Geplaatst Ik zie hem vorige week vrijdagnacht nog zo staan. De dierenarts met een opgeblazen dikke darm in zijn handen, zijn bezorgde blik en de woorden: Ik probeer nog even door, maar als ze knappen is het echt gebeurd....... Ik zie m'n paardje liggen, op de kop op de operatietafel, klem in de mond, dat was het dan dacht ik.......
Het begon vorige week vrijdagmiddag, heel spontaan, was in het weiland bezig foto's maken van 1 van de paarden, tot ik Indy zag rollen in de weide. Niks aan de hand dacht ik want rollen doen ze wel vaker, maar op dat moment kreeg ik al het gevoel dat er iets niet helemaal goed was. Ze bleef wat langer liggen en begon al liggen gras te eten. Nou is Indy wel het type wat graag wat grasjes meepikt tijdens het rollen, zulke fratsen heeft ze wel. Tot ze weer ging liggen en even plat bleef liggen en een diepe zucht gaf. Ze kwam omhoog en begon eigenlijk direct met een zielig lipje te flehmen. Het is weer zo ver dacht ik, Indy heeft namelijk de afgelopen tijd een aantal keren koliek gehad omdat ze niet tegen bemest gras kan. Na alles geprobeerd te hebben, zijn we een aantal weken terug tot het besluit te komen om haar dan enkel nog op de onbemeste stukken te laten en de bemeste weides die we over hebben dan maar te gaan maaien. Ik snapte de oorzaak dus ook niet van de vermoedde koliek, zou het dan toch een andere oorzaak hebben?
Ik heb haar toen maar direct op stal gezet, even aangezien en daarna vrij vlot toch de dierenarts gebeld. Die was vrij snel ter plaatse en ik maakte nog het grapje, goh ik denk ik bel je weer eens leek me wel gezellig
Nadat ze onderzocht was kwam hij tot de conclusie 'zelfde verhaal' dus flinke gaskoliek. Met de dringende woorden, ik zou toch écht overwegen om haar helemaal niet meer op gras te zetten. Ik snapte er niks van, ook al reactie op 'gewoon' gras?? Maar goed, pijnstiller en darmverslapper gekregen en met het idee van dat het daarna wel weer over zou zijn. Maar nee...... Dat bleek dus niet zo te zijn. Later dus weer de dierenarts gebeld met de mededeling dat het nog steeds niet beter was. Hij dacht dat de dosering misschien iets te laag was, okee klonk logisch, kan gebeuren immers. Dus dierenarts weer bij Indy, alles gecontroleerd, geen afwijkingen enkel de darmen die flink wat gasballonnen had. Extra injectie gekregen en mocht het om 11 uur niet beter zijn, dan moest ik weer bellen. Ik had het zelf al een paar keer over afsluiting gehad, maar de waarden (hartslag, temperatuur en ademhaling, slijmvliezen etc) waren gewoon normaal. Okee, voor zover de hartslag normaal kan zijn bij Indy, ze heeft namelijk een hartritmestoornis, maar hij kent haar wel en heeft haar meerdere malen onderzocht. Dus ik vertrouwde er maar op dat het dan die dosis misschien wel geweest kon zijn. Om 11 uur geen verbetering en op dat moment dacht ik zelf al dat het goed mis kon zijn, dierenarts maar weer gebeld, alleen door een spoed keizersnede kon hij pas 12 uur komen. Toen hij er was, heeft hij haar opgevoeld en paraffine gegeven. Op dat moment werd ze ook al iets rustiger en leek er even weer niks aan de hand te zijn. Tot hij misschien 15/20 minuten weg was, begon ze zich als een gek om te gooien in de stal, ze had echt pijn, zitten, liggen, buigen, strekken ze wist niet meer hoe ze zich moest houden. En toen heb ik zelf het heft in handen genomen en om 1 uur 's nachts de kliniek in Wolvega gebeld.
En vanaf dat moment ging het allemaal heel erg snel. Indy in de trailer gezet, ze mestte toen ze er op stond, maar heb toch doorgezet. Voor de snelweg nog even gecheckt en ze stond gelukkig nog rechtop. Helaas bij de einde snelweg hoorden en voelden we een klap, op de afrit kunnen stoppen. Op dat moment wachtte de dierenarts ons al op, op de afrit. Snel gekeken en ja ze lag, helemaal onder het rubber van de tussenstang door. Snel weer ingestapt en naar de kliniek gereden.......
Eenmaal daar hebben we de stang er uit moeten halen en hebben we haar er gewoon uit moeten trekken. Hoe we haar er precies uit hebben gekregen weet ik niet meer. Eenmaal binnen in de onderzoekkamer liet ze zich weer vallen, half op de kop en ze sloeg zelfs een deuk in één van de deuren daar. Ik zag bloedspetters, waar ze haar pijnstillers had gekregen begon het bloed spontaan weer te lopen. Daarna met moeite in de recovery kamer gekregen en daar kreeg ze direct een sterke pijnstiller. De dierenarts voelde haar op en zei direct dat het flink mis was.... Kom maar mee, zei hij.
Op het kantoor gezeten werd verteld wat er aan de hand was. Op de camera zag ik Indy ineenzakken en plat liggen, de pijnstiller deed zijn werk....
