Geplaatst Ik men geregeld met shetlander Tom en hij is eigenlijk altijd superbraaf en bomproof. De mensen hier uit het dorp zijn niet zo gecharmeerd van paardenvolk dus enigzins rekening ermee houden wordt niet gedaan. Ze scheuren met auto's/motors/trekkers etc op milimeters ruimte bij je langs, toeteren, halen je in en parkeren de auto vlak voor je neus etc. Tom intressert het echter nooit hoe raar het gaat, hij blijft braaf doorlopen en is goed aan de hulpen. Luistert nagenoeg perfect en kijkt van niks op of om.
Ik ben blij dat ik hem als menpony heb, ik heb wel eens in situaties gezeten dat ik dacht; ' met een jonge stuiterpony voor de kar was dit totaal anders gegaan'
Deze makheid maakt je helaas wel eens laks, en ze zeggen het 'met de braafste paarden gebeuren de meeste ongelukken omdat je dan niet meer oplet' , maar toch vergaat je die opmerking wel eens en wordt je oplettendheid minder.
In druk verkeer ben ik altijd alert, let overal op en heb mn kop erbij. Echter op de dooie boerenlandweggetjes ben ik wat makkelijker, steunen mijn voeten op de rand van het voorbord, de leidsels losjes in de hand, soms wat drinken of een peukje erbij en lekker genieten van Tom die wel doorsjokt.
Een heerlijke recreatiemenner dus.
Maar vanmorgen ging het voor de eerste keer dus bijna mis.
Ik was lekker aan het mennen, Annelies mee, mn hondje mee en heerlijk eropuit in het zonnetje.
We waren al een stukje op weg en Tom was zoals gewoonlijk heerlijk braaf. We waren de grote autoweg overgestoken richting een paadje waar nauwelijks verkeer komt en waar je heerlijk van de wereld tussen de weilanden rijdt.
Ik zette Tom een stukje in draf, en al kletsend en lachend met Annelies reden we verder. We naderden een bocht waarbij aan weerskanten een sloot zit. Naast ons lag een weiland waarin een kudde schapen met lammeren rustig stonden en lagen te grazen. Nietvermoedend zou ik de bocht door en op dat moment bedachten de schapen en lammeren zich in een volle formatie op de hoek van het weiland af te stormen ( dat heb je soms met schapen, dat ze ineens zomaar als een idioot met de hele kudde achterelkaaraan beginnen te rennen )
Niemand van ons, inclusief Tom was daar op bedacht en Tom schrok dan ook ontzettend, hij nam een spurt en 2 rare grote sprongen en nog voor ik het doorhad of in kon grijpen stond meneer met zijn voorbenen al schuin in de steile slootwal, de kar in schuine richting naar sloot achter hem. Ik had mijn rechterleidsel goed strak staan en Tom was erg gespannen. Ik heb mijn rechterleidsel goed strak vastgehouden tot hij ontspande en ik hem weer losjes de weg op kon sturen. Dat was op dat moment mijn enige oplossing, even sneu voor zn mond misschien, maar als ik mn leidsels had losgelaten was hij rechtvooruit de sloot in gegaan denk ik.
Toen we weer recht op de weg waren bekroop mij ineens een bibbergevoel, dat was even schrikken. Annelies was ook geschrokken en klein hondje Babbes zat zo'n beetje bij Annelies in haar nek zo erg had die het op zn heupen gekregen.
Eventjes een moment van rust en toen kwam mij dus even dat feit weer boven :"Het blijven vluchtdieren, hoe mak ze ook zijn"
Tom is normaal helemaal niet bang voor schapen, maar een hele blatende kudde vanuit het niets in vol ornaat op hem af heeft hij waarschijnlijk even niet kunnen verwerken. Tom was daarna een beetje kriebelig en wilde bij de volgende boerderij met jonge koeien dus ook niet doorlopen. Ik ben even afgestapt en heb hem bemoedigend toegesproken en aan de hand bij zn hoofd even meegenomen. Daarna was alles weer goed en hebben we de rit weer normaal en vrolijk af kunnen maken.
Maar het bleef continu door mn hoofd spoken, het scheelde niet veel of we hadden vol in de sloot gelegen. Gelukkig kon ik wel op tijd ingrijpen en was ik er voor zoverre met mn kop nog wel bij, maar toch, als je even niet oplet is er zo een ongeluk gebeurd. Als ze schrikken zijn ze zo blind en even niet meer aan de hulpen, dan heb je maar een paar meter en een paar seconden om de situatie zodanig in te schatten dat je goed en streng kan ingrijpen en erger kan voorkomen.
Zo, moest even mn verhaaltje kwijt, voor mij was het weer even een momentje van bezinning, misschien voor anderen ook.
Ik weet wel dat ik nooit zal roepen: "Dat overkomt mij niet want mijn paard is zoooooo mak" , want het overkwam me vandaag dus wél bijna.
Tom is superbraaf en nergens bang voor, maar Tom is en blijft een vluchtdier....
Ik was er niet op bedacht, maar kon gelukkig snel genoeg reageren en haar duidelijk maken dat ze er gewoon langs moest. Al was het op de kop 
