Geplaatst Heel het clickergedoe borg ik een tijd weg om me te bezinnen hoe ik het, later, beter zou kunnen gebruiken. Ondertussen merkte ik wel tijdens dagelijkse borstelbeurten dat Tur gek was op een stevige krabbel, met gekromde vingers of met een manenborstel, vòòr z'n schouderblad. Hij tuit zijn lippen tot een minislurf en draait zijn nek bijna in de knoop. Enkele keren viel hij bijna gewoon om van puur genot.
Eergisteren op de wei heb ik opnieuw de clicker opgenomen met in plaats van een snoepje, een korte stevige krabbel op zijn schouder als beloning. De clicker was eerder toevallig in m'n broekzak verzeild, dus ik had niets anders bij me. Voor de fun probeerde ik hem te 'targetten' op mijn hand. Dat ging als vanzelf, en hij aanvaarde de krabbel als reward. Ok, targetten op mijn hand is niet zo'n slim idee, en snel had ik ook door waarom. Meneer liet zich nogal meeslepen in het spel, zie je?
Hij kon er maar niet genoeg van krijgen en het was moeilijk om ermee te stoppen. Uiteindelijk moest ik wel, want zijn twee maten (veulens van dezelfde leeftijd) waren erg geïntrigeerd door de commotie en eisten hun deel van de actie. Dat wordt toch wat veel voor een onervaren knoeier.
Nadien dacht ik dat het zo vlot ging omdat hij zich de eerdere experimenten herinnerde of dat het gewoon toeval was.
Gisteren liep ik naar de afsluiting van de wei en Tur rénde naar me toe. Hij komt altijd al wel, maar steeds op zijn dooie gemakje. Als hij kon praten zou hij het me niet duidelijker kunnen maken. Hij wou verder spelen. Dus nog eens targetten en ook 'achter' geleerd. Dat achteruitgaan... ik heb hem misschien vier of vijf keer zacht op zijn borst geduwd, daarna moest ik maar wijzen en 'achteruit' zeggen of hij ging al. Ik kan maar beter ook vertellen dat de eigenaars van de andere paarden ook op de wei waren, dat die wei vol vers gras staat, dat er fietsers en wandelaars voorbijliepen. Maar Tur was zo gefocust en bij de zaak en energiek. We liepen en oefenden door de 'menigte' door maar hij miste geen stap.
Bon. Genoeg. Het is duidelijk dat ik nog steeds vrij euforisch ben. Ik wil realistisch blijven en weet dat dit niet elke keer zo van een leien dakje zal gaan. En daarom ook mijn vraag. Zijn er hier mensen die ook trainen zonder snoepje, misschien zelfs met een stevige knuffel? En blijft dit volstaan of hebben jullie ook moeten overschakelen naar snoepjes.
En mag hier ook een plaatje van die kanjer, met z'n vriend?
nou de mijne krijgt wel altijd een snoepje , of als de snoepjes op zijn een plukje gras 
maar een knuffel vind ze één of twee keer goed maar dan doet ze het niet meer voor je 
(slimme meid ) Maar wel leuk dat hij daarmee genoeg heeft ! 
