Geplaatst Ik zag vanmorgen dat er een topic was geopend, waar ervaringen werden gevraagd over een KS operatie. Ik werd me er weer bewust van dat er zo weinig bekend is over deze operatie. Ik heb wel even moeten nadenken of ik mijn verhaal zou delen. Ik ben niet zo'n fanatieke bokker. Ik vind de reacties soms best kwetsend, ook al zijn ze goed bedoelt. Ik ben een tijdje best onzeker geweest over wat ik wel of niet moest doen. Wat is nu goed voor mijn paard. Iedereen weet het alleemaal zo mooi te vertellen. Maar wie heeft de juiste oplossing voor ons, of een magisch pilletje
Mijn paard is begin van dit jaar geopereerd aan haar rug. Er is een doornuitsteeksel verwijderd. Mijn paard had geen kissing spine, maar deze operatie wordt wel bij paarden met Kissing Spine uitgevoerd. In Nederland is er weinig bekend over deze operatie. Terwijl ze deze operatie in het buitenland regelmatig uitvoeren. Soms worden er meerder doornuitsteeksels verwijderd. Voor KS paarden zijn er volgens mij twee verschillende operaties. Bij de een snijden ze de ligamenten door om meer ruimte tussen de wervels te maken. Bij de andere halen ze de aangetaste doornuitsteeksels weg. Het laaste is bij mijn paard gebeurd. Ik hoop dat jullie wat aan mijn verhaal hebben. Ik ga het proberen zo kort mogelijk te houen. Er is zoveel gebeurd het afgelopen 1,5 jaar. Ik heb eerst mijn verhaal in een Word document getypt en er een aantal stukken uit geknipt. Het werd ondertussen een heel boekwerk, haha. Als het soms lijkt alsof ik van de hak op de tak ga. Komt dat waarschijnlijk door mijn geknip.
Ik heb een super leuk en knap paard
Twee jaar geleden heb ik haar gekocht. Ik zag haar staan en wilde haar gelijk mee naar huis nemen. Terwijl ik haar eigenlijk te jong vond (net 4 jaar), volgde de klik snel. Uiteindelijk heb ik haar gekocht. Ik was dolblij, en tot over mijn oren verliefd. We gingen als een speer, ik kon alles met haar doen. Lekker buiten rijden, alleen of in een groep. Samen naar de rijvereniging om te lessen. De wedstrijden gingen heel erg goed. We hebben aardig wat oranje lintjes verzameld. Ze is een sensibel paard en daardoor snel gespannen. Omdat ik best nuchter ben, was dit een goede klik. Ik hou wel van die hittepetitten. Voor haar was het fijn dat ik er ontspannen op zat en niet snel onder de indruk was. Dit gaf haar een stukje zekerheid.Vorig jaar kreeg ze flinke koliek. Ze heeft toen een tijdje in de kliniek gestaan. Ik kwam om de dag bij haar kijken. Ik werd na 2 dagen gebeld dat ze had vastgelegen in haar stal en een wond op haar rug had. Ze waren er snel bij, maar helaas toch een flinke wond. Gelukkig mocht ze na een kleine week naar huis. Terug op stal revalideerde ze goed. Ze was vrolijk, vol energie en was weer lekker hittepetitterig. We zijn eerst begonnen met longeren en daarna het rijden weer opgepakt. Ik merkte dat ze tijdens het rijden er gespannen was en raar liep. Ze kon ook vanuit het niets heftig reageren. Ik heb toen een stapje terug gedaan. De DA dacht dat ze misschien nog wat last had van haar maag en darmen. Ik heb haar hier een tijd supplemeneten voor gegeven. Na een behandeling van een osteopaat/chiropractor het rijden opgepakt. Het ging soms best goed. Maar na een paar weken begon ze weer raar en gespannen te lopen. Ze reagerede zo heftig dat ik er een paar keer flink hard vanaf gevallen ben. Het was niet een klein bokje. Nee, mevrouw spong met 4 benen de lucht in en liet zich achetrover vallen. Toch maar weer terug naar de kliniek voor een uitgebreider onderzoek. Dit kon niet haar maag of darmen zijn. Na een klinische keruing en wat rontge foto’s kwamen we erachter dat er een wervel wat vreemd stond. Er zat ook een vreemd plekje op de wervel. Volgens mij hebben ze dit met de echo gezien en was dit niet op de foto te zien. Het leek in eerste instantie op beginnende KS. Er zat volgens de DA nog genoeg ruimte tussen de wervels. Met een paar spuiten cortisone voor