Geplaatst: 08-01-17 17:13 
Ik was eens gaan nadenken over mijn jonkie, wat wil ik ermee, houden of toch weg doen.. Ik twijfelde echt heel erg en ik werd daardoor ook onzeker in mijn rijden, waardoor hij dit oppakte en ging lanterfanten en vervolgens kwamen die kletter momenten dus om de hoek kijken.
Om te beginnen had ik een lieve stalgenoot gevraagd of zij mij niet wilde helpen om hier doorheen te kunnen komen.
Ik ben zelf een ruiter met een lichte beperking door een ongeluk en daardoor ook onzeker over mijn eigen kwaliteiten. Ook al roepen mensen dat dit niet nodig is en ik nog handig zat ben met het rijden, ondanks alles, ik kan dit nooit volledig naast me neer leggen.
Vandaag ging mijn stalgenoot dus op mijn jonkie en als het goed zou gaan zou ik daarna opstappen.
Ik was al aan het denken geslagen of mijn angst/onzekerheid (ik weet niet welke van de 2 juist is, het is een combi van beide, ze versterken elkaar denk ik) terecht is.
Wat gebeurd er nou eigenlijk ? Hij heeft in principe gewoon geen respect en probeert onder het werk uit te komen, wat hem aardig lukt want hij heeft verschillende keren succes gehad (of mij eraf gekregen of ik ging terughoudender rijden). Wat zou er gebeuren als ik hem strenger ga rijden ? Dan krijg je protest in het begin, maar wat is het ergste dat kan gebeuren ? Dat ik er weer af val ? Ja, en dan ? Dan sta je toch weer op
dat is elke keer gelukt. 
En wat als het succes heeft ? Dan kunnen we weer verder trainen en meer uit dit, in mijn ogen, toch wel talentvolle paard halen.Door alles eens 'door te hebben gedacht' ging ik al een stuk geruster naar stal, ook wetende dat mijn lieve stalgenoot er eerst op zou gaan.
Ik paard gezadeld, even aan de longeerlijn gehad zodat het meeste frisse eraf zou zijn, en hij liep al braaf ontspannen aan de lijn.
Nadat mijn stalgenoot hem had gereden, en hij eigenlijk vrij braaf was ben ik erop gegaan en heb precies gereden zoals zij dit deed, kort erop, niets toestaan en geen vinger geven, want dan neemt hij heel je arm, zoals ik afgelopen keer in mijn les ook had gedaan.
En het was maar een minuut of 20 dat hij uiteindelijk onder het zadel had gelopen, maar hij was zowaar aan het dampen, schuimbekkie en keek tevreden rond.
Ik hoop echt dat we nu zowel mijn onzekerheid als zijn idiote gedrag kunnen doorbreken.
Morgen doen we het nog een keer op deze manier, eerst stalgenootje en dan ik, dan heb ik dinsdag weer les, en hoop ik het zelf weer op te pakken.
Oke heel verhaal, zijn jullie ooit door zoiets heen gegaan?
Ben van mening dat het vooral een mentale struggle is haha.
Wil komende week even naar de huisarts, mijn rugpijn wordt namelijk met de dag extremer. Ze moeten even opnieuw foto's maken denk ik.. Denk dat er toch een wervel ooit is verschoven en dat het nu daardoor zo'n pijn doet. Daarnaast ben ik ontzettend allergisch + verkouden, dus ook daarvoor maar even iets vragen 
Heb je vaker rugpijn ? 
