Randy01 schreef:Ik kan je maar gedeeltelijk gelijk geven daarin. Natuurlijk zijn er altijd ruiters die hun angst c.q. zenuwen overbrengen op het paard waardoor het paard kijkerig of schrikkerig kan zijn. (Je zag op de OS al bij het van start gaan aan de hele uitdrukking van Ulla's gezicht hoe nerveus ze zelf al was.)
Echter, er zíjn gewoonweg paarden die al schrikken als een grasspriet de verkeerde kant op waait. En dan kun je nóg zo 'hoog' rijden en zoveel handigheid hebben in het rijden van een paard, dit soort dingen hou je gewoonweg niet tegen. Ik denk dat voor dit type paarden een springcarriere niet is weggelegd en je deze schrikkerige paarden op de hogere springniveaus daarom ook niet zult tegenkomen. Dan is er al snel een 'dressuurpaard' van gemaakt.
Ik ben 'van origine' springruiter, dus ik denk dat ik hier wel over mee kan praten.
En, waar een collega-bokker ook al over sprak, is rumoer op de achtergrond meestal niet zo'n ramp, maar juist die plótselinge dingen.
Je hebt absoluut gelijk dat je eerder kunt verongelukken bij het springen, maar ik bekeek het niet van die kant: ik bedoelde dat als je paard tijdens een dressuurproef 'er bokkend vandoor gaat' je flink gestraft wordt in je punten, dit bokkende paard tijdens een parcours kun je misschien nog op tijd opvangen en naar de volgende hindernis rijden.
Ik ben het absoluut niet met je eens. Tuurlijk zijn er paarden die wat meer zien dan anderen. Maar zet ze een paar weken bij een springruiter en die paarden veranderen totaal. Het zeikerige miepgedrag is er dan helemaal af, omdat ze gewoon een schop tussen hun ribben krijgen als ze weer eens lopen te miepen. Ik ben het dan ook eens met Bianca dat het altijd dezelfde ruiters zijn die problemen hebben met een paard. Het meest handige is natuurlijk wel om dat paard de schuld te geven van zijn miepgedrag, want het is natuurlijk veel te confronterend om in te gaan zien dat het totaal aan jezelf ligt