de ontsteking zou het wel goed komen. Ik was wat verbijsterd en ging beduusd naar huis. Later bedacht ik me dat ik haar net een jaar had en bij de rontgenolosche keuring er niks te zien was geweest. De kliniek heeft later de foto’s bekeken die ik bij aankoop had laten maken en vond het ook wat vreemd. Zo’n werking op het bot kon niet binnen een klein jaar zijn ontstaan. Ik heb haar daarna nog twee keer met cortisone laten inspuiten. De fysio, osteopaat/chiroprator kwamen regematig langs. Ook heb ik dry needling en laser therapie geprobeerd. Ik heb meerdere zadelmakers bij mijn paard gehad en verschillende onderleggers geprobeerd. Daarnaast speciaal beslag. Elke week priveles en begon ik met grondwerk. Ik heb verschillende supplementen aangeschaft om haar te ondersteunen. Toch liep ze na een tijd weer niet fijn en begon alles opnieuw. Weer naar de kliniek voor injecties. Haar si en baarmoeder/eierstokken zijn voor de zekerheid gecheckt. Volgens de DA niks bijzonders te zien en vond hij haar rug ook meevallen. Er zat genoeg ruimte tussen de wervels. Maar precies op die plek gaf ze reactie. Toen ik weer met haar achterover klapte en ik in het ziekhuis belande, was het klaar. Dit paard had pijn. Wat de DA ook zei.
Maar nu.....Ik heb veel rondgevraagd in de “medische paardenwereld”. Via bokt contact gezocht met iemand die haar paard had laten opereren aan KS. Ik had hier een heel goed gevoel bij. Ondanks alle meningen van andere. Die mij soms best onzeker maakte. Ik heb de foto’s naar twee artsen gestuurd die goed te boek staan. En regelmatig dit soort operaties uitvoeren (Equitom, Belgie en Hochmoor, Duitsland). Na een onderzoek bij een van deze artsen op de kliniek in Hochmoor. Gaf deze man ook aan dat zo’n grote verandering van het bot niet binnen een klein jaar kan gebeuren. Uhh, maar wat was het dan.... Hoe kan dit dan wel zijn ontstaan.....Uiteindelijk gaf de arts aan haar wel te willen opereren. Op filmpjes die ik op internet had gevonden werden de paarden staand geopereerd. Deze arts gaf aan dit liever niet te doen, mist ik dit zelf echt zou willen. Paarden worden bij staand opereren plaatselijk verdoofd en gesedeerd. Ze voelen niks maar krijgen wel alles mee. Ze kunnen alleen niet reageren. Volgens hem was dit te heftig. Hij was erg optimistisch over de operatie bij mijn paard. Jaja, dat waren meer mensen geweest. Uiteindelijk heb ik haar toch laten opereren. Sinds lange tijd vertrouwde ik weer op mijn eigen gevoel. De arts belde me na de operatie en vertelde dat er een breukje in het bot had gezeten. Dit was waarschijnlijk de reden dat het bot wat raar stond en voor reactie/irritatie zorgde
Mijn paard kwam goed uit de narcose en was al snel weer vrolijk. De eesrte dagen moest ze op stal blijven. Na 3 dagen weer kleine stukjes rustig wandelen. Mega spannend, want ze was best druk. De pijnstillers werden na 3 dagen afgebouwd. Ze heeft 12 dagen in de kliniek gestaan. Mijn paard moest daarna 4 weken op stal blijven. Ze mocht meerdere keren per dag kleine stukjes lopen. Ik heb haar laten behandelen met laser therapie om het herstel te bevorderen. Na 4 weken mocht ik langeren stukjes lopen. Na 6 weken mocht ze de wei in. Mits ze rustig bleef en niet te lang. Dit ging de eerste paar keer niet goed. Ze spong met 4 benen de lucht in en crosste de wei door. Dus maar bij haar vriendjes in de wei. Dit vond ik doodeng. De eerste keer ben ik blijven kijken of er niks gebeurde. Gelukkig bleef ze rustig. Als de wei goed ging mocht ze opbouwen aan de longe. Oja, tussendoor, ik denk na 10 dagen terug op stal mochten de hechtigen eruit. Mijn eigen DA heeft dit gedaan. Ik ging stukken met haar wandelen en heel langzaam opbouwen aan de longe. Ik mocht de eerst tijd niet galopperen. Geen bijzet, wel dubbele longe. Na 4,5 maand had ik weer een afspraak in de kliniek. Alles zag er goed uit. Haar rug was niet meer pijnlijk. Ik kreeg groen licht, ik mocht weer rijden. Yeah!!
