De mijne heeft dezelfde blessure opgelopen tijdens een springcouncours. De meniscus was gescheurd en de kruisbanden ook... Hij was 13 jaar toen het gebeurde. In de dierenkliniek gaven ze hem, als hij geopereerd zou worden om alles bij wijze van spreken op te kuisen, 30% kans op herstel als rijpaard en 0% kans dat hij terug op internationaal niveau zou kunnen springen. De toenmalige eigenaar heeft toen beslist om hem niet te laten opereren.
Hij heeft 6 maanden gerust en enkel gestapt aan de hand op harde bodem.
Het zag er redelijk positief uit, tot dat de groom daar hem heeft laten lopen omdat ze haar gsm belangrijker vond dan hem in 't oog houden.
Toen was zijn carriére om zeep...
Ik heb hem geadopteerd en toen ik hem pas had heb ik hem nog enkele keren gereden. Hij was niet kreupel maar je voelde dat hij de kracht miste in dat been.
En omdat hij altijd zo z'n best wou doen en zichzelf forceerde, heb ik het rijden maar gelaten...ik heb nog enkele keren geprobeerd om te gaan wandelen maar een wandelcarriére was niet aan hem besteed.
Ik heb meerdere malen zijn kniebanden laten behandelen om ze terug sterker te maken en z'n kniegewricht laten infiltreren...maar al bij al is z'n knie elk jaar een beetje slechter geworden. Er kwam serieuze arthrose op het gewricht, de bilspieren vielen helemaal weg (bespiering in 't algemeen ook) en elke winter was het moeilijker en moeilijker om hem op gewicht te houden.
Hij liep dag en nacht buiten met z'n kameraad maar zodra het vochtig weer was en koud werd, hadden ze wel een stal met dik strobed . Diepe slijkgrond was ook heel slecht voor z'n knie...daar heeft hij zich nog eens extra in geforceerd met regelmatige patellafixatie tot gevolg.
Hij heeft mooie jaren gehad op de weide met z'n vriend maar op 30 april dit jaar heb ik hem laten inslapen.
Hij liep door die patelafixatie meer en meer op 3 benen, soms geraakte hij in stap niet meer vertrokken omdat z'n knie op slot schoot en hij vermagerde zienderogen... De levenslust was uit zijn mooie ogen verdwenen.
Ik heb alles gedaan wat ik kon doen, voor een paard dat ik doodgraag zag en waarvan ik van in het begin wist dat ik er nooit meer mee zou kunnen rijden en dat het een lopende rekening was...en ik heb er geen spijt van. Het enig waar ik spijt van heb, dat is dat ik misschien iets te lang gewacht heb om hem te laten gaan...
Maar eerlijkgezegd, ik zou er nooit meer aan beginnen... Zo'n blessure doet vreselijk veel pijn, dag in en dag uit... Ik denk dat Giotto al bij al veel goede dagen heeft gehad maar als ik heel eerlijk ben misschien nog veel meer slechtere...
Geplaatst 
