wel dat het zo is)
Maar ik wordt gewoon moe van mijzelf, dat ik het niet los kan laten.

Ik heb het ook, mij helpt het om mijn juf er regelmatig op te zetten.
Ik weet 100% zeker dat zij nog eerder iets zou voelen als ik, dus als zij aangeeft dat ze niets voelt en alles goed is ben ik weer gerustgesteld voor een paar dagen.
Ook als ik denk dat ik iets voel, vraag ik haar om mee te kijken of er zelf op te stappen.
Als de DA er is laat ik hem vaak ook even kijken/meekijken ook daarop vertrouw ik 100% als hij aangeeft dat het goed is.
Maar die angst blijft denk ik altijd... Je leert ermee omgaan en heel soms vergeet je het straks een dag en dat is dan een mooie dag!!

**Geplaatst**: 07-05-21 14:11

Geplaatst: 07-05-21 14:11

Ow ja hoor.....dit is echt zo herkenbaar. Dus ik meld me....schuldig

Toen ik mijn paarden op een pensionstal had, had ik dit zoveel minder.
Maar nu ik ze aan huis heb, lijkt het veel erger te zijn geworden. Net of
ik de verantwoordelijkheid nu 1000x erger voel. Als in de zin van...als er nu iets mis met ze gaat is het MIJN schuld. Terwijl ik heus wel weet dat er heus niet altijd sprake is van schuld....ook wel eens gewoon van domme pech..
Maar ik zou ze ook met alles willen beschermen. En daar word je zelf inderdaad erg moe van en genieten is soms ook lastig. Terwijl voor de buitenwereld lijkt of ik alles fantastisch voor elkaar heb thuis.
Tel daar nog even bij op dat we vorig jaar een peesblessure hadden, we nu proberen een merrie drachtig te krijgen (was drachtig op 17 dagen maar verloor bij 25 dagen de vrucht) en alles lijkt moelijker dan vroeger.
En inderdaad....hoe meer ik probeer om panisch overal extra kennis te vergaren, hoe meer ik ga zien.
En laat ze niet te lang in de paddock gaan liggen want dan check ik op mijn werk elke kwartier panisch de camera. En zie ik in gedachten ze al onder een zeil langs de weg liggen..
En ow ja.....weggaan van huis? liever niet...erg he...
En dan heb je inderdaad van die mensen die er een zadel opgooien (op verschillende paarden datzelfde zadel ook nog :Y)

) gewoon gaan crossen en waar nooit iets aan mankeert

Toch probeer ik wel echt te genieten...maar blijft lastig.
Dus TS...nee je bent zeker niet de enige

**Geplaatst**: 07-05-21 14:18

Geplaatst: 07-05-21 14:18

Ik heb (gelukkig) nog niet veel voorgehad met mijn dieren, maar ben ook overbezorgd en constant er mee bezig zoals jij beschrijft. Heb het ook bij mezelf trouwens...
Wat voor mij helpt is als iemand met 'kennis', zoals vb hoefsmid, dierenarts of zoals hierboven ook gezegd de instructrice, ... effectief bevestigd dat het paard helemaal rad is, of dat alles er prima uitziet. Ik kan daar op vertrouwen dan merk ik. Dus misschien dat dat je zou kunnen helpen?

**Geplaatst**: 07-05-21 14:30

Geplaatst: 07-05-21 14:30

Ik herken dit wel, hoe ik hiermee om ga is altijd aan de voorzichtige kant blijven. Heel rustig opbouwen, bij twijfel niet doorzetten, goed blijven kijken en voelen (eventueel met hulp) en luisteren naar het paard. Vertrouwen is ook iets wat weer rustig opgebouwd moet worden, als voorgaande allemaal goed gaat dan komt er als het goed is weer steeds een beetje meer vertrouwen en wordt het makkelijker om los te laten.

**Geplaatst**: 07-05-21 14:30

Geplaatst: 07-05-21 14:30

Heel eerlijk? Bij twijfel zou ik je paard volledig (Röntgen en klinisch) laten keuren . Want soms (lees vaak!) ontstaan blessures door overcompensatie door iets anders.
Het is niet voor niks dat (top)sportpaarden vaak 1 á 2 keer per jaar ter preventie naar een dierenarts gaan en daar gekeurd worden. Tijdens buigproeven halen ze er al een hoop uit, en kunnen ze indien gewenst gericht scannen. Zo weet je in ieder geval zeker dat je met een "gezonde" basis bezig bent.
En ja, dat kost geld, maar je paard nog een half jaar op stal hebben staan terwijl je er amper iets mee durft te doen, kost ook een hoop geld.

Op die manier, heb je in ieder geval in theorie een gezond paard als alles goed is.

Verder ben ik van mening dat je een paard voor je plezier hebt, en iedere keer net niet....dan zou ik gewoon rijden onder het motto, blijft hij heel, blijft hij heel, en gaat hij kapot, dan gaat hij kapot.
Geloof me, dat is echt een veel fijnere instelling.
Voorzichtigheid is een goed iets, maar het moet niet je plezier gaan belemmeren.

Een leven 23,5/7 op stal is namelijk ook geen leven voor een paard, en ook absoluut niet bevorderlijk voor botten en pezen.

