Geplaatst Dé mevrouw E. (Elly) Meijerink is (was) mijn oma. Ze is gisteren overleden aan corona. Ze was tot een aantal jaren geleden fanatiek dressuurjury. En een strenge ook! "O, familie van...??' hoorde ik standaard. Mijn moeder heeft zich nooit aangesproken gevoeld bij de naam 'mevrouw Meijerink'. Dat was oma!
Ze was erg van de regeltjes en zorgde er altijd voor dat ze een andere ring kreeg als ik per ongeluk bij haar ring op de startlijst stond. Misschien maar beter ook, want ik denk dat ze anders om de 'schijn tegen te gaan' in elk geval niet soepeler dan normaal zou zijn geweest.
We wisten dat ze ontzettend trots was op haar kleinkinderen en dat ze van mij graag hoorde hoe mijn wedstrijd was gegaan, als ze zelf niet op het concours was. Niet dat ze dan heel leuk reageerde... Als ik haar opbelde met een verhaal over mooie punten en prijzen, dan reageerde ze kortaf met een 'Ow... Oké, doei!' Om het vervolgens wel heel trots aan anderen te vertellen.
Een wat typisch mens, maar ze bedoelde het goed. Ik wist gelukkig als kind al dat ze mijn verslag sowieso waardeerde.Wat mij altijd bij bleef was dat ze de onderkant van mijn beugelblokjes inspecteerde. Of ik ze wel écht goed had schoongemaakt (meestal niet dus, want wie keek er nou naar de onderkant van die blokjes...).
Daarnaast moest het flapje van de teugel (sluiting in het midden) altijd naar rechts wijzen. Want ja, zo zou het water (regen) er gemakkelijker afglijden en het leer beter blijven. Dat vraag ik me nog steeds af, want volgens mij hangt dat af van diverse factoren, maar tot op de dag van vandaag doe ik het 'lipje' altijd netjes naar rechts, zoals het hoort. 
Ze controleerde altijd even mijn neusriem + keelriem + singel op strakheid. Ook later, toen de inspectie na de proef er al tijden af was of ik gewoon thuis reed, moest ze even checken. Een gewoonte. Ze stopte met jureren toen ze zichzelf te oud vond worden, maar ze bleef nog altijd zoveel mogelijk betrokken bij de paardensport. Zo was ze vorig jaar natuurlijk nog aanwezig op de concoursen in Hattem. Bij de SGW moest oma dan wel regelmatig met scootmobiel en al uit de modder getrokken worden. Veiliger was haar vaste zitplaats in de VIP-tent van het Hippinksterconcours. Hoe dan ook, ze was erbij.
Ik durf wel te stellen dat ik zonder de bemoeienis van oma nooit eigen paarden had gehad. Zij was degene die een verzorgpony voor mij regelde. Daar was ik niet eens naar op zoek. Oma vond het een goed idee. Vooral omdat de pony in conditie gehouden moest worden voor de verkoop. Je kunt wel raden hoe dat afliep... Pony nummer 1 stond bij ons op stal en er volgden snel meer. Uiteindelijk reed het hele gezin weer.
Ik ben benieuwd of iemand nog een herinnering aan haar heeft die ik mee kan nemen in een verhaaltje. Het was een aparte dame, dus het mag ook een iets minder leuke herinnering zijn, maar we proberen het uiteindelijke verhaaltje natuurlijk wel positief te houden.
. Ik ken haar zeker nog wel als jurylid. Wat ik.mij het meest herinner is haar eerlijkheid. En die was niet altijd wat je wilde horen, maar of je nou met een top gefokt paard de ring in kwam of met een huis tuin en keuken paard maakte niet uit je kreeg de punten die je verdiende. En je wist dat ze de auto uit kon komen om te kijken of alles wel goed gepoetst was. Zelfs onder het zweetband. Poeh als ik wist dat zij jureerde op de wedstrijd waar ik heen ging poetste ik alles nog een keertje extra 
ook al had ze geen kring functie meer. 
Daar keek ze volgens mij een heel jaar naar uit. Misschien wel haar favorietje uitje! 
Ik heb haar niet gekend, maar het klonk als een heerlijk mens. 