aangezien ik al 33 jaar wedstrijden rij en een wandelend rampgebied ben, heb ik nogal wat blunders bijelkaar gespaard
De 2 die de kroon spanden waren wel:
Mijn pony weigerde voor een nogal brede oxer, ik schoot (zonder pony dus) over de eerste balk heen en belande met mijn buik op de achterste balk. Alleen was de hindernis best wel hoog en ik niet zo groot, dus ik bleef in onmacht over de achterste balk liggen. Ik kon niet met mijn benen en handen niet bij de grond en ipv dat iemand mij ging helpen, gingen ze me uitlachen
Ik was toen nog redelijk fanatiek met turnen, dus ben ik wat naar voren geschoven, heb een handstand met koprol gedaan en netjes, met de beide handjes in de lucht, op zijn turns afgegroet

of t nou humor of gewoonte was, maar toen kon niemand meer ophouden van lachen...
de 2e keer had ik al een tijdje niet meer met mijn paard gestart vanwege een blessure. Ik was schijnbaar wat aangekomen, dus op de wedstrijddag zou ik mijn laarzen aandoen, totdat ik tot de conclusie kwam dat die helemaal niet meer pasten. Toen was het al te laat, de ene laars zat shocking klemgezogen. Mijn moeder had dat schijnbaar niet door en ging op zoek naar andere laarzen en liet mij achter met mijn zuigende laars. Op een bepaald moment, door frustratie, emoties en pijn, liepen de tranen over mijn wangen en was mijn laars nog steeds niet uit. Toen kwam mijn redder, een oud mannetje, waarbij ik mijn hart uitstortte over de blessure, mijn gewicht, de stomme laars en alles wat ik maar anders kon bedenken. Het mannetje zette daarna ff kracht en trok mijn laars uit.
Al met al zat ik later met 3 paar sokken in veel te grote laarzen op mijn paard. Ik kom binnen richting C, ga halthouden en kijk naar boven naar de jury, daar zat het oude mannetje met een smile op zijn gezicht te zwaaien