Ik zou dus op zoek gaan naar een stal waarbij je paard gewoon minimaal 4 uur buiten kan staan. Op deze manier kan hij ook de rest van zijn spieren weer sterker maken (van op stal staan worden ze ook gewoon slap, ga zelf maar eens een maand lang in bed liggen en alleen af en toe op staan om naar het toillet te gaan, dan verlies je ook al je spieren/spierkracht), want om heel te blijven op de benen, heeft een paard ook sterke buikspieren en rugbespiering nodig om zichzelf te kunnen dragen.

Verder kan niemand jouw mindset veranderen helaas, dat zul je echt zelf moeten doen.......

**Geplaatst**: 07-05-21 14:31

Geplaatst: 07-05-21 14:31

Ik herken het ook

Paard heeft uiteindelijk nu maar haar 2e echte blessure, maar ik voel ook heel snel iets. Meestal heb ik ook wel gelijk maar wordt het pas na maanden geloofd omdat ze nu eenmaal zo hard voor zichzelf is en gewoon doorloopt. Longeren mag ik voor mijn eigen rust niet te veel doen, ik kan zelfs GP paarden mank kijken.. Maar heb wel de grens getrokken dat ze gewoon buiten gaan zo veel mogelijk, ondanks dat ze zich misschien kwetst wil ik wel dat ze volledig paard kan zijn.

Ik laat trouwens ook eens in de 3 maanden een fysiotherapeute komen en als zij iets denkt te zien gaan we naar de kliniek voor onderzoek.

**Geplaatst**: 07-05-21 14:39

Geplaatst: 07-05-21 14:39

pfffff het is erg herkenbaar...
Mijn eerste paard heeft jaren van alles gemakeerd, wat door geen arts of kliniek te achterhalen was (hoewel ze ook wel zagen dat hij niet goed was). Uiteindleijk laten inslapen, gaf veel rust.
Merrie gehad die al eea mankeerde toen we haar kochten, maar ging ook vooral om het veulen. Merrie heeft het veulen nog vijf maanden mogen opvoeden want haar blessures bleken vele malen erger dan verwacht. Veulen is bijna 2 geworden, die bleek zware wobbler te hebben en kon niet eens normaal stappen.
Paard daarna werd van de ene op de andere dag niet goed, benen dik, vele onderzoeken later, niks uitgekomen maar paard was een schimmetje van zichzelf... in laten slapen.

Daarna heb ik een jaar lang geen paard gehad (of ja wel gehad, maar in duitsland in de opfok dus die zag ik niet). Ik heb hem nu 2 jaar thuis, en ik merk dat ik nu, eindelijk, niet meteen tegen het plafond zit als ik iets denk te zien. Grappig detail, ik heb me maanden blind gestaard op een onregelmatigheid die er soms wel en soms niet was. Bleek te maken te hebben met het feitje dat hij een natuurtölter is.... Hahahahaha even een zenuwslopend grapje tussendoor! Dus ja, het kost gewoon heeeeel veel tijd om als eigenaar zulke trauma's los te gaan laten. En waarschijnlijk zit het ook gewoon in ons, we zien te veel.

**Geplaatst**: 07-05-21 16:21

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 07-05-21 16:21

Jeetje het geeft bijna troost nu ik zoveel verhalen lees. Soms denk ik echt dat ik de enige ben die zo loopt te tobben.

Ons 1e paard heeft in de 3 jaar dat we haar hebben ruim 1.5 jaar stil gestaan, toen bleek ze ook nog ipv 9, al 17, nu dus 20. En maken we eigenlijk alleen nog buitenritjes terwijl het eigenlijk het idee was om nog een hele toekomst te hebben.

Toen nog een paard erbij gekocht, 1.5 jaar geleden, na 2 maanden kreeg ze Rhino. Na 5 maanden werd ze 4 maanden kreupel door verdraaide kogel. En toen 3 maanden daarna kreeg ze een tussenpees blessure, waar we nu weer van aan het opbouwen zijn na 5 maanden stappen. Het opbouwen was bijna niet te doen, zo super druk was ze, nu zitten we eindelijk op 20 minuten draven en wordt ze rustiger.

Ik ga ook elke dag gespannen naar stal, voel de benen af, de laatste week ook wat vocht dat na tien stappen weg is. En als een stalgenootje perv toeval naar haar benen kijk schiet ik meteen in de stress, wat ziet diegene, loopt ze kreupel, echt dood vermoeiend. Ipv van ontspannen door je hobby zorgt het bij mij juist voor slapeloze nachten.

Ik ben dus niet de enige, we hebben wel goede begeleiding en dat geeft wel wat rust.

**Geplaatst**: 07-05-21 16:36

Geplaatst: 07-05-21 16:36

Ik zal het je nog sterker vertellen. Ik heb helemaal geen paarden meer, voornamelijk dankzij dit soort trauma’s. Ik werd er gewoon gek van. Elke keer was er wel weer wat en je liep er helemaal op leeg. Kostte gigantisch veel geld maar ook heel veel zorgen en tijd en verdriet. Het bracht op een gegeven moment niet meer wat ik ervan hoopte. Het stond niet meer in verhouding, ik had er meer zorgen en verdriet van dan plezier.

Wel een kleine waarschuwing. Grote kans dat de blessures aan de benen een oorzaak hebben elders in het lichaam. Dat heet compensatie. Als het lichaam niet in balans is en de bewegingsafloop niet helemaal zuiver dan ontstaan er allerlei nare kleine blessures. Hoefbandjes verrekt, peesaanhechtinkjes etc.
Ik wil je niet bang maken want dat ben je al :')

maar er is een kans dat het niet klaar is als de oorzaak ergens anders zit.