Hij zei dat het flink mis was, er was een afsluiting in de dikke darm. Hij gaf haar weinig kansen meer.... We konden opereren maar dan nog was de kans klein. Na even goed nagedacht te hebben riep ik eigenlijk direct 'opereren'. Al was het alleen maar om te weten wat er aan de hand was, aangezien ze al vaker koliekjes had gehad. Op dat moment weet ik ook niet waarom ik voor opereren gekozen heb, want de kans was nagenoeg 0 op overleven. Ik voelde me ook heel egoïstisch maar mijn gevoel zei dat ik het moest doen. Ondanks dat ik misschien heel veel geld zou 'weggooien'.
Na papieren te hebben ondertekend werd eigenlijk direct iedereen gebeld met de mededeling dat ze gingen opereren.
Voordat ze aan de slag gingen heb ik nog afscheid genomen, ze lag in de recovery kamer op de grond, de deur zat op een kiertje en ik werd eigenlijk direct begroet toen ze me aan zag lopen. Ik heb haar nog 1 kus op de neus gegeven en op dat moment werd ze onder narcose gebracht en omhoog getakeld.
Dat was het dan dacht ik........
De uren daarna hebben nog nooit zo lang geduurd. De afspraak was dat ze zouden kijken wat er aan de hand was, was er niks aan te doen dan zouden ze haar direct laten gaan. Een hele tijd later werd ik erbij geroepen. Daar lag mijn lieve Indy, op de kop op de operatietafel met een dikke klem in haar mond, de dierenarts naast haar buik en liet mij haar darmen zien. Dikke roze opgeblazen darmen, haar hele dikke darm was gewoon gedraaid. Ze stonden op knappen, ik weet ook niet of ik het me verbeeld heb of dat het echt zo was, maar ik hoorde alsof nagels over een ballon heen gingen, heel raar geluid. Ze had een dikkedarm torsie. Hij zei dat als ze zouden knappen dat het gebeurd was, hij zou nog wat proberen, maar hij gaf me weinig kans.....
Op dat moment wist ik dat het over was, ik wist ook niet meer waar ik het moest zoeken. Zo staat je paardje nog blij de hele dag in de wei en zo is het gewoon over, zonder dat je er wat aan kan doen.
Na nog langer te hebben gewacht kwam er een andere dierenarts naar buiten. Ik was al druk aan het bedenken of ik haar manen zou afknippen, maar vond het zonde omdat we zulke lange manen hadden gekweekt. Haar staart was ik ook over aan het nadenken, maar die was zo vies die had ik de laatste tijd niet eens gewassen.... Zulke rare dingen waar je dan over nadenkt. Hij zei dat we mee moesten komen. Eenmaal in de operatiekamer werd me verteld dat hij haar aan het dichtmaken was, op een of andere manier heeft hij de darmen terug weten te krijgen en ze wouden toch proberen of ze nog in de benen kwam en gingen haar toch wakker laten worden. Tegen beter weten in zijn de woorden die ik me heel goed herinner. Ik zou rond half 7 gebeld worden hoe ze eruit zou komen of dat ze haar toch hebben laten gaan.
Half 7 nog steeds niet gebeld en eenmaal om 8 uur zelf gebeld, bleek dat er een spoedoperatie na haar was geweest en ze niet hebben kunnen bellen. Indy bleek te staan....... Ik mocht langskomen, moest een deken meenemen maar moest me wel op het ergste voorbereiden. De darmen hadden een dusdanige klap gehad dat ze niet wisten of ze wel zouden werken. De darmen zouden alsnog 'kapot' kunnen gaan.
Om nog een heel lang verhaal korter te maken, de dagen erop waren slopend, maar Indy bleek een vechter. Ze was niet van plan om op te geven!! Met een buikwond van voor naar achter (1 van de grootste buikwonden ooit) en een zware operatie achter de kiezen, bleek ze toch gigantisch sterk te zijn.
Ik kan jullie vertellen, na 10 dagen kliniek staat mijn paardje hier thuis weer op stal.
Ik had nooit durven dromen dat mijn paardje dit zou overleven. Op de operatietafel hebben ze 3x gedacht om te stoppen en haar te laten gaan. Inmiddels heeft Indy ook daar een onvergetelijke indruk achtergelaten, niet alleen omdat het een wonder is dat ze het overleefd heeft, maar ook haar gekke gedrag daar. Ze heeft iedereen ingepalmd met haar geweldige karakter en zo flink wat extra worteltjes gescoord daar!
Vanochtend heb ik haar mogen ophalen, eenmaal buiten liep ze in 1 streep naar onze trailer toe, er was bijna geen houden aan. En eigenlijk liep ze er ook zo in één keer op.
We hebben de dierenarts en zijn team een flinke slagroomtaart gegeven en ik heb een collage gemaakt met allemaal mooie foto's van Indy met een mooie zilveren lijst er om heen.
Indy staat dus nu weer thuis, we zijn er nog lang niet en het zal spannend blijven, maar voor nu ga ik met volle vertrouwen de 6 weken boxrust tegemoet, iig proberen om het haar zo leuk mogelijk te maken voor zover dat gaat lukken.....
Een dikke darm torsie kan dus spontaan gebeuren en kan ieder paard overkomen. Je kan er dus helemaal níks aan voorkomen.....
Ik ben heel blij dat ze er nog is........
