Geplaatst 
Anyway, mijn telefoon fungeerde om kwart voor 6 als wekker en na het douchen bij kaarslicht vertrokken we richting stal. In 20 minuten tijd had ik mijn beest ingevlochten – niet zo mooi als mijn zusje dat kan, maar wel alle vlechtjes recht en gelijk – en tegen 8 uur vertrokken we. Deze keer was ik overigens niet degene die het vroegst van huis moest: Jorientje moest al om half 7 weg omdat zij als eerste moest starten. Susan en ik moesten ongeveer tegelijk, Naz & paard gingen ook met ons mee, dus met twee trailers richting Laren. En het regende. Gelukkig werd het in Laren al redelijk snel droog, zodat we niet in de regen onze proefjes hoefden te rijden.
Ret was op het voorterrein wat rennerig en ik zat zelf niet echt lekker. Mijn rijbroek met leren kont (de oude van mijn zusje) zat mij op het paard toch niet zo prettig als op de grond en met mijn rubberen rijlaarsjes (die ik anders nooit draag) kon ik mijn been er niet echt fijn aan houden. Verder waren de dressuurringen op een stoppelveld (mais) en enorm ongelijk, dus het was op hoop van zegen en maar hopen dat we de proef zouden overleven. In ieder geval moest ik doorgaan met ademen, dat vergeet ik van de spanning nog wel eens
. Ik vond mijn proef bagger, hoewel het publiek vond dat het er niet zo rommelig uitzag als dat ik ervan vond. Mijn eerste gedachte toen ik de ring uitkwam was dan ook: eens maar nooit weer, ik ben niet gemaakt om proefjes te rijden. Maar... later bleek dat we nog als 4e van de B in onze ring waren geëindigd met 155 punten! Er stonden zelfs wat zevens op onze lijst – o.a. voor houding en zit 
- en geen enkele onvoldoende. Dat geeft toch weer hoop voor de toekomst. 
Toen omkleden en richting cross. Ret had de eerste hindernis al gezien met losrijden voor de dressuur en ik was toch wel heel blij dat de starter niet met een fluitje werkte. Ondanks dat had Retje donders goed door waarvoor we hier waren. Suus en Annabel startten een paar minuten voor ons en Ret wilde er maar wat graag achteraan. En toen... mocht hij dan eindelijk. En hij was super te rijden! Niet trekkerig op de sprongen, maar wel goed voorwaarts en weer terug te rijden, oortjes erop... Ook de lange stukken waar je moest stappen of draven en de lange stukken waar geen hindernissen stonden (Ret: ‘het lijkt wel endurance!’) gingen heel relaxed. We hebben alle hindernissen gesprongen en waar een lager alternatief was, koos ik toch de ‘normale’ weg zoals bij de dikke boom. Alleen bij de waterbak ben ik rechtdoor gegaan door het water, Ret en ik vinden het allebei heerlijk om zo hard en zo lang mogelijk te spetteren. Hij kwam bij iedere hindernis super uit, behalve bij de strobalen van 6. Daar ging hij slingeren en ik raakte wat uit mijn evenwicht – en daar stond nou net de fotograaf...
. Ik vond trouwens geen enkele hindernis eng of moeilijk, en ook de in-uitjes gingen perfect: niets geraakt, super er overheen. Alleen in de bocht na hindernis 14 gingen we bijna onderuit, ik voelde ineens Retjes achterhand onder me wegglijden maar gelukkig ging het goed.Tenslotte het afsluitend springparcours. Ik was in een klap alle goede raad kwijt die ik van diverse instructeurs en helpers had gekregen: ‘blijven zitten’, ‘been eraan’, ‘niet gaan regelen, hij kan het zelf wel’. Maar gelukkig ging het toch allemaal goed en we kwamen foutloos rond! Een beetje te hard naar mijn zin, maar ik was niet geheel ontevreden. We hadden de Tripalon volbracht en we vonden het nog leuk ook!
Ik had geen flauw idee hoe we hadden gereden ten opzichte van de anderen. De dressuurpunten werden gemiddeld (dus er werd een standaardscore berekend voor alle nrs.1 per ring, alle nrs. 2 etc.) en ik dacht dat we alle hindernissen wel goed hadden gesprongen. Alleen hindernis 5 met 100 m stap – 100 m draf – 100 m galop was gebonden aan een bepaalde optimale tijd en ik wist niet hoe we dat hadden gedaan (uiteindelijk bleken we daar 7 van de 10 punten te hebben). In totaal deden er 100 combinaties mee in de B-groen en die hadden ze verdeeld over twee groepen. En wat bleek: in totaal waren we 14e van de 100 en in onze groep ex aequo 6e!
Ik had helemaal niet verwacht dat we zo hoog zouden eindigen. Onze eerste ‘cross’ en dan nog in de prijzen ook! Natuurlijk koos ik iets blauws van de tafel: ik zag als eerste bandages liggen, maar die gebruik ik nooit. Daarnaast lag een tasje met blauwe borstels, dus toen was de keus snel gemaakt. En het is natuurlijk overbodig om te zeggen dat ik supertrots ben op mijn crossknol! Aan mijn techniek mag nog wel het een en ander verbeterd worden – zo zie ik op de foto’s dat ik mijn benen nogal afsteek – maar ik ben allang blij dat ik uberhaupt het lef heb om over dit soort hindernissen te springen! Een grote overwinning op mezelf, zeker omdat ik nooit zo’n held ben geweest met springen.
En nu? Nou, ik denk dat ik nog wel eens ga meedoen aan een Tripalon of oefencross... Ik ga er niet speciaal een startkaart voor aanvragen, maar het is zeker voor herhaling vatbaar! Een van mijn stalgenootjes is ook helemaal overtuigd: zij deed mee in de B, haar paard vond het schitterend en zijzelf ook, dus de SGW heeft er weer een enthousiasteling bij!
Ik vond het een enorm leuke dag, de sfeer was goed, lekker relaxed en ik heb heerlijk gereden! Onze stalhouders kwam nog kijken met enkele pensionklanten en ook hen viel de relaxte sfeer op. Natuurlijk weer grote DANK aan mijn grooms, deze keer Marco en Maaike (Prinnie) en ook Piaffe en Vvtjuh waren weer van de partij. Ook nog redelijk wat Bokkers gezien (te paard en niet te paard), o.a. Lielle en haar moeder (met opvallende truien
), Symbeami (met opvallend hoofdstel ), Christel met haar merrietje van Sjapoer (ik weet even haar Boktnaam niet meer), Nameless en Lissy en vast nog wel meer mensen die ik nu ff vergeet. Foto’s volgen, ik kreeg ze vanavond aan alle kanten toegestuurd en die ga ik nog even in een topic plaatsen. Wordt dus vervolgd. 
.JPG){kind=small}