Ik ben er niet gelijk op gegaan. Ik heb eerst de fysio laten komen. De eerste twee weken dat ik mocht rijden heb ik lekker ontspannen door het bos gestapt. Ze vond het allemaal prima. We konden beiden weer genieten. De eerste keer draven was na twee weken stappen. Ook dit ging verbazingwekkend goed. Oortjes erop en gaan. Wel voelde ze nog wat stijfjes aan.Het moeilijkste volgens de arts was het leren omgaan met een verandering in haar lijf. Toen ze de doornuitsteeksel verwijderd hebben, moesten ze ook spieren, banden...Alles wat daar maar in de buurt zat, door snijden. Dit geeft voor een paard wat ongemak, het voelt volgens de arts stijf en strak aan. Mede door littekenweefsel ging dit wel lang duren voordat dit minder wordt. Daarnaast moet haar koppie leren dat ze geen pijn meer heeft. Ik ben nu 8 maanden verder. Ik les om de week bij de fysio die haar voor de les nakijkt en behandelt. Ik ga het bos op en kan tot nu toe bijna alles met haar doen. Ik zeg bijna, omdat ik merk dat ze sommige dingen nog wat lastig vindt. Vooral als je meer vraagt van haar achterhand. De spieren achter het geopereerde gedeelt zijn soms wat hard. Dit heeft wel aandacht nodig. Maar het belangrijkste is, dat ik alles kan doen kan zonder pijn aan haar rug. Ze reageert echt nergens meer op. Vorige week heb ik een bosrit van 1,5 uur gemaakt. En heb ook weer een paar kleine sprongetjes gemaakt.
De operatie en het hele traject is mij mee gevallen. Waarschijnlijk ook omdat ik me erger had voorgesteld. Want makkelijk was het niet. Ik merkte dat de narcose ook wat met haar heeft gedaan. Ze heeft een tijdje verminderde weerstand gehad en daardoor vage klachten. Niks ergs, maar toch vervelend. Het heeft me bloed, zweet en veel tranen gekost. Maar het was het waard. Ze moet in haar koppie soms nog wel wennen aan haar "nieuwe"rug. Als iets moeilijk wordt of ze voelt maar iets in haar lichaam dan schrikt ze hier van. Ze reageert door alles vast te zetten en weg is alle ontspanning. Ik ga dan ook niet door met wat ik aan het doen ben. Meestal los ik het op door wel door te rijden maar haar langzaam lange teugels te geven. Of ik ga wat anders doen. Na een paar rondjes en wanneer ik meer ontspanning voel pak ik haar weer op. Ik sluit kort daarna wel af. We hebben de tijd en doen rustig aan. Ik rij haar nu op L1/L2 niveau. Hetzelfde als voor de operatie. Ik wissel dressuur, met bosritjes, longeren en vrije dagen af.
Ik wil met mijn verhaal niet zeggen dat een operatie “de oplossing” is. Voor mijn paard heeft het gewerkt. Maar we zijn er nog niet. Ik ben super blij dat ik haar heb laten opereren. Er is zo weinig over operaties in NL bekend. Terwijl er aardig wat paarden zijn met (beginnende) KS. De arts vertelde dat de operatie zelf niet het moeilijkste gedeelte is. Tijdens het opstaan na de narcose en tijdens het revalidatie proces kan er meer mis gaan. Sommige paarden lopen al zo lang met pijn of ongemak. Dat ze een bepaald loopje hebben ontwikkeld. Om dit af te leren en de pijn tussen de oren weg te halen. Is best lastig lastig. Maar dat geldt ook oor de ruiter. Ik vind het best moeilijk om te vertrouwen op de mensen om mij heen. Ik rij haar nog vaak genoeg met de gedachte dat ze pijn heeft of dingen niet kan. Terwijl ik goede begeleiding heb die zeggen dat ze goed loopt. Het hele proces doet wat met het paard maar ook met de ruiter. Ik ben een stuk voorzichtiger en een beetje onzeker geworden. Terwijl mijn paard eigenlijk een zelfverzekerde ruiter nodig heeft. Mijn paard voelt mijn twijfel en reageert daar weer op. Iets met een visuele cirkel.....
Ik ben benieuwd of jullie na het lezen van mijn verhaal anders denken over een operatie of juist niet.
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
Ik zal proberen foto's toe te voegen.
Dit was 2 uur na de operatie:
Dit was een paar dagen later
Een foto van hoe het nu is. Ik heb geen foto van dichtbij
Liefs
